Friday, June 18, 2010

Η μπουκαμβίλια στη αυλή..


Την ιστορία μου την είπε μερικές μέρες πριν η Μαρία, η κολλητή μου, και από τότε γυρίζει στο μυαλό μου διαρκώς... Έτσι είναι η φιλενάδα μου... Σπέρνει σαν επίμονος κηπουρός τους σπόρους της στο μυαλό μου και μετά περιμένει υπομονετικά να ανθίσουν... Και έχει πάντα δίκιο... Και ακόμα περισσότερο, έχει πάντα τον τρόπο να βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις...
Η Μαρία λοιπόν, στο εξοχικό της στο Κυπαρίσσι, έχει έναν κήπο μαγικό.. Μετά από χρόνια κηπουρικής - έχει και "πράσινο χέρι" βέβαια και αντίθετα από μένα που ότι φυτέψω μαραίνεται, εκείνη ότι φυτέψει πιάνει- περιποίησης και νοιαξίματος, έχει δημιουργήσει στην πίσω πλευρά του σπιτιού έναν παράδεισο πράσινου, σκιάς και δροσιάς.. Ασχολείται βέβαια πολύ, που την χάνεις που την βρίσκεις με ένα ψαλίδι και ένα φτυαράκι στο χέρι είναι, μάλιστα μια εποχή στο νησί κούρευε και τις ελιές της βεράντας μου σε αφράτες μπαλίτσες, όμως το αποτέλεσμα την δικαιώνει απολύτως... Με υπέροχες βραδιές κάτω από την σκιερή πέργκολα, με γέλια και κουβέντες και παρέες που μαζεύονται στο τραπέζι και περνάνε ατέλειωτες ώρες χαράς και ηρεμίας...
Μέσα σε αυτόν τον όμορφο κήπο λοιπόν, υπήρχε και μια μπουκαμβίλια... Που ήταν πανέμορφη, χρωματιστή και πλουμιστή αλλά η ταλαιπωρία της ήταν πάντα μεγαλύτερη από την χαρά της.. Γιατί ούτε σκιά έκανε, ούτε δροσιά πρόσφερε... Αντίθετα, μονίμως άπλωνε ρίζες και έπνιγε τα μικρότερα φυτά, σκόρπιζε τα φύλλα της παντού και λέρωνε τα πάντα και κάθε φορά που έπρεπε να την περιποιηθεί η Μαρία βρισκόταν μονίμως με τα χέρια γδαρμένα από τα αγκάθια της... Την πάλευε όμως χρόνια και την είχε κούκλα.. Φουντωτή και περιποιημένη.. Μέχρι φέτος το Πάσχα που έτσι όπως ήταν μπλεγμένη ανάμεσα στα αγκάθια της προσπαθώντας να κόψει πάλι τα κλαδιά που έπνιγαν τους κισσούς της με τα χέρια της ματωμένα για μια ακόμα φορά, αναρωτήθηκε για ποιον ακριβώς λόγο παιδευόταν τόσα χρόνια. Τι της πρόσφερε αυτή η μπουκαμβίλια πια ώστε να αξίζει την τόση ταλαιπωρία? Η απάντηση ήταν απλή. Τίποτα απολύτως... Από συνήθεια και υπερβάλοντα ζήλο, επειδή κάποτε την φύτεψε στον κήπο της και θεωρούσε υποχρέωση της να την διατηρεί , έχανε τόσα χρόνια ώρα και ενέργεια για ένα φυτό που στην ουσία δεν της πρόσφερε κανενός είδους χαρά πέραν της όμορφης εικόνας που όμως δεν ήταν τέτοια που να αξίζει την κούραση της.. Και έτσι, πήρε ένα πριόνι και την έκοψε από την ρίζα.. Και ξεμπέρδεψε.. Και ηρέμισε και μπορεί τώρα η αυλή της να μην έχει μπουκαμβίλια, έχει όμως όλα τα υπόλοιπα φυτά που της χαρίζουν τον ίδιο ίσκιο και την ίδια δροσιά εδώ και χρόνια και τίποτα δεν έχει αλλάξει στην χαρά που παίρνει όταν κάθεται τα βράδια κάτω από την πέργκολα με τα κεράκια της αναμμένα και ένα ποτήρι παγωμένο κρασί, μόνη της ή με παρέα, και απολαμβάνει την ησυχία και την ηρεμία της φύσης...
Και μου την διηγήθηκε λοιπόν την ιστορία αυτή μερικές μέρες πριν, στην διάρκεια μιας απολύτως άσχετης αλλά απίστευτα σχετικής όπως αποδείχτηκε κουβέντας, πίνοντας καφέ σε μια άλλη σκιερή αυλή στην Φιλοθέη, και η ερώτηση της στο τέλος ήταν απλή.. "Τι την χρειάζεσαι την μπουκαμβίλια στην αυλή σου?"
Έλα μου ντε? Και το σκέφτηκα πολύ και σοβαρά, και παρατήρησα τα σημάδια που τόσο καιρό άφηνα να περνάνε έτσι, στο ντούκου που λένε, και η απάντηση ήταν ακόμα απλούστερη... Δεν την χρειάζομαι... Καθόλου... Και είναι ώρα να πάρω το πριόνι μου και να γίνω και εγώ επίμονος κηπουρός... Και να αφήσω τα υπόλοιπα φυτά του κήπου μου να μου χαρίζουν όλα όσα αγαπάω... Δροσιά, σκιά και μια όαση να κουρνιάζω μέσα της τα βράδια.. Εύκολα, απλά , χωρίς να με παιδεύουν και χωρίς να ματώνουν τα χέρια μου με τα αγκάθια τους ... Καληνύχτα και καλό σαββατοκύριακο....


