Η κόμισσα και το τέρας...

Δεύτερο ποστ σε μια μέρα αλλά σήμερα έμεινα μόνη στο σπίτι και είπα να ταχτοποιήσω την βιβλιοθήκη μου.. Στην οποία γίνεται χαμός.. Κάτω κάτω λοιπόν, στα τελευταία ράφια, βρήκα μια σειρά από βιβλία παλιά -παμπάλαια εντελώς- από την εποχή που έκανα στο Γαλλικό Ινστιτούτο την DEUG μου.. Μην ρωτάτε ημερομηνίες, χάνονται στα βάθη των αιώνων.. Anyway, ανάμεσα στα πιο κλασσικά λογοτεχνικά βιβλία, ανακάλυψα τα άπαντα της Comptesse de Segur. Γεννημένη στην Αγία Πετρούπολη το 1799 από αριστοκρατική οικογένεια με ρίζες στον Genghis Khan, ασπάστηκε τον καθολικισμό στα 13 της χρόνια, έμαθε πέντε ξένες γλώσσες και το 1819, έχοντας ήδη μετακομίσει στο Παρίσι παντρεύτηκε τον κόμη Eugene de Segur και δεν άρχισε να γράφει παρά πολύ αργότερα, όταν είχε ήδη κλείσει τα 50 της. Αποδείχτηκε πολυγραφότατη όμως, και όταν πέθανε, το 1874 άφησε πίσω της ένα τεράστιο έργο ενώ το 1855 υπέγραψε συμβόλαιο με τον εκδοτικό οίκο Hachette. Μέχρι το 2010 είχαν πουληθεί 29 εκατομμύρια αντίτυπα από διάφορα βιβλία της. Τα πιο διάσημα από τα οποία είναι παραμύθια, με ένα βίαιο όμως και αρκετά σκληρό περιεχόμενο μια που η κοντέσσα πίστευε στην φυσική τιμωρία, την εκδίκηση και την νέμεση.

Μέσα σε ένα από τα βιβλία αυτά λοιπόν, που ξεκουράζονται για χρόνια τώρα στην βιβλιοθήκη μου, βρήκα ένα κείμενο που είχα γράψει τότε για το παραμύθι "Un bon petit diable".

Το αντέγραψα ελαφρά διορθωμένο γιατί με τα χρόνια άλλαξε και το δικό μου "λογοτεχνικό" ύφος, αλλά η ουσία παραμένει. Μερικά έργα είναι κλασσικά γιατί ταιριάζουν γάντι με καταστάσεις βγαλμένες μέσα από την ζωή-  είτε αυτές έχουν να κάνουν με τα προσωπικά μας είτε ακόμα ακόμα και με την πολιτική- όσα χρόνια κι αν περάσουν..

Ο Charles, ο μικρός ήρωας του παραμυθιού αγαπάει τις φάρσες. Και οι γύρω του αγαπάνε εκείνον και ανέχονται τα καμώματα μου μέχρι που το μικρό χαριτωμένο αγόρι καταλήγει να γίνει ένας τύρανος. Η ιστορία δεν έχει happy end, όπως άλλωστε και κανένα σχεδόν από τα παράξενα παραμύθια της Comptesse αλλά η αφήγηση της θείας του είναι εξαιρετική...

"Δημιούργησα ένα τέρας. Αλήθεια, το έκανα. Το ντάντεψα, το στόλισα, το παίνεψα, αγνόησα τα προφανή και έβγαλα δεκάδες φορές λαγούς απ΄ το καπέλο μου για να αποπροσανατολίσω πρώτα εμένα και μετά τα πλήθη... Το έντυσα με φροντίδα περισσή, το κόρδωσα , το ανέβασα ψηλά σε ένα βάθρο, τάισα τον εγωισμό του μέχρι μπουκώματος, και τώρα βολεμένο άνετα στον θρόνο που εγώ δημιούργησα για ΄κεινο, κατακεραυνώνει με την παραμικρή αφορμή, υποτιμά με επιμονή και φτύνει με πάθος. 

Το τέρας μου βγάζει φωτιές από τα αυτιά και την μύτη, και βρίσκει τον στόχο του σε απόσταση φωτός με ακρίβεια βετεράνου sniper. Πλέκει ιστούς αράχνης με λεπτομέρειες περίτεχνες, παίζει μουσικές που μαγεύουν κόμπρες με ταλέντο βιρτουόζου, και έχει γλώσσα που στάζει φαρμάκι και χολή.. Και όταν βρυχάται, και βρυχάται συχνά, καίγεται η πλάση γύρω του σε ακτίνα χιλιομέτρων. Και τόσο απασχολημένο που είναι να θαυμάζει την δύναμη του και να την επιδεικνύει διαρκώς, και να κοιτάζεται στον καθρέφτη και να γυαλίζεται και να ζαλίζεται από την ίδια του την λάμψη, δεν καταλαβαίνει το δύστυχο πως στο τέλος θα ξυπνήσει ένα πρωί και θα είναι μόνο του.. Μέσα σε στρέμματα ρημαγμένης γής, ανάμεσα σε συντρίμμια και χαλάσματα, έρημο, χωρίς κανέναν υπήκοο πια, γιατί θα τους έχει καταβροχθίσει όλους... Και τότε, αναγκαστικά, θα αρχίσει να τρώει τις σάρκες του. Και θα πεθάνει από δηλητηρίαση... Καημένο, καημένο μου τερατάκι..." 

Η μετάφραση- παράφραση είναι δική μου.. Και το βιβλίο "Comptesse de Segur, Oeuvres completes" μπορείτε να το βρείτε στο Amazon απ΄ότι είδα... 

Υ.Γ. Και έτσι όπως έγραφα, σκέφτηκα και την τέλεια μουσική υπόκρουση για να το κανιβάλίσουμε λιγο το θέμα.. Voila λοιπόν...