Friday, December 18, 2009

Δύσκολοι αποχωρισμοί...


Προχτές το μεσημέρι αποχαιρέτησα το αγαπημένο μου αυτοκίνητο... Το ξέρω πως μπορεί να ακούγεται χαζό με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αυτούς τους πιεσμένους και παράξενους καιρούς όμως για μένα ήταν ένας πολύ δύσκολος αποχωρισμός.. Που αν περνούσε από το χέρι μου δεν θα είχε συμβεί με κανέναν τρόπο... Το μπορντώ Starletάκι μου, ήταν πια 18 χρονών, ένα μήνα μόλις μικρότερο από τον Άρι μια που αγοράστηκε τον Δεκέμβριο του 1991 και μέχρι την τελευταία στιγμή υπήρξε παλικάρι... Και πήρε μπρος με την μία παρόλο που είχε μείνει παρκαρισμένο για πάρα πολύ καιρό.. Τον τελευταίο χρόνο δεν το χρησιμοποιούσα πια... Το είχα αφήσει στο parking του σπιτιού της μαμάς του Μάνου με την προοπτική να γεράσει εκεί ευτυχισμένο και προστατευμένο από κακοκαιρίες και δύσκολους δρόμους.. Έτσι είχα ονειρευτεί το τέλος του... Χαζομάρες θα μου πείτε, αλλά δεν με νοιάζει... Εγώ το λάτρευα το αυτοκινητάκι μου.. Πρώτον γιατί μου το είχε δώσει ο πεθερός μου με όλη του την αγάπη και δεύτερον γιατί μαζί περάσαμε υπέροχα τόσα χρόνια...
Στο νησάκι κυρίως, όπου ανέβηκε τις πιο απίθανες ανηφόρες και κατέβηκε τις πιο απότομες κατηφόρες πάντα φορτωμένο με φίλους γελαστούς και μπαγκάζια παραλίας, ήταν το πιο famous car στο parking της Ψαρούς και όχι μόνο, παρκαρισμένο πάντα στην σκιά , μπαινόβγαινε με την ειδική του κάρτα στους Μύλους και με περίμενε υπομονετικά σε λιμάνια και αεροδρόμια για να με πάει πίσω, στο σπίτι.. Και στην Αθήνα φυσικά, τους χειμώνες, που λόγω "φήμης" βρέθηκε συχνά πυκνά παρκαρισμένο πρώτη μούρη ανάμεσα σε πανάκριβα SUV έξω από τον Ρέμο και το έφερναν πάντα πρώτο στο parking του Matsuhisa να με παραλάβει όταν είχαμε girl's nigths...
Ναι, το λάτρευα το αυτοκινητάκι μου και έδωσα μεγάλη μάχη για να αποτρέψω το μοιραίο... Όμως, μια που δεν ήταν στο όνομα μου, δεν τα κατάφερα... 'Ετσι, προχτές ,το άδειασα, έβαλα σε μια σακούλα τον λούτρινο γαϊδουράκο που άραζε στο ταμπλό του, την γαλάζια χάντρα που κρεμόταν στον καθρέφτη του και τα CD που είχα αφήσει στο ντουλαπάκι και το αποχαιρέτησα οριστικά... Και χτες ένας γερανός το πήγε για ανακύκλωση...
Και σήμερα είπα να του αφιερώσω ένα ποστ γιατί του αξίζει απολύτως και γιατί νομίζω πως δεν θα πάψω ποτέ να νοιώθω τύψεις... Είμαι χαζή ξανθιά το ξέρω, και έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα αυτή την εποχή, το ξέρω επίσης... Όμως αλήθεια, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Νοιώθω πως δεν του άξιζε αυτό το ηλίθιο τέλος.. Πως έπρεπε να επιμείνω περισσότερο και να πείσω τον Μάνο να με αφήσει να το πάω στον Διόνυσσο στο σπίτι της Μαρίας που έχει μείνει και αυτό στα μπετά, και να το αφήσω εκεί, σκεπασμένο στην πυλωτή, καταθέτοντας τις πινακίδες αντί να τους αφήσω να το πετάξουν...
Όμως για κάποιο παράξενο λόγο αποφάσισα να μην τον πιέσω και τώρα πια τίποτα δεν αλλάζει.. Και ότι έγινε, έγινε... Και μπορεί στο μέλλον να έρθουν στην ζωή μου άλλα, πολύ πιο όμορφα και πολύ πιο ακριβά αυτοκίνητα., ξέρω όμως με απόλυτη βεβαιότητα πως ποτέ, κανένα, δεν θα είναι σαν το κουρσάκι μου.... Και μερικές μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, είμαι πολύ, πολύ λυπημένη...

