Tuesday, January 19, 2010

Αναμονή και σκέψεις σε άσπρο και μαύρο...


Είμαι πολύ χαρούμενη σήμερα... Που είναι Τρίτη... Γιατί η Τρίτη είναι μια μέρα πριν την Τετάρτη που είναι μια μέρα πριν την Πέμπτη... Δηλαδή, είμαι πολύ χαρούμενη που πλησιάζει η Πέμπτη, αυτό προσπαθώ να σας πω τόση ώρα, αλλά τα υπόλοιπα είναι μυστικό μεγάλο, και δεν λέω λέξη, κουβέντα, απλά χαλογελάω σαν χάχας και μετράω ανάποδα....
Το ξέρω πως δεν είναι και πολύ ευγενικό αυτό που κάνω, αλλά όταν έρθει η ώρα θα το μοιραστώ μαζί σας και αυτό το μυστικό, όπως και όλα τα άλλα που μαζί σας τα μοιράζομαι έτσι κι αλλιώς... Όταν έρθει η ώρα όμως...
Προς το παρόν προσπαθώ να συμμαζέψω το μυαλό μου που προηγείται σε αυτή την φάση, και να κάνω καμιά δουλειά... Τα κλασσικά, στρώσιμο κρεβατιών, κάτι πλυντήρια (πιάτων τώρα που δουλεύει ακόμα και ρούχων γιατί αύριο η κυρία Όλγα έχει σίδερο), κάτι ψώνια που σέρνονται από μέρα σε μέρα, ένα καθαριστήριο... Απλά, βαρετά μικροπράγματα μιας καθημερινότητας που πάλεψα πολύ να την κερδίσω και που τώρα τελευταία έχω αρχίσει να την αμφισβητώ...
Μερικές φορές, πραγματικά σας το λέω, σκέφτομαι πως πολύ θα την ήθελα μια δουλειά κανονική... Σαν αυτή που είχα κάποτε και που έπρεπε τα πρωινά να φεύγω, να πηγαίνω σε ένα γραφείο, να φέρνω σε πέρας projects δύσκολα, να συναναστρέφομαι με διαφορετικούς ανθρώπους, να αποδεικνύω κάθε στιγμή τις δυνατότητες μου, και να βγάζω δικά μου λεφτά, κανονικά... Και να γυρίζω στο σπίτι πτώμα αργά το βράδυ έχοντας μονίμως τύψεις πως δεν βλέπω το παιδί μου αρκετά, και να προσπαθώ να χωρέσω μέσα στην μέρα μου και κάποια ίχνη προσωπικής ζωής, και να τρέχω σαν τρελή να φτιάξω τα μαλλιά μου και τα νύχια μου αχάραγα, και να μην έχω χρόνο ούτε για να σκεφτώ να κάνω παραπάνω πράγματα για μένα... Ναι, τα θυμάμαι και αυτά, πως να τα ξεχάσω άλλωστε...
Απλά σήμερα που η καθημερινότητα μου είναι τόσο διαφορετική, και που για να της δώσω τόνο και χρώμα και ενδιαφέρον και για να μην κυλήσω και γίνω μια ακόμα από αυτές τις βαρετές νοικοκυρές που στοιχειώνουν τους εφιάλτες μου πρέπει να είμαι όλο και πιο επινοητική και όλα και πιο παιδάκι, αναρωιέμαι μήπως θα έπρεπε να δοκιμάσω να ξαναπιάσω την ζωή μου, ή μάλλον αυτό το κομμάτι της από την αρχή... Όλο και συχνότερα, τώρα που ο Άρις μεγάλωσε αναρωτιέμαι αν πρέπει, και αν μπορώ βέβαια, να προσαρμοστώ ξανά σε ένα κανονικό εργασιακό περιβάλον με ωράρια και υποχρεώσεις... Και να δοκιμάσω να γίνω η γυναίκα που ήμου κάποτε, ή έστω κάποια που να της μοιάζει αμυδρά... Δεν ξέρω.. Ή μάλλον ξέρω αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ...:-)
