Λονδίνο ξανά, Μια παράξενη μέρα...

Είναι αργά και γράφω κουκουλωμένη με το πάπλωμα, σε δανεικό laptop και χωρίς links.. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει το απόγευμα στο Laduree... Παλ πράσινο και ροζ παντού, πορσελάνινα σερβίτσια, λόφοι από macarons και ένα σκηνικό τόσο φιν φον που μου φένρει κατ' ευθείαν στο μυαλό την Δέσποινα... Πίνω καφέ και μασουλάω απολαυστικά ένα εκλαίρ σοκολάτα... Ακούω αφηρημένα την D. και τον Π. να μιλάνε για δίαιτες και κρέμες με ιατρικούς όρους που δεν γνωρίζω και δεν φιλοδοξώ να μάθω κιόλας... Λίγο πριν τρώγαμε burgers και eggs benedict στο Tom's Kitchen και ακόμα πιο πριν έκανα βόλτες στο Chelsea ψωνίζοντας χρυσά πορτοφολάκια και ροζ θήκες για cupcakes.. Νοιώθω ασφαλής και χαλαρή.. Οι φίλοι μου, παλιοί και πιο καινούριοι αποτελούν κρίκους της αλυσίδας της ζωής μου, στάσεις μιας διαδρομής φτιαγμένης από χαμόγελα, αγάπη και εξομολογήσεις ψυχής...

(Καφές, εκλαίρ σοκολάτα και παγωτό τριαντάφυλλο στο Laduree)...

Αργότερα, περπατώντας στους διαδρόμους του Harrods το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού... Νοιώθω πως η εύθραυστη ακόμα ισορροπία μας έχει διαταραχτεί, και αυτό με αποδιοργανώνει... Θεωρητικά δεν θα έπρεπε καν αν με νοιάζει.. Η ζωή μου είναι γεμάτη από ανθρώπους, αλλά για κάποιον παράξενο λόγο έχω μεγάλα σχέδια για το μέλλον και μια παράλογη σχεδόν σιγουριά πως όλα αυτά δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαία... Και να που τώρα, έτσι ξαφνικά, αναρωτιέμαι αν τελικά ο ρόλος μου σε αυτή την παραγωγή θα είναι guest αντί για leading part...

Ο καθρέφτης μπροστά στα Marni, αυτός που με δείχνει ψηλή και λεπτή ενώ δεν είμαι καθόλου, μου δίνει την ιδέα... Η αληθινή εικόνα μας είναι αυτή που ξέρουμε και όχι αυτή που δείχνουμε.. Οπότε οκ, θα κάνω για μια ακόμα φορά αυτό που κάνω καλύτερα... Για σένα μόνο, αφιερωμένο εξαιρετικά... What you see is exactly what you get... Στο Mandarin Oriental λίγο αργότερα πίνω Snow Queen και ανοίγω κάποια από τα πιο κρυφά χαρτιά μου στο τραπέζι... Ευτυχώς, κάποιος με ακολουθεί, και σε λίγο η κουβέντα τα έχει όλα... Γκομενικά, κρίσεις, μαλακίες από παλιά που μας στοιχειώνουν ακόμα, ότι έχουμε στο ντουλάπι μας κρυμμένο χρόνια, κρυμμένο αλλά πάντα εκεί... Ελπίζω να κατάλαβες πόσο μακρυά φτάσαμε για σένα σήμερα.. Επειδη νοιώσαμε προφανώς ότι το άξιζες απολύτως.. Και είδες? Δεν έγινε και τίποτα... Γιατί τα όρια μας τα βάζουμε εμείς... Και όταν χρειαστεί, όταν θελήσουμε, όταν τολμήσουμε, εμείς τα ξεπερνάμε...

Επιστρέφουμε στο σπίτι αργά και πιάνουμε την κουβέντα... Τρώω ένα crispy cream donut και σκέφτομαι πως αν αύριο είναι όλα καλά, αληθινά καλά όμως και όχι τύπου, θα έχουμε διανύσει μια τεράστια απόσταση μέσα σε ένα απόγευμα.. Και θα είναι ένα θαύμα που θα το έχουμε όμως κερδίσει με την αξία μας, όλοι.. Και θα είναι δίκαιο αυτό μια που θα επιμείνω, την ιστορία την γράφουν όντως οι παρέες, και μην ξεχνάμε πως ο Σαββόπουλος όταν έγραφε το τραγούδι, έναν στίχο τον έχει αφιερώσει στον δικό μας Αχιλλέα που τότε ήταν (και) με μια Ζωή....

Νυστάζω... Ανεβάζω δυο φωτογραφίες, γλυκιές και ζαχαρένιες και θα πατήσω το publish χωρίς να ξαναδιαβάσω το κείμενο... ΄Συγχωρέστε μου τα ορθογραφικά ή όποια άλλα λάθη αλλά δεν θέλω να κάνω διορθώσεις...

Καληνύχτα...

Λονδίνο ξανά, Part 2

Πίνω τον πρωινό μου καφέ με την D. , ένα από τα ωραιότερα πράγματα που κάνω αυτές τις μέρες στο Λονδίνο. Η εικόνα μας πρέπει να δείχνει λίγο σουρεάλ στον άσχετο, εξωτερικό παρατηρητή οπότε ευτυχώς δεν έχουμε... Χρωματιστές κούπες, ανοιχτά laptops και ένας λόφος από λιχουδιές - ο Π. εχτές με γέμισε σακούλες με φαγώσιμα εξαιρετικά... Crispy donuts, macarons Pierre Herme, scones δύο ειδών και clotted cream, ψωμί με τέσσερα τυριά, cinammon mufins και φυσικά cupcakes... Και ένας ήλιος που μπαινοβγαίνει και παίζει κρυφτούλι με την βροχή, και γέλια και κουβέντες κοριτσίστικες... Τέλεια!!! Και μέσα σε όλα αυτά ένα μισοφαγωμένο red velvet cupcake.. Όταν η D. μου ανακοίνωσε περιχαρής εχτές το μεσημέρι πως το δικό της cupcake το έφαγε και ήταν υπέροχο εννοούσε πως τσίμπησε δυο μπουκιές σαν σπουργίτι και έχω και τις αποδείξεις εδώ, για να δείτε τι τραβάω...:-))

("Εγώ το έφαγα αργότερα το δικό μου cupcake και ήταν πολύ νόστιμο" είπε η D.)

Εγώ βέβαια, αντίθετα από την λεπτή, κομψή κολλητή μου, έφαγα εχτές τα πάντα.. Κυριολεκτικά... Ξεκινήσα με ένα Lola's vanilla cupcake στο Selfridge's περιμένοντας τον Π. να έρθει να με βρει - όπου βέβαια αξιοποίησα τον χρόνο μου ψωνίζοντας τα πάντα, από love portion tea μέχρι κεκάκια για την γιορτή της μητέρας και συνέχισα ακάθεκτη μέχρι αργά το απόγευμα... Πάρτε βαθιά ανάσα και ακούστε πρόγραμμα... Ξεκινήσαμε από Notting Hill και καφέ με λιχουδιές στο Gail's Bakery (απίστευτες ζύμες και ένα από τα νοστιμότερα cinammon rolls που έχω φάει ποτέ), πήγαμε για book shopping στο Books for Cooks, μετά φύγαμε για το Whole Foods Market στους διαδρόμους του οποίου μπορώ να ζήσω ευτυχισμένη για όλη μου την υπόλοιπη ζωή, μετά πήγαμε για έναν καφέ με μπόλικη κουβέντα στο Le Pain Cotidien και καταλήξαμε στο Sketch για afternoon tea με μια ενδιάμεση στάση στο Apple Store....

(Very trnedy δίσκος με λιχουδιές στο afternoon tea του Sketch....)

Κουραστήκατε? Ο καημένος μου ο Π. νομίζω πως ήταν έτοιμος να λιποθυμίσει πάντως - τον είχα φορτώσει και με τις βαριές σακούλες όλη την ημέρα- και έτσι τον άφησα να πάει να ξεκουραστεί και να ησυχάσει ίγο το κεφάλι του και πήγα να παραλάβω την D. που είχε προλάβει να γυρίσει από την δουλειά της και να ξεκουραστεί... Άφησα τα πράγματα, αράξαμε λιγάκι και μετά φύγαμε για το Bushaba όπου είχαμε δώσει ραντεβού και με την Βιργινία, μια απο τις πιο παλιές και πιο χαριτωμένες όπως αποδείχτηκε αναγνώστριες αυτού (αλλά και του προηγούμενου) blog... Βέβαια ταϊλανδέζικο δεν φάγαμε τελικά μια που η ουρά απ' έξω έφτανε μέχρι την άκρη του τετραγώνου και σιγά μην καθόμασταν να περιμένουμε όρθιες μέσα στο κρύο για μια ώρα για να φάμε... Κανένα φαγητό δεν μπορεί να είναι τόσο καλό... Έτσι πήγαμε λίγο πιο κάτω, σε ένα μαροκάνικο που ήξερε η D. και περάσαμε σούπερ... Φάγαμε φαλάφελς και όλα τα σχετικά, ήπιαμε κόκκινο κρασί είδαμε belly dancing - με μια θεά χορεύτρια που έκανε φοβερά πράγματα με το στήθος της και όχι μόνο- κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, και παραλίγο να χορέψουμε και τσάμικο μια που μια παραλλαγή του αποτελεί όπως διαπιστώσαμε μεγάλο σουξέ του μαγαζιού.. Να ένας άλλος σουρεαλισμός του Λονδίνου.. Στις 9 η ώρα το βράδυ, την ώρα δηλαδή που εμείς στην Αθήνα ξεκινάμε να ντυνόμαστε για να βγούμε, ένα μαγαζί ολόκληρο χειροκροτούσε στο τσκίρ κέφι τις εξωτικές χορεύτριες που πιασμένες χέρι χέρι με τους σερβιτόρους και κάποιους πελάτες χόρευαν την Καραγκούνα με κέφι και μπρίο..:-))

Και σήμερα, αφού ακύρωσα μόλις ένα ραντεβού που είχα κλείσει για χτένισμα στο Urban Retreat του Harrods με την Natasha (κάνει καταπληκτικό ίσιωμα να το ξέρετε αν θελήσετε να χτενιστείτε εδώ αλλά με τον καιρό να βρέχει πάλι είπα να ενσωματωθώ με το αχτένιστο look της πόλης και να μην ασχοληθώ με μάταια πράγματα όπως το ίσιο μαλλί με τόση υγρασία) φεύγω σε λίγο για βόλτα και shopping... Οι άντρες της ζωής μου, έχουν δώσει ο καθένας την παραγγελία τους... Ο Άρις θέλει πράσινο σκούρο Fred Perry και φούτερ Londsdale και ο Μάνος πούρα.. Και να μην πάρω και ένα cupcake for dogs για τον Droopy?

Φιλιά πολλά σε όλους λοιπόν από το υπέροχο Λονδίνο και τα λέμε soon....Καλό σαββατοκύριακο να περάσετε.. Και γελαστό...

Υ.Γ. Ένα από τα πιο αστεία πράγματα που μου συνέβησαν αυτές τις μέρες εδώ ήταν η επίσκεψη μου στις τουαλέτες του Sketch... Που είναι ατομικές πλαστικές καμπίνες σε σχήμα τεράστιου αυγού που μόλις μπαίνεις μέσα και κλείνεις την πόρτα αρχίζουν να βελάζουν κάτι πρόβατα... Απίστευτο?

Λοδίνο ξανά..

