Thursday, June 3, 2010

Αγάπη που πονάει...


Σήμερα ήθελα να σας γράψω ένα ποστάκι χαρούμενο και ευχάριστο για την Carrie και το Sex and the City... Όμως δεν έχω κέφι και διάθεση για αστεία, η λιακάδα μου, μέσα και έξω, έχει πάρει ρεπό.. Προσωρινά φυσικά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως η σημερινή μέρα ξημέρωσε δυσάρεστη και μελαγχολική... Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι που αγαπάμε πολύ και εμπιστευόμαστε τελείως έχουν την τάση να μας πληγώνουν και να μας πονάνε στις πιο ακατάλληλες στιγμές... Γιατί γίνονται εγωιστές και δεν σκέφτονται το αντίκτυπο των όσων λένε και των όσων κάνουν.. Γιατί δεν μπαίνουν ποτέ στην θέση μας να ακούσουν με τα δικά μας αυτιά αυτό που ακούμε και να δουν με τα δικά μας μάτια αυτό που βλέπουμε... Να νοιώσουν με την δική μας καρδιά αυτό που νοιώθουμε...
Θα ήθελα να μην επηρεάζομαι τόσο πολύ από όσα μου συμβαίνουν.. Και η αλήθεια είναι πως αναγκάστηκα από πολύ μικρή να αναπτύξω τεχνικές και δεξιότητες για να ξεπερνάω την δυσάρεστη πραγματικότητα και να καταφεύγω στην Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, την δυσκολία που κρύβει πάντα δώρο, για να αντέχω και να προχωράω.. Και πως στην διαδρομή έμαθα να γίνομαι σκληρή και να αφήνω πίσω τους ανθρώπους που με πληγώνουν και με πονάνε, με δύσκολες επιλογές και με πείσμα και με πίστη στον εαυτό μου και στις δυνατότητες μου και σε αυτά που αξίζω να έχω στην ζωή μου.. Και ξέρω πια πως αν χρειαστεί, αν πιεστώ πολύ και αν πληγωθώ πολύ μπορώ να το ξανακάνω...
Όμως δεν θέλω.. Δεν θέλω, και θυμώνω που οι συνθήκες μπορεί και να με αναγκάσουν... Και παλεύω καιρό τώρα να κρατήσω ισορροπίες, και να είμαι εκεί, και να ακούω, και να λέω την γνώμη μου αντικειμενικά χωρίς να κρίνω, και να αφήνω χώρο και χρόνο, και να ξεχνάω πράγματα που με πληγώνουν και πως όταν θα έρθει η ώρα θα είμαι πάντα η δεύτερη επιλογή και ποτέ η πρώτη.. Και όλα αυτά τα κάνω συνειδητά.. Για την αγάπη που είναι βαθιά και αληθινή και πως αλλιώς μπορεί να είναι άλλωστε η πργαγματική αγάπη?
Και όμως, σήμερα, πάλι, για μια ακόμα φορά, αναγκάζομαι να σκεφτώ την προοπτική του να αφήσω πίσω μου έναν άνθρωπο που αγαπάω πολύ, πάρα πολύ, τελείως, αλλά που έχω κουραστεί να τον αφήνω να με πληγώνει.. Μπορεί να είναι και για καλό σκέφτομαι.. Μπορεί αν δεν του αφήσω άλλες εναλλακτικές να αναγκαστεί να δει την πραγματικότητα και να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει.. Ότι είναι καλό για εκείνον και όχι για μένα... Και από την άλλη ξέρω πως θα είναι ένας δύσκολος αποχωρισμός... Και πως δεν θέλω να τον ζήσω αν δεν αναγκαστώ, αν δεν νοιώσω κολλημένη στον τοίχο μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.. Που νοιώθω δηλαδή, έτσι ακριβώς, καιρό τώρα... Και είναι και αυτό το ατελείωτο πήγαινε- έλα, αυτές οι αποφάσεις που ανατρέπονται ξανά και ξανά και όλα όσα συμβαίνουν διαρκώς και δεν προλαβαίνω να τα ακολουθήσω, δεκάδες μικρά πράγματα που γίνονται βουνά και ποτάμια κάθε φορά και με παρασύρουν στο διάβα τους και εγώ προσπαθώ απλά να μην πνιγώ...
Έχω κουραστεί.. Και ξέρω πια πως η αγάπη είναι το πιο όμορφο και το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου.. Και πως οι άνθρωποι που μας την προσφέρουν, οι άνθρωποι που είναι πολύτιμοι για την ζωή και την ψυχή μας αξίζουν κάθε θυσία και κάθε μάχη, κερδισμένη ή χαμένη... Όμως καμιά φορά κοιτάζω προς τα πίσω, όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, όλες αυτές τις δυσκολίες, όλα αυτά τα δάκρυα, την απόρριψη, τα προβλήματα, και τις χαρές φυσικά, και τα γέλια και την ευτυχία, και αναρωτιέμαι πότε θα καταφερω να ηρεμίσω.. Να ξέρω τι έχω και πως, και αυτό που έχω και για το οποίο έχω παλέψει τόσο σκληρά, αυτό που έχω σήμερα, εδώ και τώρα, να είναι πια, επιτέλους, δικό μου.. Να είναι εδώ, σταθερό και ήρεμο, να με στηρίζει και να το στηρίζω και εγώ και να είναι η αγάπη όπως θα έπρεπε να είναι.. Χαρά, και γέλιο, και αγκαλιά και στήριγμα... Αντί για μάχη και χτυπήματα κάτω από την μέση... Κουράστηκα να πολεμάω, αλήθεια σας το λέω.. Μια μάχη που δεν θα την κερδίσω μάλλον ποτέ.. Γιατί θα είμαι πάντα η δεύτερη επιλογή και η ζωή θα φροντίζει συχνά πυκνά να μου το θυμίζει, με τον δύσκολο τρόπο... Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο? Πως δεν με πειράζει που είμαι η δεύτερη επιλογή... Πως έχω συμβιβαστεί μ΄αυτό από καιρό και έχω καταφέρει να το χωρέσω στο μυαλό και την καρδιά μου... Με το πήγαινε έλα δεν έχω καταφέρει να συμβιβαστώ.. Και με τις διαρκείς ανατροπές και με όλα όσα κάνουν αυτή την αγάπη ακόμα πιο δύσκολη από όσο είναι από μόνη της..

