Monday, November 1, 2010

Οι ανθρώπινες σχέσεις...



Μου δόθηκε η ευκαιρία τον τελευταίο καιρό να τις σκεφτώ πολύ... Να αναθεωρήσω πολλά πράγματα που θεωρούσα δεδομένα, να αντιμετωπίσω καταστάσεις που δεν περίμενα, να έρθω για μια ακόμα φορά αντιμέτωπη με ένα παρελθόν που πίστευα πως είχα αφήσει πίσω μου οριστικά και να ζυγίσω μέσα μου τα θέλω και τα πρέπει μου πολύ προσεκτικά για να αποφασίσω πως και με ποιον τρόπο θα πάω παρακάτω.. 
Μετά από πολλά χρόνια ψυχανάλυσης ξέρω πως αυτό το απίστευτο αλλά τόσο αληθινό κλισέ, τα "παιδικά τραύματα", είναι ένα βάρος, μια θηλιά γύρω από τον λαιμό μας που θα μας συνοδεύει για πάντα.. Μ΄αυτά θα παλεύουμε μια ζωή, γύρω από αυτά θα υφαίνουμε τον ιστό της προσωπικής μας ιστορίας και εκεί θα κρύβονται πάντα τα φαντάσματα που θα στοιχειώνουν τα όνειρα μας.. Και μου πήρε πολύ χρόνο για να μάθω να κάνω ειρήνη με όσα με παίδεψαν και εξακολουθούν να με παιδεύουν, και μου πήρε ακόμα περισσότερο χρόνο για να καταφέρω να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα του ότι "παιδικά τραύματα" μπορεί να υπάρχουν τελικά και μέσα στα πιο όμορφα και λαμπερά σκηνικά και δεν υπάρχει λόγος να νοιώθω τύψεις και ενοχές που το δικό μου παιδικό παραμύθι είχε μέσα και δράκους εκτός από πριγκίπισες... Γιατί δεν το είχα γράψει εγώ...
Τα γράφω αυτά γιατί σήμερα ξέρω πια καλά πως είμαι ένα παιδί γεμάτο ανασφάλειες... Αυτό το παιδί που υπήρξα κάποτε και που εξακολουθώ να είμαι βαθιά μέσα μου, που πάλευε για χρόνια να κερδίσει την αποδοχή που δεν ήρθε ποτέ και που νοιώθει οικειότητα και ασφάλεια στην απόρριψη και γι΄αυτό ασυναίσθητα την αποζητά σε όλες τις σχέσεις της ζωής του.. Ακούγεται απίστευτο και μπορεί να είναι κι όλας, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό.. Πως αναπαράγουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε και χωρίς να το σχεδιάζουμε για μια ολόκληρη ζωή  την παιδική μας ηλικία... Έτσι, εγώ διαλέγω πάντα τα δύσκολα .. Στις φιλίες μου, στον γάμο μου, στις δουλειές μου, στην εμφάνιση μου, ακόμα και στο τρόπο με τον οποίο μεγαλώνω το παιδί μου... Διαλέγω τον δύσκολο δρόμο και τον δύσκολο τρόπο και φυσικά χαίρομαι όταν τα καταφέρνω και  κερδίζω... Το κυριότερο όμως είναι πως  συνήθως φλερτάρω με πάθος με την ιδέα του να χάσω... 
Πάντα ας πούμε με έλκυαν οι δύσκολοι άντρες.. Οι σκοτεινοί κυρίως και εκείνοι που ήθελαν να μην ανήκουν πουθενά.. Για κάποιον παράξενο λόγο, ίσως επειδή έχω και εγώ μπόλικο μαύρο μέσα μου και ας μην μου φαίνεται, μαζί και μια τεράστια ανάγκη για ελευθερία και για δικό μου χώρο, τα κατάφερα ανέλπιστα καλά με την συγκεκριμένη κατηγορία.. Και με πολλές άλλες για να είμαι ειλικρινής μέχρι που βρέθηκε στον δρόμο μου ο Μάνος.. Που ήταν ακριβώς το είδος του άντρα που όταν τον γνώρισα δεν έπρεπε απλά να με απορρίψει, έπρεπε να φύγει τρέχοντας μακριά.. Εκείνος βέβαια, κόντρα σε κάθε πιθανότητα και σε κάθε προγνωστικό έμεινε, και είναι ακόμα εδώ, και εγώ μαζί του άλλαξα και έγινα καλύτερος άνθρωπος... Αλλά εξακολουθώ να φλερτάρω με την απόρριψη του με πάθος... Ζω με έναν άντρα που είναι ο πιο έξυπνος που γνώρισα ποτέ, που με ξέρει από την καλή και την ανάποδη και που κυρίως μου παραχωρεί απλόχερα όση ελευθερία και όσο χώρο έχω ανάγκη και εγώ, κατά καιρούς μετράω τα όρια μας...  