Η εβδομάδα που μας πέρασε...

Με την προοπτική ενός τριημέρου διακοπών από Πέμπτη μέχρι Κυριακή - έστω και εδώ δίπλα, στο Καβούρι- η βδομάδα ξεκίνησε με ετοιμασίες μια που έπρεπε να οργανώσω τον Ιάσονα που θα έμενε home alone με τον Droopy. Όταν φεύγω θέλω να αφήνω τα αγόρια μου χαρούμενα και να μην τους λείπει τίποτα για να έχω και εγώ το κεφάλι μου ήσυχο και να απολαύσω το πρόγραμμα μου χωρίς άγχος, οπότε ένα super market για τα απαραίτητα ήταν πρώτο πρώτο στην λίστα με τα do's. Μετά από μια βόλτα στην Εφορία για να παραλάβω τον κλειδάριθμο μου η οποία όμως δεν στέφθηκε με επιτυχία με αποτέλεσμα να πρέπει να ξαναπάω σήμερα πρωί πρωί... Anyway...

Με την ευκαιρία της βόλτας στον Βασιλόπουλο λοιπόν, φρόντισα να προμηθευτώ και τα αγαπημένα μας τυριά που είναι η γραβιέρα, η ξυνή μυζήθρα και το καυτερό μπατοτύρι της εταιρίας Γύπας από την Κρήτη. Μας τα σύστησε πριν μερικούς μήνες μια φίλη και είχε απόλυτο δίκιο, είναι και τα τρία εξαιρετικά, και παρόλο που δεν είναι πολύ εύκολο να τα βρω μια που δεν τα έχουν καν όλα τα ΑΒ, σας τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Αν τα πετύχετε δοκιμάστε τα και θα με θυμηθείτε. 

Την Τρίτη το βράδυ το πρόγραμμα είχε Χύτρα Απλά στο roof garden της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Αγαπώ πάρα πολύ την κουζίνα του Χρύσανθου Καραμολέγκου τον οποίο θεωρώ μακράν τον καλύτερο έλληνα chef και μου έχει λείψει πάρα πολύ το φαγητό του από τότε που έκλεισε το Απλά στην Νέα Ερυθραία, οπότε τα νέα της σύμπραξης του με τον Απόστολο Τραστέλη με χαροποίησαν πολύ. Την πρώτη φορά βέβαια, στο event που διοργανώθηκε για το opening δεν σταθήκαμε πολύ τυχεροί γιατί το concept του μπουφέ δεν ευνόησε την απόλαυση του φαγητού αλλά ευτυχώς την βραδιά έσωσε η υπέροχη παρέα. Προχτές όμως ήμουν σίγουρη πως θα αποζημιωνόμουν για την τόση αναμονή. Δυστυχώς έκανα λάθος.. Παρόλο που το εστιατόριο ήταν γεμάτο και ένα υπέροχο φεγγάρι έλουζε με το ασημένιο φως του τα τραπέζια δημιουργόντας ένα υπέροχο σκηνικό, από τα πιάτα έλειπε αυτό το κάτι που κάνει την κουζίνα του Χρύσανθου τόσο ξεχωριστή. Αυτές οι λεπτομέρειες στις σάλτσες, στα υλικά που σου κλείνουν το μάτι πονηρά ταιριάζοντας τέλεια το ένα με το άλλο, αυτό το κέφι που αντανακλά η μαγειρική του και που φαίνεται πως από αυτή την συνεργασία απουσιάζει προς το παρόν.. Δεν φάγαμε άσχημα, προς Θεού, όμως δεν φάγαμε και όπως ξέραμε ότι θα μπορούσαμε να φάμε.. Ελπίζω η τρίτη φορά, όταν συμβεί, να είναι και η τυχερή....

