Έρωτας είναι θαρρώ...

Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να κοιμηθώ νωρίς.. Είμαι ξενυχτισμένη από χτες, κουρασμένη, και ήδη έναν χρόνο μεγαλύτερη... Κανονικά θα έπρεπε να είμαι λοιπόν ήδη κουκουλωμένη με το αφράτο μου πάπλωμα αλλά σιγά μην κάνω εγώ κάτι κανονικά... Ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον.. Και έτσι τώρα είμαι εδώ και γράφω και μετά... Μετά θα δούμε...

Η χρονιά πάντως μπήκε περίφημα... Με αγαπημένους ανθρώπους και ατμόσφαιρα γιορτής,  με νόστιμα φαγητά και σαμπάνιες να δίνουν τον τόνο,  με μουσικές, με γέλια και φιλιά στην αλλαγή του χρόνου, με μια τεράστια αγκαλιά από τον Άρι και τον Μάνο, με μηνύματα απο φίλους καρδιάς και με τις παραδόσεις να κρατιούνται τελικά γερά σε κάθε - more unexpected than ever - επίπεδο... :-) 

Καλό μεσημέρι που κατάφερα να ξυπνήσω τελικά, χάζεψα για λίγο την εικόνα μου κάτω από το λάθος φως ενός καθρέφτη που παρόλα αυτά με έδειχνε πιο φρέσκια και λαμπερή από ποτέ και αποφάσισα πως ο χρόνος μου φέρεται με μεγάλη αγάπη και ευγένεια, πολύ περισσότερη απ΄αυτή με την οποία φέρομαι εγώ στον εαυτό μου... Και πως τελικά, αν είναι να κάνω μια καινούρια αρχή, σε μια καινούρια πόλη, με καινούριες συνθήκες, ίσως είναι ώρα να ανασύρω από το χρονοντούλαπο τα παλιά μου ατού... Δεν είμαι λάτρης της εικόνας των ανθρώπων, λειτουργώ περισσότερο με το ένστικτο και το συναίσθημα, παρόλα αυτά όμως ξέρω να ποντάρω στα σωστά αλογάκια στις κούρσες της ζωής και φέτος ο παλιός λαμπερός και "άτρωτος" εαυτός μου νομίζω πως θα μπορούσε να μου φανεί πολύ χρήσιμος... Έτσι πιστεύω και προς τα εκεί θα κινηθώ.. Αν έμαθα κάτι άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια αυτογνωσίας και Χοϊμέ είναι να κάνω αυτό που απαιτεί κάθε φορά η περίσταση.. Και μερικές φορές οι περιστάσεις μας οδηγούν σε μονοπάτια πατημένα από παλιά, έστω και αν φτάνουμε σ΄αυτά μέσα από καινούριες διαδρομές... 

Κάποιες φορές είναι δύσκολο να γράφω πια αυτά που θέλω ακριβώς όπως τα νοιώθω ή τα σκέφτομαι, γιατί το blog το διαβάζουν πολλοί άνθρωποι που με ξέρουν καλά -μαζί και ο Μάνος με τον Άρι - όμως η αλήθεια είναι πως ειδικά αυτοί οι δύο ξέρουν καλύτερα από τον καθένα όχι μόνο τι πρέπει να περιμένουν από μένα αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζω τα πράγματα γενικότερα και έτσι παρεξηγούν ή παρεξηγούνται λιγότερο από τον οποιονδήποτε.. Φαντάζομαι πως είναι δύσκολο να ζει κάποιος μαζί μου ειδικά μια ολόκληρη ζωή... Γιατί είμαι κυκλοθυμική και κουράζομαι εύκολα, γιατί θέλω να μου κάνουν τα χατήρια και δοκιμάζω τα νεύρα και τη υπομονή των ανθρώπων που αγαπάω συχνά, γιατί αρνούμαι να μεγαλώσω και απαιτώ χώρο και χρόνο για τον εαυτό μου, γιατί  είμαι παρορμητική και απερίσκεπτη, γιατί σιχαίνομαι τις παραδοσιακές οικογενειακές δομές και οτιδήποτε μου θυμίζει έστω και αμυδρά την έννοια της οποιασδήποτε δέσμευσης, γιατί έχω ανάγκη να είμαι το κέντρο του σύμπαντος, γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να νοιώθω - και να είμαι - ελεύθερη, και γιατί όσο όταν είμαι καλή είμαι καλή άλλο τόσο  όταν είμαι κακιά είμαι ένα τέρας... Έτσι για να λέω και τα άσχημα μου, μην σας κάνω μόνο την καλή, την γλυκούλα και την αισιόδοξη.. :-)