Υ.Γ. Ότι έγραψα δεν αφορά ούτε τον Άρι, ούτε τον Μάνο.. Ευτυχώς, η δική τους αγάπη είναι από αυτές που και στα εύκολα και στα δύσκολα δεν με πλήγωσε ποτέ... Υπάρχει όμως κι άλλη μια αγάπη στην ζωή μου, το ίδιο βαθιά και το ίδιο μεγάλη, που καταφέρνει συχνά πυκνά να με κάνει κουρέλι... Και που παρόλα αυτά, ξέρω καλά πως την χρειάζομαι το ίδιο πολύ.. Δυστυχώς ή ευτυχώς... Και πως ακόμα και αν χρειαστεί να την αφήσω πίσω, η σκέψη της θα με πληγώνει πάντα.. Το ίδιο καλά και εύκολα όσο και η παρουσία της...

21 comments:

ΠΑΥΛΟΣ said...

Νομίζω ότι η ομάδα πρέπει να ξαναχτυπήσει για το κεμπάμπ που λέγαμε!!!
Όλα για το καλό Ευάκι!

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Οι άνθρωποι, που αγαπούμε, δεν είναι υποχρεωμένοι να συμφωνούν μαζί μας πάντα ούτε να εγκρίνουν όσα κάνουμε.
Και οι άνθρωποι, που μας αγαπούν, δεν είναι υποχρεωμένοι να μας λένε μόνον όσα θέλουμε ν' ακούσουμε, όσα χαϊδεύουν τ' αυτιά μας.
Ωστόσο, αν πράγματι μας αγαπούν, πρέπει η θέση τους στην ζωή μας να είναι σταθερή, να μη ταλαντεύονται πότε κοντά μας πότε μακριά μας ως εκκρεμές. Και όσα θάχουν κάθε φορά να μας πουν θα πρέπει να τα λένε με τρόπο, που να φανερώνει μεν τυχόν διαφωνία τους, αλλά χωρίς να μας πληγώνουν ή να μας προσβάλουν. Υπάρχει πάντα τρόπος να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους, χωρίς να είμαστε προσβλητικοί - κι αυτόν τον τρόπο τον βρίσκει η αγάπη... αν πράγματι υπάρχει αγάπη.