Είναι χαζό το ξέρω, όπως ξέρω πως αν την πάρω την απόρριψη αυτή ποτέ θα διαλυθώ.. Όμως έχω ανάγκη να επιβεβαιώνω ξανά και ξανά την αγάπη του.. Και την υπομονή του... Είναι η απόδειξη που χρειάζομαι για να νοιώθω ασφαλής... 
Είναι η ίδια απόδειξη που ζητάω από όλους τους ανθρώπους που μ΄αγαπάνε.. Να με ανέχονται.. Να συγχωρούν τα λάθη που κάνω, πότε από απροσεξία και πότε επίτηδες για να τους δοκιμάζω.. Να μου δίνουν τα περιθώρια που ζητάω με διάφορους επινοητικούς  και συχνά χαριτωμένους τρόπους.. Να μου παραχωρούν τον έλεγχο.. Να υπερασπίζονται το παρελθόν μου και να εμπιστεύονται το μέλλον μου.. Όλων αυτών των ανθρώπων η απόρριψη θα με πονέσει... Το ξέρω και το ξέρουν... Αλλά για μένα αξία θα έχει πάντα το challenge... Δυστυχώς ή ευτυχώς...
Είναι η ίδια απόδειξη που ζητάω και από τον Άρι... Που με έχει λιγότερο μαμά και περισσότερο φίλη με όσα συνεπάγεται κάτι τέτοιο... Μαζί του δίνω εξετάσεις κάθε μέρα, ξανά και ξανά γιατί του δίνω την δυνατότητα και την ευκαιρία να με δοκιμάσει και να με κρίνει στα πραγματικά δύσκολα.. Στα μυστικά του, στις μαλακίες του, στις κοπάνες του, στα γκομενικά του, στους καυγάδες μας, στα λάθη μου και στα δικά του.. Στα ίσα... Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο και την σοφία της εμπειρίας μου που θα μπορούσε να είναι πολύτιμη, χωρίς να του στερώ την ελευθερία του και πάντα με τον κίνδυνο να με δει όπως είμαι στ΄αλήθεια... Καμία σχέση με την τέλεια μαμά...
Είναι τέλος είναι η ίδια απόδειξη που ζητάω από τον εαυτό μου.. Που κρατάω τα παραπανίσια μου κιλά γιατί είναι πολύ μεγαλύτερη η ικανοποίηση για μένα του να αρέσω μ΄αυτά παρά με την ευκολία της πολύ πιο όμορφης εμφάνισης που θα είχα αλλιώς... Ειδικά που πάντα οι στόχοι μου είναι οι δυσκολότεροι που γίνεται... Ξέρω πως η απόρριψη είναι τεράστια πιθανότητα... Και πως όταν θα έρθει θα πληγώσει και τον εγωισμό μου πέρα από την φιλαρέσκια μου.. Και όμως, επιμένω να παίζω το παιχνίδι με τους δικούς μου, δύσκολους όρους.. Γιατί έτσι μου δίνει μεγαλύτερη χαρά...
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και η αυτογνωσία ανοίγει τουλάχιστον ένα παράθυρο με θέα, έστω και προς το χάος.. Μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας με τις ατέλειες και τα προβλήματα του και μαζί, μαθαίνουμε να αγαπάμε και τους άλλους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο...
