Άννα....

"Άνοιξε την πόρτα της βεράντας και βγήκε έξω.. Η Χώρα απλωνόταν στα πόδια της κατάφωτη, και το φεγγάρι καθρεφτιζόταν πανέμορφο στα μαύρα νερά της θάλασσας που ήταν απρόσμενα ήρεμη τις τελευταίες εκείνες μέρες του Ιουλίου... "Μαγικό σκηνικό" σκέφτηκε, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσε ούτε να το απολαύσει ούτε να το εκτιμήσει.. Το μυαλό της ταξίδευε αλλού... Ή μάλλον ήταν παγιδευμένο αλλού, αυτός ήταν ο ακριβής όρος.. Ζύγισε στο χέρι της το κινητό της και ξεκίνησε να του γράφει ένα μήνυμα.. "Love you, miss you", ένα κομμάτι από τον δικό τους προσωπικό κώδικα, αλλά το μετάνοιωσε και το ακύρωσε πριν πατήσει το send... 

Είχε μια τρελή διάθεση να πετάξει το κινητό από την βεράντα κατευθείαν στο πουθενά, και ταυτόχρονα είχε μια ακόμα πιο τρελή - σχεδόν απεγνωσμένη-  λαχτάρα να του μιλήσει.. "Που είναι ο μαλάκας?" αναρωτήθηκε από μέσα της όλο θυμό, "γιατί δεν με παίρνει, γιατί δεν του λείπω?" Η απάντηση ήταν απλή, δεν έπαιρνε γιατί προφανώς περίμενε να τον αναζητήσει εκείνη όπως είχε κάνει τόσες φορές, όπως έκανε κάποτε all the time.. Ήταν ένα ακόμα παιχνιδάκι που έπαιζαν τότε μαζί, όταν εκείνος χανόταν κάθε τόσο και εκείνη έψαχνε να τον βρει, και το έπαιζαν καλά και οι δύο... Τι καλά, άψογα.. Μόνο που στην διαδρομή εκείνη έπαψε να θυμάται με ακρίβεια πότε είχαν συμφωνήσει αυτούς τους όρους που την θύμωναν και την απογοήτευαν όλο και συχνότερα .. Έπαψε να θυμάται πότε το μαγικό πινγκ πονγκ που έπαιζαν κάποτε σαν πρωταθλητές αιχμαλωτίζοντας ο ένας το μυαλό του άλλου έπαψε να είναι ενδιαφέρον και ξεσηκωτικό και έγινε μια μάχη δύναμης και υποταγής.. Και το χειρότερο? Έπαψε να θυμάται γιατί είχε αποφασίσει να υποταχτεί εκείνη και μάλιστα τόσο εύκολα.. Ή μάλλον αυτό το θυμόταν αλλά προτιμούσε να το ξεχνάει, της φαινόταν πολύ πιο βολικό..

Μπήκε μέσα στο σπίτι και άναψε τα φώτα της κουζίνας.. Έβγαλε την βότκα από την κατάψυξη και γέμισε ένα ποτήρι, άναψε ένα τσιγάρο και ξαναγύρισε στην βεράντα αναστενάζοντας βαθιά.. Ήταν θλιβερό θέαμα για τον ίδιο της τον εαυτό, να κάθεται έτσι μόνη της και να μελαγχολεί σε ένα νησί που παλόταν από μουσικές, χορούς και έρωτα σε κάθε του γωνιά.. "Θλιβερή αλήθεια" σκέφτηκε, και θύμωσε ακόμα πιο πολύ.. Με τον εαυτό της.. Κουλουριάστηκε σε μια από τις αναπαυτικές ξαπλώστρες δίπλα στην πισίνα και κοίταξε τον ουρανό.. Χιλιάδες αστέρια, ένα απίστευτο θέαμα για τα μάτια της μόνο... 