Νοιώθω να ακροβατώ με το ένα πόδι μέσα στο παπούτσι της δυναμικής, χαριτωμένης και δραστήριας γυναίκας που ναι μεν δεν δουλεύει κανονικά αλλά φροντίζει να έχει πάντα ενδιαφέροντα και πράγματα να κάνει και με το άλλο στην παντόφλα της νοικοκυράς που ψήνει τάρτες και κέηκ και βλέπει με πάθος σειρές στην τηλεόραση... Και περνάω καλά φυσικά με όλα αυτά γιατί αν δεν μου άρεσε αυτό που κάνω δεν θα το έκανα... Αγχώνομαι όμως... Είπαμε, εδώ μέσα λέμε αλήθειες... Και η δική μου αλήθεια είναι πως όσο περνούν τα χρόνια και άσχετα με το αν μου φαίνονται ή όχι αναρωτιέμαι όλο και συχνότερα αν η οικοκυρική ζωή μου, η χαλαρότητα που έρχεται με όλο και περισσότερη φόρα για να μείνει και η συνήθεια που αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό όλων των ζευγαριών στον κόσμο θα γίνει κάποια στιγμή τρικλοποδιά στην ευτυχισμένη ζωή που με τόση δυσκολία έστησα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια... Και αν στα μάτια ένός άντρα που περνάει τώρα την καλύτερη και πιο δημιουργική του περίοδο σε μια δουλειά που τον φέρνει αναγκαστικά σε επαφή με ένα σωρό χαριτωμένα κοριτσάκια που δίνουν γη και ύδωρ για να ανέβουν μια ώρα γρηγορότερα, ή για να ζήσουν την δική μου "καλή" ζωή, θα συνεχίσω να δείχνω για πολύ καιρό ακόμα το ίδιο λαμπερή και ενδιαφέρουσα όσο ήμουν κάποτε, ακόμα και αν η δική μου καθημερινότητα περιορίζεται ολοένα και περισσότερο ανάμεσα στα πλυντήρια, το σούπερ μάρκετ και τα κεκάκια έστω και με μια γερή δόση αυτοπεποίθησης και καλών κομμωτηρίων...
Δεν ξέρω... Ανάμεσα σε αυτό που υπήρξα κάποτε και σε αυτό που είμαι σήμερα υπάρχει ένα τεράστιο κενό... Σχεδόν το χάος.. Και δεν νοσταλγώ την ουσία αυτού που ήμουνα - γιατί δεν ήμουν καθόλου συμπαθητική, το αντίθετο, ήμουν ένα μικρό όμορφο τέρας- αλλά την επιφάνεια του.. Την δύναμη του.. Και την ανεμελειά που το έφερε μια χαρά μέχρι εδώ... Και την πραγματικότητα βέβαια.. Που είναι πως ο άντρας μου - και ένα σωρό άλλοι πριν από αυτόν- αυτό το όμορφο τέρας ερωτεύτηκε παράφορα... Και τώρα βρέθηκε να κοιμάται και να ξυπνάει με την queen of pies ο καημένος...:-)))
Ορίστε... Τις μοιράστηκα πάλι μαζί σας τις ανησυχίες μου...Και βέβαια, για να μην ξεχνιώμαστε, εγώ ξέρω πολύ καλά πως αν ήμουν ακόμα μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα και όχι η χαλαρή νοικοκυρούλα που τόσο με αγχώνει, η Πέμπτη δεν θα είχε κάνενα πραγματικό ενδιαφέρον και δεν θα την περίμενα πως και πως...:-)) Άβυσσος η η ψυχή του ανθρώπου και δύσκολο πράγμα τελικά η επιλογή...:-)) Καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Ασπρόμαυρο το θέμα σήμερα, σαν τις σκέψεις μου.. Αλλά με λίγο κόκκινο μέσα, πάντα, γιατί ακόμα και από τα διλήματα μου το χρώμα δεν μπορεί να λείπει.. Ποτέ...:-)

