Εσύ, τι θα ερωτευόσουν?

Έξω βρέχει… Έχοντας περάσει αρκετό καιρό τελευταία σε παραλίες κάτω από τον ήλιο και δίπλα στο κύμα δυσκολευόμουν να το καταλάβω όταν το άκουγα από φίλους και γνωστούς στο τηλέφωνο, όμως τώρα που επέστρεψα το κατάλαβα απολύτως… Είναι αλήθεια, ο καιρός στην Αθήνα τα έχει παίξει τελείως.. Η πρωινή λιακάδα αντικαταστάθηκε από μια μουντάδα που νόμιζες πως τελικά θα σου καθίσει στο σβέρκο, και τώρα, εδώ και μια ώρα, βρέχει…. Πράγμα που θεωρώ απαράδεκτο πρώτον γιατί κοντεύει τέλος Ιουνίου και δεύτερον γιατί το βράδυ έχω να βγω… Και τώρα κάθομαι με τα μαλλιά βρεμένα από το ντους και αναρωτιέμαι αν το βράδυ θα φορέσω σανδάλια ή γαλότσες.. Και που είναι οι γαλότσες μου άραγε?
Παρόλα αυτά σιγά μην χαλάσω την ζαχαρένια μου… Σήμερα ξύπνησα με mood υπέροχο, πέρασα σούπερ μέχρι τώρα και σκοπεύω να περάσω το ίδιο καλά και την υπόλοιπη μέρα μου… Και έχω και θέμα για να γράψω ποστάκι, από αυτά που θα αποτελέσουν την χαρά των ανωνύμων αλλά δεν βαριέστε… Ότι και να γράψω, από συνταγές μαγειρικής μέχρι εντυπώσεις από διακοπές, πάντα κάποιος θα βρεθεί να με βρίσει… Έχω καταλήξει πως το blogάκι μου λειτουργεί σχεδόν ψυχοθεραπευτικά για ορισμένους.. Διαβάζουν, βρίζουν, εκτονώνονται και ελπίζω με αυτόν τον τρόπο να αποφεύγουν τα χειρότερα.. Να δέρνουν τις γυναίκες τους οι άντρες ή τα παιδιά τους οι κυρίες… Γιατί το κόμπλεξ όπως και η μαλακία δεν έχουν φύλλο ούτε ηλικία.. Είναι παντός καιρού…
Πίσω στο θέμα μας τώρα, η ιδέα μου ήρθε από ένα ανώνυμο σχόλιο που δεν δημοσίευσα ποτέ… Γιατί ήταν απολύτως άσχετο με το θέμα του post στο οποίο εμφανίστηκε και γιατί μου φάνηκε παράξενο.. Κόλλησε όμως στο μυαλό μου κυρίως γιατί ήταν τόσο απλό: «Εσύ, τι ερωτεύεσαι?»
Και σήμερα, με την βροχή και την μουντάδα έξω από το παράθυρο μου αλλά και με τον ήλιο σαν να αρχίζει να χαμογελά – είδατε πως το σύμπαν βλέπει, ακούει και είναι και υπέρ του έρωτα μάλλον?- μπορεί να είναι ώρα για απαντήσεις… Τι ερωτεύομαι λοιπόν?
Για να είμαι ειλικρινής, αυτή την εποχή της ζωής μου τίποτα απολύτως… Είμαι τόσο καλά εδώ που είμαι που δεν έχω χώρο στην καρδιά και στην ψυχή μου για παραπάνω συναισθήματα από αυτά που νοιώθω… Σχεδόν δεν αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει γύρω μου, ή μάλλον, για να μην λέω και ψέματα, μια χαρά τα αντιλαμβάνομαι αλλά προτιμώ να κάνω ακόμα και την χαζή αν χρειαστεί.. Τόσο αδιάφορα μου είναι.. Άλλωστε, ένα καλό που έρχεται με την ηλικία είναι πως δεν νοιώθω πια την ανάγκη να αποδείξω σε κανέναν την εξυπνάδα μου.. Άρα μπορώ να υποδύομαι την χαζή ξανθιά με τεράστια επιτυχία αν χρειαστεί, και να το απολαμβάνω κιόλας… Και φυσικά, για να μην σπεύσετε οι γνωστοί άγνωστοι να με φάτε, δεν είναι ότι συμβαίνει και κανένας τεράστιος συνωστισμός γύρω μου.. Όμως επίσης, παράπονο δεν έχω.. Παρόλο που απέχω έτη φωτός από την συγκλονιστική πιτσιρίκα που υπήρξα κάποτε, όπως και από την εικόνα της ιδανικής σαραντάρας (ή και πενηντάρας ακόμα, ανάλογα από πού μετράτε) πάντα «υπάρχουν άντρες στην αυλή μου» όπως θα έλεγε η Μαρία… Όπως και μπουκαμβίλιες… Το γιατί μου διαφεύγει, σας το ορκίζομαι.. Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων αλλά σιγά μην παραπονεθώ κιόλας… Απλώς εδώ και καιρό, αδιαφορώ…
Αν όμως ήταν διαφορετικό το timing ή η εξέλιξη της ζωής μου, ξέρω ακριβώς τι θα ερωτευόμουν… Από πιτσιρίκα είχα δυο εμμονές… Μια τα ρεμάλια με τα σκοτεινά μάτια και το μπόλικο μαύρο στην ζωή και την ψυχή τους, και άλλη μια τους άντρες με το αστραφτερό μυαλό, το βιτριολικό χιούμορ και την άνεση να με κουμαντάρουν χωρίς να το καταλαβαίνω… Τις σπάνιες φορές που οι δύο κατηγορίες συναντήθηκαν, ακούστηκαν πυροτεχνήματα.. Και αστραπόβροντα επίσης, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό… Κοινό πεδίο και στις δυο κατηγορίες είναι για μένα η σιγουριά που αποπνέει κάποιος, και το να μην «φωνάζει».. Όχι μόνο με την φωνή του αλλά με τον τρόπο του γενικότερα.. Λατρεύω τους άντρες που ξέρουν να επιβάλλονται χωρίς να ζορίζουν καταστάσεις… Να σε «υποτάσσουν» χωρίς να δείχνουν καν πως προσπαθούν… Και η ζωή με έχει διδάξει πως αυτοί που ξέρουν ποιοι είναι και τι κάνουν δεν έχουν λόγο να το απλώνουν στην ποδιά σου να το δεις.. Σε αφήνουν να το ανακαλύψεις από μόνη σου και αυτή η ανακάλυψη είναι μέρος ενός παιχνιδιού που όταν το παίζουν δυνατοί παίκτες μπορεί να είναι «θανατηφόρο»..
Και φυσικά το καλό σεξ, η χημεία δηλαδή, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλων των σχέσεων… Έχω υπάρξει με άντρες που με απογείωσαν, με άλλους που με πήγαν υπέροχες βόλτες και με έναν (ή μήπως δύο?) που μπορούσαν όταν ήθελαν να με κάνουν να δω όχι αστεράκια αλλά γαλαξία ολόκληρο… Όμως δεν έχω κοιμηθεί ποτέ στην ζωή μου με κανέναν που να τον ήθελα λιγότερο από πολύ… Ακόμα και αν ήταν για ένα και μόνο βράδυ…