Όχι πως δεν έχω και τα προτερήματα μου, εννοείται πως κάτι θα κάνω και εγώ για να διατηρώ τόσους ανθρώπους γύρω μου τόσα χρόνια, αλλά ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα πως άλλος άντρας από τον Μάνο δεν θα με άντεχε.. Και πως  και εκείνος με αντέχει κυρίως γιατί έχει τεράστια εμπιστοσύνη στον εαυτό του και ξέρει πως όπου και να πάω και ότι και αν κάνω, μετά από λίγο θα γυρίσω (ή θα με στείλουν) πίσω  τρέχοντας... :-) Γιατί τον αγαπάω τελείως προφανώς, αλλά και γιατί μέχρι σήμερα παραμένει ο πιο έξυπνος, γοητευτικός και με συγκλονιστικό χιούμορ άντρας που ξέρω.. Και ο μόνος που μαζί του περνάω καταπληκτικά ακόμα και μετά από είκοσι χρόνια...

Κάποτε με είχαν ρωτήσει μέσα από αυτό εδώ το blog τι ερωτεύομαι.. Δεν θυμάμαι τι είχα απαντήσει τότε, ανάλογα με τις εποχές ερωτεύομαι διαφορετικά πράγματα νομίζω, πάντως μπορώ να σας πω με σιγουριά πως για μένα το πιο intriguing πράγμα σε έναν άντρα είναι το μυαλό του... Και ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να με χειριστεί χωρίς να με καταπιέσει και χωρίς να με περιορίσει έτσι ώστε να νοιώθω πως η πόρτα μένει πάντα ανοιχτή απλά εγώ επιλέγω να μην την περάσω γιατί εδώ που είμαι έχω ακριβώς αυτό που θέλω.. 

Και ναι, εννοείται πως και η εμφάνιση παίζει τεράστιο ρόλο, δεν θα παραστήσω την χαζή ξανθιά που δηλώνει πως στους άντρες βλέπει πρώτα το μυαλό, αλλά όσο τέλειο και αν είναι το six pack, από μόνο του δεν μπορεί να στηρίξει ένα ολόκληρο οικοδόμημα... Όπως και το σεξ, όσο καλό και αν είναι... Έρχεται πάντα, με μαθηματική ακρίβεια εκείνο το πρωί που ξυπνάς και αρχίζεις να αναρωτιέσαι πως ακριβώς μπορείς να διακτινιστείς από το κρεβάτι χωρίς να χρειαστεί να δώσεις εξηγήσεις που δεν έχεις και που βαριέσαι θανάσιμα να ψάξεις να βρεις... Και παρόλο που έχω φίλες που δηλώνουν πως ο έρωτας τούς κρατάει μια ζωή, και τις ζηλεύω θανάσιμα γι΄αυτό, εμένα ο έρωτας μού κρατούσε πάντα λίγο.. Ειδικά αν εμπεριείχε και συμβίωση.. Δυο χρόνια max και αυτά σπάταλα, έτσι για να είμαι μέσα στο πνεύμα των γιορτών... Πολύ νωρίτερα συνήθως, και αυτό μπορεί να είναι αφύσικο και συναισθηματική αναπηρία - τι να σας πω-  αλλά αφού είναι έτσι τι να κάνω?

Ίσως γι΄αυτό, παρόλο που λατρεύω την αδρεναλίνη και αυτές τις πεταλούδες στο στομάχι που φτερουγίζουν στην σκέψη ή την όψη ενός καινούριου μεγάλου έρωτα, από πιτσιρίκα ακόμα παρέμενα ψύχραιμη κατά βάθος... Και μόλις περνούσε το πρώτο λατρεμένο στάδιο του φλέρτ και ερχόταν η ώρα του δια ταύτα, σαν να πατούσα έναν διακόπτη, άρχιζα να ακούω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το χρονόμετρο να δουλεύει.. Και να μετράει ανάποδα... Και φυσικά έχασα την μπάλα στην διαδρομή, εννοείται αυτό, και μάλιστα όποτε την έχασα την έχασα τελείως και έπεσα στα πατώματα και το ευχαριστήθηκα μέσα από τα βάθη της ψυχής μου, αλλά αυτό έγινε μετρημένες φορές και γι΄αυτό έχει και αξία... Και την τελευταία φορά που ήταν και η χαριστική, έμεινα στα πατώματα  -μπαμ και κάτω κανονικά - και παραμένω ακόμα γονατιστή επί της ουσίας... Γιατί είπαμε.. Αν ο άλλος έχει την δύναμη να σου πηδάει πρώτα το μυαλό και μετά τα υπόλοιπα, έχει και την δυνατότητα να σε κρατήσει "σκυφτή " για πολύ καιρό.. Και μάλιστα να το χαίρεσαι κι από πάνω, για πολλούς, διαφορετικούς λόγους..:-)