Προσωπικά, ακολουθώ πάντα έναν κανόνα, όταν θέλω να τοποθετηθώ σε σχέση με κάτι, που είπε ή έκανε ένας τρίτος, ένας άλλος, ειδικά αν είναι κάποιος, που αγαπώ και εκτιμώ. Προσπαθώ, όσο μου είναι δυνατόν, να μπω στην θέση του, να δω τα πράγματα από την δική του σκοπιά. Αυτό πάντα μας μαλακώνει, μας γλυκαίνει, αμβλύνει την απολυτότητα των κριτηρίων και αντίστοιχα κάνει τις διατυπώσεις και τις αντιδράσεις πιο ήπιες...

miougr said...

....να συγχωρείς.....να αγαπάς....να είσαι ευγνώμων....τα πιό δύσκολα μαθήματα της ζωής....
Φιλάκι, γλυκό όσο και εσύ!

DonnaBella said...

αμα ειναι τοσο βαθεια, μεγαλη και πραγματικη, θα παραμεινει στη ζωη σου - θα φροντισεις εσυ για αυτο, και σου το'χω. εαν δεν ειναι, δεν θα παραμεινει. απλα πραγματα. cheer up sunshine!

La Gigi said...

σου στέλνω ένα φιλί :)

aremare said...

Ερώτησεις:
Πώς αφήνεις πίσω σου εναν ανθρωπο που αγαπάς; με ποιόν τρόπο; (πρακτικά εννοώ.)
Τι σημαίνει δευτερη επιλογή;
Γιατί εχει τόση δύναμη,να σε κανει κουρελι;
Δεν εχεις ξεπερασει εσύ, αυτη του την δύναμη;

Οι απαντησεις φυσικά, δεν εχουν καμιά σημασία, για μενα,μονο για σένα.

STELIOS PENTARVANIS said...

αν έχω καταλάβει το πρόσωπο , θα μείνει σίγουρα, φιλί.

Anonymous said...

Η λάθος αγάπη πονάει. Και μην μου πεις πως δεν ήξερες πως υπάρχει και λάθος αγάπη. Είναι αυτή που αγαπάς περισσότερο απ΄όσο σ΄ αγαπάνε, που υποχωρείς συχνότερα απ΄όσο υποχωρούν και που παρόλα αυτά μένεις και την διεκδικείς αντί να φύγεις. Ξέρεις, δεν ξέρεις τι εννοώ?
Α.

Anonymous said...

Δεν θα αφιέρωνες ολόκληρο post αν δεν αγαπούσες βαθεια το άτομο στο οποίο αναφέρεσαι και αν δεν έπαιζε ρόλο κλειδί στη ζωή σου και αν η σχέση αυτή δεν ήταν αμφίδρομη. ¨Οχι, αγαπητή Εϋη, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αποκεφαλίζουμε τη σχέση, άλλωστε και να θέλαμε δε μπορούμε να το κάνουμε γιατι η σχέση αυτή είναι συνυφασμένη με τη ζωή μας. Προσπαθούμε να την ιάνουμε, μόνο. Αν δεν πάει καλά αυτή η σχέση όλη η ζωή μας είναι μολυσμένη, όσο καλά και να πάμε στους υπόλοιπους τομείς. Πρέπει να εισαι καλα με αυτό το άτομο αν θες να έχεις μεσα σου ισορροπία. Έτσι είναι η φύση! Βέβαια, επειδή όλα είναι αμφίδρομα πρέπει να κάνεις μια ειλικρινη κουβέντα με το άτομο αυτό, να ακουστείς και να εισακουστείς. Θέλει δουλειά. Και στην ανάγκη να γίνεις λιγο "κακια", ώστε να ακουστέι η θέση σου και κάποια "αιτήματά" σου.

elekat said...