20 comments:

gerasimos said...

Άντε καλέ, μην έχεις τέτοιες ανησυχίες. Θυμήσου τι είχε απαντήσει ο Πολ Νιούμαν - παντρεμένος επί πενήντα χρόνια μέχρι και το θάνατό του με την Τζόαν Γούντγουορντ - όταν είχε ερωτηθεί περί απιστίας: 'όταν έχεις φιλέτο στο σπίτι, γιατί να βγεις έξω για χάμπουργκερ;'

Κι εσύ μια χαρά φιλετάκι μου φαίνεσαι...;-)

gerasimos said...

ΥΓ: Φαντάζομαι - μπορεί βεβαίως να πέφτω και έξω - ότι την Πέμπτη έχετε επέτειο γάμου. Και αναρωτιέσαι αν (και πώς) θα τη θυμηθεί ΚΑΙ το... άλλο μισό της επετείου.

Anonymous said...

Ερωτεύτηκα όντως ένα όμορφο τέρας έχοντας την βεβαιότητα ότι θα μπορούσα να το "μεταμορφώσω" σε έναν όμορφο θησαυρό! Μια χαρά τα κατάφερα! Μπράβο μου! Τώρα αν καμιά φορά αναρωτιέται και σκέφτεται ανοησίες, τι να κάνουμε; Η μεταμόρφωση είχε και λιγοστά side effects χεχε...
Η ουσία πάντως είναι ότι σε αγαπώ πάντα τρελά και ότι είσαι η πιο ενδιαφέρουσα, ευχάριστη και έξυπνη γυναίκα που ξέρω. Τώρα αν κρίνεις σκόπιμο να με αναρτήσεις θα είσαι και λίγο βλαμμένο (χαχαχα) και θα είναι μια σκανταλιά σου που θα παραπέμπει στο όμορφο τέρας του παρελθόντος...και την οποία ασφαλώς θα σου συγχωρήσω όπως όλες σου τις σκανταλιές χεχε. Φιλάκια, Πάνος (ή Μάνος? μπερδεύτηκα...)

matina said...

O proigoumenos(panos-manos)ta eipe ola....Euako mou min exeis kamia anhsyxia giati einai polu spanio na exeis dipla sou enan anthrwpo pou se agapaei toso polu,se stirizei kai epibebaiwnei (kati pou exoume anagki oles mas) kathe stigmh oti ESU eisai gi'auton h mia kai monadiki......Kali epituxia gia th Pempth me oli mou th psuxi...filiaaa

DonnaBella said...

kala, to 3o comment me sygkinhse trella omws! respect, respect, respect to both of you darlings!
:-)))
ena apo auta pou me sygkinei sth sxesh sas (ftou skorda klp) einai oti, peran tou oti moiazei se enan exwteriko parathrhth na exei mia entonh dynamikh, den kapakwnete o enas ton allo. an lavoume yp'opsin to diko sou "larger than life" brio, auto einai katafwrh apodeixh tou metrou ths exypnadas tou andra sou, pou se koumantarei (me thn kalh ennoia). Respect xana, pou to exete ftiaxei auto, k filia k stous dyo sas! :-)

orfia said...

Ευη μου, ολα τα πραγματα εχουν δυο οψεις...το πριν και το μετα...καθοριζεται απο την καθημερινοτητα μας...πως τη διαμορφωνουμε και απο αυτους που εχουμε διπλα μας...κατα ποσο μας παραδεχονται και μας..εκτιμουν (δεν λεω αγαπουν αυτο ειναι δεδομενο)...οτι και οπως αποφασισουμε να ζουμε και την απαντηση την εδωσε ο ¨ανωνυμος¨....οποτε....χαρα μου προχωρα.....ετσι η αλλιως...!!Τα χω περασει και εγω...σε πολλες φασεις και σε καταλαβαινω...και εργαζομενη και νοικοκυρα και εργαζομενη-νοικοκυρα..Άλλα εχουν αξια...!!
Φιλακια πολλα ευαισθητο πλασμα...

ΥΓ. και να ξερεις..οι σκεψεις αυτες ειναι σκεψεις ολων ημων...των γυναικων...:)

elekat said...

Εύη είναι μεγάλο θέμα αυτό που συζητάς σήμερα και θέλει μεγάλη κουβέντα και ανάλυση, αλλά θα αρκεστώ σε λίγες μόνο αράδες μια που γράφω σχόλιο εδώ και όχι ποστ.
Εγώ είμαι από τις γυναίκες που ανέφερες πιό πάνω.
Επί 20 χρόνια τώρα έχω μια κανονική δουλειά, ένα παιδί, σύζυγο και σπίτι και τρέχω σαν τρελή να προλάβω τα πάντα.

