Αλλαγή εποχής...

Όπως πάνε τα πργράμματα μου, θα γράφω ποστς μεσημεριανά τελικά, γιατί το πρωί ξυπνάω με το ζόρι και τρέχω... Εχτές ας πούμε είχαμε girl's night στο Central και ξενυχτήσαμε.. Τι ξενυχτήσαμε δηλαδή, σχεδόν το κλείσαμε το μαγαζί, μόνο που δεν είχαν αρχίσει να σκουπίζουν οι άνθρωποι για να μας δείξουν πως ήταν ώρα να τα μαζεύουμε.. Και φυσικά σήμερα που να ανοίξω τα μάτια μου.. Μέσα στον ύπνο μου άκουσα κάπου στο βάθος το κινητό μου την τρίτη φορά που με πήρε η μαμά μου για να με ξυπνήσει, και σχεδόν έπεσα από το κρεβάτι όταν προσπάθησα να σηκωθώ, να συρθώ στο μπάνιο, να κάνω ένα ντους, να ντυθώ και να φύγω για να προλάβω το ραντεβού μας... Τελικά τα κατάφερα, αλλά η μαμά μου που δεν χαρίζει κάστανα μου την είπε την ατάκα της: "αδυνάτισες και αυτό είναι καλό αλλά θα μπορούσες να πάψεις να ντύνεσαι σαν γυφτάκι..." Άκου γυφτάκι!!! Moi? Δεν ήξερα να σηκωθώ με την τσίμπλα στο μάτι και να βάλω την βελάδα μου για να πάω να πιω καφέ στον Common Secret... Τελειώνοντας πέρασα και απο την Μάρθα- το μαγαζί της είναι δίπλα ακριβώς- και την βρήκα στην ίδια κατάσταση με μένα.. Μισοκοιμισμένη, με ρούχα άλλα ντάλα, και ένα χαμόγελο ζαλισμένο αλλά λαμπερό...
Μετά βέβαια από δυο καφέδες και την κλασσική συζήτηση με την μαμά, "είπαμε να χάσεις κανένα κιλό αλλά όχι και να το παρακάνεις, θα κόψει το πρόσωπο σου για να μην πω τι θα πάθουν τα υπόλοιπα σου "(!!!) "γιατί αφήνετε το παιδί να ξενυχτάει μέχρι τα χαράματα, σαν τα μούτρα σας θα τον κάνετε", και "να πας να πάρεις κανένα ρούχο της προκοπής που θα νομίζει ο κόσμος ότι μόλις ήρθες απο τα Μάταλα" , ξύπνησα σχεδόν τελείως και είπα να ακολουθήσω την συμβουλή της και να πάω για shopping.. Και πήγα...:-) Και τώρα επέστρεψα στο σπίτι μόλις, ξύπνησα το μικρό ρεμάλι που κοιμόνταν μακαρίως γιατί πάλι χαράματα πήγε για ύπνο, και σε λίγο θα τον ανεβάσω στην σκάλα και στα πατάρια να μου κατεβάσει τις κούτες με τα καλοκαιρινά... Οκ, δεν είναι ακόμα καιρός για τιραντάκια και σαγιονάρες, αλλά αν ξαναδώ πουλόβερ, κάλτσες και κασκόλ θα πάθω νευρικό κλονισμό... Και ελπίζω ο καιρός εκεί που θα πάω την επόμενη εβδομάδα να είναι καλός γιατί αλλιώς εγώ θα κάνω αντίσταση ντυμένη ανοιξιάτικα μέσα στην βροχή... Ρούχα χειμωνιάτικα μαζί μου πάντως, δεν παίρνω...
Και τώρα σας αφήνω γιατί οι επόμενες ώρες, αλλά και μέρες, προβλέπονται καυτές.. Αυτό που συμβαίνει συνήθως όταν αλλάζω τα ρούχα της σαιζόν είναι πως για μέρες το γραφείο μου και το δωμάτιο μου είναι σαν βομβαρδισμένα.. Κούτες, κρεμάστρες και σακούλες βρίσκονται everwere, τα κουτιά με τα παπούτσια μου και οι θήκες με τις τσάντες μου γεμίζουν το σαλόνι και εγώ ψάχνω σαν την αδερφή του Μεγαλέξανδρου, ξέρετε, την γοργόνα, να βρω τα πράγματα που θέλω και να παραχώσω στα κουτιά ότι δεν μου χρειάζεται... Διαδικασία χρονοβόρα πλην όμως εποικοδομιτική... Οπότε, σας φιλώ γλυκά και πάω να πέσω στην μάχη...

Υ.Γ. Το σημερινό τραγουδάκι δεν είναι χαρούμενο αλλά είναι αφιερωμένο σε έναν ταλαντούχο άνθρωπο που έφυγε νωρίς... Και επειδή διάβασα πολλά και διάφορα στο Facebook και στα blogs, ναι οι ουσίες σκοτώνουν όντως.. Γράφουν όμως και τραγούδια σαν κι αυτό... Καλό ταξίδι Μάνο..