Τρέχω, τρέχεις, τρέχει....

Ο μήνας, άρα και ο χρόνος, μπήκε με συνδυασμό.. Τρέξιμο και πείνα.. Έχω απίστευτες δουλειές και συζητήσεις πράγμα ήδη απολύτως έξω από τις συνήθειες μου, όλη μέρα πίνω καφέδες, κάνω πλάνα και κουβεντιάζω - the Greek way of doing business- και στα ενδιάμεσα ρίχνω και ένα σούπερ μάρκετ- καθαριστήριο έτσι για να μην ξεχνιόμαστε..  Ταυτοχρόνως, πεινάω.. Οκ, δεν λιμοκτονώ γιατί η αποτοξίνωση όπως σας ενημέρωσα μας άφησε νωρίς, αλλά δεν τρώω και κανονικά - τουτέστιν δεν έχει τηγανιτά, ψωμιά και σάλτσες που αποτελούν το κύριο μέρος της διατροφής μου συνήθως- με αποτέλεσμα να κοιτάζω περίλυπη τις λιχουδιές να περνάνε γύρω μου και προς το παρόν να μην τις αγγίζω.. Να φανταστείτε σήμερα πήγα στον Θανόπουλο και ψώνισα μόνο μπιφτέκια, λαχανικά, παξιμάδια και γάλα.. Με τρεις μίζερες σακουλίτσες έφυγα, αναπολώντας τις μέρες που το καρότσι μου γέμιζε με panetone, σοκολάτες, κίτρινα τυριά, αφράτα ψωμάκια,  και τα λοιπά πεντανόστιμα... (Ναι, το ξέρω πως είναι μόνο η δεύτερη μέρα διαίτας αλλά έτσι δραματικό το έχω στο μυαλό μου, έτσι σας το μεταφέρω..)

Επίσης με έχει πιάσει μια τρελή διάθεση να ξεστολίσω τα πάντα (και όπως είδατε έκανα την αρχή με το blog), πέρασαν τα Χριστούγεννα και τώρα θέλω να πάω τρέχοντας στην επόμενη φάση - τώρα όμως, ακαριαία -  και το βλέπω το δέντρο με τα φωτάκια του και θέλω να το σουτάρω από την βεράντα κατευθείαν στον κάδο.. Δεν θα το κάνω φυσικά, το αγαπώ το δέντρο μου και όλα τα υπέροχα στολίδια του που τα έχω μαζέψει ένα ένα, αλλά τώρα μου πέρασε το Christmas mood και μπορεί να το πάρει κάποιος παρακαλώ και να το στείλει στον αγύριστο? Ή όχι στον αγύριστο γιατί του χρόνου θα μου ξανάρθει η όρεξη και θα το θέλω σαν δαιμονισμένη, αλλά κάπου μακριά να μην το βλέπω και ανάβουν τα δικά μου τα λαμπάκια? (Ειδικά όταν σκέφτομαι πως πρέπει να το ξεστολίσω εγώ, με τα χεράκια μου..) Ευχαριστώ πολύ...
Την εναλλακτική του να το κρατήσω στολισμένο όλο τον χρόνο σαν installation μέσα στο σαλόνι την σκέφτομαι πολύ σοβαρά επίσης.. Με αυτή την λογική, το Πάσχα μπορώ να του κρεμάσω αυγά και λαμπάδες.. 

Άλλο φλέγον θέμα που με απασχολεί στα ενδιάμεσα του δημιουργικού πανικού που ζω είναι το Foursquare.. Ένα application για το I phone που το συνδέεις με τον λογαριασμό σου του Facebook και όταν πας κάπου - και αν θέλεις φυσικά, όχι με το έτσι θέλω- σου βγάζει έναν χάρτη με ένα σημαιάκι στο News Feed που λέει " η Εύη μόλις μπήκε στο Ivy" ας πούμε.. Ας πούμε, γιατί εμένα ούτε σημαιάκι μου βγάζει ούτε τίποτα.. Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, τίποτα αυτό.. Τι έχω μπει στα settings - και τα δικά του και του FB-  τι έχω κάνει log in log out παντού - μόνο ευχέλαιο δεν έκανα ακόμα-  αυτό το σκασμένο αρνείται κατηγορηματικά να συνεργαστεί.. Και δεν είναι που έχω καμιά τρελή πρεμούρα να δίνω λογαριασμό για το που πάω και τι κάνω - κάθε άλλο παρά -  είναι που είμαι αυτός ο απαίσιος τύπος ανθρώπου που άμα του κολήσει κάτι τον πιάνει λύσσα μέχρι να γίνει.. Θέλω σημαιάκια λέμε και θα τα αποκτήσω ακόμα και αν χρειαστεί να τα καρφώσω εγώ η ίδια προσωπικά στο μέτωπο εκείνου που ανακάλυψε το Foursquare... ( Να μην ανοίξω εδώ και την συζήτηση για το Places του FB που ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν..)