Και έτσι,  μέσα σ΄όλα αυτά τα απολύτως προβληματικά, είμαι ένας άνθρωπος που δίνει ατέλειωτες ευκαιρίες.. Γιατί μου έχουν δοθεί και μένα ευκαιρίες κατά καιρούς, ευκαιρίες που συχνά δεν τις άξιζα καν, και ξέρω τι σημαίνει αυτό και νοιώθω την ανάγκη να το ανταποδώσω.. Να ανταποδώσω αυτά που μου δόθηκαν τόσο ανέλπιστα και τόσο απλόχερα... Ξέρω τι σημαίνει να είσαι μόνος, ξέρω τι σημαίνει να είσαι απελπισμένος, ξέρω τι σημαίνει να νοιώθεις αδύναμος, ξέρω πως είναι να φοβάσαι, ξέρω τι σημαίνει να σε αδικούν, ξέρω πως είναι να πιάνεις πάτο.. Θυμάμαι καλά, σαν να ήταν χτες, όλα τα δύσκολα που πέρασα ένα ένα... Και ήταν πολλά, και ήταν άγρια, και καμιά φορά μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο που τώρα είμαι εδώ, όπως είμαι... Και ξέρω πως τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι γύρω μου.. Ούτε τα ευχάριστα, ούτε τα δυσάρεστα.. Ούτε τα δύσκολα, ούτε τα εύκολα...Έτσι, εκεί που δεν αξίζει είμαι σκληρή και απρόσιτη.. Και εκεί που αγαπάω και εκεί που αξίζει είμαι πιστή, και δοτική, και ευέλικτη.. Και βαθιά ευγνώμων...
To make a long story short, είναι μεγάλη ιστορία οι ανθρώπινες σχέσεις.. Οι φιλίες, οι αγάπες, οι έρωτες, οι συγγένειες... Είναι ισορροπίες σε λεπτό πάγο, είναι αισθήματα που μας κάνουν καλύτερους ή χειρότερους ανθρώπους, είναι συμβιβασμοί, είναι αποφάσεις, είναι επιλογές, είναι ένστικτο, είναι ταξίδι μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μας, είναι γέλιο, είναι δάκρυ, είναι δέσιμο, είναι σπάσιμο, είναι τα πάντα... Έχουν χαρά, έχουν πάθος, έχουν πόνο, έχουν  φόβο... Είναι οι βελονιές που σχηματίζουν τα σχέδια πάνω στον λευκό καμβά που είναι η ζωή μας.. Κυρίως, είναι αυτό που μας καθρεφτίζει.. Αυτό που είμαστε, αυτό που θέλουμε, αυτό που μπορούμε να έχουμε και κυρίως, αυτό που αξίζουμε να έχουμε...
Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχει άνθρωπος που να αγαπάω πολύ και που να μ΄ αγαπάει και εκείνος που να μην με έχει απογοητεύσει και να μην τον έχω απογοητεύσει και εγώ... Νομίζω πως είναι αναπόφευκτο όσο πιο πολύ γνωρίζουμε, ζούμε μαζί ή δενόμαστε με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας... Γιατί ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια και τις ατέλειες τους όπως έρχονται και εκείνοι αντιμέτωποι με την αλήθεια και τις ατέλειες μας... Όμως η δύναμη μας είναι πως ότι και να συμβεί τελικά το ξεπερνάμε, με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο, και πως κάθε φορά που έρχεται η ώρα να διαλέξουμε, διαλέγουμε να προχωρήσουμε μαζί..
Έχω την τύχη να έχω αρκετούς τέτοιους ανθρώπους στην ζωή μου.. Που μας έχουν ενώσει και τα δύσκολα μαζί με τα εύκολα.. Και που γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο, η σχέση μας είναι αληθινά δυνατή... Και αντέχει... Νομίζω πως η ζωή μου ανταπέδωσε αυτά που μου στέρησε στην αρχή φέρνοντας στον δρόμο μου ανθρώπους που έγιναν η οικογένεια μου, οι εκλεκτικοί μου συγγενείς, οι φίλοι και οι αγάπες της καρδιάς μου... Και μπορεί η διαδρομή μας να μην είναι πάντα εύκολη και ρόδινη - τίποτα δεν είναι μόνο εύκολο και ρόδινο στην ζωή έτσι κι αλλιώς - όμως στο τέλος της μέρας ο απολογισμός μου εξακολουθεί να γεμίζει την καρδιά μου με αγάπη και ευγνωμοσύνη... Και να μου δίνει δύναμη γι΄αυτά που θα έρθουν, που όσο και αν η έμφυτη αισιοδοξία μου με προετοιμάζει πως θα είναι τα καλύτερα, και αν δεν είναι, ξέρω πως δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να τα περάσω μόνη μου.. Και αυτό μου φτάνει... 

