Αλλαγή πορείας...

Επιστροφή στην Αθήνα και πρωινός καφές με λιακάδα και μια ελαφριά μελαγχολία.. Το Λονδίνο την άνοιξη είναι πανέμορφο και λίγο λάθος.. Με το Hyde Park λουσμένο στο φως και τους δρόμους να λάμπουν σκεφτόμουν τι όμορφα που θα ήταν αυτή η πόλη να ήταν πάντα φωτεινή και γεμάτη από ανθρώπους με μεσογειακό ταμπεραμέντο.. Και όχι από τους περιχαρακωμένους στα κουτάκια τους, ξενέρωτους βρετανούς που ζουν ρομποτένιες ζωές. Και ελαφρά μίζερες.. Το Σάββατο το βράδυ, μετά από ένα υπέροχο dinner στο Maze Grill , βγήκαμε με την Γεωργία έξω για ένα τσιγάρο. Καθίσαμε στα σκαλάκια έξω από το εστιατόριο, η βραδιά ήταν γλυκιά και ήμασταν χαρούμενες.. Δευτερόλεπτα μετά ένα ξινός πορτιέρης μας ζήτησε να σηκωθούμε και να καπνίσουμε όρθιες στο πεζοδρόμιο γιατί τα σκαλιά ανήκαν στο μαγαζί που είναι non smoking.. Μικρά περιστατικά που είναι χαρακτηριστικά όμως μιας νοοτροπίας τόσο έξω από τα δικά μας δεδομένα που δεν μπορεί παρά να σε ξενερώνει και να σε χαλάει.. Αν περισσεύει κάτι στην Αγγλία είναι η υποκρισία.. Και αν λείπει κάτι, σε τεράστιο βαθμό, είναι το συναίσθημα... Παρόλα αυτά, όπως πάντα πέρασα πολύ όμορφα.. Και την ώρα που το αεροπλάνο απογειωνόταν σκεφτόμουν πως αυτή η πόλη την οποία θα κάνω καιρό πια να επισκεφτώ ξανά, θα μου λείψει..
Πίσω στην Αθήνα, όπου περισσεύει το συναίσθημα και λείπει εντελώς η λογική, είναι εποχή αποφάσεων.. Και ανακατατάξεων.. Αλλαγών με ότι αυτές επιφέρουν, καλά και κακά, ευχάριστα και δυσάρεστα.. Δεν τις φοβήθηκα ποτέ τις αλλαγές στην ζωή μου.. Πάντα για καλό έγιναν και έχω μάθει να ακολουθώ το ποταμάκι και να προσαρμόζομαι στα όσα μου φέρνει.. Ακόμα και οι δυσκολίες, οι μεγαλύτερες και οι πιο αναπάντεχες, φέρνουν δώρα.. Αυτό και αν το έμαθα καλά τα χρόνια που πέρασαν...'Έτσι και τώρα, μπροστά στα νέα δεδομένα της ζωής μου αφουγκράζομαι, σκέφτομαι και αποφασίζω.. Και ετοιμάζομαι να την βάλω σε νέες βάσεις.. Να την πάω ένα βήμα πιο κάτω, ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που θέλω και σε αυτό που ονειρεύομαι..
Και μαζί μου αλλάζουν και οι γύρω μου.. Εκείνοι που αγαπάω και είναι πολύτιμοι για μένα.. Και μαζί τους αλλάζω και εγώ.. Σαν αλυσίδα που μας κρατάει δεμένους με αόρατους κρίκους, οι ζωές μας προχωράνε παράλληλα, κάπου συναντιόνται και κάπου χάνονται, αλλά επηρεάζουν η μια την άλλη και μας παρασύρουν σε έναν χορό που μπορεί να μην τον περιμέναμε αλλά θα τον χορέψουμε σαν να είναι ο τελευταίος.. Και εμείς χορεύουμε μαζί, με απίστευτες φιγούρες, και περίτεχνη χορογραφία, δύσκολη αλλά μαγική, ελπίζοντας σε ένα εντυπωσιακό και επιτυχημένο grand finale..
Ναι, κάπως έτσι βλέπω την ζωή μου τελευταία.. Σαν έναν καινούριο χορό που μαθαίνω τα βήματα του την ώρα που τον χορεύω, αλλά που τον χορεύω με πάθος και με την μουσική να με παρασύρει γιατί όλοι οι άλλοι χοροί που έχω χορέψει μέχρι σήμερα με προετοίμαζαν απλά για αυτή την πίστα.. Και μπορεί να είναι ο πιο δύσκολος χορός , και να είμαι λίγο σκουριασμένη από την απραξία και λίγο διστακτική στην αρχή αλλά όσο περνάει η ώρα και ο ρυθμός τρυπώνει σε κάθε πόρο του κορμιού μου και με γεμίζει, νοιώθω όλο και περισσότερο πως τελικά, γι΄αυτή την τελευταία φιγούρα, και γι΄αυτή την υπόκλιση ήμουν έτοιμη από καιρό..
