Οι ανθρώπινες σχέσεις...

Μου δόθηκε η ευκαιρία τον τελευταίο καιρό να τις σκεφτώ πολύ... Να αναθεωρήσω πολλά πράγματα που θεωρούσα δεδομένα, να αντιμετωπίσω καταστάσεις που δεν περίμενα, να έρθω για μια ακόμα φορά αντιμέτωπη με ένα παρελθόν που πίστευα πως είχα αφήσει πίσω μου οριστικά και να ζυγίσω μέσα μου τα θέλω και τα πρέπει μου πολύ προσεκτικά για να αποφασίσω πως και με ποιον τρόπο θα πάω παρακάτω.. 

Μετά από πολλά χρόνια ψυχανάλυσης ξέρω πως αυτό το απίστευτο αλλά τόσο αληθινό κλισέ, τα "παιδικά τραύματα", είναι ένα βάρος, μια θηλιά γύρω από τον λαιμό μας που θα μας συνοδεύει για πάντα.. Μ΄αυτά θα παλεύουμε μια ζωή, γύρω από αυτά θα υφαίνουμε τον ιστό της προσωπικής μας ιστορίας και εκεί θα κρύβονται πάντα τα φαντάσματα που θα στοιχειώνουν τα όνειρα μας.. Και μου πήρε πολύ χρόνο για να μάθω να κάνω ειρήνη με όσα με παίδεψαν και εξακολουθούν να με παιδεύουν, και μου πήρε ακόμα περισσότερο χρόνο για να καταφέρω να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα του ότι "παιδικά τραύματα" μπορεί να υπάρχουν τελικά και μέσα στα πιο όμορφα και λαμπερά σκηνικά και δεν υπάρχει λόγος να νοιώθω τύψεις και ενοχές που το δικό μου παιδικό παραμύθι είχε μέσα και δράκους εκτός από πριγκίπισες... Γιατί δεν το είχα γράψει εγώ...

Τα γράφω αυτά γιατί σήμερα ξέρω πια καλά πως είμαι ένα παιδί γεμάτο ανασφάλειες... Αυτό το παιδί που υπήρξα κάποτε και που εξακολουθώ να είμαι βαθιά μέσα μου, που πάλευε για χρόνια να κερδίσει την αποδοχή που δεν ήρθε ποτέ και που νοιώθει οικειότητα και ασφάλεια στην απόρριψη και γι΄αυτό ασυναίσθητα την αποζητά σε όλες τις σχέσεις της ζωής του.. Ακούγεται απίστευτο και μπορεί να είναι κι όλας, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό.. Πως αναπαράγουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε και χωρίς να το σχεδιάζουμε για μια ολόκληρη ζωή  την παιδική μας ηλικία... Έτσι, εγώ διαλέγω πάντα τα δύσκολα .. Στις φιλίες μου, στον γάμο μου, στις δουλειές μου, στην εμφάνιση μου, ακόμα και στο τρόπο με τον οποίο μεγαλώνω το παιδί μου... Διαλέγω τον δύσκολο δρόμο και τον δύσκολο τρόπο και φυσικά χαίρομαι όταν τα καταφέρνω και  κερδίζω... Το κυριότερο όμως είναι πως  συνήθως φλερτάρω με πάθος με την ιδέα του να χάσω... 

Πάντα ας πούμε με έλκυαν οι δύσκολοι άντρες.. Οι σκοτεινοί κυρίως και εκείνοι που ήθελαν να μην ανήκουν πουθενά.. Για κάποιον παράξενο λόγο, ίσως επειδή έχω και εγώ μπόλικο μαύρο μέσα μου και ας μην μου φαίνεται, μαζί και μια τεράστια ανάγκη για ελευθερία και για δικό μου χώρο, τα κατάφερα ανέλπιστα καλά με την συγκεκριμένη κατηγορία.. Και με πολλές άλλες για να είμαι ειλικρινής μέχρι που βρέθηκε στον δρόμο μου ο Μάνος.. Που ήταν ακριβώς το είδος του άντρα που όταν τον γνώρισα δεν έπρεπε απλά να με απορρίψει, έπρεπε να φύγει τρέχοντας μακριά.. Εκείνος βέβαια, κόντρα σε κάθε πιθανότητα και σε κάθε προγνωστικό έμεινε, και είναι ακόμα εδώ, και εγώ μαζί του άλλαξα και έγινα καλύτερος άνθρωπος... Αλλά εξακολουθώ να φλερτάρω με την απόρριψη του με πάθος... Ζω με έναν άντρα που είναι ο πιο έξυπνος που γνώρισα ποτέ, που με ξέρει από την καλή και την ανάποδη και που κυρίως μου παραχωρεί απλόχερα όση ελευθερία και όσο χώρο έχω ανάγκη και εγώ, κατά καιρούς μετράω τα όρια μας...  Είναι χαζό το ξέρω, όπως ξέρω πως αν την πάρω την απόρριψη αυτή ποτέ θα διαλυθώ.. Όμως έχω ανάγκη να επιβεβαιώνω ξανά και ξανά την αγάπη του.. Και την υπομονή του... Είναι η απόδειξη που χρειάζομαι για να νοιώθω ασφαλής... 