15 comments:

δεσποιναριον said...

Κακα τα ψεμματα, υπαρχει ενα δεσιμο με το αυτοκινητο μας οταν μαλιστα το εχουμε πολλα χρονια. Σε θυμαμαι που ηρθες με αυτο για καφε. Αν αρχισω να γραφω ιστοριες με παρομοιες εμπειριες θα καταχραστω τη φιλοξενια του χωρου των σχολιων. Απλα θα σου πω να μη στεναχωριεσαι. Καπου καποτε θα μετεμψυχωθει σε φιν φον τοστιερα (τι λεω τωρα η χαμενη για να σε παρηγορησω!) και θα θυμαται την προηγουμενη ζωη του, οταν του πασπατευες το λεβιε! Χαμογελα!

La Gigi said...

αχ ελα μωρε...στεναχωρεθηκα κι εγω πολυ τωρα! και δε θελω να σκεφτω οτι μια μερα ο γιαπωνεζακος μου θα εχει την ιδια τυχη!
φιλακια φιλη με φρεσκο δροσερο χιονακι

aremare said...

Ειναι κι αυτος ενας αποχωρισμός.
Με τα αψυχα δεν μπορεις να δικαιολογησεις το τόσο συναισθημα,
αλλα ελα που υπαρχει.
Καλύτερα να φανταζεσαι πως δεν αλλαξε τιποτα,και πως εξακολουθει να παραμενει αραγμενο στο παρκιγκ της πεθερούλας με τη σκόνη του χρόνου για σκέπασμα.

elekat said...

Α σε καταλαβαίνω απόλυτα...
Τι να λέμε τώρα, μπορεί ένα αυτοκίνητο να είναι απλά ένα υλικό αγαθό, αλλά όταν το χάνεις ενώ τόχεις πολλά χρόνια, σηματοδοτεί το τέλος μιάς εποχής.
Εχεις δεθεί μαζί του, σου θυμίζει πρόσωπα, καταστάσεις, διαδρομές...
Ετσι κι εγώ έδωσα το δικό μου μετά από 14 χρόνια και πολύ πικράθηκα..
Τι φωτογραφίες τόβγαλα, τι μακρυνές τελευταίες βόλτες το πήγα, τι αποχαιρετισμός με λυγμούς έγινε...
Άστα!

orfia said...

Αχ!..σε καταλαβαινω οσο και αν ακουγεται ...τοσο ανοητο στους χαλεπους καιρους που ζουμε.... τα ιδια περασα και εγω με την μικρη μου "τελεια"...το cinquecentaki μου
που το εδωσα πριν απο μερικους μηνες.....15 χρονων ...παλλικαρακι...!!
Καλο ειναι να μην δενομαστε με τα...υλικα αγαθα...ξερω...το λεω και στον εαυτον μου...αλλα..κανεις δεν ειναι τελειος...
Φιλακια πολλα.

Anonymous said...

Πολύ συγκινητικό το post σήμερα! Πάντως έχεις δίκιο συνδεόμαστε με κάποια πράγματα που οι άλλοι δε τα καταλαβαίνουν. Πριν χρόοονια εγώ και ο αδελφός μου πήγαμε σε μια εταιρία αυτοκίνητων με τον μπαμπάς μου για να παραλάβουμε το καινούργιο αυτοκίνητο. Όταν βγήκαμε από το μαγαζί ο αδελφός μου πήγε προς το “παλιό” αυτοκίνητο μας και ο μπαμπάς μου του είπε ότι αυτό θα το αφήσουμε εδώ και θα πάμε σπίτι με ένα άλλο. Ο αδελφός μου έβαλε τα κλάματα και δεν ήθελε να μπει στο αυτοκίνητο. Θυμάμαι με τα χίλια ζόρια κατάλαβε ότι έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο γιατί ήταν παλιό. Ελπίζω να μη σε στενοχώρησε περισσότερο η ιστορία μου.!
Φιλάκια πολλά,
Έλενα!!

wintersea said...

