Τέλος εποχής....

Προσπαθώ εδώ και μέρες να μαζέψω το μυαλό μου για να γράψω δυο λέξεις… Μάταια… Για πρώτη φορά ίσως στην ζωή μου, μένω να κοιτάζω απλανώς τον υπολογιστή με την σκέψη μου να ταξιδεύει μονίμως αλλού… Είμαι κουρασμένη, πραγματικά κουρασμένη όμως, το σπίτι είναι δροσερό και σιωπηλό, το δελτίο καιρού μιλάει για καινούριο mini καύσωνα, το καλοκαίρι ημερολογιακά τουλάχιστον τελειώνει και εγώ φεύγω και πάω να συναντήσω το φθινόπωρο… Και όχι μόνο… 

Τα πράγματα γύρω μου αλλάζουν, τέλος εποχής και αρχή μια άλλης, και εγώ κάνω σχέδια για το μέλλον που ελπίζω να μην μείνουν στα χαρτιά.. Πρόσωπα πηγαινοέρχονται, δουλειές στήνονται from scratch, η διάθεση μου ανεβοκατεβαίνει σαν βαρόμετρο και είναι στιγμές που με πιάνω να μελαγχολώ ή να χαζογελάω σαν δεκατετράχρονο… Και μου αρέσει… Απολαμβάνω τις μετέωρες στιγμές μου που δεν είναι πολλές, δεν τις αφήνω να είναι πολλές όμως όταν συμβαίνουν τις καλοδέχομαι και αφήνομαι να τις απολαύσω μέχρι να ξαναρχίσουν όλα να κινούνται γύρω μου και να με παρασύρουν στον ρυθμό τους.. Μου αρέσει να πηγαίνω with the flow… Ακόμα και όταν αποφασίζω να επέμβω στις εξελίξεις, φροντίζω να τις κατευθύνω εκεί που τις οδηγεί η ζωή.. Απλά από πιο σύντομα και ει δυνατόν πιο ευχάριστα μονοπάτια.. Και αναρωτιέμαι συχνά αν αυτή μου η συνήθεια, επιλογή, δεν ξέρω ποια ακριβώς λέξη να χρησιμοποιήσω, κρύβει πίσω της ωριμότητα και ευελιξία ή είναι απλά ένας τρόπος να μένω πάντα παιδί.. Και να μην παίρνω εγώ τις αποφάσεις… Δεν ξέρω.. Ή μήπως ξέρω? Δεν έχει σημασία στην πραγματικότητα… 

Προς το παρόν λοιπόν, φεύγω.. Και ‘οταν επιστρέψω…. Δεν ξέρω πώς να τελειώσω αυτή την φράση.. Ή μάλλον ξέρω αλλά δεν θέλω να το πω… Anyway, όταν επιστρέψω θα έχω πολλά να σας πω… Προς το παρόν, καληνύχτα και να περνάτε όμορφα… Όπως μου έγραψε κάποιος, κάποτε, η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την ζούμε στα κόκκινα… Φιλιά…