Καφέδες, απολογισμοί και cupcakes....

Οκ, να το παραδεχτώ.. Δεν έχω καθόλου σκοτεινό mood αυτή την εποχή, κάθε άλλο παρά.. Με όλα τα πάνω - κάτω της διάθεσης μου που αλλάζει πιο εύκολα από ποτέ, στο aftermath νοιώθω περίφημα...  Τόσο που για την χτεσινή "παραγγελιά" χρειάστηκε να ανασύρω από το αρχείο μου ένα κείμενο παλιό, σχεδόν ξεχασμένο, και όσο το διάβαζα μέσα στην ημέρα, τόσο παράταιρο μου φαινόταν.. 

Φταίνε οι μέρες που μέχρι σήμερα το μεσημέρι που συννέφιασε και άρχισε να βρέχει  καρέκλες ήταν ηλιόλουστες? Φταίει το ότι τα πράγματα μοιάζουν να έχουν αρχίσει να παίρνουν τον δρόμο τους πια μετά από μια μακρά περίοδο που μου θύμισε το μετέωρο βήμα του πελαργού? Φταίει που έρχονται τα γενέθλια μου και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που ήταν πάντα δυνατό μέσα μου δεν μου επιτρέπει να υποδεχτώ έναν παραπανίσιο χρόνο στην πλάτη μου με μούτρα και δυσφορία? Φταίει που ξαφνικά νοιώθω πως η ζωή εξακολουθεί να μου δίνει ευκαιρίες?

(Διπλός cappuccino  στο Καφέ- Cafe της Γλυφάδας μαζί με την Λιάνα ..)

(Στον Πλατή , στο Golden Hall, σήμερα το πρωί με την Σοφία, inside looking out..)

Ότι και αν είναι δουλεύει και αυτό είναι το σημαντικό.. Και εγώ είμαι happy, happy, happy, και οι μέρες περνάνε χαλαρά και όμορφα με πρωινούς καφέδες από την γειτονιά μου μέχρι την Γλυφάδα (ναι Μίνα μου, κατέβηκε η χάρη μου στο χωριό σου και μάλιστα μέσω Αργυρούπολης γιατί είμαι και κατάξανθη, μην ξεχνιόμαστε), με υγειινή διατροφή (ναι, επιμένουμε ακόμα τα θηρία), με μπόλικο χουζούρι τα βράδια στο σπίτι μια που δεν έχω διάθεση για πολλές εξόδους, και με βραδιές παρέα με φίλους αγαπημένους και γέλια, και σχέδια, και όνειρα.. Και με δουλειά βέβαια, το βιβλίο προχωράει, τα σχέδια για Λονδίνο επίσης, και ο Μάνος ετοιμάζει κάτι πραγματικά καταπληκτικό που όμως δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο, θα το μάθετε in due time.. Και με φάρμα - για να μην ξεχνιόμαστε -  όπου προχωράω ακάθεκτη και έχω ροζ σπίτι, ροζ τρακτέρ και ροζ στάβλους, και ένα σωρό δέντρα που βγάζουν τσιχλόφουσκες, και lama που φοράνε ponchos, και γουρούνια τροφαντά και χαριτωμένα που ψάχνουν για τρούφες, και μια λιμνούλα με πάπιες... Και τώρα θέλω να κερδίσω ένα πρόβατο ανθρακορύχο με καπέλο από αυτά που έχουν ενσωματωμένο φως ή αυτό το πρόβατο που έχει η Λιάνα και κάνει αφρόλουτρο μέσα σε μια παλιά, ξύλινη μπανιέρα...:-)

(Περιοδικά, αναμμένα κεριά και χουζούρι στον καναπέ..)

