Λιακάδα...

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες που ξεκίνησαν με λιακάδα.. Εσωτερική κυρίως αλλά βοηθάει και η εξωτερική... Όπως βοήθησε και το ότι ήταν και η χτεσινή νύχτα από εκείνες που μοιάζουν σαν το σύμπαν να συνωμωτεί για να σου θυμίσει πως η ζωή είναι ωραία. .. Πολύ ωραία όμως... Και πως όταν έχει τα κέφια της μπορεί να σου κλείσει το μάτι και να σε βάλει σε δευτερόλεπτα σε καινούρια τροχιά.. Μην σας πω σε καινούριο γαλαξία...:-)
Και ναι, το ξέρω πως έτσι κι αλλιώς όλα μέσα στο μυαλό μας είναι, το ξέρω τόσο καλά που μπορώ να γράψω βιβλίο επ' αυτού, τι βιβλίο, σύγγραμα ολόκληρο, όμως και αυτό το δόλιο το μυαλό καμιά φορά χρειάζεται εξωτερικά ερεθίσματα για να ξεκολλήσει... Και όταν το σύμπαν έχει κέφια λοιπόν, και μας βλέπει να αρνούμαστε να επικοινωνήσουμε με το περιβάλλον γύρω μας για καιρό και βλέπει τα ερεθίσματα να περνάνε και να μην ακουμπάνε, αποφασίζει να στείλει το βαρύ πυροβολικό και το ερέθισμα να είναι τόσο εντυπωσιακό που να μην μπορούμε παρά να το πάρουμε χαμπάρι... Και άμα το πάρουμε χαμπάρι, the rest is history...
Και έτσι σήμερα είναι μια μέρα με λιακάδα... Που ξεκίνησε με πρωινό καφέ στην Παλιά Αγορά και μια ατελείωτη κουβέντα περί ερεθισμάτων και των αποτελεσμάτων τους στην ζωή του ανθρώπου με την Μαρία, σιγά μην έτρεχα αλλού ειδικά σήμερα, και παρόλο που θα συνεχιστεί με μπαράζ ηλεκτρολόγων και υδραυλικών - χάλασε η κεραία που εγκαταστήσαμε πριν από έναν μήνα και το ζεστό νερό στην βρύση της μπανιέρας τρέχει αλά Μύκονος της δεκαετίας του 60, δηλαδή πρώτα βγαίνει λίγος σφυριχτός αέρας και μετά μερικές σταγόνες νερό- σιγά μην μασήσω εγώ και χαλάσω το κέφι μου...
Λιακάδα λέμε, και ονειρεύομαι ήδη αμμουδιές, και θάλασσες και παγωμένα ποτά και τραγούδια, και μυρωδιά αντηλιακού σε μαυρισμένα σώματα, και χαμόγελα γλυκά και λαμπερά, και αγκαλιές, και ηλιοβασιλέματα, και πεταλούδες στο στομάχι... Γιατί και ο έρωτας, και αυτός μέσα στο μυαλό μας δεν είναι τελικά? Εκεί γεννιέται και εκεί πεθαίνει, και μια που μίλησα για πεταλούδες στο στομάχι, σας το ορκίζομαι, πως κάθε φορά που βλέπω από το παράθυρο του αεροπλάνου ή από το κατάστρωμα του πλοίου το νησάκι μου να πλησιάζει, νοιώθω τις ίδιες πεταλούδες, χρόνια τώρα, σαν να είναι η πρώτη φορά... Γιατί υπάρχουν έρωτες που έρχονται, και έρωτες που φεύγουν.. Αλλά υπάρχουν και έρωτες που κρατούν για πάντα και λιακάδες που είναι μέσα στο μυαλό μας... Δικές μας, να τις κάνουμε ότι θέλουμε...
Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...

Το τραγουδάκι είναι της λιακάδας και των χρωμάτων... Των C Real ξανά, που μόνο και μόνο για την Ειρήνη, μπορώ να τους ακούω και να τους βλέπω non stop...