Αέρας... Θέλω να φυσήξει και να πάρει μακριά όλο το μαύρο... Και να αφήσει το ροζ και το λευκό.. Και λίγο πράσινο που είναι το χρώμα της ελπίδας...
Έξω ο ήλιος λάμπει αλλά κάνει δροσιά..Ήπια ζεστό καφέ και δεν τελείωσα ποτέ το μπισκότο μου.. Η μαμά μου και ο Άρις γελούσαν δίπλα μου αλλά εμένα το μυαλό μου ήταν αλλού... Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ τελευταία..
Φοράω μαύρα γιαλιά για να κρύβω τα μάτια μου σήμερα.. Δεν μου αρέσει η έκφραση τους.. Λείπει λάμψη και περισσεύει σκέψη... Θα γυρίσω σπίτι και θα βάλω κρέμα... Και κολύριο.. Τεχνητά δάκρυα για έξτρα γιαλάδα...:-)
Είχα την πιο απίστευτα ανακουφιστική συζήτηση.. Ακριβοπληρωμένη αλλά αποτελεσματική.. Να βλέπεις τα κομματάκια του παζλ να μπαίνουν στην θέση τους σχεδόν από μόνα τους και να αναρωτιέσαι "μα πόσο χαζή μπορεί να είμαι Θέε μου?" . Και εκείνος να ρίχνει μια βιαστική ματιά από ψηλά και να σου απαντάει "Πολύ"..
Πονάει το κεφάλι μου.. Και το χέρι μου.. Ψάχνω στην τσάντα μου και ανακαλύπτω ένα κουτί Nurofen.. Χαμογελάω ξαφνικά και ο πόνος περνάει σε δεύτερη μοίρα.. Γιατί? Γιατί εγώ ξέρω...:-)
Χαζεύω τα mails μου.. Ένα βιβλίο ολόκληρο έτοιμο για δημοσίευση, best seller κανονικό, που ποτέ δεν θα δει το φως της μέρας.. Θα τα κρατήσω για μένα μόνο, σαν μάθημα εντατικής ψυχανάλυσης από μακριά και δίπλα...
Φοράω πουλόβερ και κρυώνω.. Μέσα στο σπίτι κάνει πιο κρύο απ΄ότι έξω.. Λές να αρχίσω να παίρνω και εγώ τους δρόμους?
Πεινάω.. Αλλά δεν θέλω να φάω... Μασουλάω βαριεστημένα ένα bar και έχει μέσα κεράσια.. Σιχαίνομαι τα κεράσια και το αφήνω μισό... 45 θερμίδες και μισή χαρά.. Νοερό support σε μια φίλη που πεινάει περισσότερο απο μένα..
Δεν απαντάω στα σχόλια σας δυο ποστ τώρα και έχω τύψεις.. Θα το κάνω το συντομότερο, λατρεύω την επικοινωνία μας και το ξέρετε, απλά αυτές τις μέρες το μυαλό μου είναι αλλού.. Θα το μαζέψω αμέσως και θα επανέλθω... Χρωστάω συνταγές, φωτογραφίες, συμβουλές.. Θα τα κάνω όλα όπως πρέπει... Soon...
Ακούω τραγουδάκια.. Έχω ανάγκη τα εύθυμα αλλά κολλάω στα λυπητερά.. Γκρίζες τσίχλες...
Με πήρε μόλις τηλέφωνο ο Ζ. Χάρηκα που τον άκουσα καλά.. Τον έχω έννοια και με έχει και εκείνος.. Το νησάκι με περιμένει αλλά εγώ εξακολουθώ να μένω εδώ.. Θα περιμένω λίγο ακόμα.. Μια βδομάδα.. Δύσκολη αλλά θα περάσει... Και μετά, αν χρειαστεί, θα φύγω να σωθώ...
Κάνω λίστες.. Τεράστιες, γεμάτες πράγματα που πρέπει να γίνουν.. Τις συμπληρώνω και μετά αρχίζω να αφαιρώ.. Η Coco Chanel αφαιρούσε αξεσουάρ για το τέλειο αποτέλεσμα και εγώ αφαιρώ υποχρεώσεις..
Το σύμπαν παρόλα αυτά επιμένει.. Μου στέλνει μηνύματα αισιόδοξα.. Τηλέφωνα που περίμενα και άλλα που δεν περίμενα, μια επαγγελματική πρόταση που πρέπει να σκεφτώ σοβαρά, άνθρωποι από το παρελθόν που με κάνουν να χαμογελάω ακόμα... Σχέδια σε μια εποχή που σπανίζουν.. Τα κρατάω αλλά δεν τα χρησιμοποιώ.. Έχω ανάγκη να μείνω λίγο ακόμα χωμένη μέσα στο κενό.. Να καθαρίσω τις σκέψεις μου.. Και μετά θα ξεκινήσω πάλι...
