Φίλοι και έρωτες... Η εικόνα και η αντανάκλαση της..

Ο σημερινός πρωινός καφές έχει για συνοδεία macarons από το Laduree που έφτασαν εχτές εκτάκτως , ελαφρά ταλαιπωρημένα από το ταξίδι αλλά σε συλλεκτικό μουσικό κουτί αφιερωμένο στην Alice in Wonderland... Έξω βρέχει και μου θυμίζει Λονδίνο, όσο μπορεί να θυμίζει Λονδίνο φυσικά η Αθήνα αλλά μάλλον φταίει που είμαι ακόμα under the spell.. Και που βάζω και τα δυνατά μου να παραμείνω έτσι...:-)


Εχτές το βράδυ, όπως το είχα προβλέψει, έμεινα νηστική... Το εστιατόριο που πήγαμε πέρσι ήταν prive και αν με ρωτάτε έπρεπε και φέτος να είχε παραμείνει έτσι... Αδυνατώ να καταλάβω την λογική του να τρέχεις στην κυριολεξία στην μέση του πουθενά, σε μια περιοχή που για να πάμε από το parking στο μαγαζί και πίσω περπατήσαμε σε στενά, σκοτεινά δρομάκια που σε κάνουν να νοιώθεις απλύτως ανασφαλής και ευάλωτος , για να επιλέξεις τελικά το φαγητό σου από ένα tiny toon μενού γεμάτο αφρούς από αγκινάρες, σαλιγγάρια και ζελέ από πατζάρια... Και να πληρώσεις στο τέλος και έναν λογαριασμό αντίστοιχο του Αθηνών Αρένα... (Μαντεψιά: Του χρόνου τέτοια εποχή το μαγαζάκι θα έχει πάει εκεί που πρέπει.. Σπίτι του...)
Anyway, τελικά περάσαμε μια χαρά φυσικά, και έφταιγε όπως πάντα η παρέα... Μεγάλο πράγμα οι άνθρωποι που καταλαβαίνουμε και μας καταλαβαίνουν , και γι' αυτό το "δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι" είναι μεγάλη αλήθεια.. Από τις μεγαλύτερες της ζωής... Που την ξανασκέφτηκα όταν επέστρεψα στο σπίτι αργά το βράδυ και βρήκα ένα mail να με περιμένει, γραμμένο με έναν τρόπο αριστοτεχνικά σχεδιασμένο για να μου την σπάσει και να με εξιτάρει ταυτοχρόνως, από έναν άνθρωπο του οποίου το μυαλό με ενθουσιάζει... Ναι, το παίζει μαγικά το παιχνίδι με το μαστίγιο και το καρότο ο συγκεκριμένος φίλος μου, γι' αυτό και το λαμπερό μυαλό του υποσοσκελίζει εύκολα σε ότι με αφορά το υπόλοιπο , εξ' ίσου λαμπερό life style και παρουσιαστικό του...
Έχουμε τους φίλους που μας αξίζουν, πως να το κάνουμε, και όλο εκεί γυρίζει η συζήτηση τελευταία.. Και οι δικοί μου φίλοι, σας το έχω ξαναπεί όχι για να σας παινευτώ αλλά γιατί έτσι ακριβώς το νοιώθω, είναι οι καλύτεροι και οι πιο ενδιαφέροντες του κόσμου.. Μια μαγική συλλογή ανθρώπων με ιδαίτερα χαρίσματα και ταλέντα, με λαμπερά μυαλά που ανταγωνίζονται στα ίσια και παλλικαρίσια την επίσης λαμπερή εικόνα τους, και με ένα στρώμα κωλοπαιδισμού έξυπνα κρυμμένο κάτω από την polished επιφάνεια (ναι με ω γράφεται ο κώλος) που τους κάνει όλους και όλες ακόμα μεγαλύτερες προκλήσεις να τους έχεις και να τους αγαπάς... Και να σε έχουν και να σε αγαπούν φυσικά... Και αυτό ισχύει για όλους και για όλες... Από τον λατρεμένο αντιπροεδρούλη που είναι αληθινός killer όταν χρειαστεί (σκοτώνει άλλωστε συχνά πυκνά και με τεράστια ευκολία τα μεγαλεπίβολα σχέδια μου για να με αποθέσει στην πραγματικότητα με τον πιο απαλό και αγαπημένο τρόπο), τον Άλκη που μονομαχεί με κάθε είδους ανεμόμυλους σε κάθε