Και εσύ με κρατάς από το χέρι, και χορεύουμε ξανά και ξανά, πότε με τραβάς κοντά σου και πότε με εκτοξεύεις στην άλλη άκρη της πίστας, όμως κοιταζόμαστε στα μάτια και ξέρουμε πως έχουμε χορέψει κι άλλους χορούς μαζί, σε αυτή την διαδρομή και σε άλλες, προηγούμενες.. Και πως ακόμα και αν ο συγχρονισμός μας δεν είναι πάντα τέλειος , και αν καμιά φορά χάνουμε τα βήματα μας και μοιάζουμε σαν να παραπατάμε, εμείς είμαστε φτιαγμένοι για να χορεύουμε μαζί.. Και πως τελικά θα ξεσηκώσουμε για μια ακόμα φορά τα πλήθη.. Και το χειροκρότημα του φινάλε θα είναι δικό μας και θα το απολαύσουμε αγκαλιά γιατί θα το έχουμε κερδίσει με την αξία μας..
Ακούω σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα και διαβάζω παντού για την κρίση.. Και βλέπω το κοινό να παρακολουθεί το horror show έντρομο, λες και δεν θα ξημερώσει τελικά αύριο μια καινούρια μέρα που τελικά θα είναι καλύτερη.. Με κάποιον τρόπο.. Οι κρίσεις είναι μέσα στην ζωή.. Και οι μεγάλες και οι μικρές.. Και είναι καλές γιατί τελικά φέρνουν ισορροπίες, και οι ισορροπίες έχουν πάντα κόστος όπως έχουν και κέρδος, και μας πηγαίνουν παρακάτω και μας μαθαίνουν να παλεύουμε, να ελισσόμαστε, να εξελισσόμαστε και να κερδίζουμε.. Ή να χάνουμε με αξιοπρέπεια και στυλ.. Πάντως μας κάνουν πιο ενδιαφέροντες και πιο δουλεμένους ανθρώπους.. Και μας δείχνουν τρόπους για να γινόμαστε καλύτεροι...
Και τελικά, πόσο όμορφη θα ήταν μια ζωή μόνο ροζ? Καθόλου σας το λέω εγώ που είμαι η βασίλισσα του.. Χρειάζονται και τα άλλα χρώματα, χρειάζεται και η εναλλαγή των συναισθημάτων, χρειάζονται και οι απογοητεύσεις, και τα προβλήματα και οι μεγάλες αποφάσεις.. Και τα ρίσκα.. Και οι χασούρες... Και έτσι, πίσω στην Αθήνα, με τον ήλιο να μου χαμογελά και την ψυχή μου γεμάτη, βάζω την ζωή μου σε καινούριες βάσεις.. Και βαθιά μέσα μου ξέρω πως ακόμα και αν κάνω λάθος, ακόμα και αν τίποτα δεν γίνει όπως το ονειρεύομαι και όπως το υπολογίζω, ακόμα και αν στο τέλος η υπόκλιση μας δεν πετύχει, θα έχω πάντα το νησάκι να με περιμένει για να με γιατρέψει και να με παρηγορήσει και την πιο όμορφη αγκαλιά του κόσμου για να με κλείσει μέσα της και να με κάνει να χαθώ.. Και σκέψου, πως αυτό είναι το άσχημο τέλος.. Και πως το δικό μου σύμπαν, που είναι και δικό σου εδώ και καιρό, είναι φτιαγμένο μόνο για happy ends... Πάμε να χορέψουμε μωρό μου?

Υ.Γ. Και πέρα από χορούς και μουσικές, πέρα από τα γέλια, και τα δάκρυα, και τα εύκολα και τα δύσκολα που περάσαμε και που θα περάσουμε και στο μέλλον, εγώ θα είμαι εκεί και θα σε κρατάω.. Θα είμαι το μαξιλαράκι που θα απαλύνει τις πτώσεις σου και ο αέρας που θα δίνει φόρα στις απογειώσεις σου.. Και η ηρεμία σου, και η χαρα και η σιγουριά σου.. Και η ανεμελιά και το παιχνίδι.. Η ευτυχία... Και θα σου διώχνω το μαύρο, και θα σε κάνω να γελάς και να ξεχνάς.. Και θα κρατάς πάντα τα κλειδιά της πόρτας μου, δικά σου, και όποτε έχεις ανάγκη από αυτά που μόνο εγώ μπορώ να σου δώσω θα ξέρεις πως μπορείς να ανοίξεις, και να μπεις, και με μια αγκαλιά όλα να γίνουν ζαχαρωτά και παραμυθένια.. Σ' αγαπάω. Πολύ.. Και το ξέρεις..