Σπασμένη κούκλα...

"Και ξαφνικά τα φώτα έσβησαν και έμεινε μόνη.. Προσπάθησε να κάνει μερικά βήματα, ψηλαφώντας τον χώρο γύρω της διστακτικά και τρόμαξε.. Γύρω σκοτάδι και μπροστά κενό… Και η πλατεία άδεια.. Πίσω, στο καμαρίνι της έβγαλε όλα τα πολύχρωμα ρούχα, χάλασε το περίτεχνο της χτένισμα, σκούπισε προσεκτικά κάθε ίχνος από την πούδρα και τις σκιές που της έδιναν λάμψη, άφησε στο κουτί τους τα κοσμήματα, κατέβηκε από τα ψηλοτάκουνα παπούτσια και κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη όπως ήταν πραγματικά. Αμείλικτη εικόνα.. Τρομακτική.. Μια γυναίκα άδεια, χλωμή και μόνη..

Πως έγινε έτσι? Πότε? Όσο στροβιλιζόταν με πάθος κάτω από το φως που την τύλιγε σαν απαλή κουβέρτα και την έκανε να νοιώθει βασίλισσα του κόσμου, όσο φλέρταρε με την λάμψη πάνω στην σκηνή που είχε γεννηθεί για να την αλωνίζει και νόμιζε πως ήξερε την κάθε της σπιθαμή, χαμπάρι δεν πήρε πως οι άνθρωποι γύρω της έφευγαν.. Ούτε την πόρτα δεν άκουσε να κλείνει.. Νόμιζε πως το φως θα κρατούσε για πάντα, πως ήταν δικό της όπως της είχε υποσχεθεί.. Πίστεψε στις υποσχέσεις του, πως θα ήταν πάντα εκεί να την στηρίζει και να την στέφει πρωταγωνίστρια ξανά και ξανά.. Να υποστηρίζει τον φυσικό της ρόλο..

Και ύστερα, ξαφνικά, το φως έσβησε… Χάθηκε.. Και εκείνη έμεινε μόνη… Και ότι είχε συμβεί μέχρι τότε, όλα τα γέλια, όλα τα χειροκροτήματα, όλοι οι ρόλοι που είχε παίξει με το φως, για το φως, δεν είχαν νόημα.. Ήταν μόνο μια σειρά απο λάθη... Κουλουριάστηκε στο πάτωμα που το ένοιωσε σκληρό και τραχύ κάτω από το δέρμα της, έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να νοιώσει νερό να την τυλίγει και να την βυθίζει στην ηρεμία και την ασφάλεια μιας μήτρας.. Στην ευεργετική της σιωπή.. Δεν ένοιωσε καν τον πόνο της βελόνας… Όμως αντί να ηρεμίσει και να χαλαρώσει αισθάνθηκε να πνίγεται.. Να ασφυκτιά.. Άνοιξε το στόμα της να αναπνεύσει και το νερό πλημύρισε τα πνευμόνια της ορμητικό… Γέμισε κάθε κενό μέσα της και πήρε το οξυγόνο μακριά.. Πάλεψε με τρόμο για μια ανάσα, για μια πνοή ζωής μέσα της, έστω και τελευταία στιγμή, αλλά το νερό ήταν πιο δυνατό και ο αέρας τελείωνε.. Την ώρα που έκανε την τελευταία αγωνιώδη προσπάθεια να ανασάνει, την ώρα που ένοιωσε το κορμί της να παγώνει και να αδειάζει από ζωή με τον ίδιο τρόπο που είχε αδειάσει η ψυχή της από συναίσθημα, το σκοτάδι στο μυαλό της σκίστηκε στα δύο και το φως έλαμψε ξανά… Και ήταν αυτό το τελευταίο πράγμα που είδε.. Το τελευταίο πράγμα που ένοιωσε, το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκε… Το φως που της τα πήρε τελικά όλα.. Και πέθανε μαζί του. Κουλουριασμένη σαν μωρό σε ένα βρώμικο πάτωμα, πίσω από την σκηνή που κάποτε την αποθέωνε, μόνη, χωρίς ανθρώπους, χωρίς κοινό, χωρίς χειροκρότημα.. Με το σκοτάδι να την τυλίγει σαν τέλειο σκηνικό μια κατρακύλας που τελικά είχε τέλος. Τέλος. Αυλαία. Σιωπή…"