14 comments:

TzinaVarotsi said...

Έκανα κι εγώ το ίδιο με τη φίλη σου, πήρα το πριόνι κι έκοψα τα άχρηστα φυτά απ'τον "κήπο" μου.
Παρεπιπτόντως, οι δικές μου "μπουκαμβίλιες" ήταν ... δυό!

Anonymous said...

Ώστε η κηπουρική ήταν που σε έκανε τόσο μελαγχολική τις προάλλες? Η φίλη σου φαίνεται όμως πως σου έδωσε την λύση ως πιο έμπειρη στα φυτά. Οπότε, ελπίζω να ξανάρθει η λιακάδα στην αυλή σου.
Θοδωρής

zwaki said...

Άν δεν τους είχα διαβάσει όλους, θα νόμιζα ότι η ιστορία είναι παρμένη από τους μύθους του Αισώπου!
Πιο διδακτική δε γίνεται. Μου θύμισες ότι τα τελευταία χρόνια είμαι συνεχώς με ένα πριόνι στο χέρι! Στο τέλος θα μείνω χωρίς μπουκαμβίλιες και θα ... ησυχάσω! Μόνο προσοχή να μη κόψουμε και κανένα ενδιαφέρον φυτό!

elekat said...

Ωχ πέσαμε στην περίπτωση τώρα....

ΛΑΤΡΕΥΩ τις μπουκαμβίλιες, τις θεωρώ το ωραιώτερο decor που μπορεί να γίνει σε σπίτι, βίλα, πολυκατοικία...
Θα μου πείς ότι εγώ δεν μπορώ να διατηρήσω ούτε κάκτο σπίτι μου!!!
Και έτσι είναι!
Και το πιθανώτερο είναι φυσικά ότι η μπουκαμβίλια δεν θα ευδοκιμούσε κοντά μου ούτε μισή σαιζόν!
Αλλά....
Είναι ΛΑΤΡΕΥΤΕΣ!!!

Και το μήνυμα ήταν σαφές που μούδωσες από το ποστ σου σε μένα και στους υπόλοιπους!

Η μπουκαμβίλια θέλει @@δια για να ασχοληθείς μαζί της, να την περιποιηθείς, να την έχεις ζουμπουρλούδικη και ωραία να σου ομορφαίνει το χώρο σου!
Τάχεις;;;
It's O.k....
Καμάρωνέ την!
Δεν τάχεις;;;
Κλάδεψέ την...

Εγώ μέχρι τώρα δεν τά έχω!!

Και δεν είχα ποτέ το φυτό των ονείρων μου στην κατοικία μου!!

Ομως...

Εξακολουθώ να την λατρεύω από μακρυά!

Όπως κάτι γκόμενους!!

Υπέροχοι.. αλλά όχι για τα δόντια μου γιατί δεν μπορώ να τους .. διατηρήσω φιλενάδα!!

Κοινώς, από μακρυά κι αλάργα!!

Anonymous said...

Όσα χρόνια και αν περάσουν ο τρόπος που σκέφτεσαι και κυρίως ο τρόπος που αντιδράς δεν θα πάψει ποτέ να με εκπλήσσει. Το ίδιο και ο κήπος που έχεις μέσα στο μυαλό σου. Με μπουκαμβίλιες ή χωρίς πάντα θα είναι το πιο απροσδόκητο μέρος. Εκεί που έχει λιακάδα ξεκινάει να βρέχει και εκεί που ρίχνει καταιγίδες βγαίνει το ουράνιο τόξο.
Α.

DonnaBella said...

ειναι λογικο ενα ατομο που κουρευει τις ελιες σε στρογγυλες μπαλλιτσες (!) να τα παρει και να ξεριζωσει την ατιθαση βουκαμβιλια. η φυση δεν τιθασευεται - ευτυχως. τα υπολοιπα ειναι θεμα οπτικης γωνιας.

Anonymous said...

Wraia istoria...Skeftomoun kati sxetiko peri "axrhstwn futwn" & h istoria sou hrthe&edese :)

Kalo S/K! Filia!

Πέννυ said...

Μερικά "φυτά" αν και όμορφα καλό είναι να λείπουν από τους κήπους μας... ας τα θαυμάζουμε στους ξένους αυλόγυρους και όχι στους δικούς μας... για να έχουμε χέρια χωρίς γρατζουνιές και ήρεμη ψυχή...
Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία Εύη... Φιλιά!

So_Far said...

