Κυριακή....

Λιακάδα, τραπέζια στρωμένα στην βεράντα, λουλούδια πολύχρωμα και πρασινάδες σε πήλινες γλάστρες, γέλια, άνθρωποι της καρδιάς μου...

Κρασί ροζέ παγωμένο, μια ομπρέλα να κάνει σκιά, μυρωδιές φαγητού, παγάκια να κουδουνίζουν στα ποτήρια, κουβέντες ατελείωτες, ματιές ζεστές και φωτεινές...
Μια γάτα λιάζεται σε ένα περβάζι, μουσική χαλαρή σαν την διάθεση μας, ο ήλιος καίει το πρόσωπο μου, η ψυχή μου είναι ανάλαφρη, η ζωή μπαίνει πάλι στις πραγματικές της διαστάσεις...
Σαλάτες με ντομάτες που είναι της εποχής και όλα τα λαχανικά που αγαπάμε, ψωμί ζεστό με τραγανή κόρα, νερό με φυσαλίδες, ποτήρια κρυστάλλινα που κουδουνίζουν στα τσουγκρίσματα, ο ήχος από τα μαχαιροπήρουνα κάνει σεγκόντο στον ήχο της διάσπαρτης ευτυχίας...
Ρουφάω απολαυστικά τον καπνό του τσιγάρου μου , γέρνω λίγο πίσω και παρατηρώ τους ανθρώπους της ζωής μου.. Που ξεπερνούν τα προβλήματα τους με στυλ και άποψη, που ανοίγουν τα σπίτια τους και τις καρδιές τους διάπλατες για να μας χωρέσουν, που γελάνε και το γέλιο φτάνει μέχρι τα μάτια τους, που κουβεντιάζουν, ερωτεύονται, τσακώνονται, πληγώνονται, πέφτουν και ξανασηκώνονται, και είναι πάντα εδώ.. Μάχιμοι, δυνατοί, παρόντες...
Τις αγαπάω αυτές τις χαλαρές Κυριακές στα σπίτια των φίλων.. Που κρατάνε μέχρι το βράδυ και που στον γυρισμό πάντα οδηγώ με ένα χαμόγελο μέχρι το σπίτι.. Και με τις μπαταρίες της ψυχής μου γεμάτες ξανά, στο φουλ...
Στις βεράντες του σπιτιού μου στο νησί, με θέα την θάλασσα που λατρεύω, έχω διοργανώσει και εγώ δεκάδες τέτοιες μαζώξεις.. Με τα ίδια γέλια, τα ίδια πρόσωπα, την ίδια ζεστασιά, το ίδιο νοιάξιμο.. Με τις ίδιες μυρωδιές, τις ίδιες γεύσεις, τους ίδιους ήχους... Χρόνια τώρα, ο κύκλος της αγάπης παραμένει σταθερός.. Και είναι αυτή η ένέργεια που μου φέρνει πίσω το σύμπαν τώρα, που τόσο την έχω ανάγκη και την αποζητάω... Και που την νοιώθω να τρέχει μέσα μου σαν γάργαρο, δροσερό νεράκι πάνω σε χώμα ξερό...
Κυριακή μεσημέρι και η πόρτα του κήπου ανοίγει για να υποδεχτεί κάθε τόσο και μια καινούρια άφιξη.. Σε λίγο θα ήμαστε όλοι εδώ, εκεί, παντού... Θα είμαστε μαζί και θα γελάσουμε και θα περάσουμε όμορφα και θα βγάλουμε κοροϊδευτικά την γλώσσα σε κάθε είδους κρίση... Και σ΄αυτούς που λείπουν και μας λείπουν θα χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία και θα "χτυπήσουμε" τις πόρτες των κινητών τους και θα μοιραστούμε την ευτυχία μας μαζί τους για να τους θυμίσουμε πως μπορεί να είναι μακριά αλλά είναι πάντα εδώ.. Στην καλύτερη και πιο ασφαλή θέση.. Μέσα στην καρδιά μας.. Και όλα, μα όλα, θα είναι όπως πρέπει...:-)