ευκαιρία για την χαρά του παιχνιδιού και όχι για την ίδια την μάχη, και τον Στέλιο που πίσω από την χαριτωμένη του δήθεν ανασφάλεια και το απίστευτο ταλέντο του κρύβει μια τσούχτρα που όταν χρειαστεί τσιμπάει και σκοτώνει, μέχρι τις υπέροχες, γλυκιές και perky φιλενάδες μου την Λιάνα και την Doris που είναι όμορφες, και chic, και comme il faut, και τρυφερές και όλου του κόσμου τα καλά μέχρι να υπερβείς τα όρια τους και να χτυπήσεις το κεφάλι σου στο πιο σκληρό τοίχο που έχεις βρει ποτέ μπροστά σου - πως το είπε αυτό κάποιος κάποτε? Σαν συνδυασμός βελούδου με ατσάλι? - ή την Γεωργία που πίσω από το παιδκό της παρουσιαστικό κρύβει έναν αληθινό ηλεκτρονικό υπολογιστή που θα σε τοποθετήσει καταλήλως με συνοπτικές διαδικασίες πριν προλάβεις να πεις περισσότερες από πέντε λέξεις... Για τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες δεν θα αναφερθώ αναλυτικά, δεν χρειάζεται... Ξέρω και ξέρουν τι εννοώ και είμαι σίγουρη πως γελάνε τρελά διαβάζοντας το κομμάτι αυτό γιατί όπως λένε και στο δικό μου το χωριό Βίβιαν, μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνια...:-)))
Και για να μην αφήσω απ' έξω από αυτόν τον απολογισμό βαθμού δυσκολίας τον πιο δικό μου άνθρωπο, τον Μάνο, αν οι φίλοι μας είναι η αντανάκλαση της εικόνας μας τότε ο σύντροφος μας είναι σίγουρα το άλλο της μισό... Και όσοι τον ξέρουν πια καλά τον αγαπημένο μου, δηλαδή όλοι εκείνοι στους οποίους αναφέρεται αυτό το ποστ, γνωρίζουν πως πίσω από την απόμακρη facade του ευγενικού και καλομαθημένου bon viveur με το ατάραχο attitude κρύβεται κάτι εντελώς διαφορετικό.. Για τους άλλους- φαντάζομαι- ένας ενδιαφέρων αν και δύσκολος φίλος... Για μένα, αυτό που ερωτεύτηκα κάποτε με πάθος και με κρατάει ακόμα under his spell.. Το πιο αστραφτερό απ' όλα τα μυαλά που ξέρω, ένα βιτριολικό χιούμορ, ένας αληθινός σνομπισμός ραμένος επάνω του σαν πανάκριβο custom made κοστουμάκι και τελικά, το πιο κακό παιδί απ' όλα όσα πέρασαν από την ζωή μου, και δεν ήταν και λίγα...:-) Δηλαδή, ο καλύτερος μου φίλος, ο πιο ικανός μου συμπαίκτης και ο πιο πιστός μου σύντροφος.. Και ο πιο άπιστος ταυτοχρόνως.. Για να με κρατάει πάντα "εκεί", και μέσα στο παιχνίδι...
Και μετά απ' όλα αυτά , σήμερα το βράδυ η μέρα θα κλείσει όπως της αξίζει.. Με κάποιους απ' όλους αυτούς τους αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου στο πιο δύσκολο μαγαζί της πόλης... Που οι ηλεκτρονικές του καρτούλες καταφέρνουν να μας κρατάνε ανακουφιστικά κρυμμένους σε ένα κουκούλι μέσα στο οποίο μας περιποιούνται χωρίς να μας αγχώσουν, μας έχουν το νου τους χωρίς να μας ενοχλούν και μας δίνουν χώρο, χρόνο και τρόπο να επιδοθούμε στο πιο αγαπημένο μας σπορ χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.. Που παει να πει πως θα γελάσουμε και θα κουτσομπολέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως χωρίς να αγχωθούμε για το ποιος μας ακούει... Μια που what happens in Salon, stays in Salon...:-) Φιλιά πολλά και καλημέρες!!