200.000 κλικ...

Παρά κάτι προς το παρόν, αλλά μέσα στην ημέρα το νούμερο θα έχει συμπηρωθεί και το βρίσκω άκρως εορταστικό... Από τις 21 Φεβρουαρίου του 2009 που εγκατέστησα αυτόν τον  συγκεκριμένο πολύχρωμο μετρητή μέχρι σήμερα, 200.000 unic visitors - περίπου 600 την ημέρα πια τις καθημερινές και 450 τα σαββατοκύριακα- ότι κι αν σημαίνει αυτό, δεν είναι καθόλου κακό σκορ... Κυρίως γιατί επιβεβαιώνει αυτό που ανακαλύπτω και μέσα από τα διάφορα μέηλ που παίρνω κάθε μέρα.. Πως πέρα από εσάς που σχολιάζετε δηλαδή, διαβάζουν και αρκετοί άλλοι άνθρωποι το blog, αλλά προτιμούν να δίνουν το παρόν με διαφορετικούς τρόπους ή να μην το δίνουν  και καθόλου... 

Για να μην επαναλαμβάνω αυτά που έχω γράψει τόσες φορές ήδη, αυτό που έχει σημασία τελικά είναι πως μέσα από αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο δημιουργήθηκε μια παρέα.. Που μεγαλώνει όσο περνάει ο καιρός, που δένεται, που γίνεται συνήθεια καλή και αγαπημένη και για μένα αλλά και για σας και πολύ σας ευχαριστώ γι΄αυτό, και που πολλές φορές με έχει συγκινήσει στην πορεία αυτών των πέντε χρόνων που ασχολούμαι με το blogging.. Όχι μόνο τις φορές εκείνες που φορτισμένη από διάφορα αποφάσισα να σταματήσω προκαλώντας πραγματικές επιθέσεις αγάπης, ούτε όταν με υπερασπιστήκατε με πάθος απέναντι σε ανώνυμες και επώνυμες επιθέσεις.. Με συκγινήσατε και εξακολουθείτε να με συγκινείτε και κάθε φορά που μου δείχνετε πως συμμετέχετε με την καρδιά σας σε αυτό το διαδικτυακό μας πάρε- δώσε, είτε με τα σχόλια σας, είτε με τις παρατηρήσεις σας, είτε με την βοήθεια σας όπως προχτές με το parsnip... Ακόμα περισσότερο, όταν μέσα από τα μέηλ σας μοιράζεστε μαζί μου τους προβληματισμούς σας και ζητάτε την γνώμη μου.. Σας απαντάω πάντα μέσα από την καρδιά μου, σαν να μιλούσα με φίλες και φίλους μου παρόλο που μπορεί να μην γνωριζόμαστε, και ελπίζω κάθε φορά πως βοηθάω έστω και ελάχιστα, έστω και για να αλλάξετε λίγο το κέφι σας ή να δείτε τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά... Και επειδή δεν είμαι ούτε επαγγελματίας σύμβουλος ούτε ψυχολόγος, εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην έχω κάνει λάθος ποτέ και για κανέναν σας.. Ή και αν έχω κάνει, να μου το έχετε συγχωρήσει...

Και τελικά, παρόλο που η ζωή όλων μας είναι εκεί έξω και όχι εδώ μέσα, είναι απίστευτο και πολύ τρυφερό το πως ένα απρόσωπο μέσο όπως το internet, και ένας άχαρος τρόπος όπως είναι αυτός ο καθημερινός μονόλογος, γίνεται με τον καιρό επικοινωνία σε επίπεδο προσωπικό, και παρέα,  και φιλία κάποιες φορές, και συζήτηση, και δέσιμο, και γέλιο και κλάμα.. Και επειδή δεν υπάρχουν συνταγές ή μυστικά, νομίζω πως αυτό συμβαίνει γιατί προσπαθώ και εγώ να είμαι και εδώ, μέσα στο blog μου, αυτό που είμαι και έξω, στην κανονική μου ζωή.. Υπογράφωντας το επωνύμως και αφήνοντας κάθε μέρα μέσα από τις λέξεις, ένα κομματάκι από την ψυχή μου... Δεν κρύβομαι - όταν είμαι down γράφω down και όταν είμαι χαρούμενη γράφω ροζ -  δεν λογοκρίνω τις σκέψεις μου, δεν φοβάμαι να εκτεθώ, δεν μασάω τα λόγια μου όταν θυμώνω,  και δεν με νοιάζει να τσαλακώσω την όποια εικόνα μπορεί να έχετε για μένα... Στην τελική, what you see is what you get και αυτό είναι μια τίμια "συναλλαγή" ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ... :-)

Για όλες τις υπέροχες στιγμές που μου έχετε χαρίσει λοιπόν μέχρι σήμερα, αλλά και γι΄αυτές που θα έρθουν στο μέλλον, σας ευχαριστώ πάρα, πάρα πολύ... Μέσα από την καρδιά μου... Καλημέρα και φιλιά σε όλους!!!!

Υ.Γ. Ένα τέτοιο ποστ δεν θα μπορούσε να εκονογραφηθεί παρά μόνο με κάτι γιορτινό και μαγικό.. Όπως οι βιτρίνες του Bloomingdales στην Νέα Υόρκη ας πούμε.. Όσο για το τραγουδάκι, ε, εορταστικό θα είναι κι αυτό...:-)) Frank forever λοιπόν και μην ξεχνιόμαστε... Σε τέσσερις μέρες θα είναι Χριστούγεννα!!!!