Είναι η ίδια απόδειξη που ζητάω από όλους τους ανθρώπους που μ΄αγαπάνε.. Να με ανέχονται.. Να συγχωρούν τα λάθη που κάνω, πότε από απροσεξία και πότε επίτηδες για να τους δοκιμάζω.. Να μου δίνουν τα περιθώρια που ζητάω με διάφορους επινοητικούς  και συχνά χαριτωμένους τρόπους.. Να μου παραχωρούν τον έλεγχο.. Να υπερασπίζονται το παρελθόν μου και να εμπιστεύονται το μέλλον μου.. Όλων αυτών των ανθρώπων η απόρριψη θα με πονέσει... Το ξέρω και το ξέρουν... Αλλά για μένα αξία θα έχει πάντα το challenge... Δυστυχώς ή ευτυχώς...

Είναι η ίδια απόδειξη που ζητάω και από τον Άρι... Που με έχει λιγότερο μαμά και περισσότερο φίλη με όσα συνεπάγεται κάτι τέτοιο... Μαζί του δίνω εξετάσεις κάθε μέρα, ξανά και ξανά γιατί του δίνω την δυνατότητα και την ευκαιρία να με δοκιμάσει και να με κρίνει στα πραγματικά δύσκολα.. Στα μυστικά του, στις μαλακίες του, στις κοπάνες του, στα γκομενικά του, στους καυγάδες μας, στα λάθη μου και στα δικά του.. Στα ίσα... Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο και την σοφία της εμπειρίας μου που θα μπορούσε να είναι πολύτιμη, χωρίς να του στερώ την ελευθερία του και πάντα με τον κίνδυνο να με δει όπως είμαι στ΄αλήθεια... Καμία σχέση με την τέλεια μαμά...

Είναι τέλος είναι η ίδια απόδειξη που ζητάω από τον εαυτό μου.. Που κρατάω τα παραπανίσια μου κιλά γιατί είναι πολύ μεγαλύτερη η ικανοποίηση για μένα του να αρέσω μ΄αυτά παρά με την ευκολία της πολύ πιο όμορφης εμφάνισης που θα είχα αλλιώς... Ειδικά που πάντα οι στόχοι μου είναι οι δυσκολότεροι που γίνεται... Ξέρω πως η απόρριψη είναι τεράστια πιθανότητα... Και πως όταν θα έρθει θα πληγώσει και τον εγωισμό μου πέρα από την φιλαρέσκια μου.. Και όμως, επιμένω να παίζω το παιχνίδι με τους δικούς μου, δύσκολους όρους.. Γιατί έτσι μου δίνει μεγαλύτερη χαρά...

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και η αυτογνωσία ανοίγει τουλάχιστον ένα παράθυρο με θέα, έστω και προς το χάος.. Μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας με τις ατέλειες και τα προβλήματα του και μαζί, μαθαίνουμε να αγαπάμε και τους άλλους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο...

Και έτσι,  μέσα σ΄όλα αυτά τα απολύτως προβληματικά, είμαι ένας άνθρωπος που δίνει ατέλειωτες ευκαιρίες.. Γιατί μου έχουν δοθεί και μένα ευκαιρίες κατά καιρούς, ευκαιρίες που συχνά δεν τις άξιζα καν, και ξέρω τι σημαίνει αυτό και νοιώθω την ανάγκη να το ανταποδώσω.. Να ανταποδώσω αυτά που μου δόθηκαν τόσο ανέλπιστα και τόσο απλόχερα... Ξέρω τι σημαίνει να είσαι μόνος, ξέρω τι σημαίνει να είσαι απελπισμένος, ξέρω τι σημαίνει να νοιώθεις αδύναμος, ξέρω πως είναι να φοβάσαι, ξέρω τι σημαίνει να σε αδικούν, ξέρω πως είναι να πιάνεις πάτο.. Θυμάμαι καλά, σαν να ήταν χτες, όλα τα δύσκολα που πέρασα ένα ένα... Και ήταν πολλά, και ήταν άγρια, και καμιά φορά μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο που τώρα είμαι εδώ, όπως είμαι... Και ξέρω πως τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι γύρω μου.. Ούτε τα ευχάριστα, ούτε τα δυσάρεστα.. Ούτε τα δύσκολα, ούτε τα εύκολα...Έτσι, εκεί που δεν αξίζει είμαι σκληρή και απρόσιτη.. Και εκεί που αγαπάω και εκεί που αξίζει είμαι πιστή, και δοτική, και ευέλικτη.. Και βαθιά ευγνώμων...