Τα έκλεισε και ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, πολύ καιρό πριν, σε μια άλλη βεράντα, πάλι με θέα θάλασσα αλλά στο Σούνιο.. Τότε που είχε κουλουριαστεί πάλι σε μια πολυθρόνα και χάζευε το ηλιοβασίλεμα και εκείνος ήταν δίπλα της... Τότε που όλα ήταν ακόμα στην αρχή και το παιχνίδι διαμορφωνόταν, μαζί με τις ισορροπίες τους.. Είχε σηκωθεί και είχε καθίσει ακόμα πιο κοντά της τότε, και το σύμπαν ξαφνικά σταμάτησε να κινείται, ο κόσμος γύρω τους χάθηκε και έμειναν οι δυο τους.. Σε μια βεράντα με θέα μαγική, με έναν έρωτα που ξεκίναγε και τους έκανε ήδη να χάνονται στην δίνη του, και με όλο τον χρόνο δικό τους.. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν... Είχαν δώσει πολλά ραντεβού στην ίδια βεράντα στην συνέχεια αλλά δεν κράτησαν ποτέ κανένα.. Και τόσο καιρό αργότερα - τόσον καιρό και τόσα πράγματα μετά -  εκείνη κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια της ταξίδευε πάντα εκεί.. Σε εκείνη την βεράντα, εκείνο το ηλιοβασίλεμα, εκείνη την στιγμή που σταμάτησε το σύμπαν και όταν ξαναξεκίνησε ήταν όλα αλλιώς... 

Αν ήθελε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της εκείνο το βράδυ είχε υποψιαστεί τι θα συνέβαινε αλλά είχε αρνηθεί να το πιστέψει..  Ένοιωθε τόσο δυνατή τότε, τόσο γεμάτη από ζωή, από έρωτα, από προσμονή, από ενθουσιασμό, που όλα της έμοιαζαν απλά και εύκολα.. Και πίστεψε - πραγματικά το πίστεψε η ανόητη- πως θα μπορούσε να τον κουμαντάρει όπως και τόσους άλλους στο παρελθόν, με την ίδια άνεση και με την ίδια τύχη... Λάθος της.. Γρήγορα είχε συνειδητοποιήσει πως αυτός ο άντρας δεν ήταν σαν τους άλλους, τουλάχιστον όχι για εκείνη, και όσο περνούσε ο καιρός και τον ερωτευόταν όλο πιο παθιασμένα, τόσο εγκατέλειπε ένα ένα τα όπλα της και μάλιστα χωρίς καν να πολεμήσει... Του παραδόθηκε αμαχητί και το χάρηκε όσο τίποτα, την γοήτευε απίστευτα η ιδέα του να αφήσει έναν άντρα - αυτόν τον άντρα- να την κατακτήσει μέχρι εκεί που δεν είχε μπορέσει μέχρι τότε άλλος κανείς.. Της είχε φανεί πράξη αγάπης και θάρρους το να ανοίξει τις πόρτες της καρδιάς και της ζωής της διάπλατες σε έναν έρωτα και μετά σε μια αγάπη χωρίς δίχτυα ασφαλείας και χωρίς στεγανά.. Και για να του το αποδείξει, το πόσο πολλά σήμαινε για εκείνη και το πόσο τον ήθελε στην ζωή της, άρχισε να υποχωρεί..

Άρχισε να αλλάζει, πρώτα ρόλο, μετά κατεύθυνση, στην συνέχεια προτεραιότητες...Άρχισε να ταιράζει την ζωή της στην δική του,  να συγχρονίζει τις ώρες της με τις δικές του, να  μικραίνει αυτό που ήταν στ΄αλήθεια για να το βολέψει στον ελάχιστο χώρο που υπήρχε για εκείνη, να φτηναίνει τα θέλω της για να μην του δημιουργεί τύχεις και ενοχές.. Έγινε αυτό που ήθελε εκείνος, ή μάλλον έτσι νόμιζε γιατί τελικά κατάφερε απλά να γίνει κάτι που δεν του άρεσε.. Και ακόμα χειρότερα, κάτι που δεν άρεσε ούτε στην ίδια... 

