Πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά...

Το χτεσινό επεισόδιο του Χριστόφορου άγγιξε ένα θέμα δύσκολο.. Δύσκολο να το βλέπεις, δύσκολο να το σκέφτεσαι και ακόμα πιο δύσκολο να ξέρεις πως υπαρχει.. Πως είναι αληθινό και πως υπάρχουν χιλιάδες παιδάκια εκεί έξω, συνήθως όχι τόσο ομορφα όσο αυτό του 4, που περιμένουν να βρεθεί ένα σπίτι να τα χωρέσει και μια καρδιά να τα αγαπήσει.. Όταν ήταν ο Άρις μικρός συνηθίζαμε τα Χριστούγεννα να αγοράζουμε δώρα και να τα πηγαίνουμε στα παιδιά ενός ορφανοτροφείου στον Χολαργό. Ήθελα να ξέρει πως η πραγματικότητα και η ζωή έχουν δυό όψεις, και πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και εύκολο.. Ούτε αυτονόητο όπως ήταν τότε στο παιδικό του μυαλό οι έννοιες της οικογένειας, της αγάπης και της ευτυχίας.. Και τα θυμάμαι πολύ καλά ακόμα, και ας έχουν περάσει πολλά χρόνια πια, τα βλέμματα εκείνων των λιγότερο τυχερών παιδιών.. Που είχαν μέσα τους ανάμεικτα την προσμονή και την παραδοχή, την λύπη και τον φόβο, την ελπίδα και την απογοήτευση.. Σκοτεινά ματάκια στα οποία ακόμα δεν μπορώ να αντισταθώ.. Ούτε καν όταν τα βλέπω σε πρόσωπα ενηλίκων...
Τα χρόνια πέρασαν και οι επισκέψεις μας στο ορφανοτροφείο αραίωσαν και μετά σταμάτησαν τελείως.. Ο Άρις είχε την τύχη και την ατυχία μαζί να συναναστραφεί σε διάφορες περιστάσεις της ζωής μας παιδιά λιγότερο προνομιούχα από εκείνον και αυτό τον έκανε να μπορεί να κάνει παρέα με την ίδια άνεση με παιδιά πάρα πολύ πλούσια και πάρα πολύ φτωχά.. Και να κάνει τις επιλογές του με βάση την ψυχή και όχι την εικόνα.. Και τον θαυμάζω γι' αυτό, και τον αγαπάω ακόμα περισσότερο ...
Πίσω στα άλλα παιδιά, τα τυχερά και τα λιγότερο τυχερά, με τρομάζει ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουν συχνά οι μεγάλοι.. Ξέρω ανθρώπους που παλεύουν με νύχια και με δόντια για ένα παιδί.. Με εξωσωματικές, με θεραπείες, με τάματα, με τις δαιδαλώδεις διαδικασίες της υιοθεσίας στην Ελλάδα, με τα κοινωνικά ταμπού για τις μονογονεϊκές οικογένειες και τις ανύπαντρες μητέρες που υπάρχουν ακόμα, ειδικά στην επαρχία.. Και την ίδια ώρα ξέρω ανθρώπους που τους δίνεται το δώρο ενός παιδιού και το σκέφτονται, ή ακόμα χειρότερα το απορρίπτουν, ανθρώπους που αποφασίζουν να σκοτώσουν τα παιδιά τους πριν γεννηθούν, άλλους που τα εγκαταλείπουν μέσα σε κάδους σκουπιδιών και έξω από πόρτες, και άλλους που τα κρατάνε και τα βασανίζουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά.. Και όσο και αν δέχομαι και σέβομαι το δικαίωμα της επιλογής στον καθένα, και όσο και αν καταλαβαίνω πως αν πρόκειται να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί και μετά να το ταλαιπωρήσεις είναι καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου, βαθιά μέσα μου αναρωτιέμαι πάντα τι μπορεί να είναι σημαντικότερο στην ζωή κάποιου από ένα παιδί.. Ποια καριέρα, ποιος εγωισμός, ποιες προτεραιότητες...
