Blogging και συνέπειες...

Εχτές το βράδυ είχα μια ενδιαφέρουσα κουβέντα για το blogging... Γι' αυτά που μπορούμε να γράψουμε και τις συνέπειες τους και γι' αυτά που θέλουμε να γράψουμε και τα φιλτράρουμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο για να μην έχουμε συνέπειες.... :-)

Τελικά, παραφράζοντας μια ατάκα του αγαπημένου κύριου Κώστα Ζουγανέλη, άλλο τι γράφουμε και άλλο τι ξέρουμε... Και αυτό ισχύει για όλους όσους ασχολούνται με το σπορ... Άλλοι γράφουν και σβύνουν, άλλοι γράφουν και μετά κατεβάζουν τα posts, άλλοι γράφουν υφίστανται τις συνέπειες και μετά τα κάνουν prive και ησυχάζουν και άλλοι - σαν και μένα- τα ανοιγοκλείνουν σε μια προσπάθεια να ακολουθήσουν τα mood swings τους... Και να γλυτώσουν τις συνέπειες...
Αν έκανα εγώ έναν απολογισμό του blogging μέχρι τώρα, στις συνέπειες θα έβαζα πρώτα απ' όλα τους ανθρώπους που γνώρισα μέσα από αυτό... Γιατί οι συνέπειες δεν είναι μόνο δυσάρεστες, είναι και ευχάριστες, και έξω έχει λιακάδα και η Πολυάννα rulezzz.. Οι άνθρωποι που ήρθαν στην ζωή μου λοιπόν μέσα από αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες είναι η ωραιότερη συνέπεια αυτού του ταξιδιού.. Και ταυτόχρονα ο λόγος για τον οποίο καμιά φορά νοιώθω την ανάγκη να πατήσω το pause... Ή και να γράψω την λέξη ΤΕΛΟΣ.... Γιατί ξέρω καλά πως σε αυτό το επίπεδο ότι είχα να πάρω το πήρα και το παιχνίδι δεν θα έχει έχει ποτέ πια το ίδιο φαν.. Όταν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με άλλους τρόπους, όταν οι άνθρωποι της καρδιάς μου δεν πολυ- σχολιάζουν πια γιατί μου τα λένε live τα σχόλια τους, ή ακόμα και αν σχολιάζουν οι παρατηρήσεις, και τα γέλια, και τα δάκρυα ακόμα έχουν άλλη διαδρομή πια, το ενδιαφέρον όσο και να είναι μειώνεται...
Και βέβαια, τελικά ούτε το pause πατάω ούτε την λέξη ΤΕΛΟΣ γράφω γιατί υπάρχουν και άλλες συνέπειες, παράπλευρες, που με κρατάνε εδώ έστω και με τον ενθουσιασμό μου συχνά πεσμένο... Είναι η συνήθεια καταρχάς, απραίτητο συστατικό κάθε πετυχημένης σχέσης, είναι η εκτόνωση - αρνητική συνέπεια αυτή για κάποιον που γράφει επαγγελματικά μια που βγάζω εδώ την ανάγκη μου για έκφραση και αφήνω πίσω το βιβλίο μου ή τα κομμάτια που πρέπει να γράψω- , είναι η ανταλλαγή ενέργειας και απόψεων και ιδεών με έναν κόσμο που με έχει στηρίξει με τον τρόπο του στα δύσκολα μου και που με εκπλήσσει ευχάριστα σχεδόν καθημερινά με mails γεμάτα λόγια αγάπης, είναι ακόμα και οι ανώνυμοι που με προσγειώνουν απότομα στην πραγματικότητα τις πιο άκυρες στιγμές - όπως στο προηγούμενο, απολύτως της ψυχής μου κομμάτι- αλλά τις έχω ανάγκη τις προσγειώσεις καμιά φορά για να εκτιμώ το πόσο όμορφα είναι που μπορώ και απογειώνομαι συχνότερα από ότι ορισμένοι άλλοι, και τέλος, είναι η βεβαιότητα πως μια ιστορία της οποίας το aftermath, μετά από τόσα χρόνια και παρόλα τα πολύ δυσάρεστα κομμάτια της παραμένει θετικό, δεν μπορείς να την αφήσεις να φύγει.. Όχι τουλάχιστον χωρίς να την παλέψεις μέχρι τέλους...
Αυτά σκεφτόμουν χτες το βράδυ επιστρέφοντας από μια βραδιά που την πέρασα με αγαπημένους co- bloggers.. Περάσαμε όμορφα, θα το ξανακάνουμε και δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο πάνω σ' αυτό.. Μόνο το ότι η διαδρομή γίνεται πάντα πιο όμορφη όταν έχεις την κατάλληλη παρέα.. Καλημέρα, φιλιά πολλά και τα λέμε soon....