To make a long story short, είναι μεγάλη ιστορία οι ανθρώπινες σχέσεις.. Οι φιλίες, οι αγάπες, οι έρωτες, οι συγγένειες... Είναι ισορροπίες σε λεπτό πάγο, είναι αισθήματα που μας κάνουν καλύτερους ή χειρότερους ανθρώπους, είναι συμβιβασμοί, είναι αποφάσεις, είναι επιλογές, είναι ένστικτο, είναι ταξίδι μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μας, είναι γέλιο, είναι δάκρυ, είναι δέσιμο, είναι σπάσιμο, είναι τα πάντα... Έχουν χαρά, έχουν πάθος, έχουν πόνο, έχουν  φόβο... Είναι οι βελονιές που σχηματίζουν τα σχέδια πάνω στον λευκό καμβά που είναι η ζωή μας.. Κυρίως, είναι αυτό που μας καθρεφτίζει.. Αυτό που είμαστε, αυτό που θέλουμε, αυτό που μπορούμε να έχουμε και κυρίως, αυτό που αξίζουμε να έχουμε...

Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχει άνθρωπος που να αγαπάω πολύ και που να μ΄ αγαπάει και εκείνος που να μην με έχει απογοητεύσει και να μην τον έχω απογοητεύσει και εγώ... Νομίζω πως είναι αναπόφευκτο όσο πιο πολύ γνωρίζουμε, ζούμε μαζί ή δενόμαστε με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας... Γιατί ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια και τις ατέλειες τους όπως έρχονται και εκείνοι αντιμέτωποι με την αλήθεια και τις ατέλειες μας... Όμως η δύναμη μας είναι πως ότι και να συμβεί τελικά το ξεπερνάμε, με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο, και πως κάθε φορά που έρχεται η ώρα να διαλέξουμε, διαλέγουμε να προχωρήσουμε μαζί..

Έχω την τύχη να έχω αρκετούς τέτοιους ανθρώπους στην ζωή μου.. Που μας έχουν ενώσει και τα δύσκολα μαζί με τα εύκολα.. Και που γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο, η σχέση μας είναι αληθινά δυνατή... Και αντέχει... Νομίζω πως η ζωή μου ανταπέδωσε αυτά που μου στέρησε στην αρχή φέρνοντας στον δρόμο μου ανθρώπους που έγιναν η οικογένεια μου, οι εκλεκτικοί μου συγγενείς, οι φίλοι και οι αγάπες της καρδιάς μου... Και μπορεί η διαδρομή μας να μην είναι πάντα εύκολη και ρόδινη - τίποτα δεν είναι μόνο εύκολο και ρόδινο στην ζωή έτσι κι αλλιώς - όμως στο τέλος της μέρας ο απολογισμός μου εξακολουθεί να γεμίζει την καρδιά μου με αγάπη και ευγνωμοσύνη... Και να μου δίνει δύναμη γι΄αυτά που θα έρθουν, που όσο και αν η έμφυτη αισιοδοξία μου με προετοιμάζει πως θα είναι τα καλύτερα, και αν δεν είναι, ξέρω πως δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να τα περάσω μόνη μου.. Και αυτό μου φτάνει... 

Καινούρια εβδομάδα ξεκινάει σήμερα και μαζί καινούριος μήνας... Που εγώ προσωπικά τον περίμενα πως και πως γιατί ο προηγούμενος με τσάκισε κυριολεκτικά και μεταφορικά.. Εύχομαι λοιπόν να είναι χαρούμενος, να είναι τυχερός και κυρίως, να είναι γεμάτος από την ενέργεια των ανθρώπων που κάνουν την ζωή μας πιο όμορφη... Καλημέρα και πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Η φωτογραφία που εικονογραφεί το σημερινό ποστ είναι ένα τοπίο και ταυτόχρονα, ένα δικό μου, προσωπικό ορόσημο.. Ένα κομμάτι από το παρελθόν, και μπορεί και από το μέλλον... Ένα μέρος στο οποίο έχω περάσει υπέροχα κάποτε και στο οποίο ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να περάσω το ίδιο υπέροχα και κάποια στιγμή ξανά.. (Εντάξει αγαπητέ ανώνυμε?  Το διευκρίνησα ικανοποιητικά ή είναι ακόμα πολύ κομπλικέ για σας? )

UPDATE: Να συμπληρώσω κάτι που απ΄ότι βλέπω από τα σχόλια σας μάλλον δεν  το εξέφρασα σωστά... Το "επίτηδες" και το "κατά λάθος" δεν είναι συνειδητά συνήθως στα paterns των συμπεριφορών μας... Είναι ασυνείδητα και έχουν να κάνουν με την ιδιωτική μας λογική και τους μηχανισμούς που έχουμε αναπτύξει μέσα μας για να την δικαιολογούμε... Έτσι, ξέρω μεν πια πως κάποια πράγματα τα κάνω επίτηδες τελικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως βάζω προσχεδιασμένα τεστ στους φίλους μου.. :-) Απλά αναγνωρίζω κάποια συμπτώματα εκεί που παλιότερα, προ Χοϊμε, πίστευα πως τα πράγματα στην ζωή συμβαίνουν τυχαία, ή πως, ακόμα χειρότερα, τα δημιουργούν πάντα οι άλλοι...