Στο μεταξύ, στην καρδιά του Γενάρη έχει ήδη αρχίσει να μου λείπει το νησάκι.. Και κάνω σχέδια για να ξανανοίξω το σπίτι μας εκεί, ονειρεύομαι το πρώτο μπάνιο στο Σωστάκι και γεμίζει η ψυχή μου.. Είμαι τρελή το ξέρω, αλλά τι να κάνω? Αυτό μου λείπει τώρα.. Μια βεράντα με θέα την Χώρα φωτισμένη, να αράζουμε και να χαζεύουμε την απόλυτη ομορφιά ακούγοντας μουσική με τα κεριά αναμμένα, και να κάνω τραπέζια για φίλους που αγαπώ πολύ και να έρχεται και ο Άρις με τους δικούς του φίλους και το σπίτι να γεμίζει ενέργεια, συναίσθημα και ζωή.. Μου έλειψε ο αέρας που ανακατεύει τα μαλλιά μου, η ομπρέλα μου, η μυρωδιά του Roucou, και ο ήλιος που εκεί λάμπει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο..

Τέλος πάντων.. Είναι νωρίς ακόμα για να μπω σ' αυτό το τριπάκι γιατί μέχρι να έρθει ο καιρός να φύγω θα έχω σκάσει οπότε το αφήνω αυτό το φλέγον θέμα και θα το ξαναπιάσω αργότερα.. Προς το παρόν θα αφήσω την ζωή να με πάει εκεί που θέλει μια που έχω ένα προαίσθημα πως τελικά, ξέρει πολύ καλύτερα από μένα τον προορισμό.. Όπως και τον τρόπο.. Κάνοντας τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, που ήταν από τις δυσκολότερες της ζωή μου αλλά και από τις πιο ενδιαφέρουσες ταυτόχρονα, θυμήθηκα τον δικό μου πρίγκηπα της απέναντι όχθης, τον Θωμά, που μου έλεγε πάντα πως τα καλύτερα μαθήματα - και τα πιο χρήσιμα- τα παίρνουμε πάντα και μόνο με τον δύσκολο τρόπο.. Είχε δίκιο, και η καινούρια χρονιά με βρίσκει σοφότερη.. Και πιο "ταπεινή".. Ίσως γιατί μετά από μια προσγείωση τόσο απότομη που κόντεψα να καρφωθώ στα βράχια με το κεφάλι, συνειδητοποίησα πως μερικές φορές δύναμη είναι να παραδέχεσαι την αδυναμία σου.. Και αντί να πολεμάς να την ξορκίσεις με όλους τους - εκ των πραγμάτων- λάθος τρόπους, είναι καλύτερο να μαθαίνεις να ζεις μ΄αυτήν και γιατί όχι, να την απολαμβάνεις...

(Μερικά πράγματα στην ζωή είναι σαν αυτά τα cupcakes.. Είναι σε λάθος θέση, σου δείχνουν ευκρινώς πως θα χρειαστεί να στραβολαιμιάσεις για να καταφέρεις έστω και να τα δοκιμάσεις, και ξέρεις πως αν τα φας  τελικά, και θα παχύνεις  και θα σου ανέβει και το ζάχαρο...Είναι όμως τόσο γαμημένα λαχταριστά που όχι απλά θα τα χτυπήσεις αλύπητα  μόλις σου δοθεί η ευκαιρία αλλά δεν θα σταματήσεις παρά μόνο όταν αδειάσεις όλο το κουτί... Και την επόμενη μέρα θα πας να αγοράσεις κι άλλα...)


Αυτά για σήμερα, καληνύχτα, καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους.. Τραγουδάκι δεν έχει, δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό και βαριέμαι να ψάξω..  Νυστάζω κιόλας και θέλω να πάω να κουκουλωθώ σε αφράτα μαξιλάρια με πουπουλένιο πάπλωμα και ένα φσούτ από air of dreams για να με ταξιδέψει εκεί που θέλω ακριβώς, και να κοιμηθώ χαμογελώντας ευτυχισμένη... 

Έχει όμως φωτογραφίες..:-)))