Ε σε πληροφορώ ότι έχω πιά βαρεθεί!
Εχω κουραστεί, πως το λένε!

Λαχταράω κι εγώ μιά καθημερινή, να σηκωθώ ότι ώρα γουστάρω, να πάω να ψωνίσω για να μαγειρέψω κάτι ωραίο, να πάω για καφέ με τις φίλες μου, να κοιμηθώ το μεσημέρι, να φτιάξω μαλλί και νύχι και να υποδεχτώ το παιδάκι μου από το σχολείο (το δικό μου είναι μόνο 8 χρονών) και όλα αυτά τα ωραία πλην όμως μακρυνά πράγματα για τη δική μου καθημερινότητα!

Εσύ σκέφτεσαι έτσι γιατί βαρέθηκες να είσαι σπίτι και να μην τρέχεις για δουλειά κάθε μέρα, εγώ σκέφτομαι έτσι γιατί βαρέθηκα που είμαι κάθε μέρα στο γραφείο!
Ο καθένας θέλει αυτό που δεν έχει τελικά!

Δεν θέλω να πάψω να δουλεύω, γιατί έχω συνηθίσει αυτόν τον τρόπο ζωής, θα ήθελα όμως να δουλεύω όποτε θέλω εγώ και να κανονίζω εγώ το ωράριό μου!
Τι κακό είναι ότι πλέον δεν είναι εύκολο να δουλεύεις part time και να βγάζεις και καλά λεφτά, οπότε...

Εσύ απότ την πλευρά σου έχεις μεγαλώσεις το παιδί σου οπότε ίσως θα μπορούσες να ξαναμπείς στην αρένα του full time job και να το χαρείς κιόλας!
Κυνήγησέ το!

Όσο για τον αντρούλη σου, μην νομίζεις ότι δεν το χαιρόταν όλα αυτά τα χρόνια που είχε τη γυναίκα του στο σπίτι και δεν την είχε να τρέχει σαν την τρελή, ακόμα δε περισσότερο θα το χαιρόταν ο γιός σου!
Επίσης, ποτέ δεν άφησες τον εαυτό σου να γίνει μια ατημέλητη νοικοκοιρά που το μόνο που κάνει είναι μαγείρεμα και χάζεμα του πρωϊνού καφέ.
Πάντα είχες ενδιαφέροντα, περιποιόσουν τον εαυτό σου και παρέμεινες μια γοητευτική και ενδιαφέρουσα γυναίκα!
Απλά τώρα, από δω και πέρα κάνε κάτι για σένα και μόνο.
Ζύγισε τα υπέρ και τα κατά του full time job και δες τι θέλεις.
Το παιδί μεγάλωσε και οι υποχρεώσεις στο σπίτι μειώθηκαν.
Οπότε ίσως είναι ευκαιρία να ξανανοίξεις τα φτερά σου και να πετάς για πολλά χρόνια ακόμα!
Καλή επιτυχία την Πέμπτη λοιπόν!

P.S. Μ'αρέσει που δεν θάγραφα πολλά...

Anonymous said...

ΕΥΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ. ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΟΥ ΓΡΑΨΩ. ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΟΣΤ ΣΟΥ ΟΜΩΣ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ (ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ) ΤΑ 48 ΜΕ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΙΑ, ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟΕΤΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΓΙΟ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΠΡΩΤΟΕΤΗΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΔΟΥΛΕΥΜΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΟΚΤΑΩΡΟ 8-4 ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΕΚΑΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΧΡΟΝΟ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΑ ΕΙΧΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΥΑ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΑ ΩΣ ΤΙΣ ΟΚΤΩ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΤΥΨΕΙΣ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΗ ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΩ ΤΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΚΑΙ ΝΑΜΑΙ ΤΩΡΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑ ΜΗΝ ΔΟΥΛΕΥΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΠΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΠΑΛΙΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ - ΚΟΥΛΟΥΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΚΕΙΚ- ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΟΤΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΟΜΑΙ ΣΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΙΣΩΣ (???) Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΧΥΝΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟ,ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΤΗΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΜΟΙΑΖΩ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΗΣ (ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ !!!!) ΚΑΙ..... ΚΑΙ.... ΚΑΙ..... ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΤΕΛΙΚΑ ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΑΚΟΜΗ ΣΥΝΕΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ .....

