Μικρό μάθημα αυτογνωσίας...

Ο καιρός από χτες είναι συννεφιασμένος και μου την σπάει.. Και ενώ όλα γύρω μου είναι καλύτερα, εγώ εξακολουθώ να νοιώθω χαζά μετέωρη.. Ξέρω τι πρέπει να κάνω και έχει έρθει η ώρα να αφήσω τις δικαιολογίες και να σπάσω τα νήματα που με κρατάνε δέσμια καταστάσεων που τις παλεύω μόνη μου και που επιμένω να τις κρατάω στην ζωή μου ενώ ξέρω, βλέπω, πως δεν με οδηγούν πουθενά.. Ο Χοϊμες θα είχε πολλά να πει για μένα αυτόν τον καιρό αλλά τα ξέρω και από μόνη μου, αυτή είναι η πικρή αλήθεια και ας μην θέλω να το παραδεχτώ.. Λατρεύω τις δύσκολες μάχες, ακόμα και αυτές με το προδιαγεγραμμένο τέλος, μόνο και μόνο γιατί μου δίνουν την δυνατότητα να μετράω τις δυνάμεις μου και να ελπίζω πως θα υπερβώ όχι μόνο τον εαυτό μου αλλά και την ίδια την ζωή.. Και όταν δεν τις βρίσκω έτοιμες τις στήνω μόνη μου, με αντιπάλους άξιους να αναμετρηθώ μαζί τους και κάποιος να βγει νικητής και κάποιος χαμένος, αλλά συνήθως ακόμα πιο άξιους να μείνουν στην ζωή μου σαν συμπαίκτες και όχι σαν εχθροί... Χαζό παιχνίδι, μάχη για δύναμη, μια δύναμη που δεν μου προσφέρει τίποτα απολύτως στην ουσία πέρα από ένα χάδι στον εγωισμό μου που τελευταία φουσκώνει πάλι σαν παγώνι και κινδυνεύω να με καταπιεί.. Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποιά είναι η πιο έξυπνη, γοητευτική, χαριτωμένη και ικανή του κόσμου? Αυτή που καταφέρενει τα ακταόρθωτα, τα δύσκολα, τα απίθανα και τα μοναδικά? Πες μου αυτό που θέλω να ακούσω γιατι θα σε σπάσω και χέστηκα για τα εφτά χρόνια γρουσουζιάς...
Προτεραιότητες, αυτή είναι η λέξη κλειδί και εκεί έχω μπερδευτεί πάλι, μόνη μου, παίζοντας τα ίδια, γνωστά παιχνίδια στο μυαλό μου, με το μυαλό μου, μόνο και μόνο για να μην παραδεχτώ πως έκανα λάθος και πρέπει να πάω παρακάτω.. Και μπορεί το ότι το ξέρω όλο αυτό βαθιά μέσα μου να κάνει τα πράγματα ευκολότερα όταν έρχεται η ώρα του πάτου, όμως δεν αλλάζει την ουσία.. Και η ουσία είναι ότι είμαι εθισμένη στα δύσκολα και στα μπερδεμένα και στα δυσλειτουργικά, γιατί έτσι μεγάλωσα και αυτά αισθάνομαι οικεία, και όταν η ζωή μου αρχίσει να ηρεμεί πραγματικά τα αναζητώ και τα ξεχωρίζω με μάτι αλάθητο μέσα από τον σωρό και τα πλησιάζω και τα κάνω δικά μου, μόνο και μόνο για να μου δώσουν το άλοθι που χρειάζεται για να την ανακατέψω... Ξανά και ξανά και ξανά... Και κάνω τα εύκολα δύσκολα μόνη μου, και τα απλά περίπλοκα, και μεπρδεύω τα κουβάρια και μετά παιδεύομαι να τα ξεμπερδέψω σε έναν μόνιμο αγώνα κόντρα στον εαυτό μου και τις ευκολίες του.. Γιατί στην πραγματικότητα με όλη την δουλειά που έχω κάνει με το μέσα μου δεν έχω καταφέρει μάλλον να αποδεχτώ πως μπορεί τελικά να τις αξίζω τις ευκολίες μου.. Και κατά καιρούς τις αμφισβητώ και τις τεστάρω μόνη μου, έτσι για να κρατάω την αδρεναλίνη ψηλά όταν χρειαστεί και για να μην ξεχνιόμαστε.. Και αφήνω ανθρώπους να μπαίνουν στην ζωή μου και να την αλλωνίζουν, και μπαίνω στην ζωή τους και την αλωνίζω και εγώ, και τους δίνω όλα τα λάθος μηνύματα για όλους τους λάθος λόγους, και τους χρεώνω τις δικές μου επιλογές και τα δικά μου λάθη, και αλλάζω χωρίς να αλλάζω πραγματικά, και αντέχω πράγματα και καταστάσεις μέχρι να σκάσω και να εκραγώ ενώ μπορώ να βάλω όρια - είμαι τόσο καλή στα όρια όταν θέλω - και όταν θα τους τραβήξω το χαλί κάτω από τα πόδια τελικά, γιατί αυτό θα συμβεί είναι μαθηματικά βέβαιο, θα νοιώθω και τύψεις που δεν μπόρεσα να είμαι το τέλειο πλάσμα που έπρεπε και που δεν κατάφερα ποτέ να είμαι... Τι χαρά, τι ανακούφιση.. Είμαι κακό παιδί, κακό και ατελές, μπαμπά είχες δίκιο που δεν με αποδέχτηκες ποτέ, πως να με αποδεχτεί οποιοσδήποτε άλλος? Μου αξίζουν τα χειρότερα, μου αξίζω εγώ, και τόσο κακός άνθρωπος είμαι που πάλι κάποιος άλλος βρέθηκε να πάρει την θέση που άφησες κενή και να μου θυμίσει όλα όσα παλεύω χρόνια τώρα να ξεχάσω...Και εγώ τον άφησα μπαμπά, γιατί μου θύμιζε εσένα...
Και μετά θα σηκωθώ, θα τιναχτώ ανακουφισμένη που ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατή και θα γυρίσω πίσω στην ηρεμία μου, και το κοντέρ θα μηδενίσει για μια ακόμα φορά μέχρι νεωτέρας... Και ο κανόνας δεν θα έχει πάλι εξαιρέσεις και όλοι οι άνθρωποι που αξίζουν να είναι στην ζωή μου πραγματικά , που έχουν περάσει όλα τα τέστ, ξανά και ξανά και μου έχουν αποδείξει πως μ΄αγαπάνε γι΄αυτό που είμαι, το ατελές και το φοβισμένο που κρύβεται μέσα στο λαμπερό και το ροζ, θα είναι για μια ακόμα φορά οι ίδιοι.. Χρόνια τώρα, αυτό το μέτρημα δεν βγάζει ποτέ άλλον αριθμό... Καποιοι φεύγουν και κάποιοι έρχονται αλλά η ισορροπία των αριθμών δεν διατράσεται ποτέ.. Σίγουρα κάτι θέλει να μου πει η ζωή.. Γιατί άραγε εγώ επιμένω να μην την ακούω?