Κλικ....

Μεσημέρι, λιακάδα, αεράκι.. Το ασημένιο μαλλί φρεσκοφτιαγμένο, στην πολυθρόνα δίπλα στην βιβλιοθήκη μια σακούλα γεμάτη σαμπουάν, μαλακτικές, spray για τον ήλιο, όλα Shu Uemura - η πορτοκαλί σειρά, ο Βαγγέλης μου εξήγησε πως είναι ότι πρέπει για τα μαλλιά μου το καλοκαίρι- και ένα πλατύγυρο ψάθινο καπέλο δώρο από τον λατρεμένο μου φίλο που με κούρεψε κιόλας λιγάκι χωρίς καν να το το ζητήσω, για να είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το νησάκι με απαλές μπούκλες, άλλη μια σακούλα με το φαγητό του Droopy - κροκέτες από λευκό ψάρι και πατάτα- και η ατζέντα με τα ραντεβού της επόμενης εβδομάδας τα έχει όλα, manicure - pedicure, κερί στην Σταυρούλα, και ένα τελευταίο λούσιμο πριν την αναχώρηση μας με το περίφημο μπλέ σαμπουάν, όσες θέλετε να γίνετε ασημένιες ρωτήστε στα κομμωτήρια σας και θα με θυμηθείτε...
Από το πρωί συζητούσα δυσάρεστα πράγματα, σκεφτόμουν δυσάρεστα πράγματα, σε ένα σερί μιζέριας που σέρνεται μέρες τώρα στην ζωή μου, ε! ήρθε μια στιγμή που είπα φτάνει και το εννοούσα.. Μιλούσα στο τηλέφωνο με την Γεωργία όταν έγινε αυτό, οδηγούσα στην Κηφισίας και της έλεγα όσα μου συνέβησαν εχτές, είχα δει και ένα ζευγάρι συγκλονιστικές σαγιονάρες με πολύχρωμα Swarofski και δεν τις πήρα γιατί μου φάνηκαν κάπως, και έτσι όπως άκουγα την φωνή μου και τα όσα έλεγα, είπα μόνη μου "όχι ρε πούστη μου" στον εαυτό μου και ένοιωσα τόσο φρικαρισμένη και τόσο έξω από όσα είμαι και όσα πιστεύω για τον εαυτό μου, την ζωή και τα όσα αξίζουν να μας απασχολούν πραγματικά, που μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου έγινε το κλικ.. Και το άκουσα τόσο καθαρά που δεν ξέρω μήπως το άκουσε και η φίλη μου...
Και από εκείνη την στιγμή η λιακάδα επανήλθε δριμύτερη, και όλα μπήκαν πάλι στον ρυθμό της εποχής.. Που είναι καλοκαίρι, μέσα και έξω, που τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν και που όλη η μιζέρια και η μαλακία του κόσμου δεν πρόκειται να βρουν τον δρόμο και να φτάσουν μέχρι την ξαπλώστρα μου, όσο και να προσπαθήσουν... Και πήγα Βαγγέλη λοιπόν και ανανεώθηκα, και τώρα είμαι στο σπίτι μου και ετοιμάζομαι να κάνω ένα κρύο ντουσάκι με Lemon Tart και να χουζουρέψω στα αγαπημένα μου δροσερά σεντόνια παρέα με το Κορίτσι στην Φωλιά της Σφίγγας που ακόμα να το τελείωσω γιατί που να μαζέψω το μυαλό μου τόσες μέρες, και ότι προλάβω από τα μεσημεριανά.. Και αργότερα θα γράψω την καινούρια μου στήλη - θα σας ενημερώσω για το που και το πότε εγκαίρως - και το βράδυ θα βγω με τον Μάνο και τον Στέλιο και θα κουτσομπολέψουμε, και θα γελάσουμε και θα περάσουμε υπέροχα, και αύριο θα ξυπνήσω το πρωί και θα πιω καφέ χαλαρά και μετά θα μαγειρέψω και μπορεί να φτιάξω και ένα γλυκό με φράουλες αν έχω κέφι, και το βράδυ θα πάω σινεμά να δω το Kings of Mykonos για να μπω λίγο στο κλίμα...
Και η ζωή συνεχίζεται, και οι αγάπες που είναι για να μείνουν μένουν και αυτές που είναι για να φύγουν φεύγουν και όλα γίνονται όταν πρέπει και όπως πρέπει, αρκεί να ακολουθούμε πάντα τον δρόμο και την πυξίδα της ψυχής μας.. Γιατί τότε, ακόμα και αν όλα πάνε στραβά και λάθος, εμείς ξέρουμε με την πιο απόλυτη βεβαιότητα πως έχουμε κάνει ότι καλύτερο μπορούσαμε.. Και έχουμε την άνεση και την πολυτέλεια να αντέχουμε και τα κέρδη και τις ζημιές με τον ίδιο ακριβώς τρόπο... Γιατί αυτό που οι άλλοι το χάνουν εμείς το κερδίζουμε και αυτό που χάνουμε εμείς θα το βρούμε στον δρόμο μας αργότερα, από αλλού... Είναι η καλή ενέργεια που επιστρέφει πάντα πίσω σε εκείνους που την μοιράζουν απλόχερα.. Όπως επιστέφει και η κακή ενέργεια, πίσω από εκεί που ήρθε...
Και έτσι, με ένα αργοπορημένο μεσημεριανό ποστ και με mood αισιόδοξο και κεφάτο, σας στέλνω ένα πλατύ χαμόγελο και όλη μου την αγάπη.. Και το ροζ που μου έλειψε πολύ, και ένα τραγουδάκι χαρούμενο για να μας κάνει παρέα το σαββατοκύριακο... Φιλιά πολλά και μην ξεχνιόμαστε.... Η ζωή είναι ωραία και είναι στο χέρι μας να το θυμόμαστε αυτό κάθε φορά που πάμε να χάσουμε την μπάλα... Υγεία να έχουμε, και εμείς και όσοι αγαπάμε, και όλα τα άλλα, βρίσκονται...