δεσποιναριον said...

Καλα τωρα τι να πω εγω. Αυτος ο Πανος η Μανος (πως τον λενε τες πα δε ξερω πφ) εγραψε σημερα το πιο ομορφο κομματι της αναρτησης. Τι να σχολιασω τωρα η γυναικα; Εσυ στη σκακιερα σου ασπρο μαυρο ασπρο μαυρο περιμενοντας την Πεμπτη. Λοιπον, αυτες οι μερες προσμονης για κατι ομορφο ειναι εξ ισου σημαντικες για να μη σου πω οι πιο σημαντικες γιατι μας προδιαθετουν θετικα. Οποτε φιλενας χαλαρωσε και απολαυσε (για να μην αρχισω να γραφω αμερικανιες του τυπου ρηλαξ και ηντζοη), η Τριτη σου μεσα απο τα καθημερινα, φαινεται πολυ ροζ! Φιλακια!

aremare said...

"γιατί δεν ήμουν καθόλου συμπαθητική, το αντίθετο, ήμουν ένα μικρό όμορφο τέρας-"
Το παραπανω θέλει κάποτε να μας το αναλύσεις.
Καθόλου συμπαθητική;;
Καθόλου συμπαθητική;;
Πώς γίνεται;;Δεν γίνεται.
Το σχόλιο του Πάνου-Μάνου, επιβεβαιώνει την εικόνα σου.
"είσαι η πιο ενδιαφέρουσα, ευχάριστη και έξυπνη γυναίκα που ξέρω."
Και είναι τόσο γλυκό, μην τολμησεις να το σβήσεις.
Κατα τα άλλα, περιμενουμε και μεις μετρωντας αναποδα,, για την Παρασκευή, όπου και θα μάθουμε, φαντοζομαι, τι θα γίνει την Πέμπτη.
Μας το χρωστας.

La Gigi said...

Τι να πουμε τωρα κι εμεις... Τα ειπε ολα ο Πανος ή Μάνος!!! Αυτααα :-)
φιλακια πολλα και θα μιλησουμε un peu plus tard γιατι τωρα κανω μποτε! Και αυτο που καποτε δουλευες πολυ και τωρα που δε δουλευεις ετσι το θες παλι πισω να το συζητησουμε λιγο οι δυο μας γιατι εγω κατι τετοιο θελω να κανω

STELIOS PENTARVANIS said...

Χριστέ μου ενηλικιωθήκατε. Επιτέλους γιατί το παιδί κόντευε να γίνει πιο μεγάλο από εσάς .Σας αγαπάω και τους δυό πολύ και είμαι σίγουρος ότι ανήκετε σε εκείνη την κατηγορία που το αναμενόμενο θα έμοιαζε αδιανόητο.
Εξ άλλου από τα red velvet cakes έως το Myconos Confidential και την θέση της υπεύθυνης marketing σε μια μεγάλη εταιρεία η απόσταση είναι και τεράστια και με ενδιαφέρουσα η ενδάμεση πορεία.Φιλιά και στους δυό.

So_Far said...

Ευούλα sunshine, νομίζω ότι ο πρώτος "ανώνυμος" σου απάντησε πολύ θετικά και δεν έχω κανένα απολύτως λόγο να τον αμφισβητήσω .. μα κανένα σου λέω...

katrine said...