Δεν ξέρω και προφανώς δεν θα μάθω.. Σε μια συζήτηση πάνω στο θέμα πριν από λίγο καιρό έγινα πολύ σκληρή με έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ.. Ομως είπα την γνώμη μου μέσα από την καρδιά μου και δεν μετανοιώνω γι΄αυτό... Ίσως γιατί θυμάμαι πάντα το ίδιο έντονα την στιγμή που πήρα στην αγκαλιά μου τον Άρι, 19 χρόνια πριν, σαν να μην πέρασε μια ώρα.. Ήταν μικρούλης σαν γατάκι, τυλιγμένος με μια πετσέτα, με μουσκεμένα σκούρα μαλλάκια και τα πιο όμορφα, σουφρωμένα χειλάκια του κόσμου.. Μου τον έδωσαν να τον κρατήσω, τον κοίταξα και ένοιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει... Και η ζωή μου δεν υπήρξε ποτέ η ίδια ξανά.. Και αυτό το βούλιαγμα, αυτό το απίστευτο συναίσθημα που γεμίζει την ψυχή μου και την κάνει να φουσκώνει από ευτυχία και περηφάνεια, το νοιώθω ξανά και ξανά, κάθε μέρα, κάθε φορά που κοιτάζω το παιδί μου στα χρόνια που πέρασαν.. Που δεν ήταν πάντα εύκολα, που χρειάστηκε πολλές φορές να αλλάξω την πορεία και τις προτεραιότητες μου, που έμαθα να παίρνω όλες τις σοβαρές μου αποφάσεις πρώτα για εκείνον και μετά για μένα, που πόνεσα πολύ, και που έκλαψα πολύ, και που φοβήθηκα πολύ, και που αγχώθηκα πολύ... Αλλά που τίποτα απολύτως, τίποτα όμως, δεν άλλαξε το γεγονός πως αυτό το παιδί είναι ότι καλύτερο έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου... Και έτσι δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που επιλέγουν αν και μπορούν, να μην ζήσουν αυτή την απίστευτη εμπειρία.. Να μην νοιώσουν αυτά τα μαγικά συναισθήματα.. Να μην αρπάξουν την ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, πιο ώριμοι, πιο αληθινοί και πιο ουσιαστικοί, μέσα από τα παιδιά τους..
Είναι δύσκολη ιστορία να είσαι γονιός.. Εννοείται αυτό.. Και είναι πολύ πιο εύκολο να ζεις για τον εαυτό σου, και για την στιγμή, και για τα όσα πάνε και όσα έρθουν... Και να χτίζεις εικόνες, και καριέρες και σχέσεις μοναχικές... Όμως είναι μια μάχη που κερδίζεται.. Με όπλο την υπομονή, την επιμονή και κυρίως, την αγάπη..Το πρώτο πράγμα που μας είπε ο Γιάννης όταν κάναμε τα σεμινάρια για γονείς ήταν πως όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουμε, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε οι τέλειοι γονείς.. Γιατί δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς.. Και πως θα έρθει η ώρα που και τα δικά μας παιδιά θα μας κατηγορήσουν για τα τραύματα που τους δημιουργήσαμε.. Είναι η αλυσσίδα της ζωής αυτή και δεν αλλάζει... Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι όταν έρθει εκείνη η ώρα να τα κοιτάξουμε στα μάτια και να τους πούμε μέσα από την καρδιά μας πως κάναμε κάθε φορά ότι καλύτερο μπορούσαμε.. Και να είναι αλήθεια αυτό.. Και να θυμόμαστε πως η αγάπη, όταν υπάρχει και είναι αληθινή τα διορθώνει όλα...
Στα χρόνια που πέρασαν τα θυμήθηκα πολλές φορές αυτά τα λόγια.. Και φρόντισα όποτε έκανα λάθος να ζητάω συγγνώμη, και προσπάθησα να μεγαλώσω τον Άρι όπως θα ήθελα να έχουν μεγαλώσει οι γονείς μου εμένα.. Και αν πετύχαμε κάτι, είναι πως σήμερα, στα 19 του το παιδί μας ξέρει με την πιο απόλυτη βεβαιότητα του κόσμου πως και για μένα και για τον πατέρα του ήταν και είναι πάντα η πρώτη προτεραιότητα.. Και πως τον αγαπάμε πολύ , πάρα πολύ, τελείως, γιατί δεν υπήρξε μέρα που να μην του το είπαμε, και πως δεν υπήρξε μια μέρα της ζωής μας που να μην νοιώσαμε τυχεροί και ευλογημένοι που ήρθε και μας άλλαξε το σύμπαν μας.. Και είμαι σίγουρη πως τον Οκτώβριο που θα καθίσει και εκείνος με την σειρά του στις πολυθρόνες του Γιάννη για τα δικά του μαθήματα αυτογνωσίας, θα έχει να παλέψει με τα λάθη που κάναμε και να λύσει τα προβλήματα που του δημιουργήσαμε αλλά τουλάχιστον δεν θα αναρωτιέται αυτό που θα αναρωτιούνται οι περισσότεροι "συμμαθητές" του.. Αν οι γονείς του τον αγαπήσαν ποτέ πραγματικά..
