Έτσι απλά...

Το σπίτι με υποδέχεται σιωπηλό... Η βόλτα στην Χώρα δεν με ενθουσίασε , έχω μάθει πια που περνάω καλά και γιατί, και τα υπόλοιπα προτιμώ να τα αγνοώ.. Και όταν δεν τα αγνοώ απλά πληγώνουν την αισθητική μου... Τώρα όμως, αυτή η ώρα, είναι υπέροχη... Γράφω έξω, στην βεράντα, με θέα την φωτισμένη πισίνα και την πόλη που απλώνεται κάτω από τα πόδια μου λαμπερή σαν ζωγραφιά... Κάνει δροσιά αλλά είναι ευχάριστα.. Και έχω μια διάθεση να βουτήξω τα πόδια μου στο νερό ή ακόμα καλύτερα να κάνω ένα βραδινό μπάνιο, χωρίς ρούχα, και να αφεθώ στην ηρεμία του τοπίου...

Πάντα η ενέργεια του νησιού με χαλαρώνει.. Βάζει τις σκέψεις μου σε τάξη, σαν να αδειάζει το μυαλό μου από τα περιττά και να εστιάζει μόνο σε αυτά που πρέπει... Γεμίζουν οι μπαταρίες της ψυχής μου, γαληνεύει το είναι μου... Και έρχονται οι λύσεις από μόνες τους, σαν να τις έστειλε ο από μηχανής Θεός, σαν να μπαίνουν τα κομματάκια του παζλ στην σωστη τους θέση κλείνοντας σου το μάτι που έψαχνες τόσον καιρό απεγνωσμένα για αυτό που ήταν μπροστά στα μάτια σου, ολοφάνερο... Το έχω ξαναπεί, τα καλύτερα και τα χειρότερα μου τα έχω περάσει εδώ.. Και με μια ισορροπία της φύσης μαγική, τα καλύτερα τα θυμάμαι με κάθε λατρεμένη λεπτομέρεια και τα χειρότερα τα έχω ξεπεράσει από καιρό... Και οι πληγές έχουν επουλωθεί αφήνοντας ανεπαίσθητα σημάδια και οι αναμνήσεις έχουν γίνει ορόσημα που φωτίζουν την ιστορία της ζωής μου σαν φάροι... Για να θυμάμαι, να χαμογελάω και να μην χάνομαι...
Η ώρα περνάει και νυστάζω, και κρυώνω και λίγο... Είναι ήδη καινούρια μέρα, καινούρια εβδομάδα και όλα μοιάζουν πιο εύκολα και πιο απλά... Και πάω να κοιμηθώ με την ψυχή μου ανάλαφρη και γελαστή... Γιατί τα καλύτερα είναι πάντα εδώ.. Γύρω μου, μέσα μου.. Και μπορεί καμιά φορά να μπερδεύομαι και να ξεστρατίζω, όμως τελικά το νησάκι θα μου δείχνει τον δρόμο... Που είναι μόνο της καρδιάς... Καληνύχτα και καλημέρα σας...