Η μπουκαμβίλια στη αυλή..

Την ιστορία μου την είπε μερικές μέρες πριν η Μαρία, η κολλητή μου, και από τότε γυρίζει στο μυαλό μου διαρκώς... Έτσι είναι η φιλενάδα μου... Σπέρνει σαν επίμονος κηπουρός τους σπόρους της στο μυαλό μου και μετά περιμένει υπομονετικά να ανθίσουν... Και έχει πάντα δίκιο... Και ακόμα περισσότερο, έχει πάντα τον τρόπο να βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις...
Η Μαρία λοιπόν, στο εξοχικό της στο Κυπαρίσσι, έχει έναν κήπο μαγικό.. Μετά από χρόνια κηπουρικής - έχει και "πράσινο χέρι" βέβαια και αντίθετα από μένα που ότι φυτέψω μαραίνεται, εκείνη ότι φυτέψει πιάνει- περιποίησης και νοιαξίματος, έχει δημιουργήσει στην πίσω πλευρά του σπιτιού έναν παράδεισο πράσινου, σκιάς και δροσιάς.. Ασχολείται βέβαια πολύ, που την χάνεις που την βρίσκεις με ένα ψαλίδι και ένα φτυαράκι στο χέρι είναι, μάλιστα μια εποχή στο νησί κούρευε και τις ελιές της βεράντας μου σε αφράτες μπαλίτσες, όμως το αποτέλεσμα την δικαιώνει απολύτως... Με υπέροχες βραδιές κάτω από την σκιερή πέργκολα, με γέλια και κουβέντες και παρέες που μαζεύονται στο τραπέζι και περνάνε ατέλειωτες ώρες χαράς και ηρεμίας...
Μέσα σε αυτόν τον όμορφο κήπο λοιπόν, υπήρχε και μια μπουκαμβίλια... Που ήταν πανέμορφη, χρωματιστή και πλουμιστή αλλά η ταλαιπωρία της ήταν πάντα μεγαλύτερη από την χαρά της.. Γιατί ούτε σκιά έκανε, ούτε δροσιά πρόσφερε... Αντίθετα, μονίμως άπλωνε ρίζες και έπνιγε τα μικρότερα φυτά, σκόρπιζε τα φύλλα της παντού και λέρωνε τα πάντα και κάθε φορά που έπρεπε να την περιποιηθεί η Μαρία βρισκόταν μονίμως με τα χέρια γδαρμένα από τα αγκάθια της... Την πάλευε όμως χρόνια και την είχε κούκλα.. Φουντωτή και περιποιημένη.. Μέχρι φέτος το Πάσχα που έτσι όπως ήταν μπλεγμένη ανάμεσα στα αγκάθια της προσπαθώντας να κόψει πάλι τα κλαδιά που έπνιγαν τους κισσούς της με τα χέρια της ματωμένα για μια ακόμα φορά, αναρωτήθηκε για ποιον ακριβώς λόγο παιδευόταν τόσα χρόνια. Τι της πρόσφερε αυτή η μπουκαμβίλια πια ώστε να αξίζει την τόση ταλαιπωρία? Η απάντηση ήταν απλή. Τίποτα απολύτως... Από συνήθεια και υπερβάλοντα ζήλο, επειδή κάποτε την φύτεψε στον κήπο της και θεωρούσε υποχρέωση της να την διατηρεί , έχανε τόσα χρόνια ώρα και ενέργεια για ένα φυτό που στην ουσία δεν της πρόσφερε κανενός είδους χαρά πέραν της όμορφης εικόνας που όμως δεν ήταν τέτοια που να αξίζει την κούραση της.. Και έτσι, πήρε ένα πριόνι και την έκοψε από την ρίζα.. Και ξεμπέρδεψε.. Και ηρέμισε και μπορεί τώρα η αυλή της να μην έχει μπουκαμβίλια, έχει όμως όλα τα υπόλοιπα φυτά που της χαρίζουν τον ίδιο ίσκιο και την ίδια δροσιά εδώ και χρόνια και τίποτα δεν έχει αλλάξει στην χαρά που παίρνει όταν κάθεται τα βράδια κάτω από την πέργκολα με τα κεράκια της αναμμένα και ένα ποτήρι παγωμένο κρασί, μόνη της ή με παρέα, και απολαμβάνει την ησυχία και την ηρεμία της φύσης...
Και μου την διηγήθηκε λοιπόν την ιστορία αυτή μερικές μέρες πριν, στην διάρκεια μιας απολύτως άσχετης αλλά απίστευτα σχετικής όπως αποδείχτηκε κουβέντας, πίνοντας καφέ σε μια άλλη σκιερή αυλή στην Φιλοθέη, και η ερώτηση της στο τέλος ήταν απλή.. "Τι την χρειάζεσαι την μπουκαμβίλια στην αυλή σου?"
Έλα μου ντε? Και το σκέφτηκα πολύ και σοβαρά, και παρατήρησα τα σημάδια που τόσο καιρό άφηνα να περνάνε έτσι, στο ντούκου που λένε, και η απάντηση ήταν ακόμα απλούστερη... Δεν την χρειάζομαι... Καθόλου... Και είναι ώρα να πάρω το πριόνι μου και να γίνω και εγώ επίμονος κηπουρός... Και να αφήσω τα υπόλοιπα φυτά του κήπου μου να μου χαρίζουν όλα όσα αγαπάω... Δροσιά, σκιά και μια όαση να κουρνιάζω μέσα της τα βράδια.. Εύκολα, απλά , χωρίς να με παιδεύουν και χωρίς να ματώνουν τα χέρια μου με τα αγκάθια τους ... Καληνύχτα και καλό σαββατοκύριακο....