Ονειρεύομαι ταξίδια και νερά.. Χαμηλές πτήσεις και βουτιές, και λιακάδες και γέλια και αγκαλιές φιλόξενες, ασφαλείς και αγαπημένες.. Αλλά ξυπνάω με μια γεύση πικρή.. Πόσο ακόμα? Ποιος ξέρει... Εγώ πάντως όχι..
Σήμερα το βράδυ θα βυθιστώ.. Τελείως... Ξέρω τον τρόπο και τον ξέρω καλά.. Θα πατήσω τον διακόπτη και όλα τα φώτα θα σβύσουν.. Μαζί και οι φωνές... Και θα μείνω εκεί, μέσα στην απόλυτη ησυχία, στην πιο τέλεια σιγή για ώρες... Και μετά θα πάρω τον εαυτό μου απο το χέρι και θα τον βγάλω βόλτα στην πιο μεγάλη λιακάδα της γης.. Στην βάση του ουράνιου τόξου, εκεί που τα χρώματα είναι εκτυφλωτικά και η ευτυχία έχει αφή και μυρωδιά.. Και γεύση...
UPDATE: Με συγκινεί πραγματικά το ενδιαφέρον σας.. Τόσα τηλέφωνα, τόσα mails, τόσα μηνύματα.. Σας ανησύχησα και δεν το ήθελα γιατί η αλήθεια είναι πως δεν συμβαίνει τίποτα σοβαρό.. Μάλλον φταίει που σας έχω κακομάθει τόσον καιρό μέσα στα ροζ και τα χαρούμενα.. Όμως καμιά φορά τυχαίνει να έχω και εγώ τις κακές μου.. Που επειδή είμαι των άκρων είναι όπως και οι καλές μου.. Υπερβολικές.... Και μια που το blog είναι κατά καποιον τρόπο το ημερολόγιο μου, θέλω να μπορώ να γράψω και γι΄αυτές.. Να τις απλώσω, να τις φωτίσω και να τις ξορκίσω.. Και αυτό κάνω.. Οπότε μην ανησυχείτε παρακαλώ... Όπως λέει και ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, no worries... Φιλιά..
Υ.Γ. Στο βιντεάκι οι Violet Vortex... Φωνές από το παρελθόν.. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε έναν πρίγκηπα που με κάνει ακόμα να χαμογελάω.. Και που μου άρεσει ακόμα να τον χαζεύω να παίζει κιθάρα...
Έξω ο ήλιος λάμπει αλλά κάνει δροσιά..Ήπια ζεστό καφέ και δεν τελείωσα ποτέ το μπισκότο μου.. Η μαμά μου και ο Άρις γελούσαν δίπλα μου αλλά εμένα το μυαλό μου ήταν αλλού... Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ τελευταία..
Φοράω μαύρα γιαλιά για να κρύβω τα μάτια μου σήμερα.. Δεν μου αρέσει η έκφραση τους.. Λείπει λάμψη και περισσεύει σκέψη... Θα γυρίσω σπίτι και θα βάλω κρέμα... Και κολύριο.. Τεχνητά δάκρυα για έξτρα γιαλάδα...:-)
Είχα την πιο απίστευτα ανακουφιστική συζήτηση.. Ακριβοπληρωμένη αλλά αποτελεσματική.. Να βλέπεις τα κομματάκια του παζλ να μπαίνουν στην θέση τους σχεδόν από μόνα τους και να αναρωτιέσαι "μα πόσο χαζή μπορεί να είμαι Θέε μου?" . Και εκείνος να ρίχνει μια βιαστική ματιά από ψηλά και να σου απαντάει "Πολύ"..
Πονάει το κεφάλι μου.. Και το χέρι μου.. Ψάχνω στην τσάντα μου και ανακαλύπτω ένα κουτί Nurofen.. Χαμογελάω ξαφνικά και ο πόνος περνάει σε δεύτερη μοίρα.. Γιατί? Γιατί εγώ ξέρω...:-)
Χαζεύω τα mails μου.. Ένα βιβλίο ολόκληρο έτοιμο για δημοσίευση, best seller κανονικό, που ποτέ δεν θα δει το φως της μέρας.. Θα τα κρατήσω για μένα μόνο, σαν μάθημα εντατικής ψυχανάλυσης από μακριά και δίπλα...
Φοράω πουλόβερ και κρυώνω.. Μέσα στο σπίτι κάνει πιο κρύο απ΄ότι έξω.. Λές να αρχίσω να παίρνω και εγώ τους δρόμους?
Πεινάω.. Αλλά δεν θέλω να φάω... Μασουλάω βαριεστημένα ένα bar και έχει μέσα κεράσια.. Σιχαίνομαι τα κεράσια και το αφήνω μισό... 45 θερμίδες και μισή χαρά.. Νοερό support σε μια φίλη που πεινάει περισσότερο απο μένα..