Sunshine,

μια ρώσικη παροιμία λέει, ότι η αγάπη δεν είναι σαν την πατάτα, επειδή δε μπορείς να την πετάξεις από το παράθυρο
Έχοντας δουλέψει με Ρώσους απόρησα όταν την άκουσα πριν από 2-3 χρόνια επειδή δεν τους έκοψα για τύπους που πετάνε πατάτες από τα παράθυρα.
Το πιθανότερο είναι ότι θα την καθάριζαν όσο πιο προσεκτικά μπορούσαν και θα την έκαναν τουρσί ακόμα και αν έμενε ένα κομματάκι ή θα την ξαναφύτευαν.
Εν πάσει περιπτώσει δεν θα ασχοληθούμε τώρα με τις πατάτες των Ρώσων.
Η βουκαμβίλια από την άλλη, έχει την τάση να γιγαντώνεται. Δίνει εντυπωσιακό αποτέλεσμα ενίοτε και πυροτεχνικού χαρακτήρα, πιθανώς αν υπήρχε κοινωνία των φυτών θα ήταν κάτι σαν το ΔΝΤ του κήπου
Ειλικρινά δεν ξέρω τί μπορεί να κάνει κάποιος σε αυτές τις περιπτώσεις, δλδ ο καθένας κάνει αυτό που του επιτάσσει η καλά δουλεμένη άποψη και θέση στην οποία χωράει.
Εν τέλει αν κοπεί και αναπνεύσει με ανακούφιση έχει καλώς , πολύ καλώς. Είναι μια δραστική , άμεση και δυναμική λύση την οποία προσυπογράφω
Στην τελική είναι ωραίο να κοιτάς τον "κήπο", και να λες 'εδώ κάποτε είχαμε μια βουκαμβίλια, τί να απέγινε άραγε;' και μετά να συνεχίζεις..
Πολλά φιλιά sunshine, και όλα θα είναι καλύτερα

fevis said...

Τζίνα@ Ναι.. Απ'ο τι είδα από τα σχόλια, είναι της μόδας η κηπουρική τελευταία...:-)

Θοδωρής@ όχι, δεν ήμουν γι΄αυτον τον λόγο μελαγχολική... Χάλια παρέα ε?

Zwaki@Η Μαρία και ο Αίσωπος.. Τρομερό ζευγάρι...:-)Όσο για τα ενδιαφέροντα φυτά, αυτά τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας...:-))

elekat@ Μα κάνεις όμως κάτι συνειρμούς και εσύ... Απαπαπα...:-)Πάντως, άμα σου αρέσουν τόσο οι μπουκαμβίλιες, να δοκιμάσεις φίλη... Μολών λαβέ που λένε...:-)

Α@ Τελευταίο σχόλιο εδώ.. Ναι?

Donnabella@ Η φύση δεν τιθασεύεται, ευτυχώς ή δυστυχώς για να είμαστε ακριβείς... Ανάλογα με τις περιστάσεις..:-)

Chrysoulaki@Φιλιά...

Πέννυ@ Και εγώ χάρηκα και ελπίζω να τα ξαναπούμε...:-)Φιλιά..

So_Far@ Καλά αυτή η ιστορία με την πατάτα με έστειλε.. Ακόμα γελάω.. όσο για την υπόλοιπη ανάλυση, μου είχε λείψει η οπτική του μηχανικού...:-) Φιλάκια...

La Gigi said...

έλεγα λοιπόν, στο σχόλιο που έγραφα στις 4 το πρωί και εξαφανίστηκε ότι βρίσκω τρομερά εντυπωσιακό τον τρόπο που μεταφράζεις αυτές τις ιστορίες και τις αναγάγεις σε μαθήματα ζωής, άσχετα αν δεν τα εφαρμόζεις πάντα :)
δεν ξέρω αν θα κρατήσεις τη ζωηρή μπουκαμβίλια στην αυλή σου αλλά το ότι σκέφτεσαι να τη βάλεις σε δεύτερη μοίρα εμένα μου αρέσει ως ιδέα. βέβαια αν αγριέψει πολύ δε συμμαζεύεται μετά, αλλά...c'est la vie d'artiste :)

εγώ, προβληματίστηκα πολύ και ακόμα δεν ξέρω αν θα ήθελα να ξεφορτωθώ τη μπουκαμβίλια μου και αναρωτιέμαι γιατι; μόνο επειδή είναι όμορφη;

tsaousa said...

Είχα γράψει κι εγώ σχόλιο εδώ νομίζω...
Δεν το ανέβασα;

fevis said...

melissoula@ Εγώ όπως ξέρεις έχω μια τάση να κρατάω στην αυλή μου διάφορα παράξενα... Εσύ πάλι που είσαι πιο μικρό παιδί και πιο συγκροτημένο, κάνε ότι σε φωτίσει ο Θεός...:-))

Tsaousa@ Δεν ξέρω τι έγινε γιατί μάλλον ο δαίμων του Blogger έφαγε διάφορα σχόλια...

multi psi said...

Oti einai axristo, sou prokalei anxos kai einai perito sti zoi sou kalitero einai na to vgazis apo .......tin riza!!!!!!
Etsi einai olla pio apla,pio omorfa kai pio eykola!!!!