Αγάπη που πονάει...

Σήμερα ήθελα να σας γράψω ένα ποστάκι χαρούμενο και ευχάριστο για την Carrie και το Sex and the City... Όμως δεν έχω κέφι και διάθεση για αστεία, η λιακάδα μου, μέσα και έξω, έχει πάρει ρεπό.. Προσωρινά φυσικά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως η σημερινή μέρα ξημέρωσε δυσάρεστη και μελαγχολική... Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι που αγαπάμε πολύ και εμπιστευόμαστε τελείως έχουν την τάση να μας πληγώνουν και να μας πονάνε στις πιο ακατάλληλες στιγμές... Γιατί γίνονται εγωιστές και δεν σκέφτονται το αντίκτυπο των όσων λένε και των όσων κάνουν.. Γιατί δεν μπαίνουν ποτέ στην θέση μας να ακούσουν με τα δικά μας αυτιά αυτό που ακούμε και να δουν με τα δικά μας μάτια αυτό που βλέπουμε... Να νοιώσουν με την δική μας καρδιά αυτό που νοιώθουμε...
Θα ήθελα να μην επηρεάζομαι τόσο πολύ από όσα μου συμβαίνουν.. Και η αλήθεια είναι πως αναγκάστηκα από πολύ μικρή να αναπτύξω τεχνικές και δεξιότητες για να ξεπερνάω την δυσάρεστη πραγματικότητα και να καταφεύγω στην Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, την δυσκολία που κρύβει πάντα δώρο, για να αντέχω και να προχωράω.. Και πως στην διαδρομή έμαθα να γίνομαι σκληρή και να αφήνω πίσω τους ανθρώπους που με πληγώνουν και με πονάνε, με δύσκολες επιλογές και με πείσμα και με πίστη στον εαυτό μου και στις δυνατότητες μου και σε αυτά που αξίζω να έχω στην ζωή μου.. Και ξέρω πια πως αν χρειαστεί, αν πιεστώ πολύ και αν πληγωθώ πολύ μπορώ να το ξανακάνω...
Όμως δεν θέλω.. Δεν θέλω, και θυμώνω που οι συνθήκες μπορεί και να με αναγκάσουν... Και παλεύω καιρό τώρα να κρατήσω ισορροπίες, και να είμαι εκεί, και να ακούω, και να λέω την γνώμη μου αντικειμενικά χωρίς να κρίνω, και να αφήνω χώρο και χρόνο, και να ξεχνάω πράγματα που με πληγώνουν και πως όταν θα έρθει η ώρα θα είμαι πάντα η δεύτερη επιλογή και ποτέ η πρώτη.. Και όλα αυτά τα κάνω συνειδητά.. Για την αγάπη που είναι βαθιά και αληθινή και πως αλλιώς μπορεί να είναι άλλωστε η πργαγματική αγάπη?
Και όμως, σήμερα, πάλι, για μια ακόμα φορά, αναγκάζομαι να σκεφτώ την προοπτική του να αφήσω πίσω μου έναν άνθρωπο που αγαπάω πολύ, πάρα πολύ, τελείως, αλλά που έχω κουραστεί να τον αφήνω να με πληγώνει.. Μπορεί να είναι και για καλό σκέφτομαι.. Μπορεί αν δεν του αφήσω άλλες εναλλακτικές να αναγκαστεί να δει την πραγματικότητα και να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει.. Ότι είναι καλό για εκείνον και όχι για μένα... Και από την άλλη ξέρω πως θα είναι ένας δύσκολος αποχωρισμός... Και πως δεν θέλω να τον ζήσω αν δεν αναγκαστώ, αν δεν νοιώσω κολλημένη στον τοίχο μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.. Που νοιώθω δηλαδή, έτσι ακριβώς, καιρό τώρα... Και είναι και αυτό το ατελείωτο πήγαινε- έλα, αυτές οι αποφάσεις που ανατρέπονται ξανά και ξανά και όλα όσα συμβαίνουν διαρκώς και δεν προλαβαίνω να τα ακολουθήσω, δεκάδες μικρά πράγματα που γίνονται βουνά και ποτάμια κάθε φορά και με παρασύρουν στο διάβα τους και εγώ προσπαθώ απλά να μην πνιγώ...
Έχω κουραστεί.. Και ξέρω πια πως η αγάπη είναι το πιο όμορφο και το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου.. Και πως οι άνθρωποι που μας την προσφέρουν, οι άνθρωποι που είναι πολύτιμοι για την ζωή και την ψυχή μας αξίζουν κάθε θυσία και κάθε μάχη, κερδισμένη ή χαμένη... Όμως καμιά φορά κοιτάζω προς τα πίσω, όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, όλες αυτές τις δυσκολίες, όλα αυτά τα δάκρυα, την απόρριψη, τα προβλήματα, και τις χαρές φυσικά, και τα γέλια και την ευτυχία, και αναρωτιέμαι πότε θα καταφερω να ηρεμίσω.. Να ξέρω τι έχω και πως, και αυτό που έχω και για το οποίο έχω παλέψει τόσο σκληρά, αυτό που έχω σήμερα, εδώ και τώρα, να είναι πια, επιτέλους, δικό μου.. Να είναι εδώ, σταθερό και ήρεμο, να με στηρίζει και να το στηρίζω και εγώ και να είναι η αγάπη όπως θα έπρεπε να είναι.. Χαρά, και γέλιο, και αγκαλιά και στήριγμα... Αντί για μάχη και χτυπήματα κάτω από την μέση... Κουράστηκα να πολεμάω, αλήθεια σας το λέω.. Μια μάχη που δεν θα την κερδίσω μάλλον ποτέ.. Γιατί θα είμαι πάντα η δεύτερη επιλογή και η ζωή θα φροντίζει συχνά πυκνά να μου το θυμίζει, με τον δύσκολο τρόπο... Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο? Πως δεν με πειράζει που είμαι η δεύτερη επιλογή... Πως έχω συμβιβαστεί μ΄αυτό από καιρό και έχω καταφέρει να το χωρέσω στο μυαλό και την καρδιά μου... Με το πήγαινε έλα δεν έχω καταφέρει να συμβιβαστώ.. Και με τις διαρκείς ανατροπές και με όλα όσα κάνουν αυτή την αγάπη ακόμα πιο δύσκολη από όσο είναι από μόνη της..

Υ.Γ. Ότι έγραψα δεν αφορά ούτε τον Άρι, ούτε τον Μάνο.. Ευτυχώς, η δική τους αγάπη είναι από αυτές που και στα εύκολα και στα δύσκολα δεν με πλήγωσε ποτέ... Υπάρχει όμως κι άλλη μια αγάπη στην ζωή μου, το ίδιο βαθιά και το ίδιο μεγάλη, που καταφέρνει συχνά πυκνά να με κάνει κουρέλι... Και που παρόλα αυτά, ξέρω καλά πως την χρειάζομαι το ίδιο πολύ.. Δυστυχώς ή ευτυχώς... Και πως ακόμα και αν χρειαστεί να την αφήσω πίσω, η σκέψη της θα με πληγώνει πάντα.. Το ίδιο καλά και εύκολα όσο και η παρουσία της...