Όμορφααααα που τα λες!!! Φωνή μας, καλή μου Εύη. Απάντηση΄πήρες και την ευχαριστηθήκαμε όλοι. Με τα χρόνια έχουν άλλα πράγματα αξία.Η κοινή ζωή μ έναν άνθρωπο έχει και το μεγαλείο της. Να είστε καλά, αυτό λέω μόνο και πραγματικά σκέφτομαι πόσο πολύ αξίζεις σαν άνθρωπος που ο καλός σου Πάνος ή Μάνος αφιέρωσε και με θάρρος ακομπλεξάριστα είπε πόσο σε αγαπά!:))))
Η αναμονή για τη Πέμπτη είναι απίστευτη χαρά.
Σου στέλνω φιλί φιλενάδα μου και δεν σε προλαβαίνω στη γραφή. Έχασα ανάρτηση, τρέχω να διαβάσω πίσω,τώρα!!

Justine's Blog said...

Μωρέ Ευούλα,
Πρώτον ο Μάνος παίρνει άριστα δέκα ως αρσενικός.
Δεύτερον, κι εγώ ΄΄εγινα μετανάστης του έρωτα κι άφησα μια δουλειά στην Ελλάδα με τρομερό προφίλ και καθόλου χρόνο.
Αλλά οι άνρθωποι και οι οικογένειες θέλουν χρόνο και αφοσίωση.
Μπορεί να σου λείψει ο μικρός που μεγάλωσε και δεν του είσαι απαραίτητη, αλλά πάντοτε θα θυμάται τα κέικς και τα μαγειρέματα της μαμάς του και την αγαπητική της συντροφικότητα.
Οσο για το Μάνο, σιγά μην εγκαταλείψει τη φτασμένη για να γίνει αναβατήριο μας μυξογκόμενας. Παρότι δεν τον ξέρω καθόλου, κατάλβα πως είναι πιο έξυπνος απ' αυτό.
Εγώ εδώ στα μετόπισθεν χωρίς φίλους, χωρίς συγγενείς και με ένα κρύο ξένο προς τη σάρκα μου, έχω κάνει την καθημερινότητά μας να μην περιέχει ούτε μια μέρα καναπέ. Τ΄αγόρια διαμαρτύρονται.
Να έχεις την ωραιότερη Πέμπτη, Παρασκευή, Σαββατο, Κυριακή και Δευτέρα. Εγώ νοερώς θα βρίσκομαι μαζί σου σ΄ό,τι κι αν κάνεις.
Φιλιά

MULTI PSI said...

NA KSEREIS PANTA OTI PISO APO ENAN PETIXIMENO ANTRA BRISKETE PANTA MIA DYNAMIKH GYNAIKA!!!!EITE DOYLEYH EITE OXI! TO ENDIAFERON, THN EKTIMHSH TON SEVASMO, KAI THN AGAPH POY TREFEI ENAS ANTRAS GIA THN GYNAIKA TOY EINAI PANTOTE LOGO TIS PROSOPIKOTHTAS THS, TOY XARAKTHRA THS KAI TO POSO DIPLA TOY STEKETE GIA NA TON YPERASPISH KAI NA TON STHRHXH STIS APOFASEIS TOY, STIS DYSKOLIES TOY KAI STHN KATHIMERINOTHTA TOY. KAI AYTO PISTEYO OTI MIA GYNAIKA POY DEN DOYLEYH EXEI THN YPOMONH KAI THN KALH DIATHESH NA TO KANEI LIGO KALYTERA. ESY MESA SE OLO AYTO PROSTHETEIS KAI MIA TARTA ALMYRH!!!!!

man about town said...

Οι εξυπνοι ανθρωποι αλλαζουν συνεχως, εξελισσονται, παιζουν αλλους ρολους, προχωρανε και αυτο ειναι που τους κανει απολυτως ερωτευσιμους!
Συν τοις αλλοις αφου καταφερνεις να κανεις εναν εξυπνο κι επιτυχημενο αντρα που περναει την καλυτερη του στιγμη να εκφραζει γραπτως την αγαπη του για σενα, τοτε καλα τα κανεις ολα :-) φιλια και στους δυο σας!

Anonymous said...

ena apo ta pragmata pou agapw sto blog sou einai auth h alitheia pou apopneei se kathe post, se ola sou ta logia. Wraia pou ta les kai epishs, uperoxo to sxolio tou Manou, ta eipe ola.
Respect kai fusika ftou ftou :)
Kalh epituxia gia thn Pempth!

