Ελλάδα for ever....

Σας γράφω βιαστικά λίγο πριν πάω γα μπάνιο... Δεν είναι η καλύτερη μέρα σήμερα αλλά όλο πίσω πίσω το πάμε και σήμερα είπαμε να το κάνουμε να τελειώνουμε.. Οπότε, σε λίγο θα είμαι ξαπλωτή στην παραλία του Αστέρα μαζί με την Λιάνα, την Μάρθα και την Andrea (η Μαρία και η Luciana μας την κοπάνησαν αλλά αυτές θα χάσουν) και θα ανανεώνω το χρώμα μου, που ξεφλούδισα κιόλας για πρώτη φορά μετά από χρόνια και είμαι να σκάσω... Γενικά αυτές τις μέρες περνάω σούπερ, έχω ξαναβρεί τους ρυθμούς μου και τους πρωινούς καφέδες μου με την Μαρία στην Παλιά Αγορά που τόσο μου είχαν λείψει, που τους ξεκινάμε από το πρωί νωρίς και φτάνουμε μεσημέρι συνήθως, και τα girl's lunches στην Κηφισιά, και τα βράδια με τους φίλους μου... Και μαγειρεύω κιόλας, και ετοιμάζομαι να ασχοληθώ και με τις φράουλες και τις κρέμες που λέγαμε και όλα είναι τόσο καλύτερα που δεν ανοίγω καν την τηλεόραση στις ειδήσεις για να μην αλλάξει το mood μου με όλα αυτά τα δυσοίωνα περί κρίσης...

