Μαρία...

Καινούρια εβδομάδα σήμερα που ξεκίνησε ανακουφιστικά... Με πήρε τηλέφωνο η Μαρία και με ξύπνησε, να πάμε για καφέ... Είναι μαγικό το πως ξέρει η φιλενάδα μου, σχεδόν τηλεπαθητικά πια όλα αυτά τα χρόνια, πότε την χρειάζομαι... Και όταν κάνω αναδρομή στο παρελθόν, και έτυχε να κάνω μια μεγάλη αναδρομή αυτές τις μέρες, μου φαίνεται απίστευτο το πως φτάσαμε ως εδώ μαζί, δυο παιδιά , τοσον καιρό, σχεδόν μια ολόκληρη ζωή μαζί, στα όμορφα, στα άσχημα, στα εύκολα, στα δύσκολα, στους έρωτες, στις μαλακίες, στα πάντα... Πως μεγαλώσαμε εμείς, πως μεγάλωσαν τα παιδιά μας σχεδόν σαν αδέρφια και σήμερα μοιράζονται κι αυτά την δική τους, όμορφη σχέση, πως ζήσαμε τις ζωές μας παράλληλα, πως ήμασταν πάντα στήριγμα η μια για την άλλη, και πως καταφέραμε να ξεπεράσουμε και τσακωμούς και παρεξηγήσεις και προβλήματα και να είμαστε ακόμα εδώ, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που ήπιαμε τον πρώτο πρωινό καφέ της ζωής μας πολλά χρόνια πριν στο Deree...
Της Μαρίας της χρωστάω πολλά.. Το έχω γράψει κι άλλες φορές, το γράφω και σήμερα ακριβώς όπως το σκέφτομαι.. Ήταν παρούσα στην ζωή μου στα πιο δύσκολα.. Στις πιο σκοτεινές μου μέρες, εκείνη ήταν εκεί, βράχος ακλόνητος, να με στηρίζει, να με ακούει, να με αγαπάει και να με αγκαλιάζει χωρίς να με κρίνει ούτε μια φορά.. Και στις πιο όμορφες επίσης... Μαζί γελάσαμε, κλάψαμε, αναλύσαμε τα πάντα όσο πιο διεξοδικά γίνεται, πήγαμε διακοπές, εκδρομές, κάναμε αυτογνωσία, χορέψαμε, ερωτευτήκαμε, παντρευτήκαμε, κάναμε τα παιδιά μας... Χρόνια τώρα, όλα, πάντα, μαζί.. Ακόμα και τις περιόδους της ζωής μας που έπρεπε να δώσουμε χώρο σε άλλα πράγματα, και χρόνο, ξέραμε πως μπορεί να μην βλεπόμασταν το ίδιο συχνά αλλά ήμασταν πάντα ένα τηλεφώνημα μακριά.. Και όταν τσακωθήκαμε πριν μερικά χρόνια και κάναμε να μιλήσουμε έξι μήνες, το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έχουμε μείνει ποτέ μακριά, ήξερα το βράδυ εκείνο που την πήρα τηλέφωνο απο το νησί γιατί μου έλειπε απίστευτα πως της έλειπα και εκείνης το ίδιο.. Και είχα δίκιο γιατί απάντησε αμέσως και όλα έγιναν όπως ήταν πάντα μέσα σε δευτερόλεπτα και δεν άλλαξαν ποτέ ξανά..
Και μπορεί να της γκρινιάζω συχνά πως με παραμελεί, μια που τον τελευταίο καιρό πνίγεται στην δουλειά, και μπορεί να μην μου δίνει καν σημασία γιατί ξέρει πια καλύτερα από τον καθένα πως όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι τύψεων που παίζω στους ανθρώπους που αγαπάω όταν αποζητώ την προσοχή τους σαν μικρό παιδάκι, όμως μου αποδεικνύει κάθε φορά με τον πιο ουσιαστικό τρόπο πως στην πραγματικότητα είναι πάντα εδώ.. Και πως όταν την έχω πραγματικά ανάγκη, σαν να έχουμε περάσει πια σε ένα άλλο ακόμα πιο εξελιγμένο επίπεδο, δεν χρειάζεται καν να την πάρω τηλέφωνο... Γιατί προλαβαίνει και με παίρνει εκείνη...
Διαβάζω ξανά τα όσα έγραψα και χαμογελάω... Θα μπορούσε να είναι ερωτική εξομολόγηση, και είμαι σίγουρη πως όταν διαβάσει το ποστ μου θα με πάρει γελώντας να μου πει πως με κάτι τέτοια, και με όλα αυτά τα dinners for two που έχουμε μοιραστεί τόσα χρόνια στο νησί, στο Belvedere κυρίως, τελικά δεν θα γλυτώσουμε τα κουτσομπολιά που θα λένε πως τα έχουμε ή κάτι τέτοιο... Μας νοιάζει? Όχι φυσικά... Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως τους περισσότερους φίλους μου και τις περισσότερες φίλες μου υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσα και να τους έχω ερωτευτεί... Γιατί είναι έξυπνοι, όμορφοι, ενδιαφέροντες και λαμπεροί άνθρωποι άρα ερωτεύσιμοι... Δεν είναι απίστευτα κλισέ το ότι προτιμώ να μείνουμε φίλοι? :-)))

Σήμερα δεν έχει ούτε φωτογραφία, ούτε τραγουδάκι.. Δεν προλαβαίνω, μπορεί να τα συμπηρώσω μετά... Επικεντρωθείτε στην ουσία... Είναι τεράστια ευλογία και τύχη μια τέτοια φιλία και είμαι ευγνώμων στο σύμπαν που μου την χάρισε.. Καλημέρα, καλη μας εβδομάδα και πολλά, πολλά φιλιά..