Για τον Αλέξη...

Σήμερα είναι μέρα γιορτής και ταυτόχρονα είναι μέρα μνήμης... Ανήμερα του Αγίου Νικολάου, δύο χρόνια πριν σαν σήμερα, ένα παιδί έπεσε νεκρό στα δεκαπέντε του χρόνια στα Εξάρχεια και η πόλη, μαζί και η ζωή μας, δεν ξανάγινε ποτέ η ίδια... Και μπορεί η απόφαση του δικαστηρίου λίγο καιρό πριν να απένειμε δικαιοσύνη και οι ένοχοι να είναι σήμερα στην φυλακή, η πραγματικότητα όμως δεν αλλάζει.. Μια οικογένεια έχασε το παιδί της, μια μάνα δεν θα ξυπνήσει ποτέ ξανά το πρωί με τον ίδιο ανέμελο τρόπο, ένα άλλο παιδί δεν θα μπορέσει να γιορτάσει ποτέ την γιορτή του χωρίς να το πνίγουν οι αναμνήσεις τρόμου, και εκείνη η νύχτα, δυο χρόνια πριν, όπως και οι δύσκολες μέρες που ακολούθησαν ήταν τελικά προάγγελοι μιας καταστροφής.. 

Σήμερα, δυο χρόνια μετά , πέρα από την κρίση που μαστίζει όλη την χώρα, το κέντρο της Αθήνας δεν έχει καταφέρει να συνέλεθει από τις συνέπειες της βίας που ακολούθησε τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου.. Ούτε και εμείς.. Οι γονείς των παιδιών που ήταν σχεδόν συνομήλικα του εκείνη την εποχή, που σύχναζαν στα ίδια μέρη, που φορούσαν τα ίδια κόκκινα κοτλέ παντελόνια, που άκουγαν την ίδια μουσική, που ανεβοκατέβαιναν με τα skates τους τα ίδια σκαλιά στις ίδιες πλατείες, που έκαναν τα ίδια όνειρα.. Αυτός ο θάνατος που πέρασε ξυστά από τα παιδιά όλων μας και τελικά έριξε νεκρό στο πεζοδρόμιο τον Αλέξη εμένα τουλάχιστον, στοιχειώνει ακόμα τα όνειρα μου.. Ίσως γιατί εκείνο το παιδί που έφυγε μου θύμιζε πάρα πολύ το δικό μου που - δόξα τον Θεό- είναι εδώ.. 

Σήμερα το κέντρο της Αθήνας θα μείνει κλειστό για λόγους ασφαλείας... Και είναι σίγουρο πως εκατοντάδες παιδιά, ίσως και χιλιάδες, θα έχουν στο μυαλό τους το ένα που χάθηκε και θα τιμήσουν την μνήμη του με διάφορους τρόπους.. Εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να διαλέξουν τον καλύτερο.. Τον πιο ειρηνικό και τον πιο ηχηρό ταυτόχρονα, φόρο τιμής σε ένα παιδί που σίγουρα δεν ονειρευόταν να γίνει ήρωας μιας γενιάς αλλά να ζήσει, να μεγαλώσει και να ακολουθήσει τα όνειρα του.. Εγώ, όπως και τότε έτσι και φέτος, θα βάλω όταν στολίσω ανάμεσα στα λευκά φωτάκια της βεράντας μου και ένα κόκκινο.. Για να θυμάμαι και για να τιμήσω με τον δικό μου, μικρό και ήσυχο τρόπο όχι μόνο εκείνον που έφυγε αλλα και εκείνους που έμειναν πίσω και ζουν τον δικό τους καθημερινό Γολγοθά.. Την οικογένεια και τους φίλους του.. Και κυρίως αυτή την μάνα που δεν την ξέρω αλλά που την σκέφτηκα πολλές, πάρα πολλές φορές στα δύο αυτά χρόνια που πέρασαν..

Δευτέρα σήμερα και θα ήθελα να γράψω κάτι πιο χαρούμενο για να ξεκινήσει η εβδομάδα.. Δεν μπορώ όμως.. Καλές οι γιορτές, και το christmas mood, και η Πολυάννα, όμως το παιδί μέσα μου σήμερα δίνει την θέση του στην μαμά του Άρι.. Και έτσι, το μόνο που μπορώ και θέλω να πω είναι να φυλάει ο Θεός τα παιδιά μας και τα παιδιά όλου του κόσμου.. Και αν είναι αυτά καλά, γερά τυχερά  ασφαλή και ευτυχισμένα, όλα τα άλλα, όλα όμως, λύνονται.. Καλημέρα...