Princess again...

Μέρες του χαμού.. Τρέχω και δεν φτάνω ξαφνικά, έχουν εμφανιστεί δουλειές και επαγγελματικές συζητήσεις, ταξίδια, αγαπημένοι άνθρωποι είναι άρρωστοι σε νοσοκομεία, τι να σας πρωτοπώ... Μόνο πως πραγματικά αλλού πατάω και αλλού βρίσκομαι και πως τα βράδια πέφτω να κοιμηθώ και ονειρεύομαι πως περνάει ο καιρός και φεύγω επιτέλους για το νησί να ηρεμίσω.. Εχτές το βράδυ, σχεδόν πέντε η ώρα τα ξημερώματα, έκλεισα τα μάτια μου, και έκανα την αγαπημένη άσκηση μου.. Μεταφέρθηκα τηλεπαθητικά στο Άγιο Σώστη.. Ήταν πρωί, είχε ήλιο, τον ένοιωθα να μου καίει το δέρμα και να με ανατριχιάζει, και βούτηξα στο νερό με φόρα, και το ένοιωσα να με τυλίγει, άκουσα το βουητό της θάλασσας να με απομονώνει από τους πάντες και τα πάντα και έμεινα εκεί, με μια ανάσα για όσο περισσότερο μπορούσα, κάτω από το νέρο, μέσα στο νερό, μέχρι να με πονέσουν τα πνευμόνια μου και να αναγκαστώ να αφήσω αυτή την υπέροχη γαλήνη για την επιφάνεια.. Και έτσι κοιμήθηκα, χαμογελώντας...Και ξύπνησα καλά...
Με αγχώνουν οι μέρες που θα έρθουν.. Πρέπει να μιλήσω πάλι για δουλειές με ανθρώπους που αγαπάω και να παλέψω να κρατήσω ισορροπίες που πάντα είναι στην κόχη, το ξέρω, το έχω μάθει χρόνια πια.. Πρέπει να βάλω μια τιμή στην έμπνευση μου και να την διεκδικήσω κιόλας.. Πρέπει να αποφασίσω αν όλα αυτά τα θέλω αληθινά ή απλά μου έχει λείψει το να είμαι στο επίκεντρο τους.. Χτες μίλησα με τον Ζαννή.. Με κατάλαβε αμέσως, με ξέρει τόσο καλά πια και είναι και από τους εξυπνότερους ανθρώπους που γνωρίζω.. Με άκουσε αγχωμένη και λυπημένη και έκανε αμέσως the maths.. Και μου πρόσφερε για μια ακόμα φορά απλόχερα την βοήθεια του, και την υποστήριξη του.. Και το κυριότερο, την αγάπη του... Γενικά να το ξαναπώ γιατί νοιώθω την ανάγκη να το κάνω, γιατί το αντιλαμβάνομαι ως τεράστια τύχη και ως πολύτιμο δώρο, οι άνθρωποι της ζωής μου είναι πάντα εδώ για μένα, έτοιμοι να με στηρίξουν και να με βοηθήσουν σε ότι αποφασίζω.. Από το πιο λογικό μέχρι το πιο απίθανο.. Απολαμβάνω χρόνια τώρα, μαζί με την παρουσία και το ενδιαφέρον και το support τους, και ένα είδος παράξενης ασυλίας, κάτι που έχει να κάνει μάλλον με το ότι με βλέπουν περισσότερο σαν παιδάκι παρά σαν ενήλικα.. Και μου συγχωρούν ευκολότερα τις μαλακίες..:-) Εξ ου και το Ευούλα που το λένε, όλοι - όλοι όμως - και που καθόλου δεν ταιριάζει στην ηλικία μου και στα κυβικά μου...:-))
Και δέστε τώρα.. Τα γράφω όλα αυτά, χτυπάει το κουδούνι και είναι ο ταχυδρόμος που μου φέρνει ένα δέμα από Αμερική.. Το λατρεμένο μου Δεσποινάριο με θυμήθηκε και μου στέλνει τα ωραιότερα σετ για princess cupcakes, με θήκες και μικρές ασορτί πριγκίπισσες και πετσετούλες με κουνελάκια και το κυριότερο, την αγάπη της και την έννοια της από τόσο μακριά.. Και νοιώθω αληθινά ευλογημένη.. Που παίρνω τόσα πολλά, και τόση καλή ενέργεια, και τόσο φως.. Και νοιώθω δυνατή.. Και σίγουρη.. Πως δύσκολα ή εύκολα, απλά ή περίπλοκα, μικρά ή μεγάλα, τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν... και είμαι εδώ, και τα παλεύω και τα περιμένω.. Καλημέρα και φιλιά...

UPDATE: Καμιά φορά το μόνο που χρειάζεται είναι η αντικειμενική γνώμη κάποιου που να νοιάζεται και μια βαθιά ανάσα... Και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι αναπάντεχα... Δεν λέω άλλα, όταν θα έχω κάτι σίγουρο θα το μοιραστώ.. Μέχρι τότε, αγαπημένε μου, σ' ευχαριστώ πολύ πολύ... Νομίζω πως εξ' αιτίας σου, έκανα την πρώτη πραγματική επαγγελματική διαπραγμάτευση της ζωής μου...Και είμαι πολύ περήφανη για μένα... (Οκ.. Και για σένα που μου έδωσες τις σωστές ατάκες)...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία τα σούπερ σετάκια και η καρτούλα... Και τραγουδάκι ασορτί.. Enjoy...