Ο καυτός μήνας Αύγουστος...

Ποτίζω τα λουλούδια στην βεράντα μου και πλατσουρίζω ξυπόλητη στα νερά… Μια μικρή καθημερινή απόλαυση σε μια Αθήνα που βράζει και λιώνει μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα κάνοντας μας να αναζητάμε την δροσιά στα πιο απίθανα μέρη, τις πιο απίθανες στιγμές… Τα πρωινά που πρέπει να βγω, με τις προτεραιότητες μου να αλλάζουν δραματικά – το σούπερ μάρκετ προηγείται του καθαριστηρίου και το περίπτερο για περιοδικά προηγείται των πάντων- αν κάνω το λάθος να ακουμπήσω την λαμαρίνα του αυτοκινήτου νοιώθω σαν να ακουμπάω το αναμμένο σίδερο.. Και μάλιστα στο τρία, που σιδερώνουμε τα λινά…

Τα μεσημέρια κάνω κρύο ντους και πέφτω να κοιμηθώ βρεμένη.. Άλλη μια απόλαυση της στιγμής, νοιώθω το δέρμα μου να ανατριχιάζει από το air condition που δουλεύει υπερωρίες σε όλο το σπίτι, και έτσι, ανατριχιασμένη, βρεμένη και γυμνή κάτω από τα σεντόνια, κοιμάμαι υπέροχα… Ξαναδιαβάζω τι έχω γράψει και ακούγεται κάπως περίεργα, μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό όμως, καμιά σχέση… Με την ζέστη να αφαιρεί στιγμή με την στιγμή και τα τελευταία ίχνη ικμάδας από μέσα μου, το σεξ μοιάζει με κακόγουστο αστείο… Τουλάχιστον όταν έξω έχει 40 βαθμούς… Δεν έχει σημασία τι έχει μέσα… Απλά δεν είμαι in the mood για περιττές κινήσεις τα μεσημέρια.. Ούτε και τα βράδια άλλωστε αν δεν δροσίσει σημαντικά…

Τα προγράμματα μου αλλάζουν με ταχύτητα φωτός, ότι έχω κανονίσει φέτος το καλοκαίρι έχει αναβληθεί, ακυρωθεί ή αλλάξει, και έτσι ο καύσωνας του Αυγούστου με πετυχαίνει στην πόλη και τα μπάνια στον Αστέρα που προγραμματίζαμε απλά δεν πρόκειται να συμβούν… Κάνει τόσο ζέστη που η παραλία, ακόμα και κάτω από την ομπρέλα, θα μοιάζει με κόλαση.. Και αν είναι να κλειστώ σε ένα δωμάτιο με air condition, προτιμώ να είναι το δικό μου δωμάτιο, στο σπίτι μου, που όλα είναι ακριβώς όπως τα θέλω….

Οι φίλοι από το νησί με παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο και μου λένε για τα μελτέμια που δεν ξεκινάνε και την αφόρητη ζέστη που τους ταλαιπωρεί και εκεί… Και η αλήθεια να λέγεται, το νησάκι με 2 μποφόρ είναι αφόρητο… Όπως και η Πελοπόννησος άλλωστε, η Μαρία μου λέει πως έχει να βγει πρωί από το σπίτι της δέκα μέρες και παρόλο που λόγω χρόνιας βρογχίτιδας το air condition την ταλαιπωρεί τρελά, ανάμεσα στην ζέστη και την δύσπνοια διαλέγει την – έστω τεχνητή- δροσιά…

Στο σπίτι, με τα κλιματιστικά να λειτουργούν στο φουλ στο σαλόνι, το καθιστικό και τα υπνοδωμάτια, περνάω τις ώρες μου βλέποντας τηλεόραση – έχουμε δει δύο σαιζόν Rome, μια σαιζόν Tudors, κάτι ξέμπαρκα Criminal Minds, και τέσσερις ταινίες μέσα σε δέκα μέρες-, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική , παίζοντας στον υπολογιστή και γράφοντας το βιβλίο μου… Για μαγείρεμα ούτε λόγος, μπαίνω στην κουζίνα μόνο για να πιώ νερό ή για να πλύνω τα πιάτα που είναι το άλλο αγαπημένο μου, δροσερό σπορ μετά το πότισμα, και μετά φεύγω τρέχοντας γιατί το μεγαλύτερο της πλεονέκτημα, το ότι λούζεται στο φως, την έχει κάνει το πιο ζεστό δωμάτιο του σπιτιού… Inferno!!!

