Αναπάντεχοι έρωτες ... (Updated)

Τι είναι ο έρωτας λοιπόν? Να ξυπνάς τα βράδια επειδή τον σκέφτεσαι είτε κοιμάται δίπλα σου είτε όχι… Να έχεις δικό του ring tone στο κινητό σου και όταν χτυπάει να χάνει η καρδιά σου έναν χτύπο.. Να πηγαίνεις να τον συναντήσεις και να νοιώθεις πεταλούδες στο στομάχι σου… Να κάνεις όνειρα και σχέδια και όταν κανένα από αυτά δεν πραγματοποιείται να μπορείς να τα ξεχνάς και να κάνεις καινούρια σαν να μην συνέβη τίποτα απολύτως… Να αγαπάς τα ελαττώματα του.. Να τον κοιτάζεις και να νοιώθεις την καρδιά σου να φουσκώνει από ευτυχία.. Να μυρίζεις το άρωμα του στα ρούχα σου.. Να τον θέλεις ακατάπαυστα.. Να προτιμάς να περάσεις λίγο χρόνο μαζί του παρά πολύ με τον οποιονδήποτε άλλο.. Να κάνεις για εκείνον υπερβάσεις και απίθανα πράγματα.. Να ξεπερνάς τα όρια σου.. Να συγχωρείς.. Να περιμένεις τηλέφωνα, μελάκια και μηνύματα στο κινητό σαν να περίμενες να κλείσει το χρηματιστήριο με άνοδο 30%.. Να βρίσκεις τα δώρα που σου κάνει υπέροχα.. Το ίδιο και τα αστεία του.. Να θέλεις να αρέσεις στους φίλους του.. Και στην μαμά του.. Να προσπαθείς να του μαγειρέψεις αν του αρέσει το φαγητό ή να μάθεις τους παίκτες της αγαπημένης του ομάδας αν του αρέσει το ποδόσφαιρο.. Να θυμώνεις μαζί του, να αποφασίζεις να χωρίσεις,  να φεύγεις και μετά από λίγο να ξαναγυρίζεις τρέχοντας.. Αν είσαι πάνω από 25, να ονειρεύεσαι την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του.. Αν είσαι κάτω από 16, να κάνεις πρόβες την υπογραφή σου με το επώνυμο του.. Στο ενδιάμεσο να μην τον αφήνεις να σηκωθεί από κρεβάτι παρά μόνο για να σου φέρει σοκοφρέτες από το ψυγείο ή να ανανεώσει το στοκ σας σε προφυλακτικά…

Ε, ο αναπάντεχος έρωτας είναι να σου συμβούν όλα αυτά λοιπόν την πιο άκυρη ή ακατάλληλη στιγμή - μόλις παντρεύτηκες ας πούμε , ή όταν πίστευες πως είχες κλείσει σαν άνθρωπος και σαν γυναίκα (ή και σαν άντρας, όλα αυτά ισχύουν το ίδιο ακριβώς αν αλλάξετε τις καταλήξεις) -  με τον πιο άσχετο άνθρωπο που μπορούσες να φανταστείς, που ούτε πέρναγε από το μυαλό σου σαν ιδέα, τελείως μακριά από τον τύπο που σου αρέσει ή ακόμα χειρότερα, όλα αυτά μαζί σε συσκευασία ενός.. Είναι αυτός ο έρωτας που έρχεται να ταράξει την προσωπική σου ιδεολογία και τις ισορροπίες σου συθέμελα και να σε κάνει να δεις την ζωή με άλλο μάτι.. Και είναι η χειρότερη μορφή έρωτα μάλλον γιατί είναι ύπουλος, σε πιάνει εντελώς απροετοίμαστη - στον ύπνο που λένε- και σε κάνει να κολλάς με τον άλλο σαν την μύγα πάνω στο ειδικό χαρτί.. 

