Bye Bye Elounda...

Η Βεγγέρα από φωτογραφία δανεική μια που δεν κατάφερα ποτέ να θυμηθώ να την φωτογραφίσω...


Τα αγαπημένα μου ορεκτικά στο Blue Lagoon..



Πρωινό στην βεράντα...



Η θέα από το Ιταλικό...



Η θέα από το Blue Lagoon..

Τελευταία μέρα στην Ελούντα... Το βραδάκι επιστρέφουμε Αθήνα... Αν μπορούσα θα έμενα μερικές μέρες ακόμα όμως η δουλειά του Μάνου τελείωσε και μαζί τελείωσαν και οι δικαιολογίες μου.. Πρέπει να γυρίσω πίσω, να τελειώσω με τα χιλιάδες πράγματα που με περιμένουν και μάλιστα να τελειώσω on time για να ξαναφύγω... Πρώτα για το νησάκι ξανά , και μετά για Ελβετία... Φέτος το καλοκαίρι, το δεύτερο χωρίς σπίτι στο νησί και σίγουρα το τελευταίο, έχουμε πάλι την ευκαιρία να κάνουμε διάφορα πράγματα αντί να αράξουμε στο γνωστό, λατρεμένο μέρος μόνιμα... Έτσι το πρόγραμμα περιλαμβάνει ακόμα Μυτιλήνη - για την οποία έκανε μια καταπληκτική ανταπόκριση το Δεσποινάριον που πήγε λίγες μέρες πριν - Σύρο στον Δημητρη και την Luciana για ένα τριήμερο, Σπέτσες για να δούμε το ανακαινισμένο Ορλώφ, Μεσηνία στο Costa Navarino και στο τέλος Αυγούστου ένα δεκαπενθήμερο στο Λονδίνο μαζί με την Μαρία για να ταχτοποιήσουμε την Εύα και τον Άρι και όχι μόνο...
Πίσω στην Ελούντα προς το παρόν, πέρασα υπέροχα.. Το setting εδώ είναι τόσο χαλαρό που σε κάνει να ξεχνιέσαι τελείως και να πηγαινοέρχεσαι από την παραλία στα εστιατόρια και το δωμάτιο και πίσω.... Το δικό μου πρόγραμμα, κάθε φορά που έρχομαι, είναι απλό.. Πρωινό στην βεράντα, παραλία μέχρι το απόγευμα, siesta, diner άντε και κανένα ποτάκι στην Βεγγέρα, ένα από τα ωραιότερα bars της Ελλάδας πιστεύω, πάνω σε μια φωτισμένη εξέδρα μέσα στην θάλασσα, και μετά ύπνος... Σε αυτά τα υπέροχα , συννεφένια κρεβάτια από τα οποία - ειδικά αν έχεις και καλή παρέα- δεν θέλεις να σηκωθείς... Περνάς δυο τρεις μέρες έτσι, μέσα στο όνειρο, και όταν έρχεται η ώρα να φύγεις νοιώθεις σαν να σε έχει χτυπήσει αστροπερλέκι...
Σήμερα ήρθε αυτή η μέρα και για μας λοιπόν και τώρα, μόλις τελείωσα το πρωινό μου στην βεράντα είπα να καθίσω να σας γράψω για να πάω μετά να εγκατασταθώ στην παραλία αν και ο ήλιος σήμερα μπαινοβγαίνει και μας κάνει νερά... Άκουσα πως στην Αθήνα χτες έγινε χαμός - με πήρε ο Άρις μέσα στην νύχτα να με ρωτήσει αν έχουμε στο σπίτι ηρεμιστικά για τον Droopy γιατί άστραφτε και είχε πάθει μάλλον κολάπσους το σκυλάκι μας και ήθελε να ανέβει στο κρεβάτι του Άρι και να κοιμηθούν μαζί όπως συνήθως, πλην όμως ο Άρις χτες είχε το κοριτσάκι του στο κρεβάτι του και δεν ήθελε και τον Droopy