Η πρώτη μου μέρα στο Λονδίνο πέρασε συγκλονιστικά... Το σπίτι της D. που με φιλοξενεί είναι πανέμορφο, φωτεινό, και σούπερ καλόγουστο - όχι ότι περίμενα τίποτα λιγότερο από την φιλενάδα μου- σε φιν φον πολυκατοικία με θυρωρό και θέα στο κανάλι, και η διαδρομή μέχρι τον σταθμό του tube μαγική ακόμα και για μένα που δεν είμαι καθόλου της πεζοπορίας απ' ότι ξέρετε... Χάζευα εχτές τους διάφορους αραχτούς παπούδες που τάϊζαν τις πάπιες και τους κύκνους, τις μαμάδες με τα καρότσια και τους ποδηλάτες γύρω μου και σκεφτόμουν πως θα μπορούσα όντως να ζήσω και εγώ εδώ... (Βέβαια, σήμερα το πρωί που ξύπνησα με το μαλλί σγουρό από την υγρασία αναθεώρησα κάπως αλλά anyway..)

(Το κανάλι με τις βαρκούλες, τους κύκνους και τις πάπιες)..

(Κλασσική εγγλέζικη φιν φον γειτονιά)...

(Και η θέα από το παράθυρο μου... Ή μάλλον, από το παράθυρο της D. για να ακριβολογούμε..)

Τέλος πάντων, πίσω στα χτεσινά, κατ' αρχάς έκανα ένα παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα.. Μπήκα σε λεωφορείο από αυτά τα υπέροχα κόκκινα και μάλιστα κάθισα στον επάνω όροφο και το καταευχαριστήθηκα... Κατέβηκα στο Knihgtsbridge σαν καλή τουρίστρια, με το καπέλο μου και την ομπρέλα μου γιατί από χτες το απόγευμα βρέχει συνεχώς, πήγα στο Harvey Nichols και χαζολόγησα στον πέμτο όροφο με τις ώρες, γέμισα μια τεράστια σακούλα με Ella's cupcakes για σήμερα το πρωί - τα οποία βλέπω βέβαια να τρώω μόνη μου γιατί η D. είναι της υγειινής διατροφής και έτσι βέβαια εξηγείται το γιατί εκείνη μοιάζει με λαμπάδα και εγώ με λουκουμά- και ένα σωρό μπισκότα, μουστάρδες, περιοδικά με συνταγές και άλλα σχετικά... Μετά ήρθε και η Luciana και ήπιαμε καφέ και το βράδυ ο Π. μας είχε κανονίσει dinner στο The Maze Grill.. Και μας έστειλε αδιάβαστες... Γιατί ο χώρος είναι σούπερ, trendy και cosy ταυτοχρόνως, το φαγητό απίστευτο - έφαγα ένα από τα ωραιότερα burgers που έχω δοκιμάσει με blue cheese dressing και crunchy τηγανητές πατάτες- και το σέρβις βασιλικό... Σε αυτό βέβαια συνέβαλε προφανώς το ότι ο Π. είναι σούπερ ντούπερ πελάτης, τον ξέρουν όλοι και του κάνουν τρελό pampering και είμαι απίστευτα τυχερή που τον έχω εδώ να με κακομαθαίνει γιατί είναι πραγματικά the king of spoiling... Και μου αρέσει τόσο πολύ αυτό που προβλέπω να κατσικόνομαι εδώ for ever και να με διώχνει με την σκούπα..:-))

Παρεμπιπτόντως, στο Maze ανακαλύψαμε και το καλύτερο comfort food της πόλης... Έναν μαγικά νόστιμο πουρέ πατάτας από εκείνους που μπορείς να φας μια γαβάθα άνετα και στο καπάκι μια ζεστή πουτίγκα ρυζιού, κάτι σαν πολύ φιν φον ρυζόγαλο ας πούμε, να τρως και να κλαίς... Κανονικά... Αν βρεθείτε στο Λονδίνο και νοιώθετε moody, νομίζω πολύ θας σας βοηθήσει το συγκεκριμένο μενού..:-))

Και σήμερα το πρωί, μετά από έναν γνήσιο girl's πρωινό καφέ με κουβεντούλα και γέλια, η D. έφυγε για την δουλειά της και εγώ πάω να κάνω ένα ντουσάκι, να ετοιμαστώ και να εκδράμω... Ο αγαπημένος μου ο Π. έχει πάρει την μέρα off για να την περάσουμε μαζί... Καταλαβαίνετε ότι ανυπομονώ και ότι θα περάσω συγκλονιστικά, το ξέρω από τώρα... Είναι τόσο δύσκολο να βρεις άντρες που να είναι και έξυπνοι, και με χιούμορ, και καλλιεργημένοι, και ενδιαφέροντες, και να ξέρουν να φερθούν και να σταθούν και να είναι και έτοιμοι να σε κακομάθουν ανά πάσα στιγμή, και εγώ βρήκα έναν στην Αθήνα και έναν στο Λονδίνο... Μην μου πείτε πως δεν είμαι τυχερή!!!! (Και πριν βιαστείτε να με φάτε οι γνωστοί ανώνυμοι είναι φίλος μου ο Π. κανονικά, που αμέσως πήγε το μυαλό σας στο πονηρό...Και αυτό τα κάνει όλα ακόμη καλύτερα..:-)))

Αυτά λοιπόν και πάω να προλάβω... Οι φωτογραφίες είναι από την χτεσινή μου διαδρομή προς τον σταθμό του Angel... Καλημέρα, φιλιά σε όλους και τα λέμε αύριο με ολοκαίνουρια νεα..:-)))

Χαράζοντας πορεία...

Σας έχω πει πολλές φορές πως αφήνω την ζωή να με οδηγεί εκεί που θέλει.. Μετά από πολλά χρόνια που πάλευα ενάντια στο ρεύμα της, με πάθος και με εξαιρετικά αμφιλεγόμενα αποτελέσματα, κάποια στιγμή κουράστηκα και αφέθηκα.. Ευτυχώς... Παραχώρησα την μανία μου για έλεγχο στο σύμπαν - φταίει απολύτως και ο Χοϊμες γι' αυτό- και άρχισα να αφουγγράζομαι τα μηνύματα του... Και να τα ακολουθώ... Ακούγεται χαζό, το ξέρω, έχω δει πολύ κόσμο να χαμογελάει όταν αναπτύσσω την θεωρία μου γιατί σιγά μην την κρατούσα για τον εαυτό μου, αλλά δεν με νοιάζει... Εγώ ξέρω πως αυτή η τακτική μόνο καλά με έχει πάει μέχρι σήμερα... Κυρίως γιατί με βοήθησε να είμαι καλά με τον εαυτό μου και τους γύρω μου.. Κάνοντας επιλογές για μένα και όχι για εκείνους..
Όχι με την εγωιστική έννοια, του να ασχολούμαι μόνο με την πάρτη μου, αλλά με το να ακούω την ψυχή και τις ανάγκες μου και να αφήνομαι στα καινούρια πράγματα, όταν αυτά παρουσιάζονται μπορστά μου... Είτε με την μορφή επαγγελματικών ευκαιριών, είτε με την μορφή ανθρώπων.. Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω πιο απλά, πάντως η ζωή μου φέρνει πάντα αυτό που χρειάζομαι... Αυτό που έχει ανάγκη το μέσα μου... Εκτός από χρήματα βέβαια, αλλά νομίζω πως όπως λέει και η Μαρία που με ξέρει πια σαν την χούφτα της, αυτό συμβαίνει επειδή ποτέ δεν τα είχα σαν προτεραιότητα στο μυαλό μου... Μήπως άραγε πρέπει να το καλλιεργήσω λίγο το θέμα? :-)))
Βλέπετε, εγώ ήμουν από μικρή παιδί της περιπέτειας.. Και έζησα πολλές περιπέτειες μέχρι σήμερα, δόξα τον Θεό, άλλες όμορφες και άλλες εξαιρετικά δυσάρεστες, αλλά ακόμα και αυτές με κάποιον μαγικό τρόπο, όταν κόπασε η μπόρα, με πήγαν παρακάτω... Άλλαξα και δουλειές πολλές, ξεκίνησα από την διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις, στην συνέχεια παράτησα μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στο marketing για να γίνω μαμά, μετά ξεκίνησα να κάνω μεταφράσεις, μετά πέρασα στην δημοσιογραφία, μετά θέλησα να γίνω φουρνάρισα - baker για την ακρίβεια- και ποιος ξέρει τι άλλο μου επιφυλάσει το μέλλον.. Κυρίως όμως, κράτησα ανοιχτές τις πόρτες μου στους ανθρώπους που συνάντησα όλα αυτά τα χρόνια, εκείνους που με γνώμονα την προσωπική μου πυξίδα αναγνώρισα στην διαδρομή σαν "δικούς" μου, και αυτή νομίζω πως ήταν τελικά η μεγαλύτερη μου επιτυχία... Γιατί χρειάζεται μεγαλύτερη τόλμη, να δίνεσαι σε φιλίες και σχέσεις με πάθος και με καλή προαίρεση, και γιατί χρειάζεται υπομονή, μια που οι άνθρωποι γύρω μας είναι σαν τα λουλούδια, θέλουν δουλειά και περιποίηση για να ανθίσουν, και γιατί χρειάζεται αισιοδοξία μια που τα - αναπόφευκτα- χαστούκια πονάνε περισσότερο όταν νοιάζεσαι...
Όμως στο τέλος της ημέρας, όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού, το κέρδος είναι πάντα μεγαλύτερο από την όποια χασούρα έτσι... Σε απόλυτους αριθμούς.. Και μπορεί να μην έχω να παινευτώ για επιτεύγματα μεγάλα επαγγελματικά πια, μπορεί να έχω συνθηκολογήσει με το γεγονός πως δεν θα γίνω ποτέ πλούσια, ούτε διάσημη, όμως είμαι βαθιά περήφανη για τους ανθρώπους της ζωής μου, για τους φίλους μου, και φυσικά για την οικογένεια μου... Άλλωστε, η αλήθεια να λέγεται, κάποιοι από τους φίλους μου οικογένεια μου είναι και αυτοί... Εκλεκτικοί συγγενείς και λατρεμένοι συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι πολύ όμορφο, πολύ αγαπημένο και κυρίως πολύ ενδαιφέρον...
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά εχτές, ετοιμάζοντας την βαλίτσα μου για μια πόλη στην οποία όλο και συχνότερα με οδηγεί η ζωή τελευταία.. Από τις δουλειές που βγαίνουν στην επιφάνεια, τους αγαπημένους ανθρώπους παλιούς και καινούριους που ζουν εκεί, και τις επιθυμίες του Άρι αλλά και της Εύας για τον μέλλον, μέχρι τα ατελείωτα σχέδια που έχουμε κάνει με την Μαρία - με τον Μάνο να μας κοροϊδεύει χαμογελαστά - αλλά και το δικό μου συναίσθημα που είναι γνώριμο... Οικείο.. Σαν να έχω ξαναπεράσει από εκεί, παλιότερα.. Σε μια άλλη ζωή...
Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον... Αυτά τα πράγματα τα μαθαίνεις μόνο όταν γίνουν, όταν συμβούν, και απλά τότε εξηγείς τα σημάδια, σαν να μπάινουν τα κομμάτια του παζλ στην σωστή τους θέση και σχηματίζεται η εικόνα ολοκληρωμένη.. Όμως και τίποτα να μην γίνει, θα έχω σίγουρα απολαύσει την διαδρομή... Και αυτό θα είναι από μόνο του ένα κέρδος...
Φιλιά πολλά σε όλους σας λοιπόν, και πολύ πρωινή καλημέρα.. Το επόμενο ποστ μου θα είναι από αλλού... Να έχετε μια υπέροχη ημέρα...:-))

Τρέχω, τρέχω, τρέχω...