Εγώ προσωπικά πάντως, έχω πάψει να σηντηρώ τέτοιες σχέσεις.
Θα κάνω τις προσπάθειές μου όσο μπορώ, θα κάνω μια τελευταία συζήτηση εκ βάθους και αν δω ότι δεν τραβάει και με χαλάει, θα πάω παρακάτω όσο και να μου κοστίσει.
Οπως και έκανα με την πρώην καλύτερή μου φίλη που είμασταν μαζί από παιδιά.
Είχαμε φτάσει σε ένα σημείο που μόνο κακό έκανε πλέον αυτή η σχέση και στις δυό μας.
Είχαμε αλλάξει με τα χρόνια;
Είχαμε παραγνωριστεί;
Είχε έρθει ο καιρός να πάψει να υφίσταται αυτή η σχέση;
Ισως όλα αυτά μαζί!
Κάποιες σχέσεις έρχεται η στιγμή που πρέπει να πάψουν να υφίστανται, όσο και αν μας πονάει αυτό.
Η ζωή όμως είναι πολύ μικρή για να χαλιόμαστε με τέτοιο τρόπο.
Δεν αξίζει κανένας μα κανένας, εκτός από το παιδί μας, να μας κάνει να πληγωνόμαστε και να υποφέρουμε, να μας κάνει κουρέλι!
Ακόμα και αν είναι το έτερον ήμισυ, ακόμα κι αν είναι η μάνα μας η ίδια.

Ισως να μην το φτάσεις στα άκρα, απλά ίσως να πρέπει να κρατήσεις αποστάσεις ασφαλείας από αυτό το πρόσωπο..

MULTI PSI said...

PROXORA!!!!!!!!!!!!!!!

ΑΧΤΙΔΑ said...

Δεν ξέρω τι θέση έχει το άτομο αυτό στη ζωή σου καλή μου μα..αν πραγματικά το αγαπάς τόσο ωστε να σου είναι απαραίτητο θα κάνεις υπομονή και απλά όπως πάντα συμβουλεύω θα το βάλεις απέναντι σου και θα του πεις όσα έχει μέσα σου.Μάθαιτε να μιλάτε και να λέτε ότι σκέπτεστε στο άτομο που αγαπάτε, η καλύτερη απόφαση παίρνεται μέσα απο την ανταλαγή απόψεων.Είμαι 35 χρόνια με τον άνθρωπο μου και όταν κάνει κάτι που με ενόχλησε ή όταν εγώ σκέπτομαι κάτι που με ενοχλεί τον βάζω απέναντι μου ( στο κρεβάτι η καλύτερη στιγμή!!!) και του λέω όλα όσα έχω και με ενοχλούν.Η επόμενη μέρα είναι πάντα η καλύτερη.

Anonymous said...

Διάβασα δυο τρεις φορές το ποστ σήμερα πριν αποφασίσω να σχολιάσω. Προσπάθησα να καταλάβω τι είναι αυτό το πρόσωπο στην ζωή σου, φίλος, συγγενής, έρωτας, αλλά δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω. Ένα μόνο θα σου πω λοιπόν. Διαβάζοντας σε σχεδόν τέσσερα χρόνια πια, ίσως και λίγο περισσότερο από την AV, ξέρω πως είσαι μια γυναίκα που παλεύει με πάθος για όσα αγαπάει, που ξέρει να αγαπάει και να συγχωρεί και που έχει νικήσει πολλές φορές στην ζωή της διάφορες μεγάλες δυσκολίες. Από το ελάχιστο που σε γνώρισα, είδα πως είσαι επίσης μια γυναίκα απίστευτα έξυπνη, γοητευτική και φωτεινή που τραβάει τους ανθρώπους γύρω της σαν μαγνήτης και που δίνει ενέργεια στους χώρους και τις παρέες. Αν ο άνθρωπος αυτός λοιπόν είναι φίλος ή συγγενής και έχει κερδίσει αυτή την θέση στην καρδιά και την ζωή σου θα την βρείτε την λύση sooner or later, είμαι σίγουρος. Οι τόσο μεγάλες αγάπες δεν χάνονται ποτέ. Αν είναι όμως έρωτας, που δεν το φαντάζομαι και δεν το πιστεύω, είναι πολύ λίγος και πολύ άχρηστος ο άντρας που θα σε έκανε να νοιώσεις έτσι. Εσένα ειδικά. Σόρρυ για τη φλυαρία αλλά δεν έχω συνηθίσει να σε διαβάζω έτσι. Blue κείμενα σου έχεις ανεβάσει κι άλλες φορές. Αυτό κρύβει μέσα του μια πίκρα διαφορετική που με ξάφνιασε. Και ελπίζω όποιος την έχει προκαλέσει να την αξίζει.
Θοδωρής

