Mind games and stories...

Κλείνω τα μάτια μου και επικεντρώνομαι στα πυροτεχνήματα που σκάνε εκτυφλωτικά μέσα στο κεφάλι μου… Χρώματα, ήχοι και λάμψεις μπερδεύονται και γαργαλάνε το μυαλό μου… Και μετά… Με μια δυνατή αστραπή, όλα σβήνουν… Σιωπή… Σαν σε τρανς όνειρο, βγαίνω έξω από το σώμα μου, συρρικνώνομαι και γίνομαι μικρή σαν δαχτυλήθρα, και ξαναμπαίνω μέσα στο μυαλό μου και το περπατάω… Σε slow motion, και με τους εξωτερικούς ήχους να γίνονται αδιόρατα και ακατάληπτα βοητά, περιπλανιέμαι μέσα σε ένα «δωμάτιο» λευκό, εκτυφλωτικό και άδειο… Και ανοίγω συρτάρια, και ανασύρω αναμνήσεις, και σκέψεις και ιδέες και συναισθήματα… Δεν βιάζομαι, έχω μπροστά μου όλο τον χρόνο της γης… Μικρά κουτάκια ανοίγουν στα χέρια μου και εγώ κοιτάζω το περιεχόμενο τους άναυδη.. Πράγματα ξεχασμένα, χωμένα στο υποσυνείδητο θα έλεγε ο Γιάννης, δάκρυα εμφιαλωμένα σε μεγάλα χρωματιστά μπουκάλια που κάνουν αντίθεση με το λευκό μου φόντο, γέλια κορνιζαρισμένα σε κάδρα διάφανα, αγωνίες τυλιγμένες προσεκτικά ανάμεσα σε μεταξωτά μαντήλια, φόβοι διπλοκλειδωμένοι σε κουτιά με βελούδινη επένδυση… Κάθομαι στο πάτωμα οκλαδόν, σαν παιδάκι και τα ανοίγω, τα χαζεύω, τα ταχτοποιώ… Τους αλλάζω θέση, κάποια τα πετάω γιατί τα έχω βαρεθεί, άλλα τα αγκαλιάζω και εξοικειώνομαι μαζί τους ή τα ξεπλένω με τα δάκρυα που έτσι κι αλλιώς είναι τα πρώτα που χάνονται γιατί εξατμίζονται εύκολα όσο αεροστεγώς και αν είναι κλεισμένα τα μπουκάλια…

Ξαπλώνω στο πάτωμα, το άδειο μου μυαλό είναι ξαφνικά το πιο φιλόξενο μέρος του πλανήτη, κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην ενέργεια που με περιτριγυρίζει… Οι σκέψεις πετάγονται από τις γωνίες σαν αερικά και εγώ απλώνω τα χέρια μου και τις αφήνω να με τυλίξουν μέσα τους… Τώρα, με τα πάντα ταχτοποιημένα διαφορετικά, όλα μοιάζουν με κομμάτια ενός γιγάντιου παζλ που ενώνονται μεταξύ τους με τον πιο απλό τρόπο σαν να ακολουθούν ένα patern που μέχρι πριν από λίγο βρισκόταν καταχωνιασμένο σε κάποιο συρτάρι και με μπέρδευε… Χαζεύω την εικόνα να σχηματίζεται καθαρή σαν κρύσταλλο και χαμογελάω… Τώρα ο χώρος δεν είναι πια λευκός, είναι γεμάτος χρώματα και μόλις φύγω, και κλείσω την πόρτα πίσω μου, θα γεμίσει και με ήχους σαν να ξεκινάει ένα πάρτι στο οποίο δεν ήμουν καλεσμένη..

Βγαίνω από το μυαλό μου και περιπλανιέμαι αφηρημένη μέσα στο σώμα μου… Κάθομαι για λίγο πάνω στην καρδιά μου και αφήνω την κίνηση και τον χτύπο της να με νανουρίσουν, κολυμπάω μέσα στο στομάχι μου, αφήνω τον αέρα μέσα στα πνευμόνια μου να μου ανακατέψει τα μαλλιά… Νοιώθω τα νεύρα μου τεντωμένα, τις απολήξεις τους κεραίες έτοιμες να πιάσουν το παραμικρό, όλο το σώμα μου ξαφνικά μοιάζει με μια χορδή έτοιμη να σπάσει... Θέλω να την αγγίξω, να παίξω μαζί της για να δω τι θα γίνει, τι ήχο θα βγάλει, αν θα είναι αναστεναγμός ή ουρλιαχτό αλλά ξέρω πως δεν είναι τα δικά μου δάχτυλα που θα λύσουν τα μάγια… Κάθομαι για λίγο διστακτικά πάνω στα χείλια μου, ξαπλώνω στην σκιά κάτω από τις βλεφαρίδες μου και ξέρω πως είναι ώρα να φύγω… Μου ψιθυρίζω στ’ αυτί πως μ΄αγαπάω, κανείς άλλος δεν μ΄αγαπήσει ποτέ τόσο πολύ, τόσο βαθιά, και αφήνομαι να ξαναμπώ μέσα στο σώμα μου που με ρουφάει σαν ηλεκτρική σκούπα…

Είμαι κουρασμένη αλλά ήρεμη… Νοιώθω την ανάσα μου να βαραίνει, το μυαλό μου να ρίχνει τις στροφές του και την καρδιά μου να βουλιάζει… Και βυθίζομαι σε έναν ύπνο ανακουφιστικό, χωρίς όνειρα, βουτηγμένο στην βεβαιότητα πως αύριο, θα είναι μια καλύτερη μέρα… Τα πυροτεχνήματα σβήνουν ένα ένα, η μουσικές χαμηλώνουν και το τελευταίο πράγμα που βλέπω, λίγο πριν ξεχάσω τα πάντα είναι τα μάτια του…