Καινούρια εβδομάδα ξεκινάει σήμερα και μαζί καινούριος μήνας... Που εγώ προσωπικά τον περίμενα πως και πως γιατί ο προηγούμενος με τσάκισε κυριολεκτικά και μεταφορικά.. Εύχομαι λοιπόν να είναι χαρούμενος, να είναι τυχερός και κυρίως, να είναι γεμάτος από την ενέργεια των ανθρώπων που κάνουν την ζωή μας πιο όμορφη... Καλημέρα και πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Η φωτογραφία που εικονογραφεί το σημερινό ποστ είναι ένα τοπίο και ταυτόχρονα, ένα δικό μου, προσωπικό ορόσημο.. Ένα κομμάτι από το παρελθόν, και μπορεί και από το μέλλον... Ένα μέρος στο οποίο έχω περάσει υπέροχα κάποτε και στο οποίο ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να περάσω το ίδιο υπέροχα και κάποια στιγμή ξανά.. (Εντάξει αγαπητέ ανώνυμε?  Το διευκρίνησα ικανοποιητικά ή είναι ακόμα πολύ κομπλικέ για σας? )

UPDATE: Να συμπληρώσω κάτι που απ΄ότι βλέπω από τα σχόλια σας μάλλον δεν  το εξέφρασα σωστά... Το "επίτηδες" και το "κατά λάθος" δεν είναι συνειδητά συνήθως στα paterns των συμπεριφορών μας... Είναι ασυνείδητα και έχουν να κάνουν με την ιδιωτική μας λογική και τους μηχανισμούς που έχουμε αναπτύξει μέσα μας για να την δικαιολογούμε... Έτσι, ξέρω μεν πια πως κάποια πράγματα τα κάνω επίτηδες τελικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως βάζω προσχεδιασμένα τεστ στους φίλους μου.. :-) Απλά αναγνωρίζω κάποια συμπτώματα εκεί που παλιότερα, προ Χοϊμε, πίστευα πως τα πράγματα στην ζωή συμβαίνουν τυχαία, ή πως, ακόμα χειρότερα, τα δημιουργούν πάντα οι άλλοι...

26 comments:

δεσποιναριον said...

Καλο μηνα Ευακι. Μακρυναρι το σημερινο ποστ και αγγιζεις πολλα πραγματα. Γιατι ανθρωπινες σχεσεις υπαρχουν σε τοσες παραλλαγες,οσα ζευγαρια (με την ευρυτερη εννοια)υπαρχουν πανω στη γη.
Ας πουμε, σε αγαπημενο ανθρωπο ποτε δε θα εκανα κατι επιτηδες για να το δοκιμασω. Οπως θα με στεναχωρουσε κατι αναλογο εκ μερους τους. Οι ανθρωπινες σχεσεις ισορροπουν πανω σε εγωϊσμους δυστυχως. Κι εκει η προκληση ειναι πολλες φορες μεγαλη.
Παντως ειναι σωστο το οτι η πορεια μας απο μικρα καθοριζει τις σχεσεις μας. Ολοκληρη η επιστημη της ψυχολογιας στηριζεται πανω σ' αυτο. Φιλια!

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Σε κάτι τέτοια κείμενα κρύβεται - τρόπος του λέγειν, δηλαδή, το "κρύβεται" - η Εύη, που ξέρουμε και που αγαπάμε να ξέρουμε...
Και ας παν στην ευχή τα παλιά κι οι παλιοί, κι οι κακοί με τα κακά!
;-)

orfia said...

Καλημερα και καλο μηνα! Εθιξες πολλα θεματα με πολλες πλευρες το καθενα. Συμφωνω σε παρα πολλα και ειναι αυτα που θα μπορουσα και εγω να πω! Προχωραμε στη ζωη μεσα απο συμπληγαδες, δεν γινεται αλλιως, με σημαδια, με μειον και συν!.Η μικρη μας ηλικια σαφως και μας εχει σημαδεψει και θετικα και αρνητικα. Το να ψαχνεις το μεσα σου ειναι επωδυνο αλλα και παλληκαρια!! Το κανω τωρα πια πιο συχνα, τωρα που μεγαλωσα και νοιωθω πιο δυνατη. Παλια το απεφευγα!... Σε καλημεριζω !

Ra Ma said...

Είσαι εύστοχη στις διαπιστώσεις σου. Για κάποιους λόγους ...ταυτίστηκα με το Μάνο :))

Καλημέρα και καλό μήνα!!!

La Gigi said...

