"Το ξέρω πως θα είμαι πάντα η δική σου βασίλισσα, ακόμα και τις δύσκολες εποχές που χάνομαι για καιρό στα σκοτάδια που αποτελούν τον φυσικό μου χώρο... Και τώρα που νοιώθω τις ισορροπίες μου να τρίζουν επικίνδυνα και το στέμμα να βαραίνει αφόρητα στο κεφάλι αλλά και την ψυχή μου, θα ήθελα να μπορούσα να δαγκώσω ένα μήλο, ή να τρυπήσω το δάχτυλο μου σε ένα αδράχτι, και να κοιμηθώ ανέπαφη από τον χρόνο που θα περνά, για όσο χρειαστεί... Μέχρι να έρθεις και να με ξυπνήσεις με ένα φιλί - ένα σκοτεινό, βίαιο φιλί από εκείνα που κάνουν την ανάσα μου να βαραίνει- όταν θα έχει φτάσει η ώρα το παραμύθι να ξεκινήσει πάλι από την αρχή...."