Τόσα πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν, σε τόσο λίγο χρόνο.... Τρέχω, τρέχω, τρέχω.... Ξεκινάω να τρέχω από τώρα... Χαμογελώντας... Σήμερα που δεν δουλεύει τίποτα εκεί έξω εγώ θα κάνω το εργατικό μυρμήγκι...:-) No problem.... Αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα και εγώ... θα ειμαι αλλού...
Και μέσα σε όλα αυτά, μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω, θέλω να φύγω... Πολύ.. Και όταν έρθει τελικά η ώρα να φύγω, αρχίζω και το ξανασκέφτομαι... Και τελικά φεύγω βέβαια, αλλά με τύψεις... Είμαι τελείως για δέσιμο γιατρέ μου?

Υ.Γ. Σας φιλώ γλυκά και εξαφανίζομαι... Θα εμφανιστώ πάλι όμως, αύριο, από αλλού...:-)))

Πρόγραμμα εντός....

Από το πρωί στην ταράτσα γίνεται χαμός.. Ντάπα ντούπου κοπανάνε οι ηλεκτρολόγοι γιατί ο τρελλός αέρας ο προχτεσινός πήρε την κεραία μας από έδω και την έστειλε ποιος ξέρει που, και αν δεν είχαμε την Nova θα είχα χάσει τα πάντα, και δεν θα είχα ανακαλύψει ποτέ πως η Ζέτα Δούκα πριν γίνει θεά γκόμενα στο 4 ήτο (επίσης θεός προφανέστατα) Θανάσης...:-))

Οπότε το σημερινό πρωινό θα το περάσω εντός και επί τα αυτά, πράγμα που καθόλου δεν με πειράζει γιατί έχω πολλά να κάνω...

Πρώτον να ανασύρω τα του Λονδίνου... Την κάρτα του ταξιτζή μου, κάτι λίρες περισσευούμενες από προηγούμενο ταξίδι, την κάρτα του Harrods, και τα συναφή... Έχω διαβάσει ότι αν θέλεις κάτι πολύ να συμβεί πρέπει να έχεις γύρω σου αντικείμενα που να το συμβολίζουν... Και εγώ, θέλω να πετάξω τώρα....:-)))

Δεύτερον να ξεκαθαρίσω τις συνταγές μου.. Πάκα έχουν μαζευτεί τα ειδικά περιοδικά, και εγώ πρέπει να διαλλέξω αυτές που θέλω, να τις κόψω, να τις κολλήσω στο ειδικό μου τετράδιο και τα υπόλοιπα να τα στείλω για ανακύκλωση...

Τρίτον να πείσω τον Άρι να πλύνει τονDroopy που έχει γίνει από άσπρος μαύρος.. Άλλο σκυλί...

Τέταρτον να κάνω μια επιλογή από ελληνικά gourmet προϊόντα γιατί θέλω να ετοιμάσω ένα λιχούδικο πακέτο για κάποια αγαπημένη, ψυχή ξενιτεμένη...:-))

Και πέμπτο και τελευταίο, θέλω να συνεχίσω να ξεκαθαρίζω τα αρχεία μου.. Ανακαλύπτω κείμενα που είχα ξεχάσει πως τα είχα γράψει και που θέλω με τον καιρό να τα μοιραστώ μαζί σας γιατί τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα.. Αφήστε που είναι μια χρυσή λύση όταν βαριέμαι λίγο, ή όταν δεν προλαβαίνω να ανεβάσω καινούριο ποστ....:-)

Οπότε, σας αφήνω και πάω να ξεκινήσω... Και σας φιλώ γλυκά και σας ευχαριστώ και από εδώ για το χτεσινό support... Μου αρέσει που σας αρέσει να με διαβάζετε... Πολύ...:-)))

Πάντα ροζ....

Καινούρια εβδομάδα ξεκινάει και αποκλείεται να την αρχίσω με γκρίνια... Το έχω για γρουσουζιά τεράστια και κανένας απολύτως, τίποτα όμως σας λέω, δεν υπάρχει περίπτωση να με κάνει να αλλάξω γνώμη... Έτσι, πιστή στο ροζ μου σύμπαν που μπορεί σε πολλούς να φαίνεται ανόητο αλλά δεν έσυρα ποτέ κανέναν με το ζόρι μέσα του, θα συνεχίσω να αντιμετωπίζω την ζωή και τους ανθρώπους αισιόδοξα και καλόπιστα, χωρίς να με ενδιαφέρει αν συμφωνούν ή διαφωνούν μαζί μου... Ο καθένας έχει την ζωή που πιστεύει πως του αξίζει, και την ζει όσο καλύτερα μπορεί, ή όσο καλύτερα γίνεται under the circumstances... Και είναι προφανές πως δεν μπορούμε να απαιτούμε να συμφωνούν όλοι μαζί μας, ούτε να συμμερίζονται τα αισθήματα, την γνώμη ή την αισθητική μας...
Οπότε αυτό που μένει είναι να είμαστε πιστοί στα δικά μας όνειρα, στις δικές μας αξίες και στα δικά μας θέλω φροντίζοντας να μην ενοχλούμε τους γύρω μας και ελπίζοντας πως αύριο θα είναι μια καινούρια, καλύτερη μέρα... Βέβαια, πολύ συχνά οι γύρω ενοχλούνται ακόμα και όταν περνόντας τυχαία, απρόσκλητοι από το σπίτι μας ρίχνουν μια βιαστική ματιά από το παράθυρο και δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν... Πράγμα που είναι λυπηρό , γιατί μπορεί αν έμπαιναν στον κόπο να μας γνωρίσουν καλύτερα, χωρίς προκατάληψη και χωρίς παρωπίδες να μας συμπαθούσαν ή τουλάχιστον να μας καταλάβαιναν, αλλά πως μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό?
Αν είχα μια ευχή, γενικότερα, για όλους τους ανθρώπους αυτού του κόσμου, του πραγματικού αλλά και του διαδικτυακού, θα ήταν να μην κρίνουν τους άλλους τόσο εύκολα και τόσο επιφανειακά.... Ότι δεν μας αρέσει ή δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα, την οπτική μας ή την κοσμοθεωρία μας δεν πάει να πει πως είναι ούτε λάθος, ούτε ψεύτικο.. Είναι απλά διαφορετικό... Όσο για τα χρώματα, είναι όπως οι απόψεις... Χρειάζονται όλα για να υπάρξει ισορροπία ... Και το ροζ, και το γκρί, και το άσπρο και το μαύρο... Και ο καθένας δίνει αυτό που έχει, αυτό που του βγαίνει από μέσα του στην συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του...
Έτσι, είναι όμορφη η διαφορετικότητα των ανθρώπων.. Ενδιαφέρουσα.. Κάνει την ζωή και τις συναναστροφές να έχουν νόημα.. Να μας πηγαίνουν αν όχι παρακάτω, τουλάχιστον αλλού... Εγώ λοιπόν, μπορεί να είμαι ξανθιά και ανόητη και ροζ και να έχω και αγαπημένη κούπα και ελβετικά κεριά, και άντρα και παιδί και σκύλο, μπορώ όμως ευτυχώς να εκτιμήσω ένα καλογραμμένο κείμενο αν το διαβάσω κάπου, περαστική... Και ας μην με κολακεύει, και ας δίνει μια εικόνα μου που δεν είναι καθόλου αληθινή... Όλες οι γνώμες σεβαστές είναι, ειδικά όταν εκφράζονται με χιούμορ και με σπιρτάδα... Και αν είναι τελικά να μας την λένε ντε και καλά, τουλάχιστον ας το κάνουν επωνύμως και με ταλέντο...
Καλημέρα σε όλους και να έχουμε μια υπέροχη εβδομάδα... Ροζ αισιόδοξη και κολλητική...:-)))) Φιλιά!!!!

UPDATE: Αν πραγματικά νομίζεις πως αυτό είναι "μελιτζανί" έχεις αχρωματοψία... Θα μπορούσα πράγματι να σου απαντήσω και σε άλλο χρώμα, αλλά δεν υπάρχει λόγος... Κανένας... Όσο για το αν "το πήρα προσωπικά" ή όχι, έλα τώρα... Σιγά μην το έγραψες για άλλο blog το κομμάτι... Αυτό που έχει σημασία πάντως είναι πως για να αναφέρεις τόσες λεπτομέρειες έστω και με .. ελαφρά παραλλαγή, με διαβάζεις πιστά.. Και χαίρομαι γι' αυτό γιατί και εγώ σε διαβάζω και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω... Απλά δεν ανεβάζω ποστ για όσα κατα καιρούς γράφεις και δεν συμφωνώ... Γιατί δεν με πολυνοιάζουν μάλλον...:-)

UPDATE No2: Θέλω να εξηγήσω κάτι και από εδώ... Όσα (και είναι αρκετά και ενδιαφέροντα) μου γράφετε επωνύμως και ανωνύμως, τα έχω ακούσει και τα ξέρω.. Είναι όμως η θέση μου να μην δημοσιεύω στο blog μου σχόλια που θίγουν τρίτους, δικαίως ή αδίκως, γιατί δεν μπορούν όλοι πάντα να παρακολουθούν τις εξελίξεις και μπορεί κάποια πράγματα να μείνουν να πλανώνται στον αέρα αναπάντητα... Αφήστε που γενικότερα δεν θέλω ο χώρος μου να γίνεται πεδίο αντιπαραθέσεων... Θα πω λοιπόν απλά πως σας ευχαριστώ όλους για τις προειδοποιήσεις και τις ενημερώσεις , και πως δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για μένα, ούτε και για την πλειοψηφία των αναγνωστών αυτού του blog νομίζω.. Μπορεί να λέμε λίγα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν ξέρουμε περισσότερα... Και στην τελική, η bloggo- γειτονιά είναι μικρή στην πραγματικότητα, και όλοι κάποια στιγμή ανοίγουν τα αληθινά τους χαρτιά, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο... Αρκεί όπως λένε οι σοφοί κινέζοι "να έχεις την υπομονή να καθίσεις να περιμένεις στην όχθη.. Κάποια στιγμή, θα δεις το πτώμα του εχθρού σου να περνά..." (Συμβολικά μιλάμε πάντα, ναι? Μην μου κρεμάσετε πολεμοχαρή κουδούνια παρακαλώ.) Οπότε, εμείς συνεχίζουμε την ζωή μας και επιμένουμε... Χαλαρά, γελαστά, διάφανα και καλοπροαίρετα... :-)

All day cocooning και Κυριακάτικο εξοχικό....

Έχω καιρό να γράψω για φαγάκια.. Και σήμερα το πρωί με ξεσήκωσε το ποστ του Δεσποιναρίου και στρώθηκα στην δουλειά... Δουλειά τρόπος του λέγειν δηλαδή, μια που η μέρα είναι αφιερωμένη στο χουζούρεμα και στο cocooning, από καναπέ σε κρεβάτι και πίσω, έτσι σκοπεύουμε να την περάσουμε, αλλά κάτι θα τρώγαμε για μεσημέρι και είπα να μην το ρίξουμε από νωρίς στα deliveries. Έτσι, ετοίμασα εξοχικό.
Δεν ξέρω γιατί το λέμε έτσι, το πιθανότερο είναι ότι το λέμε λάθος, αλλά η συνταγή είναι απλή.. Παίρνετε ότι κρέατα έχετε στο ψυγείο - εγώ είχα παντσέτες, λουκάνικα, σουβλάκια χοιρινά και κεμπάπ - τα βάζετε σε ένα ταψί με λίγο λάδι, κόβετε πατάτες κυδωνάτες, αλατοπιπερώνετε, ρίχνετε σκορδάκι, μπόλικη ρίγανη και λίγο βούτυρο (το ξέρω πως δεν είναι απολύτως υγειινό αλλά το βουτυράκι δίνει άλλη γεύση στο φαγητό και δεν χρειάζεται να βάλετε έναν τόνο.. Μερικά κομματάκια πασπαλιστά και η δουλειά έχει γίνει..) συμπηρώνετε νεράκι, σκεπάζετε με αλουμινόχαρτο και το βάζετε στον φούρνο, κάτω, στους 180 βραθμούς πάνω κάτω ή στον αέρα, για περίπου δύο ώρες.. Μετά από κανένα μισάωρο βγάζετε το αλουμινόχαρτο και συνεχίζετε να ψήνετε με ανοιχτό το ταψί και πρέπει να γυρίσετε και μια δυο φορές τα κρέατα για να ψηθούν ομοιόμορφα, αλλά γενικά that's it...



