Here I am...

Το πρόσωπο μου καίει και τα μάτια μου κλαίνε... Όχι, δεν μου συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, αντιθέτως είμαι μια χαρά.. Μετά από μια υπέροχη μέρα με μπόλικη ηλιοθεραπεία και γέλια ανάμεσα σε φίλους καρδιάς, η κρέμα ματιών που σπάνια θυμάμαι να χρησιμοποιώ, όπως άλλωστε και την κρέμα προσώπου, μου φέρνει δάκρυα... Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα αυτό συμβαίνει.. Την χρησιμοποιώ και μετά κλαίω όλη μέρα.. Ε, σήμερα θα κλαίω όλη νύχτα.. Θα κοιμηθώ παρόλα αυτά υπέροχα όμως γιατί νοιώθω μετά από καιρό ασφαλής.. Σε μια περίοδο που όλα γύρω μου αλλάζουν με ρυθμούς αστραπής και που λαχανιάζω για να προλάβω τις εξελίξεις πολλές απο τις οποίες αν περνούσε από το χέρι μου ήταν εντελώς διαφορετικές, η ζωή μου θυμίζει με τον πιο όμορφο, τον πιο απλό και τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως μερικές φορές μπερδεύουμε τις προτεραιότητες μας.. Και μαζί μπερδεύουμε και την ζωή μας ολόκληρη...
Σήμερα, σε ένα υπέροχο σπίτι που είναι πάντα ανοιχτό για να μας υποδεχτεί αλλά και να με "περιθάλψει", τρυγιρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ πολύ και ξέρω πως μ΄αγαπούν και εκείνοι το ίδιο, θυμήθηκα πως τα υλικά της ευτυχίας είναι και ήταν πάντα εδώ.. Εγώ απλώς μπερδεύομαι.. Και πως όσο θα έχω την αγκαλιά του παιδιού μου να χάνομαι μέσα της, τον Μάνο συνοδοιπόρο μου όπως και αν διαμορφώνεται η σχέση μας με τα χρόνια και τους φίλους της ζωής μου να είναι δίπλα μου στα μικρά αλλά και στα μεγάλα, θα είμαι όσο δυνατή χρειάζεται για να κάνω τις δύσκολες επιλογές εύκολες και τα λάθη μαθήματα ζωής.. Και θα είμαι ευτυχισμένη με αυτή την ήρεμη και σταθερή ευτυχία που μπορεί καμιά φορά να την αγνοώ επιδεικτικά γιατί έχω την τύχη να την θεωρώ δεδομένη, όμως είναι αυτή που στέκεται σαν μαλακό μαξιλαράκι και μειώνει την δύναμη των πτώσεων μου χρόνια τώρα... Και είναι αυτή που μου δίνει την δύναμη να αλλάζω την ζωή μου ξανά και ξανά κυνηγώντας τα όνειρα μου και το δικαίωμα μου σε αυτό που πιστεύω πως είναι το καλύτερο για μένα.. Το δίχτυ ασφαλείας μου σε κάθε ρίσκο.. Η ασπίδα μου σε κάθε μάχη ακόμα και αν φαίνεται χαμένη.. Και τελικά, η φόρα μου για να μπορώ να απογειώνομαι όσο συχνά χρειάζεται για να μην βαλτώνω σε μια καθημερινότητα που ακόμα και η πιθανότητα της ρουτίνας της με φοβίζει και με κάνει να ασφυκτιώ..
Όλα αυτά σκεφτόμουν σήμερα, ανάμεσα σε γέλια βρεμμένα με παγωμένο ροζέ κρασί, βουτιές σε δροσερά νερά και μια ενέργεια που ζέσταινε τον χώρο γύρω μου πολύ περισσότερο από τον ήλιο που μας έκαιγε και μας έδινε το πρώτο πολυπόθητο χρώμα της σεζόν... Και γύρισα σπίτι μου αργά, γλυκά κουρασμένη αλλά πραγματικά ευτυχισμένη... Και ήρεμη... Αύριο έχω μπροστά μου μια παράξενη, μπορεί και δύσκολη μέρα.. Που την περίμενα καιρό και που ακόμα και τώρα που σας γράφω δεν έχω ξεκαθαρίσει με απόλυτη ειλικρίνια στον εαυτό μου τι ακριβώς θα ήθελα να μου φέρει... Δεν θέλω να κάνω προγνωστικά.. Δεν θέλω καν να σκεφτώ τα τι και τα πως.. Θέλω να σας ευχηθώ από σήμερα να έχουμε μια υπέροχη εβδομάδα γιατί αύριο έχω πρωινό ξύπνημα και δεν θα προλάβω, και να πάω να κοιμηθώ.. Και να δω όνειρα χαμογελαστά και πολύχρωμα.. Και σαν άλλη Σκάρλετ, να ξυπνήσω με την βεβαιότητα πως αύριο, θα είναι μια ακόμα καλύτερη μέρα... Φιλιά πολλά...

Υ.Γ. Να σας ζητήσω και συγγνώμη που θα απαντήσω στα σχόλια του προηγούμενου ποστ με καθυστέρηση αλλά θα το κάνω όσο συντομότερα γίνεται.. Και να αφιερώσω το τραγουδάκι που είναι από τα πολύ αγαπημένα μου σε όλους σας.. Μαζί και σε μένα...:-)