Γιατί να ξέρετε, που το ξέρετε φαντάζομαι, πως όλοι αυτό αναζητάμε στην ζωή.. Αυτό είναι το Άγιο Δισκοπότηρο μας... Η αγάπη και το αίσθημα πως ανήκουμε, και πως για κάποιον εκεί έξω είμαστε η πρώτη προτεραιότητα.. Πως κάποιος μας αγαπάει γι΄αυτό που είμαστε.. Με τις ατέλειες μας, με τα προβλήματα μας, με τους φόβους, με τις ανασφάλειες και με τους δράκους στο παραμύθι μας...
Και έτσι, εμένα, θα με στοιχειώνουν πάντα τα σκοτεινά ματάκια των παιδιών που δεν υπήρξαν τόσο τυχερά όσο το δικό μου.. Ματάκια που τα συναντάω στα φανάρια να καθαρίζουν τζάμια, στα μαγαζιά που διασκεδάζουμε τα βράδια να πουλάνε λουλούδια, στις γωνιές των δρόμων να προσφέρουν φτηνά χαρτομάντηλα, αναπτήρες και πλαστικά παιχνίδια.. Και πίσω από τους ψηλούς τοίχους των ιδρυμάτων φυσικά και ας μην τα βλέπουμε.. Και μέσα στα αναμορφωτήρια και τις φυλακές ανηλίκων.. Και μέσα σε δυσλειτουργικές οικογένειες.. Που δεν είναι βέβαια πάντα οι λιγότερο προνομιούχες.. Πριν απο μερικά χρόνια σε ένα θερινό σινέμα στην Φιλοθέη, ακριβώς μπορστά μας, καθόταν μια πολύ γνωστή, πλούσια και κοσμική κυρία με το παιδάκι της.. Που ήταν γύρω στα δέκα και με το χέρι στον γύψο μέχρι τον ώμο.. Σε όλη την διάρκεια του έργου η κυρία μιλούσε - χαμηλόφωνα είναι η αλήθεια - στο κινητό.. Κάποια στιγμή δρόσισε και το παιδάκι θέλησε να φορέσει την ζακέτα του.. Παιδεύτηκε για κανένα πεντάλεπτο με το χέρι στον γύψο και φυσικά δεν τα κατάφερε.. Και η μαμά του δεν έκανε τον κόπο να κλείσει το τηλέφωνο και να το βοηθήσει.. Το έκανα εγώ και το βλέμμα του δεν διάφερε σε τίποτα από εκείνο των παιδιών των φαναριών, σας το ορκίζομαι.. Η μοναξιά, και η απώλεια, και η πίκρα, και η προσμονή για ένα καλύτερο μέλλον και για την αγάπη που άργησε αλλά μπορεί και να έρθει τελικά, κρύβονται κάτω από κάθε είδους περιτύλιγμα.. Λαμπερό ή ταπεινό.. Και είναι πάντα τα μάτια που λένε την αλήθεια της ψυχής και όχι τα ρούχα ή τα πράγματα.. Και χτες το βράδυ, αυτό το ξανθό παιδάκι που νόμιζε πως είναι δεινόσαυρος και έβλεπε τον Χριστόφορο να φεύγει πίσω από τα κάγκελα της πύλης του Κέντρου Βρεφών Μητέρα, μου έφερε στο μυαλό πράγματα και εποχές που θέλω να ξεχάσω.. Αλλά δεν μπορώ.. Και με έκανε να σκεφτώ πως μπορεί και η μυθοπλασία καμιά φορά να γίνει όχημα για να σκεφτούμε, και να προβληματιστούμε, ακόμα και να κλάψουμε.. Και εγώ προσωπικά, εχτές το βράδυ, έρριξα μαύρο δάκρυ..
Καλημέρα, καλό μήνα και πολλά, πολλά φιλιά... Το καλοκαίρι είναι και επισήμως πια εδώ..