Την Τετάρτη δοκίμασα το Spoonmates. Μια on line κοινότητα που όπως δηλώνει φιλοδοξεί να "φέρει την παρέα πίσω στο τραπέζι. Τα spoonmates events δεν έχουν κανόνες: σε ένα σπίτι, σε ένα εστιατόριο, πικ-νικ σ’ ένα πάρκο, στα όρθια –έξω από μια καντίνα- έχουν αφετηρία το φαγητό και φτάνουν μέχρι εκεί που μπορεί να ταξιδέψει η φαντασία του host (οικοδεσπότη). Εκείνος διαλέγει το θέμα, τα πιάτα, τα ποτά, τους καλεσμένους. Εκείνος φτιάχνει τη «συνταγή». Η διαδικασία μου ήταν κατά κάποιον τρόπο οικεία από το Gingerline  - δηλώνεις συμμετοχή, πληρώνεις και μετά σου "αποκαλύπτουν" την διεύθυνση του event- οπότε είπα να δοκιμάσω για να δω και την ελληνική version ενός concept που στο Λονδίνο μου αρέσει πολύ. Μάλιστα το event ήταν κάπου στο Νέο Ψυχικό, κοντά στο σπίτι μου δηλαδή, πράγμα που το έκανε ακόμα πιο απλό... Η περιγραφή ήταν η εξής: 

"Κάθε εμπειρία που περιλαμβάνει φωτιά, παρέα και σχάρα έχει τα απαραίτητα συστατικά να μείνει αξέχαστη. Εμείς βάζουμε έξτρα έναν υπέροχο κήπο και καλή διάθεση και σας προσκαλούμε για ένα τρελό ψηστήρι!" Το πρόβλημα όπως αποδείχτηκε, ξεκινάει από το τι θεωρεί ο καθένας υπέροχο κήπο ή αξέχαστη βραδιά. Μπορεί να στάθηκα άτυχη και άλλες φορές τα πράγματα να ήταν πολύ καλύτερα. Πάντως εκείνο το βράδυ εγώ βρέθηκα σε έναν πράσινο μεν εντελώς απεριποιήτο δε κήπο, στρωμένο με παράταιρα τραπέζια και καρέκλες, ψιλοσκοτεινό, και το κυριότερο, με οργάνωση μηδέν. Το μήνυμα έλεγε να είμαστε εκεί στις 8.30. Στις 9 παρά τέταρτο που φτάσαμε δεν είχαν καν ανάψει τα κάρβουνα γιατί ο οικοδεσπότης "είχε μείνει λίγο πίσω" και οι εκπρόσωποι του Spoonmates που θεωρητικά ήταν εκεί για να συντονίσουν ή έστω να βοηθήσουν το event ήταν χωμένοι στην κουζίνα και ετοίμαζαν πυρετωδώς τζατζίκια και σαλάτες. Η υπόλοιπη παρέα ήταν συμπαθέστατη και κατέβαλλαν όλοι φιλότιμες προσπάθειες να σπάσουν τον πάγο και να πιάσουν κουβέντα αλλά να σας πω κάτι? Όταν θέλεις "να φέρεις την παρέα πίσω στο τραπέζι" όσο ερασιτεχνικά κι αν το κάνεις, και όση καλή διάθεση κι αν υπάρχει και από τις δυο πλευρές, χρειάζεται να έχεις προνοήσει τουλάχιστον για τα βασικά. Που όταν πρόκειται για μια βραδιά BBQ, είναι τα μαχαίρια ας πούμε.. Εχετε δοκιμάσει να κόψετε μπριζόλα με πλαστικό πηρούνι? Ε, δεν γίνεται.. Εγώ έφαγα την δική μου με το χέρι, προσπαθόντας να ισορροπήσω με τρόμο το πλαστικό μου πιάτο το οποίο δίπλωνε από το βάρος του φαγητού, με τα κουνούπια να κάνουν βόλτες σαν πολεμικά αεροπλάνα γύρω μου και πίνοντας χλιαρό κρασί σε επίσης πλαστικά ποτήρια.. Δεν λέω, μπορεί αυτό για κάποιους να είναι μια υπέροχη βραδιά.. Για μένα δεν ήταν.. Και τα 14 ευρώ που πλήρωσα για να φάω μισό μπιφτέκι, μια λεπτή παντσέτα, μισή μπριζόλα και λίγη σαλάτα, δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν ήταν καλή τιμή ή όχι... (Και ναι, θα μπορούσα να φάω κι άλλο προφανώς.. Όμως υπό αυτές τις συνθήκες πραγματικά μου κόπηκε η όρεξη και προτίμησα να βρω μια ευγενική δικαιολογία και να επιστρέψω σπίτι μου.. Μπορεί να είμαι δύσκολη και κακομαθημένη, τι να πω.. Μόνο πως η εμπειρία Spoonmates, obviously απευθύνεται σε ένα target group εντελώς διαφορετικό από μένα...)