(Το φαγάκι μου έτοιμο για σερβίρισμα...)



Απλό, εύκολο και πεντανόστιμο...Όταν είναι όλα έτοιμα, τα κρέατα ροδοψημένα και οι πατάτες χρυσαφένιες, κόβετε σε κομμάτια τυρί - εγώ σήμερα χρησιμοποίησα κασέρι αλλά πηγαίνει ότι τυρί που λειώνει έχετε, από gouda μέχρι cheddar - το ρίχνετε πάνω στις πατάτες και το αφήνετε να λιώσει.. Σερβίρετε το φαγητό ζεστό, με λίγη μουστάρδα on the side αν σας αρέσει, αλλά και σκέτο είναι μούρλια, και με μια απλή πράσινη σαλάτα με ελαφριά vinaigrette...




(Home made ψωμάκι και τυράκι Cancoillotte εξ Ελβετίας)



Εγώ σήμερα έψησα και ψωμί δικό μου μετά από καιρό, και όσο έμεινε από το μεσημέρι θα συνοδέψει τέλεια το βράδυ το ελβετικό τυράκι spread που μου έφερε πεσκέσι η φιλενάδα μου προχτές, μαζί με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ταινία στο DVD και τα υπέροχα καινούρια κεριά μου αναμμένα να μοσχομυρίζει το σπίτι πούδρα και αστερόσκονη...



(Tα καινούρια μου κεριά που δεν είναι μόνο πανέμορφα όπως βλέπετε αλλά μυρίζουν και συγκλονιστικά... Και αυτά ελβετικά από την εταιρία Tout feu Τout flamme.)



Και αν είναι και οι τρεις άντρες της ζωής μου around - ο Droopy και ο Μάνος θα είναι σίγουρα δηλαδή, για τον Άρι δεν ξέρω- τότε ποιος με πιάνει!!! Τέλειο τελείωμα της εβδομάδας και ελπίζω και το ξεκίνημα της επόμενης να είναι a sortie.... Αυτά για σήμερα, καλή υπόλοιπη Κυριακή και φιλιά πολλά σε όλους....

Οι κάρτες της ζωής μου....

Από χτες περνάω υπέροχα... Υπάρχουν άνθρωοι στην ζωή μου που τους αγαπώ πολύ και δεν τους βλέπω όσο συχνά θα ήθελα και όταν είναι επιτέλους εδώ, είμαι really, really happy από το πρωί ως το βράδυ...:-))
'Ετσι σήμερα η μέρα έχει φουλ πρόγραμμα που περιλαμβάνει πρωινό κομμωτήριο, μετά καφέ με shopping, μετά lunch με τον αγαπημένο μου, και το βράδυ μαγαζί αγαπημένο με υπέροχη παρέα...
Και χτες πήγαμε στο Salon de Bricolage και περάσαμε για μια ακόμα φορά όπως πρέπει.. Μας περιποιήθηκαν χωρίς να μας αγχώσουν, φάγαμε comfort food, ήπιαμε τα ποτάκια μας με ωραίες μουσικές, είδαμε γνωστούς και φίλους και πήγαμε για ύπνο αρκετά νωρίς ώστε να μαζέψουμε δυνάμεις για σήμερα...
Και σκεφτόμουν χαζεύοντας την λευκή member card του Salon πως έχει πλάκα αυτή η ιστορία με τις κάρτες τελικά... Και πως χωμένη κάπου στα συρτάρια μου βρίσκεται μια σειρά από αντικείμενα που μου θυμίζουν και άλλα exclusive μαγαζιά της ζωής μου σε αυτή την πόλη - μια πλαστικοποιημένη και όχι πλαστική όπως αυτή κάρτα της πρώτης Αυτοκίνησης του Μάκη Σαλιάρη, μια αριθμημένη καρδιά μπρελόκ του Dragoste, μια πιο παλιά απ' όλες του club της Εκάλης, και ίσως και μια κάρτα μέλους της πρώτης Bora Bora αν δεν κάνω λάθος - που με ταξιδεύουν σε εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί αλλά που με κάνουν να χαμογελώ ακόμα... Και σε μαγαζιά ανθρώπων με όραμα και με μεράκι αλλά κυρίως φίλων καρδιάς... Πρέπει να τις αναζητήσω και να τις φωτογραφίσω κάποια στιγμή.. Έτσι για.. σημειολογικούς αλλά και δημοσιογραφικούς λόγους... Κάποια άλλη στιγμή όμως... Προς το παρόν χρησιμοποιώ αυτή του Bricolage που την έχω εύκαιρη, πίνω βιαστικά τον πρώτο καφέ της μέρας και αναχωρώ... Και σας εύχομαι να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο με χαμόγελα και exclusively με τους ανθρώπους που αγαπάτε... Πολύ....:-))

Σκυλίσια ζωή...

Σας υποσχέθηκα τηλεοπτικά, το ξέρω αλλά με την χτεσινή εκκαθάριση βρήκα και αυτό το κομμάτι και δεν μπορούσα με τίποτα να μην το ανεβάσω... Δημοσιεύτηκε πριν από κάμποσα χρόνια στο περισοδικό ΕΥ ΖΗΝ μαζί με αυτή την υπέροχη φωτογραφία που την τράβηξε με χίλια βάσανα ο φωτογράφος Σταύρος Κωστάκης αφού τάισε τον Droopy ένα ολόκληρο κουτί μπισκότα για σκύλους για να τον καλοπιάσει - είναι δύσκολα τα διάσημα μοντέλα, αυτό το γνωρίζουμε όλοι- και για την επεξεργασία της είναι υπέυθυνος ο λατρεμένος μου Wrong Man....:-)

Υ.Γ. Και κτόπιν απαίτησης της αγαπημένης μου φιλενάδας, ανεβάζω και δυο πιο πρόσφατες φωτογραφίες του "ανθρωπόσκυλου" , χωρίς ρετούς, την ώρα που είναι αφοσιωμένο σε αυτό που κάνει καλύτερα... Δηλαδή, την ώρα που κοιμάται...:-)))

Σκυλίσια ζωή…

Ονομάζομαι Πρίγκιπας Kisteleki- Kincses Samu, αλλά οι φίλοι μου με φωνάζουν Droopy. Eίμαι Shar Pei σπανίου χρώματος, κρεμ για την ακρίβεια, και κατάγομαι όπως είναι σαφές άλλωστε και από τον τίτλο μου, από βασιλική γενιά. Οι ρίζες της οικογένειας μου φτάνουν στην αρχαία Κίνα όπου ο ρόλος μας ήταν σοβαρός και τιμημένος. Οι πρόγονοι μου πολέμησαν στο πλευρό πολλών αυτοκρατόρων και έπεσαν ηρωικά στα πεδία των μαχών μασουλώντας - κυριολεκτικά- τους εχθρούς μέχρι τελικής πτώσεως με όπλο τα δύο σειρές δόντια, τύπου καρχαρία, που διαθέτει η ράτσα μας. Με το πέρασμα των χρόνων και με τους πολέμους να βασίζονται σε καινούρια όπλα, καταλήξαμε σε σκυλιά εκθέσεων (αν δείτε τα βραβεία της οικογένειας μου θα χλομιάσετε), και - ας είναι καλά οι trend setters - σε σκυλιά προχωρημένων και ψαγμένων σπιτιών. Έτσι βρέθηκα και εγώ στην Αθήνα, και μια που η τύχη με έριξε σε σπίτι δημοσιογραφικό, είπα να αρπάξω την ευκαιρία και να σας μιλήσω για την ζωή μας. Την σκυλίσια ζωή.
Καταρχάς, να σας ξεκαθαρίσω από την αρχή πως συζητώντας με την παλιοπαρέα στο πάρκο, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως εδώ που είμαστε, στο Νέο Ψυχικό συγκεκριμένα, είμαστε μια χαρά. Μπορεί να μην ζούμε στο L.A. όπου οι σκύλοι κάνουν ψυχοθεραπεία και spa, αλλά δεν ζούμε επίσης και στις Ινδίες που τους σκύλους τους κάνουν σουβλάκια και τους τρώνε. Οπότε, παράπονα ουσιαστικά από την ζωή μας δεν έχουμε, κάθε άλλο μάλιστα… Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν προοπτικές βελτίωσης. Βλέπετε η ζωή ενός σκύλου, δεν είναι πάντα εύκολη.
Δεν θα αναφερθώ στις δυσάρεστες ιστορίες που ακούμε εκεί στο πάρκο για σκυλιά που τα χτυπάνε, που τα εγκαταλείπουν το καλοκαίρι μόνα τους στους δρόμους, για σκυλιά που τα πετάνε όταν αρρωσταίνουν ή που τα αφήνουν μόνιμα δεμένα στην αυλή σαν να είναι πράγματα χωρίς ψυχή. Αυτοί οι άνθρωποι είναι χειρότεροι από τα ζώα που ταλαιπωρούν. Και θα τους αγνοήσουμε , σαν να μην υπάρχουν, γιατί αυτό τους αξίζει. Εγώ θα σας μιλήσω για αυτά που ξέρω από πρώτο χέρι. Ο χειρότερος εχθρός του σκύλου είναι κάτι που το λένε trend.
Δεν έχουμε καταλάβει αν είναι αρρώστια που την κολλάνε οι άνθρωποι και μετά περνάει, ή αν είναι ένα γράμμα που φτάνει μια μέρα σπίτι και φέρνει άσχημα νέα, πάντως, ότι και να είναι αυτό το trend, είναι πολύ άσχημο πράγμα. Από αυτό το trend την έπαθε ο Pepe, ένας φίλος μας ράτσας «λουκάνικου», παχουλός είναι η αλήθεια, αλλά δεν ανοίγει μόνος του το ψυγείο, κάποιος τον ταΐζει και πάχυνε… Η κυρία του λοιπόν αποφάσισε να τον αδυνατίσει με pilates για σκύλους. Τον ανέβαζε σε μία μπάλα και του έκανε ασκήσεις κάθε μέρα, ώσπου έπεσε από την μπάλα ο κακομοίρης, είναι και κοντά τα ποδαράκια του, εξάρθρωσε την ουρά του και τώρα έρχεται στο πάρκο με ελαστικό επίδεσμο … και κιλό δεν έχασε. Η μαμά της Μπουμπούς πάλι, για να είναι λέει trendy την ντύνει με παλτό , Burburys παρακαλώ, και ασορτί κοκαλάκια και το καλοκαίρι της φοράει μαγιό… Την είδαν την Μπουμπού τις προάλλες , με το παλτό και τα κοκαλάκια κάτι σκυλιά ρέμπελα - αυτά που εσείς λέτε αδέσποτα αλλά εμείς τα βλέπουμε με κρυφή ζήλια, όπως βλέπατε κάποτε εσείς το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη, και μας τρώνε πάντα και τα καλύτερα κορίτσια - και την πήραν σε ένα κυνήγι μαζί με την κύρία της, που αν δεν τις είχε γλιτώσει ο περιπτεράς, ακόμη θα έτρεχαν… Βέβαια για να μην μιλάω μόνο για τους άλλους και νομίζετε πως κρύβω τα δικά μου, έτσι δεν μου φόρεσε το καλοκαίρι η δικιά μου η τρελή γυαλιά ηλίου και κουτούλαγα στους τοίχους μέχρι να μου τα βγάλει γιατί δεν έβλεπα την τύφλα μου? «Έλα Droopy μου,» μου έλεγε, «άνοιξε τα ματάκια σου να δεις τι όμορφος που είσαι!!!» . Και ντούπ, να κουτουλάω ο δόλιος από δω κι από κεί μέχρι να με λυπηθεί και να μου τα βγάλει. Κάτι άκουσα μετά να λέει για άλλο μέγεθος, αλλά φαίνεται πως ευτυχώς δεν βρήκε μεγαλύτερα και σώθηκα…. Γι αυτό σας λέω, το trend βλάπτει σοβαρά την υγεία μας. Προχτές ήρθε ο Περικλής, ένα πολύ ενημερωμένο λυκόσκυλο που μένει απέναντι, στο Παλιό Ψυχικό και μας είπε πως άκουσε πως θα κυκλοφορήσει όπου να ‘ναι ένα βιβλίο με yoga για σκύλους που λέγεται Doga. Εγώ ξέρω τι είναι yoga γιατί κάποτε προσπαθούσε να κάνει η «μαμά» μου . Ξαπλώνεις σε ένα χαλάκι και προσπαθείς να τυλίξεις το πόδι σου γύρω από το κεφάλι σου ή το χέρι σου γύρω από τον λαιμό σου και πρέπει να είναι πολύ δύσκολο αυτό γιατί η «μαμά» μου τα παράτησε γρήγορα και το χαλάκι το έχει αφήσει δίπλα στην πόρτα «σαν διακοσμητικό» , έτσι είπε, και τα είπα όλα αυτά στους κολλητούς και πολύ ανησυχούμε όλοι.