(Ανοίγω μεγάλη παρένθεση εδώ: Θυμάμαι την Talisker να μου γράφει κάποτε πως είναι εναντίον του έρωτα γενικότερα - πιστεύει μόνο στην αγάπη - και τείνω να συμφωνήσω με την άποψη της τελικά.. Δεν είναι που δεν πιστεύω στον έρωτα, κάθε άλλο παρά.. Είναι που σιγουρεύτηκα εδώ και χρόνια πως όλοι οι έρωτες αναμενόμενοι ή αναπάντεχοι έχουν την ίδια κατάληξη τελικά… Τελειώνουν… Και μετά μένει η αγάπη και όλη μας η υπόλοιπη κοινή ζωή αν είμαστε τυχεροί ή ένα γαμημένο, άχαρο κενό αν είμαστε άτυχοι.. Μεγαλώνω και παραξενεύω όπως μου έγραψε πρόσφατα ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος και μπορεί να έχει δίκιο.. Πάντως η αλήθεια είναι πως την επόμενη φορά που θα διαισθανθώ την πιθανότητα του να σκάσει έρωτας στην ζωή μου μάλλον θα κλείσω πόρτες και παράθυρα και θα κάνω πως λείπω.. Γιατί όσο λατρεύω την χαρά και το πάθος του παιχνιδιού του πρώτου καιρού,  το ping pong του φλερτ και της ανακάλυψης του άλλου, και αυτή την  έκρηξη αδρεναλίνης που μας κάνει να λάμπουμε σαν να έχουμε κάνει το πιο πετυχημένο botox, τόσο σιχαίνομαι τα αναγκαστικά δακρύβρεχτα λόγια των αποχαιρετισμών ή ακόμα χειρότερα τους θυμούς και τα μούτρα του τέλους… Δεν ξέρω αν είναι prerequisite του έρωτα αυτή η μιζέρια του μετά .. Μπορεί να είναι μέσα στο DNA του πάθους που πεθαίνει.. Ιδανικά θα ήθελα με όλους τους έρωτες της ζωής μου να έχω μείνει φίλη και με κάποιους τα έχω καταφέρει... Ανθρώπους που αγάπησα κάποτε κάπως,  θα μου άρεσε να με αφήνουν, να μπορώ να τους αγαπάω και μετά αλλιώς.. Επειδή όμως το ιδανικό όσο και αν έψαξα δεν κατάφερα να το βρω,  θα συμβιβαστώ με την ομολογία πως μπορεί να ήρθε η ώρα να πάψω να είμαι αιώνιο παιδί.. Και να μαζέψω τα κουβαδάκια μου, να τα κρύψω once and for all σε ένα σκοτεινό ντουλάπι και από εδώ και στο εξής, στην παραλία να ασχολούμαι με το πλέξιμο…:-)

Κλείνω την παρένθεση και ανακεφαλαιώνω.. Ο αναπάντεχος έρωτας είναι πολύ καλό πράγμα αν είσαι μόνος σου και ανοιχτός σε επιθυμίες, εμπειρίες και πειράματα.. Έχοντας στο μυαλό σου πως το σύμπαν συνήθως έχει όμορφα πράγματα στο πρόγραμμα και πως τα πιο απίθανα πράγματα μπορούν να συμβούν στο πιο απίθανο timing, κάνε τον σταυρό σου και άρπαξε τον από τα κέρατα.. Ή από τον λαιμό.. Άλλωστε, πολλές σχέσεις ζωής ξεκίνησαν από τέτοιους, απολύτως αναπάντεχους έρωτες..  Αν όμως είσαι σε φάση αλλιώτικη, με ζωή έτοιμη, υποχρεώσεις και μια ρουτίνα που μπορεί και να σου φαίνεται πια λίγο βαρετή, αναρωτήσου αν όλα αυτά θα άντεχες να τα χάσεις και αν - εάν τα χάσεις- αυτό που θα σου μείνει θα έχεις - και θα θέλεις - να το κάνεις κάτι ακόμα και όταν ο έρωτας θα έχει περάσει  οριστικά και αμετάκλιτα στο παρελθόν… Αν θα έχετε να πείτε πέντε πράγματα όταν θα αναγκαστείτε να σηκωθείτε από το κρεββάτι για να το θέσω πιο αγοραία...  Και μετά, πράξε αναλόγως… Ή ακολούθησε τον έρωτα προς το ηλιοβασίλεμα ή τρέχα να κρυφτείς μέχρι να σου περάσει.. 

