Sunday, March 23, 2014

Μια ευχή για το τέλος....

Λιακάδες επιτέλους.. Όχι πάντα μέσα, αλλά έξω σίγουρα... Περνάμε τις μέρες μας με στιγμές μοιρασμένες με ανθρώπους που αγαπάμε.. Ανοίγει επιτέλους και το Deals ξανά, στην Φιλοθέη αυτή την φορά, και χτες που πήγα μια βόλτα για να δω το work in progress ενθουσιάστηκα.. Διάλεξα και το τραπέζι μου, κάτω από ένα σκιερό δέντρο με θέα το παρκάκι δίπλα - το έχω κάνει άλλη μια φορά αυτό το "ποδαρικό" στο Nammos με την Α7 και νομίζω πως φάνηκα παραπάνω από γούρικη- και έτσι από Παρασκευή θα πίνουμε τους καφέδες μας εκεί, και θα είναι σαν να ξαναγυρνάμε στο σπίτι μας μετά από καιρό...



Πήγα και βόλτα στο κέντρο, χάζεψα μαγαζιά, καθίσαμε στον Jimmy στην Βαλαωρίτου μετά από χρόνια, και μέσα σε μισή ώρα πέρασαν από το τραπέζι μας τρεις φίλοι, αυτά είναι τα καλά του downtown.. Χάζευα την πολυκατοικία απέναντι, με τα ωραία μπαλκόνια, και έλεγα στον Πάνο πως αν είμασταν στο Λονδίνο θα δίναμε γη και ύδωρ για ένα τέτοιο σπίτι.. Στην Αθήνα όμως δεν ξεκολλάμε από τα Βόρεια ούτε με εγχείρηση. Εχουμε μάθει να ζούμε αλλιώς εδώ, και αλλιώς εκεί.. Πίνοντας τον καφέ μας - τον πρώτο freddo της καινούριας χρονιάς- με τον ήλιο να μας λούζει, πιάσαμε την κουβέντα για τα μελλοντικά μας σχέδια που είναι σχεδόν έτοιμα πια να πραγματοποιηθούν, και για το Λονδίνο, και για όλα αυτά που περιμένω με ανυπομονησία, και φεύγοντας είχα ένα χαμόγελο ευτυχίας τεράστιο...



Κατά τα άλλα περπατάω πολύ - λιώνω στον διάδρομο και ας μην κάνω check in όταν πάω στο γυμναστήριο γιατί θέλω να είμαι μόνη μου και να σκέφτομαι με την ησυχία μου - μεγάλη ψυχοθεραπία το περπάτημα με τα ακουστικά στ΄αυτιά και την μουσική να σου δίνει ρυθμό- και έχω κλείσει και ένα μάθημα με τον Χοϊμέ την Τετάρτη γιατί έχω να κουβεντιάσω ένα θέμα που με βασανίζει χρόνια και πρόσφατα συνειδητοποίησα πως πρέπει να το λύσω εγώ μέσα μου και να αλλάξω πραγματικά, γιατί αλλιώς θα σέρνεται για πάντα και θα σέρνομαι κι εγώ πίσω του και δεν είναι αυτή η εικόνα που έχω, ή που θέλω να έχω για τον εαυτό μου...


Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο παράξενη είναι η ζωή.. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, είχα καταφέρει έστω και για μερικά χρόνια να ζω βουτηγμένη στο ροζ.. Δεν ξέρω αν ήταν πλασματικό ή αν απλά το σύμπαν μου έδωσε για λίγο κάτι που μου χρώσταγε μετά από μια τεράστια περιόδο βουτηγμένη στο μαύρο, ξέρω όμως πως συχνά νοσταλγώ εκείνη την ανακουφιστική ανεμελιά... Δεν έχω παράπονο βέβαια, τα σημαντικά της ζωής μου είναι σε ισορροπία και λουσμένα στο φως και η αισιοδοξία της Πολυάννας παραμένει βαθιά ριζωμένη μέσα μου... Και τα καλύτερα έρχονται, το ξέρω γιατί τα βλέπω, όμως είναι κάτι στιγμές που τα κενά - που πάντα υπάρχουν απλά έχω μάθει να ζω μαζί τους- μοιάζουν χαράδρες.. 
Η ουσία παραμένει όμως... Η άνοιξη είναι εδώ και όπως λέγαμε χτες με τον Μιχάλη και την Βίβιαν στο χέρι μας είναι να την αφήσουμε να μας γεμίζει με αρώματα, χρώματα και ζεστασιά... 




Υ.Γ. Γέμισα το ψυγείο μου παγωτά και σοκολάτες, εγώ που αγαπώ τόσο τις κρέμες.. Είπαμε, είναι παράξενες μέρες αυτές που περνάμε.. Και έβγαλα από τα κουτιά τους τα βραχιόλια που φοράω μόλις ξεκινήσουν οι πρώτες λιακάδες.. Χάντρες, ματάκια, πολύχρωμα λουράκια , Μάταλα που λέει και η μαμά μου.. Φέτος θα προσθέσω και αυτό που μου έφερε η Χριστίνα πριν μερικές μέρες. Πρέπει να κάνεις μια ευχή και να το δέσεις με έναν ειδικό τρόπο για να πιάσει... Εύχομαι να μείνεις λοιπόν. Και να μείνω κι εγώ. 



No comments: