Πίσω στην Αθήνα και το Λονδίνο με αποχαιρέτησε όπως ακριβώς με υποδέχτηκε. Με μια glorious λιακάδα που μας επέτρεψε να χαρούμε την βόλτα μας στην Duke of York Square και στο σαββατιάτικο food market, και μετά να πιούμε τον τελευταίο καφέ του ταξιδιού στα τραπεζάκια έξω της Saatch Gallery χαζεύοντας το πολύβουο πλήθος γύρω μας.
Χαζεύω τις φωτογραφίες στον τοίχο μου στο Facebook και συνειδητοποιώ πως έφαγα πάλι σαν γουρουνάκι.. Από gourmet λιχουδιές στο bar του Cut στο 45 Park Lane μέχρι το νοστιμότερο burger ever στο Patty and Bun και ενδιάμεσα αέρινες μαρέγκες, μακαρόν σε χρώματα ροζ και χρυσό, Krispy Kream donuts, baos, παγωτά, μέχρι ντολμαδάκια και μουσακά... Χάος γαστρονομικό εντελώς όμως...
Βέβαια, περπάτησα και πολύ, περισσότερο από ποτέ θα έλεγα, χάζεψα βιτρίνες υπέροχες, τράβηξα φωτογραφίες, πήγα θέατρο, είδα αγαπημένους ανθρώπους, έκανα girls night, ραντεβού για δουλειά... Τα πάντα όλα..
Η πόλη παραμένει κούκλα, με τον κόσμο να κινείται και την ζωή να συνεχίζεται, και όταν πήγα από την παλιά μου γειτονιά με έπιασε νοσταλγία απίστευτη, είναι καταπληκτικό πως με τον καιρό ξεχνάμε τα δύσκολα και τα δυσάρεστα και κρατάμε τα όμορφα και τα τρυφερά..
Συνάντησα και ανθρώπους που μου έλειψαν, παλιούς και καινούριους φίλους, έφτιαξα το ωραιότερο λονδρέζικο μαλλί ever στον Apollon Victoratos του οποίου δηλώνω και επισήμως φανατική οπαδός, γέλασα πολύ, αλλά συννέφιασα κι όλας...
Δυο διαφορετικές στιγμές, δυο διαφορετικές μέρες, συνειδητοποίησα πως η πόλη που τόσο αγαπώ εξακολουθεί να έχει την δύναμη - και την διάθεση μάλλον- να με χαϊδέυει και ταυτόχρονα να με γδέρνει. Προσφέροντας μου αυτά που δεν ζητάω, και κρατώντας out of reach εκείνα που λαχταράω, παίζει μαζί μου παιχνίδια που δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ όχι να κερδίσω αλλά έστω να μάθω να παίζω κι εγώ...
Στο ταξίδι της επιστροφής σκεφτόμουν πως τώρα που είμαι πάλι ένα βήμα μακριά από το να επιστρέψω πίσω for good όμως, πρέπει να σιγουρευτώ πως έχω την δύναμη να κρατήσω τις ισορροπίες - τις δικές μου πάνω απ΄όλα- και να κερδίσω όλα τα στοιχήματα που έχω βάλει με τον εαυτό μου. Δεν θέλω να ξαναφύγω, δεν θέλω να ξαναφοβηθώ. Θέλω να πετύχω, θέλω να έχω τις αγάπες της ζωής μου γύρω μου, θέλω αυτή η πόλη που ακόμα με παιδεύει να έρθει να καθίσει στην χούφτα μου όπως κάθισε κάποτε το νησάκι. Θέλω τα όνειρα μου να γίνουν πραγματικότητα.. Ξέρω, θέλω πολλά... Όμως αν δεν ζητήσεις πολλά, αν δεν κυνηγήσεις τα δύσκολα και αν δεν ρισκάρεις τα πάντα, πως θα συνεχίσεις να νοιώθεις ζωντανός?
No comments:
Post a Comment