προφανώς. Του είπα να αφήσει το ζωάκι ήσυχο και δεν ξέρω τι έγινε από τότε, ελπίζω να βρω το σκυλάκι μου σώο επιστρέφοντας και να μην το έχουν ρίξει σε τρανς- και μάλλον τώρα τα φαινόμενα κατεβαίνουν να μας βρούν.. Δεν με πειράζει ιδιαίτερα βέβαια γιατί το χρώμα μου αγγίζει πια την τελειότητα, και στην χειρότερη θα αράξω στην βεράντα μου με ένα βιβλίο και θα κοιτάζω την βροχή ρομαντικά...
Και μια που ανέφερα το τέλειο μαύρισμα να σας αναπτύξω και την θεωρία μου για τα σταγονίδια κατά παραγγελίαν της φιλενάδας μου... Η οπoία θεωρία μου λέει πως στην παραλία πρέπει να μπαινοβγαίνουμε συνέχεια στην θάλασσα - να κολυμπάμε ή απλά να βρεχόμαστε δεν έχει σημασία - έτσι ώστε το δέρμα μας να είναι συνέχεια υγρό... Διότι το νερό (σταγονίδια) σχηματίζει μικροσκοπικούς κρυστάλλους επάνω μας οι οποίοι αντανακλούν το φως και βοηθούν στο γρηγορότερο και καλύτερο μαύρισμα... Μαζί με το σωστό αντηλιακό βέβαια που είναι πάντα και μόνο το Roucou της St. Barth... Επίσης μαυρίζετε τέλεια αν κάνετε το πτώμα μέσα στην θάλασσα, ξέρετε, χέρια πόδια ανοιχτά και το σώμα να επιπλέει, γιατί το νερό γύρω λειτουργεί σαν καθρέφτης, όμως δεν είναι τόσο chic λύση οπότε καλύτερα να μείνετε στα σταγονίδια...:-)
Με αυτά και με τα άλλα, ήρθε η ώρα να σας αφήσω για να απολαύσω την τελευταία μέρα μου εδώ... Στην Σπιναλόγκα δεν έφτασε η χάρη μου τελικά, βαρέθηκα θανάσιμα να εγκαταλείψω την ξαπλώστρα μου και να τρέχω εκδρομή με τα βαρκάκια, όμως μπορώ να σας ενημερώσω πως τα γυρίσματα της Νήσου τελείωσαν εχτές και πως η σειρά προβλέπεται huge success... Επίσης, στην άλλη πλευρά του νησιού, η Μαρία διέσχισε χτες το φαράγγι της Σαμαριάς με τα πόδια, κάτι για εφτά ώρες περπάτημα άκουσα και κόντεψα να λιποθυμήσω, αλλά δεν έχω άλλα νέα να σας πω γατί δεν με πήρε ακόμα τηλέφωνο και ελπίζω πως απλά έχει πέσει σε κώμα απο την κούραση και δεν έχει αφήσει τα κόκκαλα της εκεί... Αντιθέτως από το νοικιασμένο μας αυτοκίνητο που εχτές αρνήθηκε κατηγορηματικά να ξεκινήσει, έμεινε μάλλον από μπαταρία, και τώρα πρέπει να πάρουμε τηλέφωνο την Avis να έρθουν να δουν τι θα κάνουν για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο on time...
Αυτά τα ολίγα λοιπόν, καλημέρα σε όλους λοιπόν και καλή εβδομάδα, και από αύριο τα λέμε από Αθήνα, όπως συνήθως....

Υ.Γ. Η Μαρία εμφανίστηκε τελικά, με πήρε μόλις τηλέφωνο και μου διηγήθηκε τις χτεσινές περιπέτειες της... Έκλαιγα από τα γέλια, αυτό θα σας πω μόνο, και πως αφού πήρα την άδεια της θα σας τις διηγηθώ να γελάσετε και εσείς, σύντομα...