Να κάνω εδώ μια μικρή παρένθεση και να πω ότι ειδκά στον έρωτα δεν το θεωρώ καθόλου κακό να παραδέχεσαι ήττες... Ο εγωισμός είναι έτσι κι αλλιώς ένα μεγάλο βαρύδι σε κάθε είδους σχέσεις, ας τον αφήνουμε τουλάχιστον έξω απο τα κρεβάτια και τις αγάπες μας... Αν είμαι ερωτευμένη με κάποιον όσο και όπως πρέπει, δεν με πειράζει καθόλου ούτε να του το δείξω, ούτε να του το πω, ούτε να του το γράψω.. Ούτε να φερθώ αναλόγως όταν χρειαστεί.. Και έρωτας χωρίς δράματα, χωρίς εντάσεις, χωρίς πάθος και χωρίς πυροτεχνήματα είναι σαν να κάνεις ποδήλατο με βοηθητικές.. Και στην τελική, αυτός που μπορεί να με κάνει να παραδώσω γη και ύδωρ και να γυρίζω γύρω από την φλόγα του αδιαφορώντας για το αν θα καώ ή όχι, δικαιούται να του αναγνωρίσω τα αυτονόητα, έτσι δεν είναι? Οι τακτικές και τα παιχνίδια είναι σαν τα βοηθήματα στο σεξ... Κρατάνε το ενδιαφέρον όταν δεν μπορεί να κρατηθεί από μόνο του.. Όταν το πάθος είναι στο pick του και τον θέλεις τον άλλον σαν τρελή, και σε θέλει και εκείνος το ίδιο, σπάνια θα ανασύρει κάποιος από τους δύο τον δονητή ή το gadget από το συρτάρι του κομοδίνου.. Συνεπώς, όταν βρείτε κάποιον που έχει την ικανόητητα και την δύναμη να σας κάνει να χάσετε την μπάλα, αφεθείτε και απολαύστε το... Και παραδεχτείτε το επίσης.. Κανένας άντρας που να είναι πραγματικά ικανός να συγκλονήσει μια γυναίκα δεν θα θεωρήσει αδυναμία την  "άνευ όρων" παράδοση της.. Τρόπαιο θα είναι και μάλιστα από αυτά που κανείς δεν θα αφήσει εύκολα για να πάει παρακάτω.. Και στο φινάλε, ένα παιχνίδι είναι όλο αυτό που μέσα στο μυαλό μας ξεκινάει και εκεί τελειώνει... Και τα παιχνίδια είναι για να τα απολαμβάνουμε all the way.. Και ειδικά όταν η ζωή μας φέρνει στον δρόμο μας ιδανικούς συμπαίκτες...

 

Τώρα πως φτάσαμε εδώ θα σας γελάσω, εγώ άλλο ξεκίνησα να γράφω αλλά μια που καταλήξαμε στους έρωτες  θα το αφήσω το υπόλοιπο για άλλη φορά... Ας ξεκινήσει η χρονιά ψυχαναλυτικά, εξομολογητικά, και αποδίδοντας αυτά που πρέπει, εκεί που πρέπει.. 

Καληνύχτα, καλημέρα - ότι είναι όταν θα διαβάζετε - και τώρα που το σκέφτομαι, ο λόγος αυτού του ποστ είναι απλός... Ο έρωτας είναι ο τελειότερος τρόπος για να μπει ο καινούριος χρόνος.. Είτε τον ζούμε, είτε απλά τον συζητάμε, είναι καλύτερα από το να μην ασχολούμαστε καθόλου... Φιλιά πολλά... 

Υ.Γ. Το τραγούδι αυτό είναι απο τα ερωτικότερα ever, τουλάχιστον για μένα, για λόγους που δεν είναι της παρούσης.. Και ο Μαζωνάκης με αυτή την μαγική βραχνάδα στην φωνή το λέει εκπληκτικά.. Enjoy...