Σκοτάδι....

Πέρασε καιρός...Που σκέφτηκα να γράψω για το σκοτάδι... Μόνο...Που το άγγιξα μέσα μου και το βρήκα εκεί... Που χρειάστηκε να κρυφτώ.. Που ένοιωσα την ανάγκη να πω πράγματα που οι πολλοί δεν αντέχουν ν' ακούσουν...

Περνάνε τα χρόνια και νομίζεις πως ξεχνάς... Πως προσπερνάς τις μνήμες και τις κάνεις αναμνήσεις από αυτές που χάνονται μέσα στον χρόνο, και ξεθωριάζουν... Πως οι ουλές επουλώνονται τελικά και τα σημάδια χάνονται κάτω από το καινούριο απαλό δέρμα που φόρεσες με τόση επιτυχία, τόσον καιρό που τελικά θεώρησες δικό σου... Και εφησυχάζεις, και χαλαρώνεις και αφήνεσαι.. Στο φως που τοσο αγαπάς και που με τόσο πάθος κυνήγησες, στην ηρεμία που τόσο ζήλευες κάποτε και τελικά κατάφερες να την κάνεις δική σου, στα μικρά καθημερινά πράγματα που αποτέλεσαν το σύμπαν σου για τόσο πολύ που πίστεψες πραγματικά πως είχες γίνει μια άλλη...

Το πίστεψα ποτέ αληθινά αυτό? Νομίζω ναι.. Νομίζω πως υπήρξαν πάμπολες στιγμές μέσα α' αυτά τα χρόνια που πραγματικά κατάφερα να κοροϊδέψω τον καθρέφτη της ψυχής μου.. Που έσβυσα έστω και για λίγο τα όσα πέρασαν, τα όσα υπήρξα, τα όσα είμαι ακόμα, και είδα αυτό που ήθελα να δω... Αυτό που έπρεπε να δω.. Αυτό που άξιζα και που το κέρδισα μέσα από μάχες, και ας μην μου το είχαν δώσει απ' την αρχή... Στιγμές δικές μου αλλά όχι μόνο, στιγμές που θέλησα να μην λερώσω με το σκοτάδι και τις άφησα να υπάρχουν λουσμένες στο φως, για πάντα...

Όμως το σκοτάδι δεν το αφήνεις ποτέ πραγματικά.. Δεν σε αφήνει να το αφήσεις.. Μαθάινεις με τον χρόνο να το ελέγχεις, να το κρύβεις, να το χειρίζεσαι.. Μαθαίνεις να του στήνεις παγίδες και να το κλείνεις σε κουτιά και να το αφήνεις έξω από την ζωή σου... Μαθαίνεις να το αγνοείς επιδεικτικά, να το αψηφάς, να το απομυθοποιείς... Να το ακυρώνεις... Μαθαίνεις να μη το αφήνεις να σε λερώνει, να μην το αφήνεις να σε πληγώνει, να μην το αφήνεις να σε καταπίνει, να μην το αφήνεις να  σε αποροφά.. Μαθαίνεις ακόμα και να το φωτίζεις καμιά φορά... Να το  εξερευνάς και να εξοικιώνεσαι μαζί του... Μαθαίνεις να ζεις μαζί του, και χώρια του... Όμως θυμάσαι πάντα την γοητεία του, το βελούδο του να σε τυλίγει, να σε χαϊδεύει και να σε σπρώχνει να δοκιμάσεις όλο και πιο πολύ τα όρια σου...Τις αντοχές σου.. Τα πάθη σου.. Αν αγγίξεις το αληθινό σκοτάδι μια φορά, δεν το ξεχνάς και αυτό μαθαίνεις να το κουβαλάς για πάντα... Και να το αναγνωρίζεις στα μάτια των ανθρώπων που το κουβαλάνε και εκείνοι, και να  το μυρίζεις στα κορμιά τους και να το ακούς ακόμα και στην πιο εκκωφαντική σιωπή...

Και έρχονται στιγμές που μια σπίθα, μια συνάντηση, μια ματιά, μπορούν να σε κάνουν ακόμα και να το αποζητήσεις.. Ίσως γιατί ξέρεις πως μόνο μέσα απ΄αυτό μπορείς να βρεις την λύτρωση.. Μόνο μέσα απ΄ αυτό μπορείς να κάνεις την υπέρβαση.. Μόνο μέσα απ΄αυτό μπορείς να ζήσεις όσα το φως καμιά φορά δεν αντέχει.. Αλλά εσύ τα θες πολύ.. Και το σκοτάδι μέσα σου τα καλωσορίζει..

Υ.Γ. Το κομμάτι είναι παλιό.. Ζητήσατε όμως κάτι πιο dark και νομίζω πως αυτό είναι ότι πρέπει... Εκτός αν εννούσατε κάτι πιο kinky οπότε δεν θα σας κάνω την χάρη... Η Ρωξάνη - για όσους ξέρουν ή θυμούνται- έχει περάσει πια οριστικά στο παρελθόν.. Μαζί και τα σκοτεινά της κείμενα που καμιά φορά τα διαβάζω και αναρωτιέμαι αν κάποιοι τα εκτίμησαν τελικά όσο έπρεπε, όταν έπρεπε... Καληνύχτα και φιλιά...