μπουμπού μου δεν είναι λίγο κουραστικά όλα αυτά τα τεστ που στην ουσία βάζεις στον εαυτό σου περισσότερο και λιγότερο στους άλλους;
αυτή η φωτογραφία θα μπορούσε να είναι τραβηγμένη στο χωριό μου :)
φιλάκια πολλά

La Gigi said...

αλλά αν δεν απατώμαι τρελά είναι στο Κόμο... χμ τι σχέση έχεις εσύ με το Κόμο; μη μου πεις, ότι προτιμάς να πας στο Κόμο αντί να έρθεις εδώ!!!!

Anonymous said...

Μάλλον ο Μάνος σε ξέρει καλύτερα απ' όλους και κατέχει το μυστικό του να σε κρατάει ευτυχισμένη και ταυτόχρονα ελεύθερη. Οι σχέσεις είναι μυστήρια πράγματα και καμιά φορά είναι καλύτερο να τις ζούμε περισσότερο και να τις αναλύουμε λιγότερο.
Ο γνωστός

Anonymous said...

Καλημέρα και καλό μήνα!Μεγάλη ιστορία οι ανθρώπινες σχέσεις και μεγάλο..."πακέτο" μερικές φορές. Με προβλημάτισε το σημερινό ποστ σου, μάλλον επειδή βρίσκομαι σε μια περίοδο εσωτερικών "ξεκαθαρισμάτων", αξιολογήσεων και λοιπών.

Νομίζω πάντως πως οι σχέσεις παντός είδους είναι επιλογές και ένστικτο με το κλειδί να βρίσκεται στις ατέλειες. Μεγάλη υπόθεση να αποδεχόμαστε τους γύρω μας με τις ατέλειες τους - χωρίς να τους κρίνουμε με την παραμικρή ευκαιρία. Όπως επίσης μεγάλη υπόθεση είναι να εκτιμάμε αυτά/αυτούς που έχουμε και να τους δείχνουμε τα συναισθήματα μας κάθε μέρα.

Ωραία τα λες αν και προβληματίστηκα πρωί πρωί...Φιλιά!

Anonymous said...

@TALISKER {APO KNTO}

ΕΥΗ!
Σ” ΑΓΑΠΑΩ ΡΕ!
ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΡΑΣΣΟΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
~ΧΩΡΙΣ ΦΤΙΑΣΙΔΙΑ!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

elekat said...

Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι από μας ασηνείδητα κάνουμε τεστάκια στον εαυτό μας και στις σχέσεις μας.
Σημασία έχει όμως η τελική εικόνα μας και αυτό που εισπράτει ο άλλος από μας.
Ο Μάνος και ο Αρις λοιπόν κάτι ξέρουν και σε έχουν εκεί που σε έχουν, οι φίλοι σου το ίδιο!

p.s. Πάω να σε πάρω τηλέφωνο γιατί σε πεθύμησα μπας και πιούμε κανά καφέ αύριο!!!

My blueprint said...

Νομίζω ότι ταυτίζομαι πιο πολύ με το "δεν υπάρχει άνθρωπος που να αγαπάω πολύ και που να μ΄ αγαπάει και εκείνος που να μην με έχει απογοητεύσει και να μην τον έχω απογοητεύσει και εγώ...".
Πως όμως μαθαίνουμε να αγαπάμε τελικά τον ριμαδοεαυτό μας ρε γ.....? Γιατί εγώ παρόλο που έμαθα να αγαπώ τους άλλους με τις ατέλειες τους, τον εαυτό μου τον έριξα, δεν τον αγάπησα ποτέ πραγματικά. Τον εκτίμησα, τον πίστεψα σε πολλά αλλά δεν τον αγάπησα. Τον άφησα να αναλώνεται και να κυνηγιέται με τους εφιάλτες.
Όπως και να'χει (όπως σου είπα και στο fb), μου άφησες ανάμικτα συναισθήματα αλλά τελικά μια αισιοδοξία. Μπορεί και να τη βρούμε την άκρη.

aremare said...

