Στην πιο μεγάλη μου αγάπη....

Το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στην μεγαλύτερη αγάπη και τον δυνατότερο έρωτα της ζωής μου.. Που κλείνει αισίως τα 19 του και που παραμένει ο ήλιος γύρω από τον οποίον κινείται το προσωπικό μου σύμπαν... Θα ξαναγράψω τα ίδια, ελαφρά κοινότυπα αλλά απολύτως αληθινά που έχω επαναλάβει πολλές φορές, με διάφορες ευκαιρίες εδώ μέσα.. Πως ο καιρός πέρασε σαν αστραπή - πότε τον χάζευα να παίζει με την Εύα στην παιδική χαρά του Πικιώνη και πότε έφτασε στο δεύτερο έτος των σπουδών του και μαζί στο δεύτερο του τατουάζ ούτε που κατάλαβα- πως άλλαξε η κοσμοθεωρία μου μέσα σε δευτερόλεπτα την πρώτη στιγμή που τον πήρα στην αγκαλιά μου στο μαιευτήριο τυλιγμένο με μια πετσέτα, πως χάνει έναν χτύπο η καρδιά μου κάθε φορά που τον αντικρύζω, πως ένα κομμάτι του μυαλού μου είναι μονίμως καρφωμένο σε ΄κείνον, πως φουσκώνει η ψυχή μου από αγάπη και περηφάνεια κάθε φορά που απλά πέφτει το βλέμμα μου επάνω του.. Θα γράψω δηλαδή για πολλοστή φορά αυτά που σκέφτονται όλες οι μαμάδες της γης για τα παιδιά τους, μόνο που για την κάθε μια το δικό της παιδί είναι αυτό το ξεχωριστό και το αλλιώτικο, το δικό της μικρό θαύμα, η δική της ιστορία αφοσίωσης και φροντίδας που δεν σταματάει παρά την τελευταία της στιγμή.. Και ίσως ούτε καν τότε.. 
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου παραδοσιακή μητέρα και δεν είμαι κιόλας... Όμως αυτό το παιδί που γεννήθηκε περισσότερο σαν παιχνίδι και μεγάλωσε μαζί μας όπως μεγαλώσαμε μαζί του και εμείς με τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, είναι το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στην ζωή μου και η σοφότερη απόφαση που πήρα ποτέ... Και έχω περάσει τα τελευταία 19 χρόνια της ζωής μου χαζεύοντας το πραγματικά έκθαμβη, όσο ανόητο, ξανθό και χαζό ακούγεται κάτι τέτοιο... Τον χάζευα που κοιμόταν στην κούνια του  με τα χειλάκια του σουφρωμένα σαν μουτρωμένο αγγελάκι, τον χάζευα όταν έπαιζε με τους φίλους του στα πάρκα, όταν έφτιαξε τα πρώτα του πυργάκια στην άμμο στης Ψαρούς, όταν έκανε το πρώτο του μάθημα κατάδυσης, τον χάζευα όταν βαριόταν να διαβάσει και ρέμβαζε από το παράθυρο του δωματίου του για να περάσει η ώρα, τον χάζευα όταν κατέβαινε τέσσερα τέσσερα τα σκαλιά της πλατείας με το skate του, τον χάζευα όταν μου έδειχνε τα βιντεάκια που τραβούσαν όταν έκαναν snowboard με τους κολλητούς του, τον χάζευα στις φωτογραφίες από τις διακοπές που έπαψε εδώ και καιρό να κάνει μαζί μας, τον χάζευα το καλοκαίρι στο Cash όταν περνούσε με τον δίσκο του γεμάτο ποτά, και τον χαζεύω ακόμα όταν σχεδιάζει για την σχολή του ή οταν έρχεται να με βρει για καφέ κάποια πρωινά που ξυπνάει νωρίς... Και πιστεύω πως θα τον χαζεύω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός, πάντα βαθιά περήφανη γιατί τα καταφέραμε, και ο Μάνος και εγώ, να τον μεγαλώσουμε καλύτερα απ΄ότι μεγάλωσαν εμάς οι δικοί μας... Να μεγαλώσουμε ένα παιδί ευτυχισμένο, ένα παιδί που ξέρει καλά πως έχει αγαπηθεί απίστευτα πολύ, πως είναι η μεγαλύτερη μας προτεραιότητα και η πιο βαθιά μας έννοια... 

Και σήμερα λοιπόν, που κλείνει τα 19, κλείνω και εγώ τα μάτια και εύχομαι μέσα από τα βάθη της ψυχής μου αυτό το ταξίδι που ξεκινάει, το ταξίδι της ζωής του, να είναι όπως το θέλει και όπως το ονειρεύεται.. Να έχει φόρα να πετάξει ψηλά και μακριά, να έχει θάρρος και τόλμη να κάνει πραγματικότητα τα πιο τρελά του όνειρα, να έχει υγεία και ανθρώπους δίπλα του που θα τον αγαπήσουν γι΄αυτό που είναι πραγματικά, να έχει την μαγκιά να στηρίξει και να υποστηρίξει τις επιλογές του όποιες και αν είναι, να βρει τον δρόμο του και να κάνει μια δουλειά για την οποία θα ξυπνάει χαρούμενος τα πρωινά και να βρει μια γυναίκα που δίπλα της θα κοιμάται ευτυχισμένος τα βράδυα... Και να γελάει πολύ και δυνατά, και να παραμείνει ανέμελος και αισιόδοξος και τολμηρός, και να είναι δίκαιος, και να νοιάζεται για την γνώμη μόνο εκείνων που αξίζουν να τους έχει για πυξίδα... Και να ξέρει πάντα, βαθιά μέσα στην ψυχή του πως θα υπάρχουν δυο αγκαλιές - η δική μου και του Μάνου- που θα τον περιμένουν να τον κλείσουν μέσα τους, όποτε χρειαστεί, ότι κι αν συμβεί, χωρίς ποτέ να τον κρίνουν... 

Μωρό μου, να σε χαιρόμαστε.. Να είσαι πάντα γερός, τυχερός και ευτυχισμένος.. Σε λατρεύω!!!!

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από τις φετινές του διακοπές στην Αντίπαρο και για κάποιον παράξενο λόγο όταν την κοιτάζω μου θυμίζει το μωρό που χάζευα κάποτε να κοιμάται σαν αγγελάκι στην κούνια του ενώ απεικονίζει ένα μικρό ρεμάλι που ροχαλίζει με τα ρούχα, κόκκαλο από τα ποτά και το ξενύχτι...:-))