Ευτυχώς την επόμενη μέρα φύγαμε για το Divani Apollon Palace και το μεσημέρι βρέθηκα εγκατεστημένη στην πισίνα έτοιμη για σερί ηλιοθεραπειών και dolce far niente.. Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο το ανακαλύψαμε φέτος και το αγαπήσαμε πολύ.. Παρόλο που είναι δυο βήματα από την Αθήνα στην κυριολεξία, σε βάζει αμέσως σε mood διακοπών και το project μου ήταν να περάσω τρεις μέρες τελειοποιόντας το μαύρισμα μου, τρώγοντας light lunches, διαβάζοντας το βιβλίο μου και βγαίνοντας τα βράδια με αγαπημένους φίλους σε αγαπημένα μαγαζιά των νοτίων προαστίων.. Και έτσι ακριβώς έγινε...

Ένα μεσημέρι μόνο εδέησα να σηκωθώ από την ξαπλώστρα και να συρθώ μέχρι το Meltemi Snack Bar που είναι ακριβώς δίπλα στην πισίνα, για να φάω μια ωραιότατη Caesar's salad. Τις υπόλοιπες μέρες αρκέστηκα στα παγωμένα φρέσκα φρούτα που φτάνουν στην ομπρέλα σου μέσα σε πλαστικά ταπεράκια και είναι το τέλειο lunch μετά από πέντε ώρες σερί στον ήλιο...

Εδώ να κάνω ένα διάλειμμα για να σας μιλήσω για την τέχνη της ηλιοθεραπείας.. Που ναι, ξέρω πως όλοι λένε ότι είναι επικίνδυνη και πως πρέπει να οχυρωνόμαστε πίσω από καπέλα και αντηλιακά με δείκτη προστασίας 100 αλλά για μένα δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς αυτό το υπέροχο σοκολατί χρώμα που σου δίνουν οι ώρες κάτω από τον ήλιο, και χωρίς τις ασημένιες άκρες που χαρίζει στα μαλλιά ο συνδυασμός του με το αλάτι.. Έτσι, οργανώνομαι αναλόγως και λιάζομαι για πεντάωρα ολόκληρη σαν ευτυχισμένη σταφίδα.. Τα αγαπημένα μου προϊόντα είναι τα εξής... Κρέμα Avene με δείκτη προστασίας 30 για το πρόσωπο, Avene Cold Cream stick για τα χείλια, spray Huile Genereuse της Kerastase για τα μαλλιά και φυσικά, St. Barth Roucou για το σώμα.. Το αποτέλσμα αγγίζει την τελειότητα...

Την Πέμπτη το βράδυ λοιπόν, είχαμε κανονίσει από καιρό να πάμε Matsuhisa με παρέα καινούρια αλλά όπως αποδείχτηκε πολύ, πολύ ενδιαφέρουσα.. Το ραντεβού μας ήταν για τις 9 αλλά εμείς φροντίσαμε να φτάσουμε μισή ώρα νωρίτερα για να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα το οποίο απολαύσαμε παρέα με ένα παγωμένο sakepirinha. Κατά τα άλλα η βραδιά κύλησε υπέροχα αλλά το φαγητό με απογοήτευσε. Ήταν από ένα μέχρι αρκετά "τσικ" κάτω από αυτό που ξέραμε χρόνια τώρα, και έτσι μπορώ να πω με σιγουριά πια πως, αν εξαιρέσουμε το περιβάλον και την θέα που του Matsuhisa είναι άπαιχτα - μιλάμε για ένα από τα ωραιότερα locations της πόλης- το Rakkan έχει πια και επισήμως το καλύτερο γιαπωνέζικο φαγητό της Αθήνας...