Υ.Γ.  Ελπίζω να μην σας το χάλασα... Περνάω περίοδο αμφισβήτησης αυτή την εποχή, κάτι σαν αργοπορημένη εφηβεία, και μου φταίνε όλα.. Και έχω μια τάση να απομυθοποιώ τα πάντα και να τα αποδομώ... Όπως το βλέπω έχω δύο προοπτικές.. Η μία είναι να αποφασίσω να ενηλικιωθω επιτέλους και να αρχίσω να συμπεριφέρομαι σαν σοβαρή γυναίκα της ηλικίας μου και η άλλη είναι να γυρίσω τρέχοντας πίσω στο ροζ μου σύμπαν και το σύνδρομο του Peter Pan που τόσο αγαπώ.. (Ή έστω της Tinkerbell)... Δύσκολη απόφαση αλλά θα το παλέψω...:-)

UPDATE: Μου το θύμισε η Μαρία πριν λίγο και θα σας το πω για να γελάστε (μαζί μου) μια που έχω περάσει και άλλες φάσεις πλην της τωρινής... Από τα πιο χαζά πράγματα που έχω κάνει για έναν αναπάντεχο έρωτα... Κάποτε - δεν θα το τοποθετήσω πιο σαφώς χρονικά όμως- είχα ένα μακώ μπλουζάκι που κρατούσε το άρωμα ενός άντρα με τον οποίο ήμουν πολύ ερωτευμένη.. Είχαμε περάσει ένα απόγευμα αγκαλιά σε ένα κρεββάτι και ήθελα εκείνο το απόγευμα να το θυμάμαι πάντα.. Το φύλαξα το μπλουζάκι λοιπόν σε μια σακούλα ειδική, και το είχα ως κόρη οφθαλμού λέμε.. Μέχρι που τσακωθήκαμε για πολοστή φορά και μια μέρα μου την έδωσε και το έριξα στο πλυντήριο... Και μέχρι να τελειώσει το πρόγραμμα το είχα μετανοιώσει βέβαια, αλλά ήταν αργά.. Το τι κλάμα έριξα μπροστά σε εκείνο το πλυντήριο, δεν λέγεται... Έκλαιγα, κοιτούσα την μπουγάδα να κάνει κύκλους μέσα στον κάδο, μιλούσα με την Μαρία - κλαίγοντας γοερά- στο κινητό και εκείνη η γαϊδούρα γελούσε τόσο που κόντεψε να πάθει ανακοπή... 

Υ.Γ.2 Επέστρεψα πριν λίγο από ένα girl's night που όπως πάντα, κατέληξε στο να μιλάμε για γκομενικά.. Και να γελάμε απίστευτα βέβαια, κυρίως με τα χάλια μας... :-) Το τελικό συμπέρασμα ήταν πως το σύμπαν έχει παράξενη αίσθηση του χιούμορ... Αυτό έχω μόνο να πω.. Και αυτό σκεφτόμουν στον δρόμο της επιστροφής και γελούσα μόνη μου σαν τον χάχα.. Εκεί που νομίζεις πως έχεις μάθει το μάθημα σου έχεις πάρει τις αποφάσεις σου και έχεις αρχίσει να παίρνεις ξανά βαθιές ανάσες και να ηρεμείς, σου δίνει μια και σε πετάει πάλι μέσα στον λάκκο με τα φίδια.. Χωρίς καλάθι και φλογέρα.. Καλημέρα σας...