Εγώ το πρώτο μου αυτοκίνητο το είχα πουλήσει σε μία ξαδέρφη μου - είχα στενοχωρηθεί πολύ τη μέρα που το έδωσα κι ας επρόκειτο να κυκλοφορώ από την επομένη μ' ένα καινούργιο και γυαλιστερό...

Κι αυτό το δεύτερο λοιπόν (όταν έπαψε να είναι καινούργιο και γυαλιστερό, μετά από δέκα χρόνια) το πούλησα σ' ένα θείο μου. Πριν λίγες μέρες περνώντας έξω από το σπίτι του θείου, το είδα παρκαρισμένο και κοντοστάθηκα... Συγκινήθηκα κι ας ήμουν μέσα σ' ένα πιο καινούργιο και πιο γυαλιστερό...

Όπως βλέπεις, δεν είσαι μόνη, όλοι συμφωνούμε μαζί σου...

ΑΧΤΙΔΑ said...

Έτσι δένομαι κι εγώ με τα αμάξια μας και μου καοφαίνεται μα δεν προλαβαίνω με τον άνδρα που έχω και που φέτος μέσα σε ένα χρόνο άλλαξε δυο αυτοκίνητα!

katrine said...

Το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν ένα Σουμπαρουδάκι.

Μιας και το έχω,δηλαδή να οδηγώ και να κάνω τις πιο τρελές σκέψεις και να παίρνω τις πιο σημαντικές αποφάσεις,είχα ρήξει το κλάμα της αρκούδας σε αυτό το αυτοκίνητο.

Το τι στεναχώρια πέρασα όταν το έδωσα δεν περιγράφεται. Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Έλα τώρα στις γιορτούλες που έρχονται σκάσε χαμογελάκι:)))))))))))))))

Phivos Nicolaides said...

Σωστός 'πρίγκηπας' το μπορντώ Starletάκι σου! Δύσκολοι όμως, οι καιροί για πρίγκηπες!!

ΓΙΑΝΝΑ said...

Μωρε αυτο ειναι πολυ τρυφερο.Ενα βραδυ πηγαινοντας σ'ενα μπαρακι κοντα στο Χιλτον,ειδα μπροστα μου το παλιο μου αμαξι παρκαρισμενο κι επειτα ηρθε ενας νεαρος με το κλειδι,το ανοιξε και εφυγε.Ειχα μεινει να το κοιταζω το αγαπημενο μου.Ηταν το ιδιο κλειδι που κρατουσα καποτε εγω!Ειναι ενα μικρο κομματι της ζωης μας,πως να το κανουμε.

Justine's Blog said...

Α Εύη μου, σε καταλαβάινω απόλυτα και σε συμπονώ στη δύσκολη στιγμή του αποχαιρετισμού ενός Σταρλετακίου. Σπουδαίο αυτοκίνητο για την εποχή του. Φαντάσου εμένα που έχασα δυό φορές τα ντεσεβό μου, τη μια μου το έκλεψαν καινούριο και λαμπερό και την άλλη το έδωσε για απόσυρη η αδελφή μου. Κι όμω ςονειρεύομαο ακόμη στο μεγάλο κήπο της Λευκάδας να έχω ένας ντεσεβό παρκαρισμένο, έστω κι ακίνητο για πάντα.
Καλημέρες δροσερές απο τρελλά μπιλοζίρια λέμε

Wrongman said...

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το αυτοκινιτάκι ήταν πολύ υπομονετικό.Και μερικές φορές σκονισμένο στο πάρκινγκ της ψαρρους ήταν σκέτο κομάντο.Άντε μωρέ στεναχωρήθηκα :-(

fevis said...

Σας ευχαριστώ όλους, μέσα από την καρδιά μου για όσα απολύτως παρηγοριτικά μου γράψατε... Είναι ανακουφιστικό να νοιώθω πως δεν είμαι μόνη μου, μια τρελή ξανθιά που κλαίει για ένα παλιό αυτοκίνητο... Αλλά πως εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι σαν και μένα.. Άνθρωποι που δένονται με τις στιγμές της ζωής τους και με όσα τις συμβολίζουν.. Και που δεν ντρέπονται να το παραδεχτούν... Σας φιλώ ...

Ra Ma said...

Πριν δυο χρόνια και ενώ ήμουν έτοιμος να δώσω για ανακύκλωση το παλιό μου αυτοκίνητο, τελικά το χάρισα σε έναν Άγγελο! Όχι καλέ με φτερά, έτσι έλεγαν το παλικάρι!!!