Γενικά όπως ίσως διακρίνετε μέσα και πίσω από τις λέξεις, είμαι λίγο στην τσίτα αλλά με την καλή έννοια νομίζω.. Και έχω και τα κέφια μου - μιλάμε για τρελά κέφια όμως-  πράγμα που είναι πάρα πολύ καλό γιατί γενικά μιλώντας, πιο λογικό θα ήταν να βρίσκομαι σε κρίση πανικού σε αυτή την φάση της ζωής μου... Ένας πιο κανονικός άνθρωπος θα το έβρισκε μάλλον δύσκολο αυτό που ετοιμαζόμαστε να κάνουμε... Να αφήσουμε μια ζωή πάρα πολύ καλά φτιαγμένη και ρολαρισμένη και να ξεκινήσουμε μια εντελώς καινούρια και μάλιστα με τον δύσκολο τρόπο, γιατί με την κοινή παράνοια που μας δέρνει (και μας δένει) μόνο έτσι θα το ευχαριστηθούμε πραγματικά..  Εγώ που δεν είμαι απολύτως κανονικός άνθρωπος λοιπόν, το βρίσκω μια υπέροχη περιπέτεια όλο αυτό... Νοιώθω σαν να ξαναγυρίζω πίσω στα 20 κάτι μου, σαν να μηδενίζω όλα τα κοντέρ και σαν να μου δίνει η ζωή μια καινούρια ευκαιρία που πρέπει και θέλω να την ζήσω με όλη μου την ψυχή... Και με αυτή την προοπτική - και μαζί όλο το planning που πρέπει να γίνει- ίππταμαι σαν hovercraft... :-)

Τέλος πάντων γι' αυτά έχουμε καιρό να μιλήσουμε αργότερα, όταν θα είναι πραγματικά η ώρα.. Προς το παρόν πάω να οργανώσω το βραδινό μας, που θα είναι από μια μεγάλη σαλάτα με κοτόπουλο, παρμεζάνα και light dressing ( αν και εμένα τώρα που το καλοσκέφτομαι θα μου άρεσε περισσότερο ένας ντάκος), και αν βρεθεί κάποιος καλός άνθρωπος να μου λύσει το πρόβλημα μου με τα σημαιάκια θα τον αγαπώ πολύ και βαθιά μέχρι να έρθει το επόμενο application που θα μου πάρει τα μυαλά ή που θα με κάνει να χρειαστώ έναν άλλο σωτήρα..:-)))

Φιλιά πολλά και καληνύχτα.. Και καλημέρα στους αυριανούς γιατί αυτόν τον καιρό τα ποστάκια μου θα τα ανεβάζω όποτε βρίσκω χρόνο...

UPDATE: Είστε φοβερά παιδιά όμως..:-) Πρώτα η Πόπη με το μέηλ της με ξεστράβωσε ελαφρώς και μετά ήρθε στο καπάκι ο Νάσος που με ένα τηλεφώνημα τα ρύθμισε όλα απολύτως.. Ακόμα και εγώ η κατάξανθη ακολούθησα τις οδηγίες του και ω του θαύματος, τώρα έχω και τα σημαιάκια μου και τα όλα μου... Και όχι, δεν έχω πάει σήμερα στο Ivy σαράντα φορές απλά είναι κοντά στο σπίτι μου και το χρησιμοποίησα σαν test to many times  και μετά από όλα αυτά, μπορώ να πάω να κοιμηθώ ευχαριστημένη...