Μ'αρεσε η σημερινή σου αναρτηση.
Η ανθρωπινη πλευρα εχει παντα ενδιαφερον.
Οι αληθειες σου, ασχετα αν τις καταννοω απολυτα, ή τις συμμεριζομαι, ειναι οι δικες σου αληθειες anyway.
Μ'αρεσε αυτο που εγραψες για την εξωτερικη εμφανιση, και την ουσιαστικη προκληση,
μ'αρεσε αυτο που εγραψες για την αναπαραγωγή της παιδικής ηλικιας,
μ'αρεσε το φλερτ σου με την απορριψη.
Μ'αρεσε το πως βλεπεις εσυ,
τον τροπο που σε βλεπουν οι φιλοι σου ( να υπερασπιζονται το παρελθον σου και να εμπιστευονται το μελλον σου...μεγαλη κουβεντα, όταν προκειται για φιλους) .
Την απογοητευση που εχεις προκαλεσει και σου εχουν προκαλεσει φίλοι( μα αλιμονο,
μονο αν υπαρχει γοητεία, υπαρχει και απογοητευση).
Μ'αρεσε, μ'αρεσε.
Κι αυτο για τους δυσκολους αντρες...
(Και εγω σ΄'αυτο, μια απ'τα ιδια.
Και μετα από χρονια λεω καλα να παθω!! ηθελα τον σπάνιο, τον δύσκολο, αχχ με εφαγε η ιδιοτροποια μου! )
Να'σαι καλα κοριτσακι.

Anonymous said...

Η πίσω βεράντα σου δεν είναι στη φωτό; Όταν ο άνθρωπος έχει άπειρο ελεύθερο χρόνο και μηδενικά πνευματικά ενδιαφέροντα, υπεραναλύει το ευτελές με πολύ μπανάλ αποτελέσματα. Το βιβλίο σου θα κάνει θραύση αν περιέχει όλες αυτές τις μπαναλαρίες που περνάς για μαγκιές (πίπα δωράκι μέσα στο αυτοκίνητο; εσύ ανακάλυψες τη σεξουαλική επανάσταση λέμε).

ΥΓ: Μεγάλη κουφάλα ο κύριος Χοϊμές!

multi psi said...

Ti na po kai ego??? Dyskola, poli dyskola mpike o minas........alla oti den se skotonei telika.....se kanei pio dynato..... Sagapo Evoula to dilono kai edo....dimosios!!!!!!

Ο άλλος said...

Με εντυπωσίασε πολύ η δήλωση στο χτεσινό ποστ περί ήσυχης Κυριακής μετά από... μια εβδομάδα διασκέδασης. Μερικοί άνθρωποι είναι στ' αλήθεια κηφήνες.

Anonymous said...

Ευη, πιστεύω, ότι δεν θα σε παρεξηγήσει κανείς αν σταματήσεις τις αναρτήσεις του άθλιου αγνώστου. Είναι απλά ένας επιτήδειος που σπάει πλάκα και καταντάει γραφικός. Και επειδή το πιο πιθανό είναι να είναι ένα τίποτα, επαγγελματικά, προσωπικά και πνευματικά ας πάρει την παθητική ζωή του και ας μας αδειάσει τη γωνιά.

ΑΧΤΙΔΑ said...

Καλό μήνα φίλη μου, δεν είχα ίντερνετ τόσες μέρες και τώρα σουλατσάρω και βέβαια εσύ δεν θα έλειπες απο αυτό.Λατρεύω το τρόπο που γράφεις , δεν μπορώ να σε φανταστώ ανασφαλές άτομο απλά ..απαιτητικό..όπως εγώ ..ή ΟΛΑ ή ΤΙΠΟΤΑ..τα ημίμετρα δεν κάνουν για μας.Αγαπούμε, απογοητευόμαστε, λατρεύουμε, βαριώμαστε, συνειδητά ή ..υποσυνήδειτα κλαίμε , γελάμε, μα ΖΟΥΜΕ..Τι αξία θα είχε η ζωή χωρίς όλα αυτά τα δυνατά αισθήματα.Η μετριότητα δεν είναι για σένα καλή μου, πάντα θα έχεις τον πήχυ ψηλά γιατί έτσι σου αρέσει .. .Όσο για τα κιλάκια μας..καλέ ..ΕΤΣΙ μας θέλουν..με πιασίματα, γούστο μας.Θυμάσαι τι σου έγραφα πάντα; στο μπλοκόσπιτο σου νοιώθω άνετα στις μαξιλάρες σου πεσμένες στο πάτωμα αραγμένη, με τα υπέροχα σερβίτσια σου και τα ακόμα πιο υπέροχα μπισκοτάκαι σου ..αόρατος θεατής σου.