Φυσικά υπάρχουν και πολλά ευχάριστα στην σκυλίσια ζωή. Καταρχάς η δουλειά μας είναι πιο εύκολη από την δική σας. Εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι χαρές, να προσέχουμε την τουαλέτα μας - δηλαδή να τα κάνουμε μόνο στην βόλτα και όχι στο σπίτι - και να είμαστε φύλακες. Που πάει να πει πως όταν μυρίζουμε ξένη μυρωδιά πρέπει να γαβγίζουμε με βροντερή, φοβιστική φωνή, όσο μπορεί ο καθένας γιατί η Μπουμπού ας πούμε τι φοβιστική φωνή να κάνει η δόλια? Και για αυτή την ελάχιστη απασχόληση αμειβόμαστε, στην πλειοψηφία μας πλουσιοπάροχα. Εγώ ας πούμε, που χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω είμαι πολύ φοβιστικός αν θέλω, τις υπόλοιπες ώρες ρίχνω ατελείωτες ξάπλες ανενόχλητος στο πορτοκαλί γούνινο κρεβάτι μου, δίπλα στο τζάκι τον χειμώνα, κάνω μπάνιο στον Πάνορμο το καλοκαίρι, είμαι φουλ εμβολιασμένος, λούζομαι με ειδικό σαμπουάν για ευαίσθητα δέρματα με βάση το τσάι, έχω περισσότερα παιχνίδια από πολλά παιδάκια που ξέρω, άφθονο εξαιρετικό φαγητό και ατελείωτα χάδια. Και είμαι σίγουρος πως πολλοί από σας θα ήθελαν πολύ να ήταν στην θέση μου.

Υ.Γ. Έμαθα νεότερα από τον Περικλή και η Doga που σας έλεγα είναι ασκήσεις που τις κάνουν οι σκύλοι μαζί με τα αφεντικά τους. Και αναρωτιέμαι… Μήπως μετά το trend ο χειρότερος εχθρός του σκύλου είναι η ανθρώπινη μοναξιά? Γιατί αν οι άνθρωποι είχαν περισσότερους φίλους, ανθρώπους εννοώ, δεν θα κατέληγαν να μοιράζονται με τα σκυλιά τους ακόμη και την γυμναστική τους.

Μικρές καθημερινές στιγμές...

Εχτές αποφάσισα να κάνω μια εκκαθάριση στα κείμενα μου και έπεσα πάνω σ' αυτό... Που είναι γραμμένο αρκετά χρόνια πριν, για το προηγούμενο blog μου, αλλά μετά το χτεσινό ποστ μου φάνηκε πολύ επίκαιρο.. Σχεδόν συμπηρωματικό... Το ανεβάζω λοιπόν, χωρίς καμιά αλλαγή και σκέφτομαι πως ο καιρός μπορεί να περνάει, κάποια πράγματα όμως παραμένουν - ευτυχώς- ίδια... Καλημέρα και πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Η φωτογραφία πολύ παλιά αλλά λατρεμένη... Και νομίζω το τέλειο background, πάντα...:-)

"Μικρές καθημερινές στιγμές… Μικρά καθημερινά πράγματα… Έγραψε γι’ αυτά μερικές μέρες πριν η φίλη μου η Βίβιαν, και ακόμα πιο παλιά και πιο συχνά ένας άνθρωπος που θαυμάζω και εκτιμώ βαθιά. Ο Άρης Δαβαράκης. Στιγμές και πράγματα που περνάνε από την καθημερινότητα μας και τα θεωρούμε δεδομένα, στιγμές και πράγματα που μόνο όταν τα στερηθούμε καταλαβαίνουμε την αξία τους… Αυτή είναι η μοίρα των μικρών… Περνάνε απαρατήρητα και χτίζουν σύνολα, ζωής και σκέψης, και εμείς συνήθως στεκόμαστε στα μεγάλα… Σε αυτά που ονομάζουμε ορόσημα και που τα θυμόμαστε πάντα ξεχνώντας με ευκολία τα όσα μας οδήγησαν μέχρι εκεί. Θυμόσαστε το παραμύθι με τον Κοντορεβιθούλη? Που σκόρπιζε πίσω του ψίχουλα για να μην χαθεί… Αυτά είναι τα μικρά και καθημερινά μας… Ψίχουλα μιας ολόκληρης ζωής που χωρίς αυτά δεν θα βρίσκαμε ποτέ τον δρόμο μας… Δεν θα φτάναμε ποτέ στα σπουδαία και στα μεγάλα…

Παλιά, όταν ήμουν μικρότερη, σημασία δεν τους έδινα… Σκόπευα πάντα στα μεγάλα και στα δύσκολα και στα φανταχτερά. Είχα όνειρα και απαιτήσεις και έναν τρόπο απολύτως παράλογο να τα διεκδικώ… Μεγαλώνοντας έμαθα… Όταν πόνεσα, όταν έκλαψα, όταν ταπεινώθηκα, όταν αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να επιστρέψω σπίτι, στο σπίτι της ψυχής μου εννοώ, το μέσα μου, τότε μόνο συνειδητοποίησα πως δεν είχα άλλο τρόπο παρά να ακολουθήσω τα ψίχουλα που είχα αφήσει στο διάβα μου… Όσα δεν είχε παρασύρει μέχρι τότε ο αέρας της ζωής μου. Και όταν οι συνθήκες το έφεραν να τα στερηθώ τελείως, όταν συνειδητοποίησα πως η μεγαλύτερη πολυτέλεια της ζωής μου πέρα από το παιδί μου ήταν αυτά τα μικρά και καθημερινά - ένας καφές στην λιακάδα, μια αγκαλιά του ανθρώπου που αγαπάς, ένα ξαφνικό τηλεφώνημα ενός φίλου που σε νοιάζεται, μια βόλτα ότι ώρα νοιώθεις πως έχεις ανάγκη να ξεσκάσεις - τότε και μόνο τότε άλλαξα οπτική. Και προοπτική, και στόχο…

Την είχα ξανακούσει την ιστορία των μικρών στιγμών και των ακόμα πιο μικρών πραγμάτων παλιά αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Δεν ήμουν έτοιμη… Ένας από τους σημαντικούς ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μου σε λάθος timing, ο Τάκης Σπυριδάκης είχε γράψει και σκηνοθετήσει μια ταινία μικρού μήκους γι’ αυτά. Την Vera Cruz. Την θυμήθηκα πολλές φορές τα χρόνια που πέρασαν αυτή την αφιερωμένη στα μικρά και ασήμαντα κραυγή ενός ανθρώπου που ήξερε, που τον είχε μάθει η ζωή, να ξεχωρίζει το σημαντικό από το ασήμαντο… Την θυμήθηκα και χτες, μια δύσκολη μέρα που ξεκίνησε από μια σκληρή κουβέντα με έναν άνθρωπο που έχει πάντα την δυνατότητα να με πληγώνει και συνέχισε με ένα ατύχημα του Άρι στο σχολείο.. Τέλος καλό όλα καλά, ευτυχώς, όμως το βράδυ, καθισμένη στον καναπέ με το τζάκι αναμμένο, τον Droopy να χουζουρεύει στα πόδια μου ευχαριστημένος και τον πιο σημαντικό άντρα της ζωής μου δίπλα μου να χαζεύει μαζί μου Nova, συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πως τελικά αυτά για τα οποία αξίζει να παλέψουμε, και να τσαλακωθούμε ακόμα όταν χρειάζεται, είναι όντως τα μικρά και καθημερινά… Τα ασήμαντα και όμως τόσο σημαντικά… Και όταν επέστρεψε και ο Μάνος από την δουλειά του, λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου και βυθιστώ σε έναν ανακουφιστικό ύπνο, με την σιγουριά πως είμαστε όλοι εδώ- γεροί, δυνατοί και αγαπημένοι- προσπάθησα να εστιάσω σε όλα αυτά που θεωρώ δεδομένα και που ορίζουν την δική μου, καθημερινή, μικρή ζωή… Την αγκαλιά του Άρι, το συνωμοτικό χαμόγελο του Μάνου, τις χαζές χαρές του Droopy, το πρωινό τηλεφώνημα της μαμάς μου, τον καφέ με τις φίλες μου, το ηλιοβασίλεμα από την βεράντα μου στο νησί, τα βράδια μπροστά στο τζάκι τον χειμώνα, τα κείμενα μου δημοσιευμένα, τη μυρωδιά από το φρεσκοψημένο ψωμί όταν ανοίγει η πόρτα του σπιτιού, τα μεσημέρια της Κυριακής με φίλους και χαμόγελα, την ανάμνηση του πεθερού μου, τα ψευδά λογάκια της Μυρτώς… Όλα αυτά που κάνουν την ζωή μου πιο όμορφη, πιο ασφαλή, πιο ουσιαστική… Όλα αυτά τα μικρά που οδηγούν τα βήματα μου ξανά και ξανά στο σπίτι.. Back where my hart is….

Υ.Γ. Εχτές συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά, μέσα από αυτή την κουβέντα που με πλήγωσε και με πρόσβαλε και που προσπάθησε να με ξαναγυρίσει πίσω σε κάτι που δεν είμαι πια, πως τα υλικά της σιγουριάς, όπως έχει πει η αγαπημένη Άλκηστις σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, είναι όντως «λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα»… Και πως ότι και αν συμβεί, όπως και αν έρθουν τα πράγματα, μπορεί να χάσουμε τα πάντα… Εκτός από τους ανθρώπους που αγαπάμε και που μας αγαπούν κι αυτοί.. Η αγάπη πάντα επιμένει… Και όταν είναι αληθινή, επιβιώνει από όλες τις καταστροφές… Αλλοίμονο σε όσους ζουν χωρίς αυτή… Και χωρίς τα μικρά, τα απλά και τα καθημερινά… Και έκλεισα το τηλέφωνο ανακουφισμένη… Γιατί η δική μου αγάπη είναι πάντα εκεί. Και όταν χρειαστεί φτάνει να καλύψει και το έλλειμμα της αγάπης εκείνων που έχουν πάψει να την αναγνωρίζουν… Και πήρα μια βαθιά ανάσα, και προχώρησα… Ξανά..

