Ιστορίες για (ανατολίτες) αγρίους....

Τους χάζευα μια βδομάδα πριν στην Ψαρού.. Ζευγάρι γύρω στα τριάντα, εκείνος τριχωτός και ξαπλωμένος με χέρια πόδια ανοιχτά στην ξαπλώστρα του – τελευταία σειρά- και εκείνη συνομήλικη του, ξανθιά συνοικιακής απόχρωσης με αλυσίδα στην μέση να ζουζουνίζει δίπλα του όλο ενδιαφέρον και φροντίδα… Να τον πασαλείβει με αντηλιακό, να του χαμογελάει όλο σκέρτσο, να του στρώνει την πετσέτα που την έπαιρνε ο αέρας και να του βάζει τις σαγιονάρες του προσεκτικά όρθιες δίπλα στην τσάντα με τα μπανιερά μην τυχόν γεμίσουν άμμο… Τόση φροντίδα πια, μου τράβηξε την προσοχή σαν μαγνήτης… Ειδικά στο πασάλειμα του αντηλιακού που κράτησε τουλάχιστον ένα τέταρτο είχα καρφωθεί και προσπαθούσα να καταλάβω αν το αγόρι ήταν ανάπηρο - κουλό ας πούμε - και δεν μπορούσε μόνο του να απλώσει την αντηλιακή στα μούτρα του… Όμως λίγα λεπτά αργότερα, την ώρα που η καλή του ταχτοποιούσε ευλαβικά την πετσέτα του και γέμιζε τον φραπέ του με παγάκια, εκείνος τεντώθηκε νωχελικά και κούνησε χέρια και πόδια ταυτοχρόνως και μάλιστα προς διαφορετική κατεύθυνση, και η απορία μου λύθηκε.. Όχι δεν ήταν ανάπηρος.. Ήταν απλά άντρας ανατολίτης...
Τους παρατηρούσα λοιπόν, και μαζί μου και ο Μάνος και η Γεωργία και βάλαμε και τον Γιώργο κάποια στιγμή στο τριπάκι, μόνο τον Ζαννή δεν φωνάξαμε γιατί είχε φύγει βόλτα με το Riva, και ήθελα ειλικρινά να σηκωθώ και να πάω να την πιάσω και να της πω πως όλα αυτά που κάνει, και τα ακόμα περισσότερα που εμείς δεν θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε γιατί θα συνέβαιναν εκτός παραλίας, θα τα θυμάται κάποια στιγμή, όταν εκείνος ο άντρας ο ανατολίτης ο αγέρωχος που δεν μπορεί να κουνήσει το χέρι του για να βάλει αντηλιακό στα μούτρα του και πάγο στον φραπέ του θα της έχει ρίξει το κέρατο του ταράνδου, και θα γίνεται ακόμα πιο έξαλλη… Που ήταν τόσο κορόιδο και τόσο καλή - πάνε σετάκι αυτά τα δύο, καρατσεκαρισμένο, όσο πιο καλή είσαι με τους άντρες τόσο πιο κορόιδο καταλήγεις τελικά – και αντί να κάθεται εκείνη αραχτή στην ξαπλώστρα της και να λιάζεται έκανε την δουλάρα ακόμα και στην παραλία.. Αλήθεια σας λέω, τους έβλεπα εκείνη να ασχολείται μαζί του όλη την ώρα και εκείνον ατάραχο να ξύνει - σχεδόν κυριολεκτικά- τ΄αρχίδια του και με έπιανε τρέλα... Και ήθελα τόσο πολύ να της το πω - να σηκωθώ και να την ταρακουνήσω και να της φωνάξω να συνέλθει - που νομίζω πως αν η ενέργεια μεταδίδεται με την σκέψη μπορεί και να με άκουσε να της το ψιθυρίζω μέσα στο μυαλό της.. Ήταν και τόσο μικρή η απόσταση άλλωστε, δυο τρία μέτρα μας χώριζαν, που μπορεί και να με άκουσε να το λέω κυριολεκτικά… Βέβαια, λίγο αργότερα σηκώθηκαν να βουτήξουν, εκείνος μπροστά, τριχωτός και αγέρωχος και με αυτόν τον βηματισμό με τα πόδια ελαφρά ανοιχτά σαν να είχε συγκαεί και τα χέρια ελαφρά ανοιχτά επίσης , και εκείνη δυο βήματα πίσω, στις μύτες των ποδιών για να φαίνεται ο πωπός πιο βραζιλιάνικος και με το νου της μην τυχόν και συλλάβει καμιά ύποπτη κίνηση γύρω, καμιά ανταγωνίστρια που να θελήσει αυτό το κελεπούρι δικό της, και μετά ξεχάστηκα και δεν είδα αν τον σκούπισε κιόλας με την πετσέτα μην της πουντιάσει όταν βγήκαν ή το έκανε μόνος του…
Πάντως, η αλήθεια είναι πως βάζω το χέρι μου στην φωτιά για την συνέχεια της ιστορίας τους, μπορεί και για το τέλος της και ας με βρίσουν όλοι οι ανώνυμοι τους κόσμου… Που θα έχει δάκρυα και απογοήτευση και που ελπίζω να έχει και ένα μάθημα για το μέλλον για την καημενούλα την συνοικιακή ξανθιά…. Πως οι άντρες θέλουν περιποίηση, και ενδιαφέρον και νοιάξιμο, αλλά με μέτρο… Και πως άμα είναι να τον πασαλείβεις τον άλλο με αντηλιακό όλη μέρα και να βάζεις παγάκια στον φραπέ του, καλύτερα είναι να πάς να δουλέψεις αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή… Που έχεις και μια πιθανότητα τελικά να γίνεις σύζυγος πρωθυπουργού… Ή εφοπλιστού…Ή τραγουδιστού... Ή επιχειρηματία… Και να πασαλείβουν εσένα με αντηλιακό instead…
Αυτά τα φιλοσοφικά για σήμερα, και θα τα πούμε από βδομάδα με μαγειρικές γιατί έχει έρθει η εποχή της φράουλας και της κρέμας και ετοιμάζομαι να μεγαλουργήσω... Φιλιά πολλά και καλημέρες σε όλους....