47 κλεισμένα...

 (Όπως μου έγραψε η Ελένη που μου έστειλε την φωτογραφία αυτή στο FB μαζί με τις ευχές της, είναι και cow, και cake, και cupcakes...Σωστή!)

47 κλεισμένα... Και είναι από τις λίγες φορές που θυμάμαι τα γενέθλια μου να ξημερώνουν με συννεφιά - συνήθως οι Αλκυονίδες μέρες φέρνουν συνήθως λιακάδα- αλλά δεν πειράζει.. Θα καλύψουν οι άνθρωποι της ζωής μου και οι φίλοι της καρδιάς μου το κενό και θα αναλάβουν να φωτίσουν την σημερινή μέρα με τον δικό τους τρόπο, το ξέρω...

Περνάει γρήγορα ο καιρός πάντως... Σαν σήμερα πριν από 29 χρόνια έκλεινα πίσω μου οριστικά - και με μεγάλο γδούπο-  την πόρτα του σπιτιού στο οποίο μεγάλωσα και ξεκινούσα την δική μου πορεία.. Και συνέβησαν πολλά από τότε, δύσκολα και εύκολα, κάποια από τα οποία όταν τα σκέφτομαι νοιώθω σαν να είναι επεσόδια στα οποία έχει πρωταγωνιστήσει ένας άλλος άνθρωπος, όμως τελικά μια χαρά τα κατάφερα.. Ειδικά για το παιδί που υπήρξα τότε, στην αρχή.. Η σημερινή μέρα όμως δεν είναι για δακρύβρεχτους απολογισμούς, no way.. Ξύπνησα με χαμόγελο μετά από ένα σαββατοκύριακο όμορφο και γεμάτο από ανθρώπους που αγαπώ πολύ, και η εικόνα μου στον καθρέφτη μερικά πρωινά είναι δώρο από μόνη της.. Κάτι το καλό κύτταρο της μαμάς- αλλά και του μπαμπα για να λέμε και του στραβού το δίκιο- κάτι η θαυματουργή κρέμα της Shiseido, δεν δείχνω 47 με τίποτα σας το ορκίζομαι.. Ειδικά μετά από γενικό ρεκτιφιέ και εγώ προνόησα την Παρασκευή να φτιάξω ρίζα, φρύδι και όλα τα σχετικά για να με βρει η σημερινή μέρα  σε όσο καλύτερη κατάσταση γίνεται.. :-)

Και οκ, δεν δείχνω ούτε 17 που νοιώθω - είδατε, μεγαλώνω δυστυχώς, πέρσι τέτοια εποχή ένοιωθα 15- αλλά στην τελική τα χρόνια που μετράνε είναι αυτά της καρδιάς και όχι της ταυτότητας.. Και έτσι, με ηθικό ακμαίο και την Πολυάννα μέσα μου να με στηρίζει στα δύσκολα και να απογειώνει τα εύκολα, λέω να περπατήσω και αυτή την χρονιά με χάρη και με στυλ.. :-) Και με τους ανθρώπους που αγαπάω πάντα δίπλα μου, να με εμψυχώνουν, να με εκπλήσσουν, να με στηρίζουν και να με κάνουν να νοιώθω πρικγίπησσα.. Και θα αρχίσω να σκέφτομαι σοβαρά βέβαια και την προοπτική να αρχίσω να γυρίζω το κοντέρ προς τα πίσω σιγά σιγά και του χρόνου να γιορτάσω τα 46, τόσες το κάνουν γιατί να μην ακολουθήσω το trend? Οπότε αυτή η ανάρτηση- τεκμήριο μπορεί κάποια στιγμή να αυτοκαταστραφεί..:-))) Καλημέρα, καλή μας εβδομάδα και πολλά, πολλά φιλιά..

Υ.Γ. Πήρα και τα πρώτα δώρα από προχτές, λατρεύω να ανοίγω κουτιά και σακούλες, το παραδέχομαι.. Την νεκροκεφαλή- ματάκι της Λιάνας την φοράω ήδη ( απλά σήμερα θα την περάσω σε μια ασημένια αλυσίδα που νομίζω πως θα της πηγαίνει καλύτερα), ο Ζ, ξεπερνώντας τον εαυτό του σε χιούμορ μου έστειλε τα πιο όμορφα εργαλεία κηπουρικής ever - για να παίζω στην Φάρμα μου όπως μου είπε ξεκαρδισμένος- και έπεται συνέχεια.. Κάποτε έλεγα πως τα καλύτερα δώρα είναι αυτά που έρχονται αμπαλαρισμένα μέσα σε πορτοκαλί ή γαλάζια κουτιά ή μαύρες σακούλες με άσπρα γράμματα..:-) Δεν θα με χαλάσει κάτι σχετικό φυσικά - άλλωστε ο αγαπημένος μου φροντίζει πάντα να με εφοδιάζει με τις ωραιότερες τσάντες ever γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα και την μικρή μου αδυναμία και το γούστο μου- όμως όπως πάντα, το καλύτερο δώρο ήταν η σφιχτή αγκαλιά του Άρι εχτές το βράδυ.. "Σε λατρεύω" μου είπε και εγώ έλιωσα... Και το φιλί του Μάνου φυσικά, από τα 29 χρόνια που πέρασαν τα σχεδόν 21 τα έχουμε περάσει μαζί και αυτό είναι από μόνο του μια τεράστια υπέρβαση και για τους δυο μας.. Και μια δήλωση αγάπης που ανανεώνεται κάθε τόσο, με τον δικό της, εξαιρετικά ευέλικτο και ανθεκτικό τρόπο..

Γι' αυτό, γι' αυτά που έχω στην ζωή μου και είναι τα πιο σημαντικά, γι΄αυτά που πέρασαν και ήταν breath taking στην μεγαλύτερη πλειοψηφία τους, και γι' αυτά που θα έρθουν που είμαι σίγουρη πως θα είναι τα καλύτερα, το μόνο που θέλω να ζητήσω από το σύμπαν είναι να έχουμε υγεία.. Και από τους ανθρώπους (μου) να με αντέχουν, να με ανέχονται, να μ' αγαπάνε και να μου το δείχνουν.. Και αυτό θα είναι πάντα το καλύτερο και το πιο ακριβό δώρο..

UPDATE: Και να που ήρθε και η μαυρόασπρη σακούλα!!! Δεν θα εκλάβω το κλασσικό της επιλογής του αγαπημένου μου σαν υπονοούμενο πως θέλει να μεγαλώσω και να γίνω πιο "κιουρία", θα προτιμήσω να το δω σαν ένα δώρο με την προοπτική να κρατήσει σε βάθος χρόνου, όπως η σχέση μας..:-))

Υ.Γ.2 Και με την ευκαιρία έχω και μια απορία... Εσείς ανεβάζετε φωτογραφίες κανονικά στα blogs σας? Γιατί εμένα τις κανονικές με την υψηλή ανάλυση δεν μου τις φορτώνει και αναγκάζομαι να τις ανεβάζω πρώτα στο FB, να τις κάνω save από εκεί, και μετά να τις ανεβάζω εδώ... :-(