Υ.Γ.2 Αυτό το κομμάτι είναι αφιερωμένο εξαιρετικά… Στους δύο άντρες της ζωής μου, τον Άρι και τον Μάνο, στον πεθερό μου που τον έζησα για πολύ λίγο αλλά τον έχω πάντα στην καρδιά μου και στον πατέρα που είχα κάποτε και που στην πορεία αναγκάστηκα να μάθω να ζω χωρίς αυτόν… Ο καθένας με τον τρόπο του με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.. Μια γυναίκα που έχει μάθει να αγωνίζεται, να πέφτει, και μετά να ξανασηκώνεται και να προχωράει ότι και αν συμβεί. Μια γυναίκα δυνατή. Και κυρίως, μια γυναίκα βαθιά ευτυχισμένη…."

UPDATE: Νομίζω πως καλό είναι εδώ να κλείσω τα σχόλια.. Ότι ήταν να πούμε επί του θέματος τα είπαμε εχτές.. Να μην λέμε τα ίδια και τα ίδια... Απλά το κομμάτι ταίριαζε και είπα να το βάλω.. Και αυτό είναι όλο... Από αύριο θα έχουμε φρέσκα νέα, και για να αλλάξουμε λίγο κλίμα, λέω να ασχοληθώ με τα αγαπημένα μου τηλεοπτικά... :-))

Κρίση είναι θα περάσει...

Πίνω τον πρωινό μου καφέ στην γνωστή κούπα με την γόβα και μασουλάω απολαυστικά ένα ντόνατ με ζάχαρη.. Πόσο καλύτερα μπορεί να ξεκινήσει κανείς την ημέρα του? Δίνω μεγάλη σημασία στο ξεκίνημα της μέρας τον τελευταίο καιρό... Και στο τελείωμα της επίσης.. Είμαι αποφασισμένη να μην αφήσω την γκρίνια και την μαυρίλα των ημερών να χαλάσει το κέφι μου... Αποφεύγω τις "σοβαρές" ειδήσεις, παρακολουθώ μόνο STAR και τις περιπέτειες της Ελένης και της Τζούλιας σε συνέχειες, και μετά ανυπομονώ να φτάσει 11 για να δω Ράδιο Αρβύλα όταν είμαι σπίτι... Δεν υπάρχει καλύτερο αντίδοτο στην μελαγχολία, πιστέψτε με... Εχτές έκλαιγα στην κυριολεξία από τα γέλια με το video του παχουλούλη παίκτη που έκανε 2 ώρες και 20 λεπτά να τελειώσει την πίστα του Wipe out...
Μπορεί πολλοί να με χαρακτηρίσουν ξανθιά και ανώριμη με όσα γράφω όμως εγώ θα συνεχίσω να προσπαθώ επίμονα να παραμείνω έξω από το κλίμα των καιρών... Οκ, το ξέρω πως η κρίση είναι εδώ, στην δική μου δουλειά άλλωστε έχει εγκατασταθεί από το πρόπερσι τον χειμώνα και ας μην το πίστευε κανείς τότε, αλλά τι να κάνουμε δηλαδή? Να πεθάνουμε? Είναι προφανές πως θα επιβιώσουμε και αυτής της καταστροφής... Πάντα επιβιώνουμε.. Θα αλλάξουμε τις συνήθειες μας, θα αλλάξουμε την ζωή μας, θα προσαρμοστούμε και θα κολυμπήσουμε... Και κάποια στιγμή θα φτάσουμε απέναντι και θα έχουμε μια ακόμα πολύτιμη εμπειρία στις αποσκευές της ζωής μας... Εγώ λοιπόν είμαι αποφασισμένη αυτό το κολύμπι να το κάνω με μαγιό ντηζαϊνάτο και σκουφάκι με μαργαρίτες απλικέ, σαν άλλη Ρένα Βλαχοπούλου στην τρελή σαραντάρα... Θα το κάνω να μοιάζει σαν βόλτα με τους φίλους μου -άλλους αισιόδοξους και επίμονους κολυμβητές- σαν εκδρομή με τους άντρες της ζωής μου, και θα ευχαριστηθώ και αυτή την διαδρομή που δε μπορεί, κάτι θα έχει και αυτή να μου προσφέρει...
Σίγουρα δεν θα καθίσω να μιζεριάσω περιμένοντας να μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι παρέα με τον κύριο Αυτιά και όλους εκείνους που λατρεύουν να μας υπενθυμίζουν καθημερινά πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα... Ακόμα πιο σίγουρα δεν θα μπω καν στην διαδικασία να συζητήσω πολιτικά με κανέναν.. Έχουμε την κυβέρνηση που μας αξίζει, αυτή που ψήφισε η πλειοψηφία και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε αυτή την στιγμή είναι να την στηρίξουμε και να ευχηθούμε να κάνουν το καλύτερο που μπορούν... Και όταν περάσουν τα δύσκολα, πάλι εδώ θα είμαστε... Αρνούμαι να χαλάσω την εναπομείνασα ζαχαρένια μου επειδή κάποιοι πάρα πολλοί μασούλησαν χρόνια τώρα ότι χρήματα πέρασαν από τα δημόσια ταμεία και τώρα μας ζητάνε να πληρώσουμε εμείς και τα ρέστα τους... Ακόμα περισσότερο, αρνούμαι να θυσιάσω το ακμαίο ηθικό μου στο βωμό της δικής τους μαλακίας.. ΟΧΙ πιο μεγάλο και από του Μεταξά.. Αυτό έχω να πω..
Desperate times need desperate measures.... Αυτό ξέρω εγώ.... Και η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η στεναχώρια γέλιο... Έτσι, να με συγχωρείτε αλλά εγώ θα εξακολουθήσω να χτίζω το ροζ μου σύμπαν λιθαράκι λιθαράκι σαν άλλος Λαγγαδινός χτίστης για να κάνω και μια αναφορά στην πατρίδα του καλού μου... Με υλικά τα χαμόγελα που με περιβάλουν καθημερινά, των ανθρώπων που αγαπάω αλλά και των απλών περαστικών που μου ανταποδίδουν τα δικά μου, την έμφυτη αισιοδοξία της Πολυάννας που δεν με εγκατέλειψε ποτέ, το κέφι που μου δημιουργούν όλα τα όμορφα που ξέρω πως θα έρθουν και που δεν χρειάζεται να είναι ακριβά και μεγάλα, αρκεί να είναι αληθινά και από ψυχής, και την σιγουριά πως τελικά θα έρθουν καλύτερες μέρες... Η ευτυχία είναι στιγμές μην το ξεχνάτε... Από την λιακάδα που μπορούμε να απολαύσουμε μέσα στον χειμώνα ένα μεσημέρι σε έναν κήπο μαζί με φίλους και τον πρώτο καφέ της ημέρας με ηρεμία και καλή - έστω και ηλεκτρονική- παρέα, μέχρι την αίσθηση των μυρωδάτων σεντονιών την ώρα που πέφτουμε για ύπνο δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπάμε και μας αγαπάει... Απλά πράγματα είναι η ευτυχία.. Μην την ψάχνετε αλλού.. Αναζητήστε την στην καθημερινότητα σας, στους ανθρώπους σας, στις στιγμές σας, στα όνειρα σας, στις επιτυχίες σας, στην πορεία της ζωής σας... Και θα δείτε πως είναι εκεί και περιμένει να σας δώσει δύναμη και κουράγιο να πάτε παρακάτω...
Αν μου ζητούσατε να σας απαριθμήσω έχω πολλλές, πολλές τέτοιες στιγμές στο μυαλό μου να σας πω... Η μεγαλύτερες όμως θα είναι πάντα οι αγκαλιές και τα φιλιά του Άρι... Όπως εκείνο το αναπάντεχο που μου έδωσε μέσα στην νύχτα προχτές όταν επέστρεψε στο σπίτι ξημερώματα... Ξύπνησα μ' αυτό, ξανακοιμήθηκα χαμογελαστή με την αίσθηση του στο μάγουλο μου, και όταν το σκέφτομαι χαμογελάω ακόμα.. και όσο θα υπάρχουν μέσα στην ζωή τέτοιες στιγμές, ποιος η τι έναι αυτό που θα μπορούσε να μου χαλάσει την ευτυχία μου, πέστε μου... Καλημέρα λοιπόν και μην το βάζετε κάτω... Βρείτε το ροζ μέσα στην ζωή σας και μην το ξαναφήσετε ποτέ... Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την αφήνουμε να μας την χαλάνε άσχετοι και άχρηστοι άνθρωποι... Φιλιά!!!

Υ.Γ. Η φωτογραφία έχει κι αυτή το νόημα της σήμερα.. Έτσι θα την περάσουμε την κρίση.. Με ροζ ορθοπεταλιές....:-)))

UPDATE: Απάντηση από εδώ προς τον ανώνυμο που έγραψε - ευγενέστατα είναι η αλήθεια- την άποψη του και όλους εκείνους που σκέπτονται αναλόγως... Το ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε πολύ χειρότερα από μένα, δεν είμαι ηλίθια... Και όπως έχω ξαναπεί πολλές, πολλές φορές, το ότι γράφω εδώ κάποια κομμάτια από την ζωή μου που εγώ επιλέγω δεν σημαίνει πως ξέρετε τα πάντα για μένα... Ούτε ποια είμαι, ούτε ποια ήμουν, ούτε τι σημαίνει για μένα η όποια κρίση.. Μην με προσβάλετε λοιπόν με ιστορίες για ταξίδια και τσάντες επωνύμων σχεδιαστών... Όσα γράφω, σας διαβεβαιώ πως τα γράφω με πλήρη συνείδηση των δυσκολιών της ζωής, από πρώτο κι όλας χέρι.. Ακριβώς λοιπόν επειδή έχω υπάρξει και φτωχή, και δυστυχισμένη, και deeply disturbed και ένα σωρό άλλα που δεν είναι της παρούσης για μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου, ξέρω καλά πως το ροζ , ακόμα και όταν μας περιβάλει το απόλυτο, πηχτό μαύρο, είναι απαραίτητο για να μην τρελαθούμε και για να μην χάσουμε τελείως την μπάλα... Σήμερα που σας τα γράφω όλα αυτά άλλωστε, και εγώ άνεργη είμαι και μάλιστα πάνω από έναν χρόνο τώρα, μην το ξεχνάτε... Παρόλα αυτά, όσο και αν σας κακοφαίνεται, το ροζ μπορεί να είναι παντού.. Στα πιο μικρά, στα πιο φτωχά, στα πιο τυχαία...Και αν κάποιος δεν μπορεί να το δει, δεν φταίει το χρώμα, ούτε εγώ που σας το υπενθυμίζω, αλλά τα μάτια της ψυχής του... Εξαιρούνται οι τεράστιες απώλειες της ζωής... Και μόνο...

