Παρακάτω...

Τα δύο θυμωμένα ποστ της εβδομάδας κατέβηκαν.. Δεν το συνηθίζω, όσοι διαβάζετε συχνά το ξέρετε, όμως τα συγκεκριμένα επιτέλεσαν το ψυχαναλυτικό τους έργο - τα είπα, ξέσπασα, τα έβγαλα από μέσα μου - και τώρα πάμε παρακάτω.. Άλλωστε, το κύριο μέλημα μου δεν ήταν να "φωτογραφήσω" κάποιον, αλλά να αποφορτιστώ και να μοιραστώ μαζί σας τον θυμό και τον προβληματισμό μου.. Αυτή είναι και η χρησιμότητα του blog, μια από τις χρησιμότητες του μάλλον.. Γράφω και αδειάζω, και όταν τα συναισθήματα μου είναι χαρά και ενθουσιασμός μεταδίδονται και σε κάποιους από σας, ενώ όταν είναι λύπη ή θυμός απλά ξορκίζονται και ξεφουσκώνουν και έτσι μπορώ και εγώ να μην τα μεταφέρω στην πραγματική μου ζωή, στην οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες μου...

(Η φωτογραφία είναι άσχετη αλλά τα άσχημα συναισθήματα και την κακή διάθεση την ξορκίζουν εκτός από τα λόγια και οι όμορφες εικόνες..)

Πίσω στην κανονική ζωή λοιπόν, που ευτυχώς έχει περισσότρη χαρά παρά λύπη, την Παρασκευή το βράδυ μαζευτήκαμε στο σπίτι του Κώστα και της Λιάνας.. Και μετά το φαγητό που ήταν όπως πάντα υπέροχο, οι άντρες έμειναν στην τραπεζαρία και έπιασαν πολιτικο- οικονομικές κουβέντες καπνίζοντας τα πούρα τους και εμείς αράξαμε στον οντά -κανονικός οντάς λέμε και είναι κρίμα που δεν έχω σκεφτεί να τον φωτογραφήσω- και είπαμε τα δικά μας.. Η Λιάνα, η Μάρθα, η Στέλλα και εγώ ανοίξαμε απίστευτες κουβέντες και μοιραστήκαμε αναμνήσεις που πονάνε αλλά που όταν αποφασίζουμε να τις βγάλουμε από μέσα μας  φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά... Και ακριβώς επειδή η αγάπη περίσσευε, η βραδιά πέρασε υπέροχα.. Αφήστε που μέσα σε όλα τα "σκληρά" έπεσε και το απαραίτητο γέλιο...

(Μαγικό φάρμακο κατά της στεναχώριας είναι και οι λιχουδιές βέβαια... Ζεστή σοκολάτα με tiny marshmallows, σερβιρισμένη σε κούπα με καρδιές..)

Το Σάββατο βέβαια το κέφι μου πήγε από το ζενίθ στο ναδίρ, δύσκολη μέρα με εκπλήξεις δυσάρεστες και με μια σειρά από μέηλ να μου χαλάνε τελείως την διάθεση.. Έπεσε και ο Μάνος άρρωστος με πυρετό στο καπάκι και ήρθε και κούμπωσε το σκηνικό.. Έτσι ακυρώσαμε το βραδινό μας πρόγραμα για tapas στο κέντρο και αράξαμε σπίτι.. Και αργά το βράδυ, παραγγείλαμε burgers - είναι κάτι μέρες που το φαγητό πρέπει να είναι junk για να αλλάξει λίγο η μαυρίλα οπότε η διατροφή πάει περίπατο και πολύ μακρινό μάλιστα- και μετά κουκουλώθηκα με την κουβερτούλα μου στον καναπέ και είδαμε Dirt σερί... Και όταν νύσταξα πολύ και πήγα για ύπνο σκεφτόμουν πως τελικά το πιο απλό φάρμακο για πολλά πράγματα στην ζωή - τα θέματα υγείας εξαιρούνται μάλλον- είναι λίγη ηρεμία και πολλή αγάπη.. Μαλακώνει η ψυχή μας έτσι και όλα μπαίνουν στις σωστές τους διαστάσεις.. Και λίγο πριν βυθιστώ στα όνειρα που με πάνε πάντα σε μέρη ηλιόλουστα και γελαστά, συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πως τα πολλά - και τα δύσκολα για μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων- τα έχω γύρω μου και δίπλα μου, και αυτά που λείπουν υπάρχει λόγος που δεν είναι εδώ.. Και πως μπορεί να τα αποκτήσω κάποια στιγμή , μπορεί και όχι, όμως δεν θα αλλάξουν δραματικά την βάση της ζωής μου..

