Μπήκε η άνοιξη... Επιτέλους.. Λιακάδες έξω από το παράθυρο μου, τραπεζάκια έξω, καφέδες με τις φίλες μου που κρατάνε ώρες, γέλια, σχέδια για το καλοκαίρι, σκούρα γυαλιά για να προστατεύουν τα μάτια μου απ΄την αντηλιά...
Περνάμε όμορφα, στιγμές μοιρασμένες με ανθρώπους που αγαπάω, ισορροπίες που διατηρούνται χωρίς κόπο, επιλογές ζωής που επιβεβαιώνονται πανηγυρικά...
Ο χρόνος κυλάει γλυκά αλλά εγώ νοιώθω μετέωρη - όχι δυσάρεστα μετέωρη, σαν να παρατηρώ την ζωή μου απ΄εξω κοιτάζοντας τα πάντα προσεκτικά την ώρα που αφουγκράζομαι τις αλλαγές που πλησιάζουν... Είναι ένα συναίσθημα παράξενο και ταυτόχρονα καταπληκτικά αισιόδοξο.. Σαν να φτάνει πια το τρένο στον σταθμό απ΄όπου θα πάρεις το επόμενο για κάπου που περίμενες καιρό, μετά από μια διαδρομή που αποδείχτηκε μεγαλύτερη από όσο είχες υπολογίσει και γεμάτη απρόοπτα, όχι πάντα ευχάριστα...
Όμως να που η αποβάθρα είναι πια ορατή και εσύ χαζεύεις τους συνεπιβάτες σου, τσεκάρεις νοερά λίστες με αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσεις και επιβεβαιώνεις κρατήσεις και εισητήρια για την συνέχεια του ταξιδιού...
Στην πραγματικότητα, τα μηνύματα έφταναν όλο και πιο καθαρά εδώ και καιρό... Τις αλλαγές τις νοιώσαμε πριν καν τις δούμε... Σαν να φύσηξε ένα αεράκι ανανέωσης και αισιοδοξίας που δρόσισε τα πάντα, όλα άρχισαν να γίνονται πιο εύκολα και μαζί πιο συγκεκριμένα... Και όλα όσα συνέβησαν μέχρι σήμερα, όλα όμως, πήραν το πραγματικό τους νόημα και μπήκαν στην αληθινή τους διάσταση, εξηγώντας εντελώς ξεκάθαρα τα γιατί και τα πως που τόσο με παίδεψαν.. Συχνά άδικα...
Όμως τελικά να που όλα είχαν έναν λόγο για να γίνουν.. Οι άνθρωποι που έφυγαν κι αυτοί που έμειναν, οι ιστορίες που τελείωσαν, οι λογαριασμοί και οι κύκλοι που έκλεισαν, οι καινούριοι φίλοι, οι παλιοί "εχθροί"... Κομμάτια του ίδιου παζλ που μπαίνουν στην θέση τους και σου αποκαλύπτουν μια εικόνα και μαζί, συμπαίκτες στο ίδιο παιχνίδι που χωρίς εκείνους - ακόμα και εκείνους που σε πλήγωσαν ή σε απογοήτευσαν- τίποτα δεν θα είχε πάει παρακάτω...
Και έτσι, με τις αποσκευές μου ταχτοποιημένες προσεκτικά, τα πράγματα που θα αφήσω πίσω κλεισμένα σε αποθήκες και κουτιά και εκείνα που δεν χρειάζομαι πια πεταμένα ή δωσμένα πίσω, απολαμβάνω τον χρόνο που μένει πριν το επόμενο βήμα χαλαρά, με την βεβαιότητα του ανθρώπου που βράχηκε αλλά άντεξε και τώρα στεγνώνει στην πιο ανακουφιστική λιακάδα... Και όπως συμβαίνει πάντα στην ζωή, τα καλύτερα ταξίδια και οι τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα είναι εκείνα που μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζουν όχι μόνο τα γούστα αλλά και οι ψυχές μας... Που είναι συνένοχοι μας στις σκανταλιές, σύμμαχοι μας στους αγώνες, συνοδοιπόροι ακόμα και στις πιο περίπλοκες διαδρομές μας, σύντροφοι στις περιπέτειες και συμπαίκτες στα παιχνίδια μας.. Μαζί τους δεν φοβάμαι τίποτα.. Και απλώνω τα χέρια διάπλατα, πότε για να πετάξω ακόμα πιο ψηλά και μακριά και πότε για να αγκαλιάσω τα καλύτερα, που είναι πια εδώ και μας περιμένουν να τα ζήσουμε...
No comments:
Post a Comment