Ένα τριήμερο που θα ήθελα να κρατούσε πέντε μέρες... Τουλάχιστον..:-)

Ο λαιμός μου με γδέρνει ακόμα αλλά που θα πάει, θα περάσει... Το χειρότερο βέβαια είναι ο βήχας που με πιάνει τις νύχτες και με κάνει να ξυπνάω και να πνίγομαι αλλά που θα πάει, θα περάσει κι αυτός... Αργότερα που θα βγω για δουλειές διάφορες θα πάω μια βόλτα και από το φαρμακείο αναζητώντας κανένα άλλο σιρόπι μήπως δω προκοπή αλλά νομίζω πως το έχω πάρει απόφαση ότι θα ταλαιπωρηθώ λίγο ακόμα... Φυσικά, τίποτα απ' όλα αυτά δεν με εμπόδισε να περάσω ένα υπέροχο τριήμερο με κάποιους από τους πιο αγαπημένους μου φίλους - εξ ου και η έμπνευση του προηγούμενου ποστ- που άρχισε με τα γενέθλια του Άλκη το Σάββατο και έκλεισε πανηγυρικά με το χτεσινό σαρακοστιανό lunch της Λιάνας που μας εντυπωσιάσε για μια ακόμα φορά όχι μόνο με την μαγειρική της αλλά και με την επιμονή της στην λεπτομέρεια, πράγμα που την κάνει από τις καλύτερες οικοδέσποινες που ξέρω....


(Η τούρτα του Άλκη με ένα κερί να! μετά συγχωρήσεως....:-)))


Ναι, περάσαμε υπέροχα εχτές.... Μας έκανε και καιρό σούπερ, αράξαμε στην λιακάδα και θυμηθήκαμε γιατί αγαπάμε το καλοκαίρι περισσότερο από τον χειμώνα, φάγαμε σαν γουρουνάκια την ωραιότερη ταραμοσαλάτα των τελευταίων ετών δια χειρός της κολλητής μου φυσικά, αυγοτάραχο άφθονο, ντολμαδάκια πεντανόστιμα και μια γαριδομακαρονάδα από την οποία δεν έμεινε ούτε τσόφλι...


(Μύδια γεμιστά πολίτικα, γαρίδες και καραβίδες σερβιρισμένα σε σούπερ, φιν φον πιατέλα)



(και φρέσκο αυγοτάραχο με κρακεράκια)


Και τέσσερις λαγάνες αν δεν κάνω λάθος, και μύδια γεμιστά πολίτικα, και καραβίδες ψητές με λαδολέμονο φτιαγμένο από τα λεμόνια του κήπου που μοσχοβολούσαν, και γλυκά νηστήσιμα και κανονικά.... Και όλα αυτά σερβίρισμένα στα τέλεια σερβίτσια και στο απόλυτα φιν φον table setting που θα κάνει την Λιάνα και το Δεσποινάριο κολλητές όταν καταφέρω να τις γνωρίσω μεταξύ τους γιατί έχουν την ίδια δημιουργική τρέλα και το ίδιο απίστευτο γούστο....:-)
Και μετά αράξαμε στον οντά με τα καφεδάκια μας και αν δεν ήταν η κίνηση της επιστροφής που φοβηθήκαμε, ακόμα εκεί θα είμασταν, να γελάμε, να τρώμε και να πίνουμε... Και έμαθα και μια χρήσιμη πληροφορία κυρίως για σας που μένετε νότια, αν και θα την κάνω και εγώ την βόλτα μου προς τα εκεί οσονούπω.. Υπάρχει στην Λεωφόρο Βάρης - Κορωπίου (προς την Βάρη) ένας φούρνος - ντελικατέσσεν που πρέπει να "φυσσάει".. Λέγεται Ηπειρώτισσα και φάγαμε ένα κέικ-μπριος γεμιστό με σοκολάτα από εκεί που είναι από μόνο του αιτία και αφορμή για βόλτα στην παραλία...
Τώρα βέβαια που σας τα γράφω όλα αυτά, πίνω τον πρωινό μου καφέ ξερό και σκέτο γιατί μετά από τρεις μέρες στο σπίτι δεν έχει μείνει τίποτα για να τον συνοδεύσω, άρα το σούπερ μάρκετ είναι απαρταίτητο σήμερα... Και έχω και γράψιμμο γιατί η στήλη μου είναι πάλι καθυστερημένη, και έχουμε και διάφορα βραδινά όλη την εβδομάδα, και κανονίζω και πρόγραμμα ειδικό για το σαββατοκύριακο γιατί περιμένω λατρεμένη φιλενάδα, και έχω και από την χτεσινή λιακάδα μια διάθεση για τεμεπελιά που δεν περιγράφεται.... Πεθύμισα ήλιο και θάλασσα και νησάκι και διακοπές... Και μαύρισμα και σαγιονάρες, και μυρωδιά St. Barth στο δέρμα μου και τα μαλλιά μου σγουρά και ...... Πεθύμισα καλοκαίρι to make a long story short.... Κρίμα που έχω ακόμα καιρό μπροστά μου... Που βέβαια θα τον παράσω δημιουργικότατα με αγαπημένους φίλους, παλιούς και καινούριους γιατί έχω πολλά να κάνω και ακόμα περισσότερα να σας πω... In due time... Προς το παρόν, τρέχω να ξεκινήσω μπας και προλάβω έστω τα μισά...Φιλιά πολλά σε όλους και καλημέρες...

Οι φίλοι μου....

Οι φίλοι μου είναι οι καλύτεροι του κόσμου... Αλήθεια σας το λέω, όχι επειδή είναι δικοί μου... Είναι όλοι "περισσότερο" από μένα σε ένα σωρό πράγματα, άλλοι πιο όμορφοι, άλλοι πιο έξυπνοι, άλλοι πιο καλλιεργημένοι, άλλοι πιο επιτυχημένοι, άλλοι πιο μορφωμένοι, άλλοι πιο ταλαντούχοι, άλλοι πιο αστείοι, (και οι περισσότεροι πιο πλούσιοι :-))) ... Τους θαυμάζω όλους αληθινά - άλλωστε για μένα οι φιλίες είναι σαν έρωτες αλλά με πολύ πολύ μεγαλύτερη διάρκεια στον χρόνο, άρα δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την αγάπη, τον θαυμασμό και τον σεβασμό- και παίρνω απ' όλους τους ένα σωρό πράγματα που με συμπληρώνουν και με βελτιώνουν... Που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο... Και είμαι βαθιά περήφανη γι΄αυτούς, γιατί τους έχω διαλλέξει έναν - έναν με διαδικασίες δικές μου, προσωπικές, δύσκολες, μια που δεν είμαι το ευκολότερο παιδί που κυκλοφορεί εκεί έξω, κι ας μπερδεύονται οι πολλοί από τα γέλια , τον χαβαλέ. και το ξανθό μαλλί... Αυτά είναι τα έξω, για τους έξω... Τα μέσα για τους μέσα είναι άλλα, και οι επιλογές της ζωής μου γίνονται πάντα πολύ πιο δύσκολα απ' ότι δείχνουν, με γνωμονα την πυξίδα της ψυχής μου πέρα και πάνω απ' όλα, και γι΄ αυτό τελικά, 99 φορές στις εκατό με πάνε ένα βηματάκι πιο μπορστά, για να μην σας πω περισσότερα...
Έτσι λοιπόν, τους έχω διαλλέξει τους ανθρώπους της καρδιάς μου και είμαι βαθιά περήφανη γι' αυτούς.. Και τους χάζευα αυτές τις μέρες, έναν έναν και όλους μαζί, γελαστούς, όμορφους και παραδομένους γύρω από τραπέζια και κουβέντες και γέλια, και σκεφτόμουν πως αυτή είναι στην πραγματικότητα η οικογένεια μου.. Πέρα από τον Άρι, τον Μάνο και την μαμά μου, αυτοί είναι οι εκλεκτικοί μου συγγενείς, εκείνοι που διάλλεξα και όχι αυτοί που μου έτυχαν, οι άνθρωποι που ξέρω και ξέρουν πια πως θα είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο ότι κι αν συμβεί.. Και όποτε...
Έλεγε ο Άλκης εχτές κάποια στιγμή πως είναι δύσκολο να κάνεις φιλίες κολλητές, καρδιάς και ψυχής, σε μεγάλη ηλικία... Δηλαδή όχι στο σχολείο, ή στο Πανεπιστήμιο, αυτό εννοούσε και οχι πως μας πήραν και καλά τα χρόνια... Και όμως, εγώ τις μεγαλύτερες φιλίες μου, πέρα από την Μαρία, τις έκανα μετά... Στην διάρκεια της ζωής μου... Και ήρθαν όταν και όπως έπρεπε και τις αναγνώρισα μαγικά, χωρίς καμιά προσπάθεια... Σαν να γίνεται ένα τσαφ στον αέρα, αναγνωρίζω μέσα από μια λέξη, ένα άγγιγμα, μια ματιά, τους ανθρώπους που είναι για μένα... Και ακόμα και εκείνες οι σχέσεις που δεν ήταν εύκολες αλλά χρειάστηκε να περάσουν και από εντάσεις για να στρώσουν, τελικά με έναν τρόπο παράξενο, σαν να βρέθηκαν τελευταία στιγμή όλα τα κομμάτια του παζλ στην σωστή τους θέση, ήρθαν και έδεσαν και στάθηκαν, και έμειναν... Και ζεσταίνουν την καρδιά και την ψυχή μου , και με στηρίζουν και με κρατάνε από το χέρι στα δύσκολα, και με συντροφεύουν χαμογελαστά στα εύκολα, μια που εγώ παραμένω απολύτως αντίθετη σε όσους λένε πως οι αληθινοί φίλοι φαίνονται στα δύσκολα.. Όχι... Οι αληθινοί φίλοι φαίνονται παντού... Στα δύσκολα ναι, αλλά στα εύκολα ακόμα περισσότερο... Γιατί είναι καλό να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που στεναχωριούνται με την λύπη σου και συμπάσχουν, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που μπορούν να χαίρονται με την χαρά, τους έρωτες, και τις επιτυχίες σου.. Χωρίς ζήλιες, ζωρίς συγκρίσεις και χωρίς δεύτερες σκέψεις... Και εγώ, αυτούς τους φίλους θέλω και αυτούς τους φίλους έχω.. Δόξα τον Θεό... Και είμαι βαθιά ευγνώμων στο σύμπαν και στην ζωή που μου τους έφερε στον δρόμο μου.. Και γι' αυτό προσπαθώ να τους δίνω την καλύτερη μου ενέργεια και όλη μου την αγάπη, σε ανταπόδωση... Και μπορώ για χάρη τους να περάσω βουνά... Και να σκίσω στα δύο όποιον τολμήσει να τους πειράξει ή να τους στεναχωρήσει... Γιατί ξέρω καλά, το νοιώθω, πως χωρίς εκείνους η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική....

Υ.Γ. Η φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό ποστ είναι παλιά και αγαπημένη... Στο νησάκι, περίπου πριν από δέκα χρόνια, γύρω από μια πισίνα και όχι από ένα τραπέζι όπως συνήθως, με τον Ζαννή, τον Μίμη, την Μαρία, την Μάρθα και τον Άλκη... Λείπουν διάφοροι αγαπημένοι άνθρωποι από το πλάνο (πολλοί από τους οποίους ήταν εκεί αλλά γύρω από ένα τραπέζι στην απέναντι μεριά) , και έχουν προστεθεί και άλλοι, καινούριοι φίλοι καρδιάς από τότε στην ζωή μου, όμως νομίζω πως η εικόνα είναι από αυτές που πάντα θα με κάνουν να χαμογελάω όταν την βλέπω.. Γιατί μου θυμίζει στιγμές ανέμελες, γελαστές και αγαπημένες και την "ιστορία που γράφουν οι παρέες" και ειδικότερα η δική μας...Φιλιά σε όλους, καλή εβδομάδα και καλή Σαρακοστή...

Η Ευούλα στο ραδιόφωνο....