Anonymous said...

Κάτι ήθελα κι εγώ να γράψω αλλά βούρκωσα με το σχόλιο του αντρός σου και το ξέχασα.
Φαντάζομαι ότι κάποιο interview θα έχεις την Πέμπτη και καλή επιτυχία! Μην τα παρασκέφτεσαι, η ζωή θα σου τα φέρει όπως πρέπει! Και όπως μου είχε πει και μια φίλη μου, την καριέρα δεν χρειάζεται να τη φτάσεις ως τα 30, για όταν θα φύγουν τα παιδιά από το σπίτι τη χρειάζεσαι!

Πέρα απ΄' αυτό όμως, όσο κι αν αγαπάω τη δουλειά μου, μου τη σπάει που μετά από 3 βδομάδες διακοπές έχω τόσα δημιουργικά σχέδια (να αρχίσω χορό, μαθήματα σκηνοθεσίας, η κάτι άλλο που μπορεί να εξελιχθεί σε δική μου δουλειά) και τόσο λίγο χρόνο... η αλήθεια είναι ότι η αλλαγή είναι που φέρνει τη ν όρεξη και τη δημιουργικότητα, η ρουτίνα, είτε είναι στο σπίτι είτε στο γραφείο τη σκοτώνει...
Οπότε βλέποντας και κάνοντας! Κ καλή επιτυχία και πάλι, ελπίζω να δουν σε σένα τον καταπληκτικό άνθρωπο που βλέπει κ ο σύζυγός σου και όλοι εμείς μέσα από τα post σου. Και το σημαντικό και πιο δύσκολο σ'αυτή τη ζωή, που είναι να βρεις ένα σύντροφο και συνοδοιπόρο το έχεις καταφέρει άριστα! Τα άλλα θα έρθουν!

Πολλά φιλιά από Λονδίνο,
Βιργινία

fevis said...

Γεράσιμος@ Καλά τα έλεγε ο μακαρίτης αλλά εγώ ξέρω διάφορους που στο σπίτι μπορεί να έχουνε φιλέτο αλλά κατά περιόδους τους πιάνει μια λιγούρα για junk...:-))

Πάνος- Μάνος@ Τώρα εσένα τι να σου πω... Κάτι τέτοια μου κάνεις και έχω γίνει τρένο τόσα χρόνια..:-) Πάντως να πω την αλήθεια, δεν το περίμενα να μου απαντήσεις δημοσίως και αυτό κάνει την εκπληξη ακόμα πιο ξεσηκωτική... Και εγώ σ' αγαπώ τρελά και το ξέρεις..:-)
υ.γ. Και όπως βλέπεις, με μια απάντηση ξεσήκωσες τα πλήθη...:-)Άντε πάλι...:-)))

Matina@ Η αλήθεια είναι πως νοιώθω πολύ τυχερή.. Απλά καμιά φορά με πιάνουν και μένα τα υπαρξιακά μου.. Όπως όλες μας...:-) Φιλιά

DonnaBella@ Μου το έχεις ξαναπεί αυτό για την δυναμική αλλά εγώ να σου πω την αλήθεια δεν το καταλαβαίνω.. Νομίζω πως απλά αγαπιόμαστε πολύ ακόμα και αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα.. Συνήθως...:-) Φιλιά πολλά φιλενάδα μου...
υ.γ. το αγόρι μου είναι πολύ έξυπνο, αυτή είναι η αλήθεια.. Το εξυπνότερο που ξέρω...:-))

orfia@ Τελικά απόν ότι φαίνεταια από τα σχόλια, όλες την περνάμε αυτή την φάση.. πράγμα που είναι πολύ ανακουφιστικό...:-)) Φιλιά πολλά..

lena@ Το ξέρω πως πάντα θέλουμε αυτό που δεν έχουμε, ανθρώπινο είναι..:-) Και φαντάζομαι πως αν είχα την καριέρα που έχεις εσύ, θα ονειρευόμουν και εγώ άραγμα στον καναπέ και ελεύθερο χρόνο...Μήπως να αλλάζουμε? Να το κάνουμε εκ περιτροπής? :-))))

Ανώνυμος@ Μεγάλη κουβέντα είπες... Μεγαλώνουμε αλλά μέσα μας δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.. Αυτό ακριβώς... Και να σου πω κάτι? Μακάρι να μην το συνειδητοποιήσουμε ποτέ.. Στο μυαλό και στην ψυχή μας να είμαστε πάντα παιδιά.. Φιλιά!!!