Όσο για το σύμπαν που ήταν από τους μεγαλύτερους συμμάχους μου, μου παίζει και αυτό παράξενα παιχνίδια τελευταία… Με μπερδεύει και με αναστατώνει και αναζητώ όπως πάντα την ισορροπία στους ανθρώπους της ζωής μου, την οικογένεια και τους φίλους της καρδιάς μου που είναι, ήταν, και θα είναι εδώ πάντα.. Μέχρι να ανακαλύψω τις απαντήσεις και τις λύσεις, αυτό θα είναι ως συνήθως το πιο σίγουρο μου καταφύγιο… Ο Μάνος, ο Άρις, η Μαρία, ο Ζαννής, η Λιάνα, η Γεωργία, η Doris και ο Στέλιος... Και η μαμά μου αλλά εκείνη έχει τα δικά της τώρα... Μαζί τους όλα είναι εύκολα, απλά και σίγουρα... Και η ισορροπίες μου δυναμώνουν με κάθε μυστικό, γέλιο ή σκέψη που μοιραζόμαστε...

Τα βράδια αναζητάμε οάσεις δροσιάς μέσα στην πόλη αλλιώς προτιμάμε να μένουμε σπίτι… Και πριν κοιμηθώ ψεκάζω το μαξιλάρι μου με το pillow spray του Molton Brown , σου είχα χαρίσει ένα μπουκάλι κάποτε αλλά δεν ξέρω αν το χρησιμοποίησες ποτέ, ξέχασα να σε ρωτήσω και το θυμήθηκα χτες… Που έκλεισα τα μάτια μου και αναρωτήθηκα αν μοιραζόμαστε τουλάχιστον τα ίδια αρώματα στα όνειρα μας….

Μέσα στην νύχτα χτυπάει το κινητό μου.. Το έχω στην δόνηση αλλά το ακούω, κοιμάμαι ελαφρά… Δεν το σηκώνω, δεν είμαι έτοιμη ακόμα, και δεν ξέρω αν θα ετοιμαστώ και ποτέ… «Περιμένεις κάτι αλλά φοβάμαι πως δεν περιμένεις εμένα» μου είπες την πρώτη φορά που βγήκαμε και είχες δίκιο… Είναι περίεργο πως απολύτως ξένοι άνθρωποι μπορούν καμιά φορά να δουν τόσο ξεκάθαρα πράγματα που αγνοούμε και εμείς οι ίδιοι… Που θέλουμε ίσως να αγνοούμε γιατί δεν είμαστε έτοιμοι ή πρόθυμοι να τα αντιμετωπίσουμε… Και εγώ, σε αυτή την φάση της ζωής μου δεν ξέρω καν τι θέλω.. Και πως και γιατί… Περιμένω και ελπίζω να το ανακαλύψω… Σύντομα.. Και στο μεταξύ προτιμώ να μην ανακατεύω κι άλλο τα πράγματα, και ας αδικώ ανθρώπους ή καταστάσεις… Η ζωή καμιά φορά μας κάνει σκληρούς… Και εγώ , αν θέλω να είμαι ειλικρινής, σε αυτή την φάση προτιμώ να αδικήσω άλλους παρά τον εαυτό μου…

Η ζέστη του Αυγούστου είναι εντελώς ακατάλληλη συνθήκη για οτιδήποτε άλλο πέρα από την αναμονή.. Να δροσίσει, να έρθουν όλα και όλοι πίσω, στις πραγματικές τους διαστάσεις και όχι σε αυτές που φαντάζομαι ή ελπίζω, και από εκεί και πέρα, να δούμε ψύχραιμα και κυρίως ήρεμα, τι θα μείνει και τι θα φύγει… Και τότε, όλα θα είναι απλά για αυτό που θα πρέπει να είναι εδώ και κυρίως, γι’ αυτό που θα μπορεί… Και θα θέλει… Και θα αντέχει…

Καληνύχτα μας…

Υ.Γ. Το τραγουδάκι μου το έστειλαν πριν μερικές μέρες, αφιερωμένο εξαιρετικά... Ευχαριστώ πολύ... Για όλα... Και κυρίως για την υπομονή και την επιμονή που νομίζω πως ούτε τις αξίζω, ούτε και θα οδηγήσουν πουθενά...