Σιγά σιγά χάθηκαν.. Ο έρωτας έγινε παγίδα και η αγάπη που τους ένωνε δεν έμοιαζε αρκετή για να τους κρατήσει μαζί.. Και εκεί που κάποτε γελούσαν και μοιράζονταν μόνο χαρά και όνειρα, βρέθηκαν να θυμώνουν απίστευτα ο ένας με τον άλλον, να πληγώνουν και να πληγώνονται, και μετά να βαριούνται.. Το τέλος τους βρήκε και τους δυο πικραμένους, προδωμένους και απογοητευμένους, τον καθένα για τους δικούς του λόγους.. Είχαν φροντίσει και οι δυό να κάψουν όλες τις γέφυρες , να φάνε τις σάρκες τους σαν πεινασμένα αγρίμια, και να κλείσουν όλες τις πόρτες.. "Η αγάπη αντέχει ακόμα και από μακριά" είχαν συμφωνήσει σε ένα ρεσιτάλ επίδειξης δύναμης και έτσι, τόσο απλά, είχαν θυσιάσει όσα ένοιωθαν και όσα τους ένωναν στον βωμό του εγωισμού τους που είχε σταθεί πιο δυνατός.. 

Και τώρα, εκείνος ήταν χαμένος ποιος ξέρει που και εκείνη ήταν εκεί, στο πιο αγαπημένο της μέρος στον κόσμο, στο βασίλειο της.. Εκεί που ήταν η αδιαφιλονίκητη πριγκίπισσα, η αγαπημένη όλων, το χρυσό κορίτσι που είχε πρόσβαση παντού και που όλοι έσπευδαν να του κάνουν τα χατήρια.. Και περνούσε υπέροχα συνήθως στο νησί της, όπως και στην πόλη της άλλωστε, με την ζωή που είχε διαλέξει τελικά και τους ανθρώπους που εμπιστευόταν και που ανάμεσα τους ένοιωθε ασφαλής και αγαπημένη, και τους έρωτες που ήταν εύκολοι και κρατούσαν όσο έπρεπε.. Λίγο.. 

Όμως  έρχονταν και κάτι βράδια σαν κι αυτό που ένοιωθε περισσότερο σαν κολοκύθα.. Με το μυαλό παγιδευμένο στο παρελθόν και την αλήθεια να την κοιτάζει κατάματα και να την κάνει να δακρύζει.. Από φόβο γι΄ αυτά που ένοιωθε και δεν παραδεχόταν ούτε στον εαυτό της, και από θυμό γι΄αυτά που άφησε να χαθούν...

Ο ήχος του κινητού της την έκανε να τιναχτεί απότομα..  Η ένδειξη "1 νέο μήνυμα " αναβόσβυνε στην οθόνη και το άνοιξε με την καρδιά της να χτυπάει τόσο δυνατά που μπορούσε να την ακούσει.. Η απογοήτευση την έκανε να δακρύσει.. Ήταν από τον Μ.  Κάθε άλλη γυναίκα στην θέση της θα έκανε πάρτυ.. Ο Μ. ήταν όμορφος, διάσημος, έξυπνος, σέξυ.. Και γαμούσε συγκλονιστικά, το ήξερε από πρώτο χέρι αυτό.. " Κατέβα μωρό μου επιτέλους γιατί θα έρθω εγώ εκεί" της έγραφε και κάποτε θα του είχε πει να έρθει τρέχοντας, ποιος ο λόγος να τον κυκλοφορήσει στην πόλη όταν μπορούσε να τον έχει όλη την νύχτα δικό της να την απογειώνει με τον τρόπο που μόνο εκείνος ήξερε.. Είχε κρατήσει χρόνια η χημεία τους και αυτή η "σχέση" που ήταν όλο πήγαινε - έλα, με διαρκείς χωρισμούς και επανασυνδέσεις και στο ενδιάμεσο επικές συμφιλιώσεις πάνω σε ένα κρεββάτι.. Ή κάτω από αυτό.. Ταίριαζαν τα βίτσια τους, έτσι του άρεσε να λέει και είχε δίκιο.. Γι' αυτό και δεν κατάφερναν να μείνουν χώρια για καιρό, τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστεί εκείνος που άλλαξε την κοσμοθεωρία της με δυο κινήσεις.. Τσεκ, ματ.... 