DonnaBella said...

baby, to pio dyskolo, na agaphsoume ton eauto mas opws akrivws einai, kai na stamathsoume na aisthanomaste oti mas apogohteuei. tote den exoume anagkh thn apodeixh tou oti mporoume na kerdisoume ton allo .
mats. u r fabulous, i have told u be4!

Anonymous said...

Na peis ston Xoime na sou exigisei giati otan exeis tis grinies sou apofasizeis na grafeis psyxanalitika komatia.Adika gia sena sinithos.
Z.opos Zorro

elekat said...

Προς ανώνυμους/πλην όμως επώνυμους (κατά βάθος):

Επειδή δεν πιστεύω ότι απλά έχετε δεί φως και μπήκατε τόσα χρόνια ως απλοί αναγνώστες, αντίθετα πιστεύω ότι μπαίνετε επί τούτου για να προσβάλλετε την ιδιοκτήτρια του blog και τους αναγνώστες της (sic!!) αλλά ακόμα περισσότερο για να σπάσετε πλάκα.... (χα χα χα!! αστειάκι!!) ... με τις αντιδράσεις μας! ... σας κάνω τη χάρη για μιά και μοναδική φορά να σας απαντήσω εγώ και αν θέλει η Εύη ανεβάζει το σχόλιο:

ΛΥΣΣΑΞΤΕ ΤΣΑΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΞΑΝΑΛΥΣΣΑΞΤΕ!!!

Ετσι να σκας, να λυσσάς επειδή υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε καλά, πολύ καλύτερα από σένα! (και περνάνε ΤΕΛΕΙΑ σε διαβεβαιώνω!) ενώ εσύ περνάς την κακόμοιρη και κακορίζικη ελέυθερη (σκατά ελεύθερη δηλαδή!) ώρα σου με το να διαβάζεις κείμενα που σε χαλάνε και σου θυμίζουν την τραγική σου μιζέρια....
Ετσι είναι αυτή η ρημάδα η ζωή!
Αλλούς τους ανεβάζει σε πύργους και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα!!!
Γράφε εσύ για να γελάμε εμείς!
Γιατι γελάμε, να είσαι σίγουρη κακομοίρα....

Anonymous said...

Αναδιανομή του πλούτου ΤΩΡΑ!

aremare said...

Εδώ μέσα;;;

Multi psi said...

Ax kai ithela na anevaso ena sxoliaki gia ton Anonymo.....alla me prolavane!!!!
Pesta Elekat mou!!!!! giati ego tha ta elega ligo pio xondra.....

Anonymous said...

ΤΟΣΟ ΓΛΥΨΙΜΟ !!!! ΕΓΩ ΘΑ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ "ΦΙΛΟΥΣ" ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ.

Anonymous said...

Άσχετο με τα παραπάνω , αλλά σχετικό με κάποιο προηγούμενο κείμενο.
Τι προσόντα κάνουν κάποιον να είναι γαστρονόμος; Είναι επάγγελμα ή απλώς μια ενασχόληση;Αν θέλεις απαντάς μια και κατάλαβα ότι η οικογένειά σου ασχολείται με τη γαστρονομία.
Κι επίσης λύσε μου μια απορία , για το ίδιο θέμα: αν κάποιος σιχαίνεται ένα είδος φαγητού , πώς μπορεί να εκφέρει γνώμη για την ποιότητά του;
Για το χρόνο που κάνω την ερώτηση δικαιολογούμαι γιατί τώρα μπόρεσα να καθήσω στον υπολογιστή.
Επίσης να σου πω ότι μ' αρέσεις και σε διαβάζω καθημερινά , παρ' ότι απέχει παρασάγγας η δικιά σου ζωη και καθημερινότητα από τη δική μου , καθώς και διαφωνώ με πολλές από τις απόψεις σου.
Όταν όμως κάτι εκφράζεται όπως το εκφράζεις είναι ευχαριστο το διάβασμά του κι αυτό μ' αρέσει.
Να είσαι καλά!

fevis said...

Μερικές φορές τα σχόλια, τα εποικοδομητικά εννοώ, πάνε όντως την κουβέντα ένα βήμα παρακάτω.. Και αυτή είναι μια απο τις χαρές του blogging.. Επειδή όμως εδώ δεν είχαμε μόνο χαρές, κλείνω τα σχόλια και συνέχεια στο επόμενο ποστ, σε λίγο, για να μπουν τα πράγματα στην θέση τους... Φιλιά!