Μ' αυτή την σκέψη κοιμήθηκα, και κοιμήθηκα γλυκά και ήσυχα και η Κυριακή ξημέρωσε  με λιακάδα μέσα και έξω και τίποτα δεν μπορούσε (και δεν ήθελα) να μου χαλάσει το κέφι.. Τίποτα και κανείς.. Και χαζολόγησα για ώρα στην φάρμα μου, και γέλασα με τον Μάνο που ανακαλύπτει σιγά σιγά το Facebook και κάνει σαν παιδάκι, και νωρίς το απόγευμα (ή αργά το μεσημέρι) που ξύπνησε και ο μονίμως ξενυχτισμένος Άρις πήγαμε για φαγητό στην Παλιά Αγορά, και τώρα που γυρίσαμε είπα να γράψω δυο λόγια, έτσι, για να αλλάξει και το κλίμα του blog.. Και αργότερα θα μεταφερθώ στο καθιστικό και θα ανάψω τα κεριά μου, και θα διαβάσω τις εφημερίδες μου, και θα δούμε τον Λόγο του Βασιλιά στο DVD και η μέρα θα περάσει όπως ξεκίνησε.. Ήρεμα και απλά...

 (Το open stake sandwich του Άρι και το πικάντικο κους κους μου με τα λαχανικά και το κοτόπουλο. Ο Μάνος έφαγε λεμονάτο με ρύζι και δεν το φωτογράφησα γιατί δεν μου φάνηκε και τόσο ενδιαφέρον...)

Κλείνοντας να πω ότι όλα στην ζωή έχουν τον λόγο τους που γίνονται, και έτσι, για μια ακόμα φορά οι αντιδράσεις των δικών μου ανθρώπων, των φίλων που με πήραν τόσα τηλέφωνα και μου έστειλαν τόσα μέηλ, τα σχόλια σας εδώ και το Facebook , η κουβέντα που έκανα με τον Μάνο και την Λιάνα αλλά και μια άλλη κουβέντα που δεν κατάφερα να κάνω τελικά παρόλο που το ήθελα πολύ, με βοήθησαν όχι μόνο να ξεπεράσω την απογοήτευση και τα νεύρα μου αλλά  να δω για μια ακόμα φορά απολύτως ξακάθαρα τι μπορώ και τι πρέπει να περιμένω από τον καθένα.. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο κέρδος όλης αυτής της εξαιρετικά δυσάρεστης ιστορίας.. Που θα την  κλείσω με ένα απόσπασμα από το σχόλιο μιας αγαπημένης και πολύ σοφής μου φίλης που τα λέει όλα.. I quote λοιπόν...

"Σου θυμίζω δε, ότι οι πυρήνες των φίλων που έχουν βάθος χρόνου πίσω τους , δεν εγκολπώνουν και πολύ περισσότερο δεν αφομοιώνουν τόσο εύκολα όσο φαίνεται τα newbies.

Έχουν καλά αντανακλαστικά οι δοκιμασμένες φιλίες.

Λοιπόν, δε χρειάζεται ούτε να στεναχωριέσαι, ούτε να χαλάς τη ζαχαρένια σου και να ξέρεις πως ότι είναι να φανεί στο τέλος πάντα φαίνεται , in other words κανένας δεν μπορεί να κοροϊδέψει κανέναν και πολλούς για πολύ καιρό. "

Αυτά για σήμερα, καλή υπόλοιπη Κυριακή και τα λέμε από Δευτέρα με χρώμα ροζ... Φιλιά πολλά και σας ευχαριστώ ξανά, πολύ, για όλα...