Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες...

Παράξενοι καιροί... Μην νομίζετε πως επειδή ανεβάζω αναρτήσεις για χριστουγεννιάτικα στολίδια, μπισκότα και κατά παραγγελία τακτικές ζω σε παράλληλο σύμπαν.. Κάθε άλλο.. Ξέρω πολύ καλά πως συμβαίνουν απίστευτα πράγματα εκεί έξω - και εδώ μέσα επίσης - όμως πραγματικά έχω πεισμώσει γαϊδουρινά και έχω αποφασίσει να παλέψω με νύχια και με δόντια όλη αυτή την περιρρέουσα γκαντεμιά που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο γύρω μου.. Και να συνεχίσω να αντιστέκομαι στο μαύρο, και να γελάω με την καρδιά μου, και να απολαμβάνω το φως μέσα και έξω μου, και να χαίρομαι  τις στιγμές μου μέχρι τα βάθη της ψυχής μου, ότι και αν γίνει... Βλέπετε πιστεύω με πάθος σε αυτό που μας έλεγε πάντα ο Χοϊμές, πως όταν αλλάζουμε εμείς αλλάζουν μαζί μας όλα και όλοι οι άλλοι, και έτσι βάζω τα δυνατά μου, μαζί με όλη μου την αισιοδοξία και όλο μου το ροζ, για να μην αφεθώ να με πάρει από κάτω... Και ρουφάω χαρά από όλα όσα  αποτελούν την καθημερινότητα μου, ακόμα και τα πιο μικρά, και τα πιο - φαινομενικά- ασήμαντα... Και αφήνω στην άκρη τα δύσκολα, τα απογοητευτικά, τα ανησυχητικά, και τα δυσάρεστα, και επικεντρώνω όσο περισσότερο μπορώ στα ευχάριστα, τα χαρούμενα, τα αισιόδοξα ,  και τα ελπιδοφόρα, ακόμα και αν είναι πάρα πολύ λιγότερα, ακόμα και αν χρειάζεται να τα ψάξω με το κυάλι.. 

Δεν τα καταφέρνω πάντα.. Οι φίλοι μου και οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά πως έχω κλάψει πολλές φορές τελευταία και στα τηλέφωνα και στις αγκαλιές τους, και ο Μάνος κάνει συχνά την δικη του υπέρβαση για να με κάνει να χαμογελάσω όταν με βλέπει να συννεφιάζω.. Όμως έτσι είναι τα πράγματα για όλους και με όλους... Σήμερα κλαίω εγώ και με παρηγορούν οι κολλητοί μου, και αύριο θα είμαι εγώ εκείνη που θα ακούει τα προβλήματα τους και θα προσπαθεί να τους  βοηθήσει να βρουν λύσεις ή έστω να τους κάνει να γελάσουν... Όπως ήμουν και εχτές, όπως ήταν πάλι εκείνοι λίγο καιρό πριν... Σήμερα με στηρίζει ο άντρας μου και αύριο θα στηρίξω εγώ εκείνον, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο φτάσαμε μέχρι εδώ μετά από μια διαδρομή σχεδόν είκοσι χρόνων... Και έτσι προχωράμε και πάμε παρακάτω, όλοι μαζί, γεροί κρίκοι μιας αλυσσίδας φτιαγμένης από το πιο ανθεκτικό υλικό... Την αγάπη...

Νομίζω πως οι δύσκολες εποχές, τελικά μας δένουν με ισχυρότερους δεσμούς και μας φέρνουν ακόμα πιο κοντά.. Όταν δεν μας σκορπίσουν στους πέντε ανέμους.. Και πως όλες οι δοκιμασίες - όλες όμως -  συμβαίνουν για κάποιον λόγο που θα τον αντιληφθούμε αργότερα, όταν η μπόρα θα έχει κοπάσει... Και ναι, η ζωή αλλάζει και αλλάζει για όλους μας, συχνά δραματικά... Και όσοι λοιπόν καταφέρουμε να ελιχθούμε και να εξελιχθούμε, θα βγούμε καλύτεροι, ωριμότεροι και δυνατότεροι άνθρωποι μέσα από όσα μας συμβαίνουν... 

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό απογοητεύτηκα πολύ.. Από ανθρώπους και πράγματα που είχαν σχέση με μένα, αλλά και από καταστάσεις που είχαν να κάνουν με ανθρώπους που αγαπάω πολύ.. Και πως λυπήθηκα το ίδιο, και εξακολουθώ να λυπάμαι, και με τα δικά μου αλλά και με τα των φίλων μου, γιατί η λύπη, όπως και η χαρά, μας αφορά όλους όταν αγαπιόμαστε, νοιαζόμαστε και συμπάσχουμε..  

Και αν κατέληξα σε ένα συμπέρασμα μετά από πολλή σκέψη, πολλά δάκρυα,  και ακόμα περισσότερη αυτοκριτική, είναι πως  μπορεί όλο αυτό να είναι τελικά μια χρυσή ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε τις περιστάσεις  και τα συμπεράσματα στα οποία αναγκαστικά  μας οδηγούν, για να κάνουμε τα ξεσκαρταρίσματα μας σε ανθρώπους, σε καταστάσεις, σε σχέσεις και σε πράγματα.. Και να μας βρει ο καινούριος χρόνος πιο ανάλαφρους, πιο ξεκάθαρους, και πιο κατασταλαγμένους,  κυριολεκτικά και μεταφορικά... 

Η ζωή δεν είναι μόνο ροζ, προφανώς, αυτή είναι όμως η γοητεία και η ομορφιά της after all... Το ότι έχει και μαύρο, και γκρί, και καφέ, αλλά έχει και γαλάζιο, και κόκκινο, και χρυσό και ασημένιο.. Και κυρίως πως έχει πίστες δύσκολες, σχεδόν απαγορευτικές, που είτε τις δούμε σαν παιχνίδι που θέλουμε να το κερδίσουμε, είτε σαν αγώνα ταχύτητητας του οποίου θέλουμε να σπάσουμε το ρεκόρ, είτε ακόμα σαν κατάβαση σε μια χιονισμένη πλαγιά που εμείς πρώτοι θα αφήσουμε τα σημάδια μας, μας δίνουν την ευκαιρία να αναμετρηθούμε με τις δυνάμεις, την υπομονή και τα κουράγια μας, αλλά και με το θάρρος, την επιμονή, και την αντοχή μας, και να ξεπεράσουμε τα όρια μας για μια ακόμα φορά... 

Πάμε γερά λοιπόν, και με φόρα! Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Και η σημερινή φωτογραφία είναι από αυτές που τόσο αγαπάω.. Γιατί έχει φως, και χρώμα, και στυλ και άποψη.. Και μοιάζει με μια χαρούμενη νότα αντίστασης μέσα στο γκρι , το άσχημο και το φτηνό που προσπαθεί να μας κυκλώσει...