δεσποινάριον@ Με συγκίνησε και μένα ο παλιάνθρωπος φιλενάδα μου..:-) Όσο για την Πέμπτη... Φτάνει...:-)))) Φιλάκια πολλά...

aremare@ Μα καθόλου συμπαθητική, αλήθεια σου λέω.. Και θα το αναπτύξω όντως κάποια στιγμή γιατί αξίζει να σας διηγηθώ πως από στρίγκλα έγινα... βοδάκι...:-)))) Φιλιά!!!

melissoula@ Αυτά κάνει και με στέλενει αδιάβαστη φίλη... Χρόνια τώρα.. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε μεταξύ μας... Φιλάκια...:-)))

the wrong man@ Χαχαχαχα!! Είσαι ααπίστευτος...:-))) Το ξέρουμε πως μας αγαπάς, και εμείς σε αγαπάμε, αλλά σιγά μην μας περάσει σε ωριμότητα το παιδί.. Αφού εμείς το μεγαλώνουμε.. Πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο? ΧΧΧΧ

So_Far@ Ούτε και εγώ τελικά φίλη...:-)))

katrine@ νομίζω πως απλά με αγαπάει πολύ και με βλέπει καλύτερη από ότι είμαι..:-) σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.. Και χαίρομαι που οι δικές μου ανησυχίες εκφράζουν κι άλλους ανθρώπους.. σε φιλώ πολύ...

Ιουστίνη Φραγκούλη@ Μετανάστης του έρωτα!! Τι όμορφη κουβέντα!! Και εγώ θα μπορούσα να γίνω τέτοιος μετανάστης φίλη μου, τον Μάνο θα τον ακολουθούσα μέχρι την άκρη της γης...Και τα υπόλοιπα τα πιστεύω και εγώ, και τα προσπαθώ.. Απλά καμιά φορά με πιάνουν οι ανασφάλειες μου...:-) Φιλάκια..

Multi Psi@ Οι δικές σου συμβουλές είναι πολύτιμες για μένα και το ξέρεις γιατί είστε από τα πιο αγαπημένα και ταιριαστά ζευγάρια που ξέρω και σας έχω είδωλα μου.. Αλήθεια.. Θα ήθελα πολύ μετά από 30 χρόνια να με κοιτάζει ο άντρας μου όπως κοιτάζει εσένα ο δικός σου.. Και σου έυχομαι να το ζεις αυτό για πάντα φιλενάδα μου.. Γιατί το αξίζεις απολύτως...Φιλάκια πολλά...

man about town@ Δυο άντρες με συγκίνησαν πολύ σήμερα και ο ένας είσαι εσύ.. Να το ξέρεις...:-)) Φιλάκια πολλά...

Chryssoulaki@ Είναι πολύ συγκινητικό να νοιώθω πως οι σκέψεις μου και οι προβληματισμοί μου αφορούν και άλλους ανθρώπους... Να το ξέρεις αυτό.. Με βοηθάει πολύ η παρουσία σας εδώ να ανοίγομαι και να βγάζω την ψυχή μου μέσα σε μερικές γραμμές.. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας..:-)) Φιλιά πολλά..

Βιργινία@ Σ' ευχαριστώ πού για τα καλά σου λόγια.. Με συγκινείς πραγματικά.. Και έχεις δίκιο πως το πιο σημαντικό στην ζωή είναι η προσωπική ζωή.. τα υπόλοιπα βρίσκονται... Σε φιλώ και ελπίζω να τα λέμε συχνότερα..:-)
υ.γ. Θα έρθω Λονδίνο μέσα στον Φεβρουάριο και αν θέλεις, θα χαιρόμουν πολύ να πίναμε έναν καφέ και αν τα λέγαμε από κοντά.. Το mail μου υπάρχει, οπότε.. Στείλε σήμα...:-))