Το σημερινό ποστ θα είναι μικρό και περιεκτικό... Ξύπνησα αχάραγα γιατί είμαι καλεσμένη σε μια εκπομπή στο - διαδικτυακό- ραδιόφωνο... Που λέγεται Radiobubble (το ραδιόφωνο) και Retrospectiva η εκπομπή της οποίας οικοδεσπότης είναι ο γνωστός σε όλους Elawyer Βασίλης Σωτηρόπουλος... Που είχε την καλωσύνη να με προσκαλέσει να πούμε ένας Κύριος ξέρει τι, πάντως εγώ το έκανα το homework μου και πάω όσο το δυνατόν περισσότερο διαβασμένη σε αυτά που ξέρω.. Η εκπομπή είναι 11 με 12, και αργότερα θα ανεβάσω και link για να μας ακούσετε (Και να γελάσετε μάλλον) ... Αυτά και φεύγω τρέχοντας για να είμαι on time...Φιλιά!!!

UPDATE: Αν θέλετε να ακούσετε λοιπόν την εκπομπή, εδώ είναι το link: http://www.radiobubble.gr/el/audio/6470/retrospectiva-episode-05

Περιττόν να σας πω ότι πέρασα υπέροχα και ότι θα το ξανακάνω με χαρά!!! Βασίλη σ' ευχαριστώ πάρα, πάρα πολύ....

Η κυρία Ματίνα δεν μένει πια εδώ....

Η σημερινή μέρα ανήκει με έναν θλιβερό τρόπο στην κυρία Ματίνα.. Ξαδέρφη της πεθεράς της Μαρίας (της κουμπάρας μου) επέστρεψε κάποια στιγμή από Καναδά όπου είχε πάει με τον άντρα της και δούλευε σαν νταντά, και ανέλαβε να βοηθήσει την Μαρία με την Εύα που ήταν τότε μωρό. Στην λογική του μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα έστελνα και εγώ τον Άρι όταν είχαμε κάτι να κάνουμε και έτσι, μαζί και μαζί της από τα τρία τους μέχρι τα σχεδόν δεκάξι τους, έχουν περάσει τα παιδιά μας παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, καλοκαίρια στο Κυπαρίσσι και χειμωνιάτικα σαββατοκύριακα στον Παρνασό που είχε το εξοχικό της, βράδια που θέλαμε να βγούμε, διακοπές στην Μύκονο και αλλού, και ατελείωτα απογεύματα που απλά ήθελαν να παίξουν... Η κυρία Ματίνα είχε πάντα τον τρόπο της μαζί τους... Ήξερε να τα κουμαντάρει, να τους βάζει κανόνες, να τα απασχολεί και ταυτόχρονα να βρίσκει χρόνο να χαζεύει τις αγαπημένες της σειρές στην τηλεόραση... Μέχρι πριν από μερικά χρόνια ζούσε σχεδόν μόνιμα στο σπίτι της Μαρίας, κάτι σαν μαμά της και παρέα ταυτοχρόνως, ένας απολύτως δικός μας άνθρωπος που του εμπιστευόμασταν ότι πολυτιμότερο είχαμε, τα παιδιά μας, που την λάτρευαν όσο τα λάτρευε και εκείνη... Σε όλες μας τις όμορφες στιγμές, η κυρία Ματίνα ήταν πανταχού παρούσα.. Στον γάμο μας τράβηξε το μοναδικό βίντεο που διαθέτουμε, στα πάρτυ των παιδιών όχι μόνο πρωτοστατούσε αλλά μαγείρευε κιόλας γιατί ήταν και wanabe Μαμαλάκης, ή έστω κυρία Βέφα και στα δύσκολα δεν έχανε ποτέ την ψυχραιμία της και είχε πάντα μια λύση για όλα...
Πριν από τρία χρόνια που τα παιδιά της Μαρίας μεγάλωσαν και δεν χρειάζονταν πια άνθρωπο μόνιμα μέσα στο σπίτι, η κυρία Ματίνα ανέλαβε την ανηψιά μου, την Μυρτώ... Στο πάρτυ της πέρσι τον Ιούλιο, που έκλεισε τα τρία, την θυμάμαι να την καμαρώνει και να την τραβάει βίντεο σαν να ήταν εγγόνι της... Και μετά... Μετά άρχισαν κάτι ζαλάδες, κάτι πονοκέφαλοι, μια επέμβαση που δεν είχε την επιτυχία που ελπίζαμε , χημειοθεραπείες, και η κυρία Ματίνα, έτσι ξαφνικά και σε λιγότερο από έξι μήνες, προχτές το βράδυ, ταξίδεψε για άλλά μέρη, μακρινά... Η Μαρία λέει πως αποφάσισε ότι δεν ήθελε άλλο να ζει έτσι και αφέθηκε να φύγει... Και μπορεί να έχει δίκιο...
Και σήμερα που είναι η κηδεία της, εννοείται πως δεν θα μπορούσα να λείπω... Θα είμαι εκεί, όπως ήταν τόσες φορές εκεί και εκείνη για μας και θα της ευχηθώ μέσα από την ψυχή μου εκεί που πάει να την συντροφεύουν τα χαμόγελα των παιδιών μας και η καλή τους αύρα... Και νοιώθω την υποχρέωση αλλά και την ανάγκη να της πω και από εδώ , δημοσίως, ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα έκανε για τον Άρι, που ήταν και έξω από τις όποιες υποχρεώσεις της στο κάτω κάτω της γραφής... Και ένα αντίο...Με όλη μου την αγάπη...Καλό ταξίδι βρε Ματίνα... Θα σε θυμόμαστε όλοι...

Θεσσαλονίκη μέρος τρίτο και τελευταίο...

Καλά, αυτή η επιστροφή στην Αθήνα με ρήμαξε....Κανονικά όμως... Από την Δευτέρα το βράδυ αργά ένοιωθα λίγο παράξενα, σαν να ζαλιζόμουνα λίγο, σαν να ανακατευόμουνα, αλλά έπεσα να κοιμηθώ και ξεχάστηκα, και έπειτα το πρωί ξυπνήσαμε βιαστικά για να φύγουμε και δεν πρόλαβα να το πολυ- σκεφτώ, αλλά στην προσγείωση τα είδα όλα!!! Με τεράστια αυτοσυγκράτηση κατάφερα να φτάσω μέχρι το αυτοκίνητο και μετά στο σπίτι όπου κατέρευσα... Μα τι στο καλό.. Με φτύσανε? Τέλος πάντων, σήμερα είμαι πολύ καλύτερα, έχω βέβαια έναν βήχα που το ξέρω πως θα με ταλαιπωρήσει γιατί πάντα με ταλαιπωρούν οι βήχες και το κατάλαβα πως κρύωσα μόλις φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη, αλλά αυτό είναι το λιγότερο... Τουλάχιστον δεν έχω όλα τα υπόλοιπα τα εκνευριστικά... Θα φυλαχτώ βέβαια και σήμερα αλλά είμαι σίγουρη πως τα δύσκολα πέρασαν...

Πίσω στα του ταξιδιού τώρα που δεν πρόλαβα να σας τα διηγηθώ όπως ήθελα, η Δευτέρα που ήταν η τελευταία μέρα μας στην πόλη είχε πρόγραμμα σούπερ.. Κατ' αρχάς είδα την φιλενάδα μου την Δώρα που την είχα επιθυμήσει, ήπιαμε καφεδάκι στην Pasta Flora Darling που όμως είχε πολύ δυνατή μουσική αυτή την φορά και μας ταλαιπώρησε κάπως, είδα φωτογραφίες της θεάς κόρης της και τρελάθηκα, είπαμε τα δικά μας και δώσαμε ραντεβού με το καλό, στην Αθήνα πια...:-)


(Pasta Flora Darling..)


Και το βράδυ, φάγαμε τα περίφημα μπιφτέκια γεμιστά με γύρο... Που τα έφερε ο Σταύρος στο σπίτι βέβαια, κορνάρωντας σαν να μετέφερε νύφη, μια που η Στέλλα αρνήθηκε κατηγορηματικά να πάμε να φάμε στην Τούμπα στον "Βέγγο" και προτίμησε να στήσει το πιο ανατερπτικό table setting για τέτοιου είδους φαγητό, αλλά έτσι είναι η φίλη μου.. Φιν φον και ανατρεπτική ταυτοχρόνως... Η βραδιά εξελίχθηκε ακριβώς όπως την περίμενα, γελάσαμε μέχρι δακρύων δηλαδή και όταν φύγαμε αργά το βράδυ από το Πανόραμα, το κρύο ήταν απίστευτο!!! Πολικό...:-)))


(Μπιφτέκι γεμιστό με γύρο από τον Βέγγο στην Τούμπα σε φιν φον table setting Στέλλας..:-))))



Τέλος, από τις ωραιότερες εμπειρίες αυτής μας της φοράς στην Θεσσαλονίκη ήταν η επίσκεψη στο Μουσείου Κρασιού του Βαγγέλη Γεροβασιλείου στην Επανωμή... Μα ξενάγησε ο ίδιος και αυτό τα έκανε όλα ωραιότερα, αλλά πραγματικά σας λέω, είναι κάτι που αξίζει να το δείτε... Ειδικά το κομμάτι με τα ανοιχτήρια με εντυπωσίασε.. Μιλάμε για 2.700 περίπου κομμάτια, από τα πρώτα μικρά ανοιχτήρια που χρησίμευαν για το άνοιγμα των μπουκαλιών των αρωμάτων των κυριών και αποτελούσαν μέρος του νεσεσαίρ των καλυντικών τους μέχρι τα πιο πρόσφατα, και ανάμεσα τους δείγματα εξαιρετικά και πάρα πολύ σπάνια... Ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου δεν χρειάζεται νομίζω συστάσεις, εγώ θα πω μόνο πως είναι ένας αληθινός εραστής του κρασιού και της δουλειάς του και ένας κύριος με όλα τα γράμματα κεφαλαία... Και οι φωτογραφίες που ακολουθούν ελπίζω να σας δώσουν μια ιδέα για το τι μπορεί να δημιουργήσει το μεράκι, το πάθος και το όραμα ενός ανθρώπου, ή δύο μάλλον, μια που και η Σόνια, η γυναίκα του έχει συμβάλει απολύτως στην πραγματοποίηση του ονείρου του αγαπημένου της...


(Νεσεσαίρ καλυντικών εποχής με ανοιχτήρι)




(Διάφορα εργαλεία για το κλάδεμα των αμπελιών)


(Η εξέλιξη του γυάλινου μπουκαλιού με αυθεντικά δείγματα..)



(Αυτό το παπάκι είναι από τα πρώτα ανοιχτήρια για σαμπάνιες.. Που είχαν και βρυσάκι όπως βλέπετε για να σερβίρουν τα πρώτα ποτήρια έτσι ώστε να μην χάνεται το κρασί που πεταγόταν από την πίεση...)



(Ανοιχτήρια ζωάκια..)




(Αυτό είναι αφιερωμένο στον υπουργό που διέταξε την ποτοαπαγόρευση ο οποίος είναι ξαπλωμένος μέσα στο... κρεβατάκι του...:-)))






(Μοναδικά, σπάνια κομμάτια, μικρά έργα τέχνης..)






(Και μια σειρά από φωτογραφιές ακόμα, ελάχιστες μπροστά σε όλα όσα είδαμε αλλά που ελπίζω να σας εξάψουν λίγο το ενδιαφέρον και όταν βρεθείτε προς Θεσσαλονίκη να πάτε να τα δείτε και εσείς από κοντά...:-)








Μην μου πείτε πως δεν ήταν υπέροχα? Καλημέρα και πολλά φιλιά!!!