Crappy Christmas...

Έχω υποσχεθεί πως δεν θα γκρινιάξω μέχρι την πρωτοχρονιά αλλά μου είναι όλο και πιο δύσκολο να κρατήσω την υπόσχεση μου.. Τα φετινά Χριστούγεννα ήταν τα χειρότερα που έχω περάσει εδώ και χρόνια... Έμεινα με το αυτοκίνητο την παραμονή μέσα στην μέση του δρόμου με το port baggage φορτωμένο σακούλες από τον Θανόπουλο και περίμενα δύο ώρες την Express Service για να έρθει να το ρυμουλκήσει μέχρι το συνεργείο..  Στην συνέχεια  το ένα τραπέζι κατέληξε σε παντελή αποτυχία με δύο στα δύο φαγητά χάλια  - η κολοκυθόσουπα για την οποία παιδεύτηκα απίστευτα ήταν λιγότερο και απο μέτρια ενώ το ιταλικό παστίτσιο που το έχω κάνει εκατό φορές τέλειο διαλύθηκε μόλις το έκοψα και το φάγαμε με κουτάλια της σούπας- και ελπίζω η πεθερά μου που ήταν καλεσμένη να μην πίστεψε πως το έκανα επίτηδες για να της στην σπάσω... Το ίδιο βράδυ αρρώστησα με 39 πυρετό και αναγκάστηκα να ακυρώσω το τραπέζι που είχα κανονίσει για τις 26 του μηνός... Και κατέληξα να περάσω το τριήμερο στο κρεββάτι και όχι με τον σωστό τρόπο...  Θέλετε κι άλλα? Ε, δεν έχει αλλά αυτά νομίζω πως φτάνουν και περισσεύουν... 

Δεν ξέρω ποιος με μούτζωσε αλλά πραγματικά νοιώθω σαν να με έχει πατήσει οδοστρωτήρας... Και προσπαθώ να αλλάξω mood και να το πάρω αλλιώς γιατί έχω και άλλα δικά μου που δεν είναι της παρούσης - και θα τα καταφέρω ελπίζω in due time - αλλά προς το παρόν το μόνο που θέλω είναι να κουκουλώνομαι από νωρίς με το παπλωματάκι μου και να αφήνω τα όνειρα μου να με ταξιδεύουν...

Κατά τα άλλα, ήπια καφέ με την Δέσποινα και την Doris στο Golden Hall, σήμερα ήρθε και η Τζίτζι, και αύριο πάω κομμωτήριο για ρεκτιφιέ μπας και φτιάξει λίγο το κέφι μου.. Και θα είναι έτοιμο και το gingerbread house που έχω παραγγείλει και θα το φωτογραφήσω για να σας το δείξω γιατί είναι πολύ, πολύ όμορφο... 

Μου αφιέρωσε και ένας φίλος από τα παλιά ένα υπέροχο τραγούδι και με έκανε να χαμογελάσω, δεν έχω καταφέρει ακόμα να δω τον Θοδωρή που ήρθε από το Λονδίνο με τις πίτες μου, μίλησα με τον Πέτρο μετά από καιρό και ένοιωσα τύψεις γιατί χάνομαι από την ζωή ανθρώπων που αγαπάω πάρα πολύ αφήνοντας τα δικά μου να με παρασύρουν,  ο Ζ. με παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο και μου λέει χαζά για να γελάω - τι υπέροχος τρόπος να δείχνεις σε κάποιον πόσο τον αγαπάς και τον νοιάζεσαι-, αύριο έχει τα γενέθλια της η Μαρία, ετοιμάζω το τραπέζι της παραμονής της πρωτοχρονιάς και εύχομαι από μέσα μου να σπάσει η γκαντεμιά και να πάνε όλα σούπερ - θέλω πολύ να περάσουμε υπέροχα και να μπει η καινούρια χρονιά με αγαπημένους ανθρώπους γύρω μου και γέλια και χαρά- τρέχω για τα τελευταία δώρα, και ελπίζω ο Άη Βασίλης να μου φέρει αυτό που του ζήτησα, ένα  και μοναδικό δώρο για φέτος, που το θέλω με όλη την δύναμη της ψυχής μου και περιμένω να δω αν θα έρθει τελικά... Υπάρχει ένα κενό που πρέπει να γεμίσει για να ισορροπήσουν όλα σωστά.. Και σαν γνήσια Πολυάννα, κόντρα σε όσα έγιναν και μου χάλασαν μια γιορτή που την περίμενα σαν ανυπόμονο παιδάκι τόσον καιρό τώρα, και κόντρα στην διάθεση μου που είναι εντελώς αντίθετη με αυτή που θα έπρεπε, ελπίζω πως την τελευταία στιγμή, στην τελευταία στροφή, το σύμπαν θα μου στείλει αυτό που έχει ανάγκη η καρδιά μου για να χαμογελάσει ξανά... Για να δούμε... 

Υ.Γ. Το ξέρω πως τα σημαντικότερα τα έχω.. Υγεία για μένα και τους ανθρώπους που αγαπάω, τον άντρα μου και το παιδί μου δίπλα μου, την μαμά μου, φίλους που με αγαπάνε και με νοιάζονται και μια ζωή με πολύ γέλιο και πολλή συντροφικότητα για τα όμορφα και τα άσχημα... Και δεν παραπονιέμαι, θα ήμουν άδικη και αγνώμων και δεν είμαι τίποτα από τα δύο... Απλά υπάρχει και κάτι ακόμα που μου λείπει.. Και μου λείπει πολύ...

Φιλιά πολλά σε όλους... 

Φωτογραφία αστεία για να φτιάξω λίγο την ατμόσφαιρα, και το τραγουδάκι που λέγαμε.. Το δεύτερο καλύτερο που μου αφιέρωσαν φέτος τα Χριστούγεννα...