Anonymous said...

den to pistevo pos ta grafeis esi auta. an den milas gia to paidi sou i gia tin mana sou kanenas allos den axizei na xaliesai etsi gia parti tou. I gynaika pou xero ego tha exei paei idi parakato. kai apo filous malakes kai apo gomenous skartous. aeras isouna moro mou panta kai aeras na meineis kai an kapoios prospathise na se geiosei, fige trexontas. xereis pos i paraliaki kai oles oi diskoles diadromes tou kosmou, pou einai kai oi kaliteres, einai oso goustaroume dikes mas kai pos opote theliseis i alli oxthi einai panta apenanti.
http://www.youtube.com/watch?v=4EL67mjv1nM
Thomas

man about town said...

Το προβλημα στη ζωη ειναι οτι μερικοι ανθρωποι κανουν αλματα κι αλλοι κυκλους. Εσυ εισαι απο αυτους που κανουν αλματα. Και σιγουρα θα την βρεις τη λυση.

aremare said...

Το κακό σ'αυτό το ποστ, είναι οτι όλοι προσπαθούμε να καταλαβουμε που απευθύνεται.
Για να μιλήσουμε αναλογα.
Αλλα λογια για το φίλο, αλλα για τη φίλη, αλλα για συγγενή...
Κι αν είναι κατι πιο δύσκολο;
Μια σχεση ΖΩΗΣ;
Που στο παρελθον εχεις αφήσει σημαδάκια, αλλα δεν θελησες ποτε να πεις παραπανω;
Πουαρώ γίναμε όλοι εδω μεσα..
Αν εγραφες χωρις όνομα τωρα τουλαχιστον θα ησουν πιο ελευθερη και ανετη να βγαλεις πραματα.
Αλλα θα μου πεις, υπαρχει και ο Χοιμες.

Anonymous said...

Ό,τι αξίζει πονάει...και είναι δύσκολο...

Talisker said...

-ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ!!!

ΕΧΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ

ΠΩΣ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ

-ΑΛΛΑ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ!

οταν λοιπον δεν το κανει..
ενω μπορει,
ακομα και με ενα τιποτα, να σου δωσει λιγη χαρα..

τοτε ΕΙΝΑΙ το ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ ΑΤΟΜΟ


-ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ!

tsaousa said...

Τείνω να συμφωνήσω με Talisker...
Άσε χώρο για νέα αγάπη.

Justine's Blog said...

Καλή μου,
Να ξέρεις πως οι ιστορικές αγάπες όσο κι αν πονάνε είναι η ίδια η ζωή μας. Γι αυτό τις κόβουμε και τις ξανακολλάμε. Ισως,να δώσεις μιά ακόμη ευκαιρία.
Φιλί του ήλιου

fevis said...

Διάβασα όλα τα σχόλια σας με προσοχή... Και τα mails σας, και τα μηνύματα σας στο FB.. Και σας ευχαριστώ για μια ακόμα φορά για το ενδιαφέρον και για την αγάπη και για όλη αυτή την ενέργεια που μου προσφέρετε κάθε φορά που με νοιώθετε να γλυστράω... Επίτηδες διάλεξα να μην φαίνεται για ποιον άνθρωπο της ζωής μου μιλούσα στο ποστ.. Αν ήταν φίλος, συγγενής ή κάτι άλλο.. Και φυσικά δεν θα σας πω κάτι παραπάνω πέρα από το οτι όλα πήραν τον δρόμο που έπρεπε να πάρουν και έγιναν ακριβώς όπως έπρεπε να γίνουν... Και μετά την στεναχώρια και την πίκρα ήρθε η αισιοδοξία και η βεβαιότητα πως σήμερα είναι μια καλύτερη μέρα.. Φιλιά πολλά..