Ροζ κόντρα στο γκρί....

Πρώτος καφές της μέρας με νεύρα... Άνοιξα το mail μου και συγχίστηκα πρωινιάτικα.. Και να φανταστείτε, το άνοιξα όλο ανυπομονησία και χαρά γιατί κάτι περίμενα... Και θα σας έλεγα τι πήρα τελικά αλλά σέβομαι το επίπεδο του blog και πάω παρακάτω... Παίρνω βαθιές αναπνοές και θυμάμαι τα βασικά του Χοϊμέ.. "Εμείς γράφουμε το σενάριο της ζωής μας, εμείς μοιράζουμε τους ρόλους.." Ναι βρε Γιάννη μου, χίλια δίκια έχεις, αλλά είπα και εγώ να κάνω μια πιο ευφάνταστη διανομή αυτή την φορά και κοντεύουν να γίνουν τα νεύρα μου κρόσσια.. Anyway.. Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι τεράστια μουλάρα αν χρειαστεί, και δεν θα κάτσω να σκάσω.. Όχι άλλο...
Δαγκώνω ένα μπισκότο πασπαλισμένο με ζάχαρη και παρατηρώ τους τοίχους του γραφείου μου.. Ροζ και λεμονί, ο καλύτερος συνδυασμός που θα μπορούσα να σκεφτώ, απολύτως ton sur ton με τα μυαλά και με τον χαρακτήρα που ΄χω, και μέσα εδώ νοιώθω απολύτως προστατευμένη.. Τα αγαπημένα μου αντικείμενα ολόγυρα - τα βιβλία μαγειρικής μου, η συλλογή μου από γουρούνια και στέμματα, ο πίνακας με τα διάφορα χαζά που μου τραβάνε κατά περιόδους την προσοχή, φωτογραφίες ανθρώπων που αγαπώ και φυσικά, ο υπολογιστής μου- μου κλείνουν το μάτι και μου θυμίζουν πως έξω έχει λιακάδα, η άνοιξη είναι εδώ, μέσα και έξω και κανείς, κανείς όμως, δεν αξίζει να μου χαλάει την ζαχαρένια μου.. (Και αυτοί που αξίζει δεν μου την χαλάνε άλλωστε..)

Το βασίλειο μου...:-)) (Ή μάλλον, μέρος του...)






Εχτές το βράδυ πάντως γελάσαμε τρελά.. Με Λάκη στην αρχή που είχε μεγάλα κέφια και που εμένα μου άρεσε πολύ γιατί ισορρόπησε όμορφα ανάμεσα στα πολιτικά και τα κουτσομπολίστικα και μετά, στο καπάκι με Ράδιο Αρβύλα.. Λατρεύω Αντώνη Κανάκη, είναι και ωραίο γκομενάκι και μεγάλο ρεμάλι απ΄ότι λένε οι φήμες στην Θεσσαλονίκη - δηλαδή μια χαρά- αλλά η μεγάλη μου αδυναμία είναι ο Σερβετάς... Πεθαίνω για Σερβετά!!! Ειδικά εκεί στην αρχή που έκανε τα καθιστά χορευτικά, κόντεψα να πέσω κάτω από τον καναπέ από τα γέλια.. Αφού πήγαμε να κοιμηθούμε όταν τελείωσε η εκπομπή και γελάγαμε σαν τα χαζά και για κάνα μισάωρο μετά...
Και τι έβλεπα στην ύπνο μου νομίζετε μετά απ' όλα αυτά? Χριστόφορο αν έχετε τον Θεό σας.. Με έχει προβληματίσει μάλλον η πλοκή, δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί είχα φάει και ελάφρά εχτές - είχα μια μαγειρική αποτυχία και τους άφησα σχεδόν νηστικούς τους άντρες μου αλλά θα σας πω άλλη μέρα γι΄αυτήν- πάντως αυτό που θυμάμαι, γιατί συνήθως δεν θυμάμαι καν τι είδα, είναι πως στο τέλος ο Χριστόφορος φεύγει με την μηχανή του και την Βίκυ Σταυροπούλου για άλλη γη κι άλλα μέρη.. Τώρα τι ήθελε η Βίκυ Σταυροπούλου στο casting? Ιδέαν δεν έχω... Μάλλον μου έχει μείνει αξέχαστο το "Είσαι το ταίρι μου" (και ο Αλέξης μου φυσικά).. Επίσης, όπως σας εξήγησα και πιο πάνω, η διανομή ρόλων δεν είναι το δυνατό μου σημείο...
Anyway, αυτά για σήμερα γιατί πρέπει να ξεκινήσω να κάνω και καμιά δουλειά.. Έχω φουλ πρόγραμμα σήμερα, και θέλω να δω και την μαμά μου που έχει τα γενέθλια της... Δεν θα σας πω τα πόσα κλείνει, σημασία έχει πως είναι μια θεά και χωρίς να έχει κάνει το παραμικρό ρεκτιφιέ ever... Είναι το γονίδιο άπαιχτο.. Χρόνια πολλά μανούλα μου, σε λατρεύω, σ΄ευχαριστώ πολύ που με αντέχεις, και ελπίζω μεγαλώνοντας να σου μοιάσω....
Καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους...

Και φυσικά, έχουμε και τραγουδάκι... Το οποίο σήμερα το αφιερώνω εγώ εξαιρετικά...