Φυσικά αυτά είναι τα δικά μου γούστα.. Ξέρω γυναίκες που ερωτεύονται απολύτως διαφορετικά και αυτή είναι και η χαρά της ιστορίας.. Πως ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησε και έχει ο μπαξές για όλους… Και φυσικά όπως λένε και οι Γάλλοι, «les gouts et les couleurs ne se discutent pas..» Που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα..» Το τι κάνει ο καθένας στην ζωή του και στο κρεβάτι του είναι δικός του λογαριασμός και αν ρωτάτε εμένα ειδικά, υπό συγκεκριμένες συνθήκες τα πάντα μπορούν - και ίσως και πρέπει - να συμβούν μεταξύ συναινούντων ενηλίκων… To make a long story short, ο έρωτας είναι μεγάλη ιστορία στην ζωή… Παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι, " makes the world go round".. Αλλοίμονο αν ζούσαμε χωρίς... Και τώρα που σας τα είπα όλα αυτά, αλήθεια, εσείς τι θα ερωτευόσασταν?

Στο σημερινό ποστ ταιριάζει κάτι ερωτικό..Θεοδοσία Τσάτσου ας πούμε και ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ γιατί με ταξιδεύει εκεί όπου... Καλό απόγευμα και φιλιά πολλά...