Με το που τον γνώρισε και κόλλησε,  δεν ήθελε τίποτα πια από τον Μ. Το σεξ της φαινόταν ανούσιο, πηδιόταν μαζί του και σκεφτόταν τον άλλο και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί.. Το κατάλαβε και εκείνος και έφριξε, του φαινόταν αδιανόητο πως ένας άσχετος από το πουθενά - έτσι τον βόλευε να τον έχει στο μυαλό του- είχε καταφέρει να του χαλάσει ισορροπίες που είχαν περάσει χρόνια για να φτιαχτούν.. Τσακώθηκαν, έπαψαν να μιλάνε και πέρασαν μήνες μέχρι που έπεσαν μούρη με μούρη σε ένα μαγαζί και έσπασε ο πάγος... Και άρχισαν να μιλάνε ξανά και να ανταλάσσουν χαζά μηνύματα αλλά τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο και το ήξεραν και οι δύο.. 

Σηκώθηκε από την ξαπλώστρα, μπήκε μέσα, έσβυσε τα φώτα και κάθισε στο κρεββάτι της.. Οι φωτινοί δείκτες του ρολογιού στο κομοδίνο έδειχναν 1. Κάτω στην πόλη η νύχτα μόλις άρχιζε.. Για εκείνη όμως αυτή η νύχτα, η συγκεκριμένη, έπρεπε να τελειώσει νωρίς.. Άνοιξε ένα συρτάρι, έβγαλε από μέσα ένα μικρό ασημένο κουτάκι και έστρωσε στο πάνω μέρος της παλάμης της ενα μικρό λοφάκι άσπρης σκόνης.. Το ρούφηξε με μια βαθιά ανάσα,  και ένοιωσε το μυαλό της να μουδιάζει... 

Βυθίστηκε στα απαλά μαξιλάρια, έκλεισε τα μάτια της και σε μερικά λεπτά ταξίδευε πίσω στην βεράντα των ονείρων της.. Κουλουριάστηκε στην πολυθρόνα, τον κοίταξε στα μάτια έτσι όπως ήταν σκυμένος δίπλα της, και ένοιωσε το κορμί της να ανατριχιάζει.. Το σύμπαν σταμάτησε ξανά, οι άνθρωποι γύρω τους εξαφανίστηκαν και πάλι και εκείνος έγειρε και την φίλησε.. Με εκείνο το πρώτο φιλί που είχε καρφωθεί μέσα στο μυαλό της ανεξίτηλο,  για πάντα.. Αργό και διστακτικό  στην αρχή και μετά όλο και πιο άγριο... Βόγγηξε και κόλλησε επάνω του ζητώντας του κι άλλο... Τα ήθελε όλα, τώρα, του ψιθύρισε στο αυτί, ήταν δική του να την κάνει ότι θέλει... "Ότι θέλεις, ότι φανταστείς, ότι μου ζητήσεις" του είπε, και μετά πέρασε απαλά την γλώσσα της από το βαθούλωμα στην βάση του λαιμού του και τον αισθάνθηκε να τεντώνεται σαν χορδή.. Και όταν ένοιωσε το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της αναστέναξε με την ανακούφιση του ανθρώπου που είχε φτάσει σπίτι του μετά από πολύ, πολύ καιρό... "