Και πριν ξεκινήσετε να με βρίζετε οι ανώνυμοι, δεν είμαι τόσο ξανθιά, ξέρω πολύ καλά πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα και πόσο πιο δύσκολα θα γίνουν στο μέλλον, αλλά εγώ την κρίση στην δουλειά μου την ένοιωσα από τους πρώτους, πριν από δυο χρόνια, μια που τα ΜΜΕ και ειδικότερα τα περιοδικά ήταν τα πρώτα που έχασαν κυκλοφορίες και διαφημίσεις, οπότε έχω συνηθίσει πια... Και έχω αποφασίσει να περνάω όσο καλύτερα μπορώ - ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει αύριο καλό είναι να ρουφάμε το σήμερα σαν γάργαρο νεράκι - και να αντιμετωπίζω τα προβλήματα όταν έρχονται και όχι πριν... Και έτσι, αρνούμαι να μπω στην λογική της καταστροφολογίας... Είμαστε καλά, έχουμε την υγεία μας και ο ένας τον άλλον, έχω τους φίλους μου, την ζωή μου που την θέλω ροζ και έτσι προσπαθώ να την κρατάω, έχει λιακάδα έξω και είναι καλοκαίρι στην Ελλάδα, στο πιο όμορφο οικοπεδάκι του κόσμου, και μπορώ να χαμογελάω όσο θέλω... Και να προσπαθώ να κάνω την ζωή μου και την ζωή των ανθρώπων που αγαπάω λαμπερή και χαρούμενη... Και από Οκτώβρη βλέπουμε...
Αυτά λέγαμε χτες το βράδυ με την Μάρθα, τον Άλκη και τον Μάνο στο Butcher Shop στο Γκάζι.. Και παρόλο που ο Άλκης επέμενε πως αν μπορούσε θα ήθελε να ζει αλλού, εγώ ξέρω πως ζω ακριβώς εδώ που μου αρέσει, την ζωή που μου αρέσει... Το Λονδίνο ας πούμε, που ο Άλκης το ονειρεύεται, το αγαπώ πολύ αλλά δεν το αντέχω για παραπάνω από μια βδομάδα... Όλοι δουλεύουν ώρες ατελείωτες σαν τα ρομποτάκια, βγαίνουν τις ώρες που εμείς σκεφτόμαστε ακόμα που θα πάμε το βράδυ, κοιμούνται με τις κότες και ξυονάνε με τα κοκκόρια, έχουν χιλιάδες κανόνες που ορίζουν τις ζωές τους και ο καιρός είναι κυρίως γκρι... Νομίζω βέβαια πως θα μπορούσα να περνάω εύκολα τους χειμώνες μου στην αγγλική εξοχή, με τον Droopy να κυνηγάει λαγούς στα λιβάδια, τις γαλότσες μου, το afternoon tea μου πάντα με scones, clotted cream και μαρμελάδα φράουλα, και τις pubs που λατρεύω, αρκεί από αρχές Μαίου να μεταφερόμουν με διακτινισμό ει δυνατόν στο νησάκι... Η Ελβετική Ριβιέρα πάλι που επίσης αναφέρθηκε στην συζήτηση, είναι σαφώς καλύτερη προοπτική κατά την γνώμη μου αλλά για όταν θα φτάσουμε τα εξήντα... Το Παρίσι μου κάνει πιο κοντά σε οτιδήποτε άλλο που θα μου άρεσε, ίσως και η Νέα Υόρκη αν υποτεθεί πως θα μπορούσα να προσαρμοστώ στο american lifestyle πράγμα για το οποίο έχω τεράστιες αμφιβολίες, αλλά γενικά μιλώντας, η Ελλάδα είναι ο τόπος μου.. Ο τόπος που έχω διαλέξει και όχι που έτυχε να ζω και αυτό έχει μεγάλη διαφορά.. Και νομίζω πως το καλύτερο είναι να ζει κανείς εδώ, στον ευλογημένο τόπο μας - με τα φλου ωράρια μας, με την γιούχου νοοτροπία μας, με τα ξενύχτια, τους καφέδες και τις βόλτες μας, αλλά κυρίως με τους ανθρώπους που είναι ανοιχτόκαρδοι και φιλόξενοι και νοιάζονται αληθινά - και και να μπορεί να ταξιδεύει όσο συχνότερα γίνεται και να παίρνει τζουρίτσες από άλλους τόπους και να γεμίζει τις μπαταρίες του και να αποκτά νέες εμπειρίες... Τον χειμώνα αυτά εννοείται.. Γιατί το καλοκαίρι σαν τα νησιά μας, και σαν το νησάκι μου πάνω απ' όλα, δεν υπάρχει τίποτα...
Αυτά για τώρα, το ανεβάζω το ποστάκι έτσι όπως είναι αδιόρθωτο και άφτιαχτο γιατί μόλις ήρθε η Μάρθα να με πάρει και το απόγευμα που θα γυρίσω θα το περιποιηθώ... Φιλιά σε όλους...

UPDATE: Έχω κάνει μόλις ντουσάκι με Lemon Tart της Laura Mercier, έχω βάλει και την ασορτί κρέμα σώματος και μυρίζω σαν γλυκό, τα μαλλιά μου είναι ακόμα βρεμένα αλλά απαλά σαν μετάξι χάρη στο μαλακτικό Shu Uemura και το χαμόγελο μου φτάνει μέχρι τα αφτιά μου.. Περάσαμε υπέροχα, η βροχή έφτασε στα νότια προάστια γύρω στις 5:30 που πίναμε πια τον καφέ μας και δεν μας χάλασε το πρόγραμμα μας στο παραμικρό, γελάσαμε, κάναμε ηλιοθεραπεία, φάγαμε TGI Friday, κουτσομπολέψαμε…. Όλα τέλεια… Και τώρα, διόρθωσα και τα ορθογραφικά λαθάκια, ανεβάζω και μια σημερινή φωτογραφία δια χειρός Μάρθας που μπορεί να είναι λίγο moody και αρκετά κοντινή και να δείχνει όλες τις ατέλειες αλλά μου αρέσει πολύ γιατί είναι απολύτως καλοκαιρινή, βάζω και τραγουδάκι παραγγελιά της Λιάνας και πάω να ξαπλώσω λίγο στα δροσερά μου σεντόνια γιατί το βράδυ έχουμε συνέχεια…. Φιλιά!