Δεν απαντάω στα σχόλια σας δυο ποστ τώρα και έχω τύψεις.. Θα το κάνω το συντομότερο, λατρεύω την επικοινωνία μας και το ξέρετε, απλά αυτές τις μέρες το μυαλό μου είναι αλλού.. Θα το μαζέψω αμέσως και θα επανέλθω... Χρωστάω συνταγές, φωτογραφίες, συμβουλές.. Θα τα κάνω όλα όπως πρέπει... Soon...
Ακούω τραγουδάκια.. Έχω ανάγκη τα εύθυμα αλλά κολλάω στα λυπητερά.. Γκρίζες τσίχλες...
Με πήρε μόλις τηλέφωνο ο Ζ. Χάρηκα που τον άκουσα καλά.. Τον έχω έννοια και με έχει και εκείνος.. Το νησάκι με περιμένει αλλά εγώ εξακολουθώ να μένω εδώ.. Θα περιμένω λίγο ακόμα.. Μια βδομάδα.. Δύσκολη αλλά θα περάσει... Και μετά, αν χρειαστεί, θα φύγω να σωθώ...
Κάνω λίστες.. Τεράστιες, γεμάτες πράγματα που πρέπει να γίνουν.. Τις συμπληρώνω και μετά αρχίζω να αφαιρώ.. Η Coco Chanel αφαιρούσε αξεσουάρ για το τέλειο αποτέλεσμα και εγώ αφαιρώ υποχρεώσεις..
Το σύμπαν παρόλα αυτά επιμένει.. Μου στέλνει μηνύματα αισιόδοξα.. Τηλέφωνα που περίμενα και άλλα που δεν περίμενα, μια επαγγελματική πρόταση που πρέπει να σκεφτώ σοβαρά, άνθρωποι από το παρελθόν που με κάνουν να χαμογελάω ακόμα... Σχέδια σε μια εποχή που σπανίζουν.. Τα κρατάω αλλά δεν τα χρησιμοποιώ.. Έχω ανάγκη να μείνω λίγο ακόμα χωμένη μέσα στο κενό.. Να καθαρίσω τις σκέψεις μου.. Και μετά θα ξεκινήσω πάλι...
Ονειρεύομαι ταξίδια και νερά.. Χαμηλές πτήσεις και βουτιές, και λιακάδες και γέλια και αγκαλιές φιλόξενες, ασφαλείς και αγαπημένες.. Αλλά ξυπνάω με μια γεύση πικρή.. Πόσο ακόμα? Ποιος ξέρει... Εγώ πάντως όχι..
Σήμερα το βράδυ θα βυθιστώ.. Τελείως... Ξέρω τον τρόπο και τον ξέρω καλά.. Θα πατήσω τον διακόπτη και όλα τα φώτα θα σβύσουν.. Μαζί και οι φωνές... Και θα μείνω εκεί, μέσα στην απόλυτη ησυχία, στην πιο τέλεια σιγή για ώρες... Και μετά θα πάρω τον εαυτό μου απο το χέρι και θα τον βγάλω βόλτα στην πιο μεγάλη λιακάδα της γης.. Στην βάση του ουράνιου τόξου, εκεί που τα χρώματα είναι εκτυφλωτικά και η ευτυχία έχει αφή και μυρωδιά.. Και γεύση...
UPDATE: Με συγκινεί πραγματικά το ενδιαφέρον σας.. Τόσα τηλέφωνα, τόσα mails, τόσα μηνύματα.. Σας ανησύχησα και δεν το ήθελα γιατί η αλήθεια είναι πως δεν συμβαίνει τίποτα σοβαρό.. Μάλλον φταίει που σας έχω κακομάθει τόσον καιρό μέσα στα ροζ και τα χαρούμενα.. Όμως καμιά φορά τυχαίνει να έχω και εγώ τις κακές μου.. Που επειδή είμαι των άκρων είναι όπως και οι καλές μου.. Υπερβολικές.... Και μια που το blog είναι κατά καποιον τρόπο το ημερολόγιο μου, θέλω να μπορώ να γράψω και γι΄αυτές.. Να τις απλώσω, να τις φωτίσω και να τις ξορκίσω.. Και αυτό κάνω.. Οπότε μην ανησυχείτε παρακαλώ... Όπως λέει και ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, no worries... Φιλιά..
Υ.Γ. Στο βιντεάκι οι Violet Vortex... Φωνές από το παρελθόν.. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε έναν πρίγκηπα που με κάνει ακόμα να χαμογελάω.. Και που μου άρεσει ακόμα να τον χαζεύω να παίζει κιθάρα...