Την Παρασκευή το βράδυ, με τον ήλιο να με έχει πιάσει για τα καλά πια, εγώ από καλή μου διάθεση θα καθόμουν να χουζουρέψω στην δροσιά του δωματίου διαβάζοντας Inferno. Ευτυχώς όμως ο Πάνος επέμεινε και έτσι πήγαμε στο Rafale, στον Λαιμό της Βουλιαγμένης. Στην θέση της παλιάς ψαροταβέρνας Μαϊστράλι, σε έναν υπέροχο καταπράσινο κήπο, έχει ανοίξει ένα all day εστιατόριο που συνδυάζει πολύ επιτυχημένα την ιταλική κουζίνα με τα ψαρικά.. Εγώ βέβαια που δεν τρώω τίποτα από τα δύο προτίμησα κρέας- carpaccio και μπιφτέκι- αλλά ο Πάνος ενθουσιάστηκε με την μακαρονάδα με τα θαλασσινά του οπότε η γνώμη του μετράει φαντάζομαι... :)

Το Σάββατο το πρόγραμμα είχε Malabar.. Είχαμε ξαναπάει πριν από κανέναν μήνα και μας άρεσε πολύ οπότε είπαμε να ξεσηκώσουμε κάποιους αγαπημένους φίλους που μένουν στην περιοχή και πολύ καλά κάναμε, γιατί βλέπω να βρήκαν τελικά καινούριο στέκι.. Το εστιατόριο είναι κούκλα, ατμοσφαιρικό και στημένο γύρω από την πισίνα του ξενοδοχείου Margi, το φαγητό είναι εξαιρετικό, η μουσική και τα ποτά τέλεια, και να μην σας τα πολυλογώ, φτάσαμε στις 10 το βράδυ και φύγαμε σχεδόν με το ζόρι στις 3 παρά κάτι το πρωί... Μια καταπληκτική βραδιά που έφτιαξε απολύτως το κέφι μου που είχε χαλάσει λίγο νωρίτερα για άσχετους εντελώς λόγους...

Την Κυριακή, μετά από τρεις μέρες μακριά από το σπίτι μου, με είχε πιάσει ήδη μια τρελή αδημονία να επιστρέψω, φύσαγε και απίστευτα, οπότε πακετάρισα, και μετά από ένα light πρωινό και έναν καφέ στην ανεμοδαρμένη βεράντα τα μαζέψαμε και νωρίς το μεσημέρι ήμασταν σπίτι.. Έχοντας περάσει κάποια χρόνια της ζωής μου παλιότερα practically ζώντας σε δωμάτια ξενοδοχείων, έχω αναπτύξει με τα χρόνια ένα είδος αλλεργίας.. Αγαπώ τα ξενοδοχεία και τα απολαμβάνω, αλλά μετά τις πρώτες δυο τρεις μέρες θέλω να επιστρέψω τρέχοντας στην φωλιά μου... Μεγαλώνω και παραξενεύω προφανώς, αλλά τι να κάνουμε τώρα? Το θέμα είναι να περνάμε καλά, ότι σημαίνει αυτό για τον καθένα...

Τέλος, μέσα στην εβδομάδα που πέρασε πήρα και ένα αναπάντεχο και πολύ όμορφο δώρο από το Ladies Run, τον πρώτο αγώνα δρόμου που διοργανώνεται για γυναίκες μόνο, και που φέτος, among others έχει για χορηγό την Hermes. Αν είστε αθλητικοί τύποι να δηλώσετε οπωσδήποτε συμμετοχή για τις 22 Σεπτεμβρίου, είμαι σίγουρη πως θα περάσετε υπέροχα! Και εκτός από όλα τα άλλα, θα πάρετε σαν αναμνηστικό και αυτό το καταπληκτικό, συλλεκτικό βραχιόλι της Links of London... "Τρέχουμε κόντρα στην γενική κατήφεια" είναι το σύνθημα, και το βρίσκω πραγματικά εξαιρετικό!!